Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Άλικα στάχυα…

… Από το παράθυρο, εποχούμενος καρπίζω θυσάνους και μικρά ηλιοτρόπια… συλλέγω δροσοσταλίδες που ντυμένες κρυστάλλινα έρχονται να χαϊδέψουν το πρόσωπό μου… μα βρίσκουν πάντα εμπόδιο στο γυαλί… πόσα και πόσα τέτοια χάδια έχω χάσει…

… Κι ο ήλιος να αφήνει το πορφυρό του μαντήλι, να το σκουριάσουν οι νοτιάδες του Έρωτα… Πόσα ζευγάρια και πόσα αναφιλητά, και πόσες υποσχέσεις δεν ανταλλάσσονται το λιόγερμα…

… Εγώ συνεχίζω να οδηγώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά ρουφώντας τα τοπία γύρω μου για να τα ντύσω αργότερα στον καμβά της καρδιάς μου… μεγάλωσες, μα το μαβί σου βλέμμα ίδιο είναι… ένα ίχνος καρτερίας κι απέραντης υπομονής διακρίνω πάντα στο βλέμμα σου… ποτέ δεν μου παραπονέθηκες και πάντοτε στοργικά με άγγιζες… Αυτή τη φορά δεν πέρασα να σε δω αν και ταξίδεψα από τα μέρη σου, ούτε και σου τηλεφώνησα… ξέρω θα περιμένεις… όπως κι εγώ… Ύστερα από τόσα χρόνια δεν ξέρω ακριβώς ποιος περιμένει ποιόν… ή αν η ζωή μου έχει στήσει άλλη μια παγίδα…

… ξέρω θα μου χαμογελάσεις στοργικά, δίνοντας μου άλλη μια φορά το χρίσμα σου… και θα μου δείξεις την βρεγμένη προκυμαία όπου κάποτε τα φιλιά μας σμιγμένα με δάκρυα άφησαν στίγματα στο σαθρό αμμοκονίαμα, σαν να χάραζαν τα ονόματά μας… και τη θάλασσα… αυτή δεν θα μου τη δείξεις… θα με καλεί πάντα… και θα μου πεις, «αυτά είναι…» «εγώ αυτά είχα πάντοτε να σου δώσω…» υπονοώντας μαζί και τις ατέλειωτες σπείρες της αγάπης σου μαζί με τα αναφιλητά σου που πάντοτε θροΐζουν στα αυτιά μου σαν τραγούδι μυστικό από κοχύλι…

… και εγώ πάντοτε να φεύγω… όχι δεν σε πρόδωσα… μα ούτε και αντάμειψα με θέλω ή τόλμη αυτά που σαν αρχαία πόλη μαρμαρωμένη σταθερά μου πρόσφερες… Ο χρόνος τα αποσαθρώνει σιγά, σιγά… και γίνονται ερείπια… τρέχω… μα δεν φθάνω πουθενά… Ποιος άραγε περιμένει ποιόν…

… Στο βάθος ο ήλιος μου προσφέρει μπουκέτο από άλικα στάχυα… στίγματα κι ανόθευτα αποτυπώματα… ξάστοχες ρητορείες και υπεκφυγές…

14 σχόλια:

ξανθίππη είπε...

Μοιάζει τόσο βαθιά εξομολογητικό το κείμενό σου.
Κι αυτά τα βλέμματα που δε συναντήθηκαν, τα αγγίγματα που δεν αισθάνθηκαν, η αγάπη που απαρνήθηκε...
Άρπαξε όσα χάδια μπορείς αύριο. Η ζωή είναι γενναιόδωρη στους τολμηρούς...

Εξύμνoς είπε...

τωρα τι να σχολιασω...

nikiplos είπε...

Ξανθίππη, η ατολμία ενίοτε μας βολεύει...
Διαλλέγουμε την καριέρα (λέμε τώρα) έναντι της Αγάπης... Μήπως όμως δεν αγαπούμε τόσο ώστε να τα βροντήξουμε όλα? αυτό είναι και που με ανησυχεί...

eximnos, μπορείς πάντα να σχολιάζεις με το καλό χιούμορ που διαθέτεις... (η alfa δεν ήταν δική μου...)

Μετεωρίτης είπε...

Διακρίνω
μία κρυμμένη ιστορία αγάπης πίσω από... το τζάμι.
Πήγες στα μερή της/του αλλά δεν στάθηκες...

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος,
ό,τι πέρασε-πέρασε, πίσω δεν κοιτάμε. Εκτός κι αν κάτι είναι ακόμα ζωντανό. Από αυτά που διάβασα κατάλαβα ότι πρόκειται για μια παλιά εκκρεμότητα... που σε βασανίζει καμιά φορά, αλλά... βρίσκεται πίσω.

Εγώ πάντως, για την ψυχική μου υγεία, κατεβάζω ρολά. Στο παρελθόν εννοώ. Δεν θέλω να θυμάμαι αυτά που δεν υπάρχουν τώρα, όσο δυνατά κι αν ήταν όσο και όταν υπήρξαν...
Πολλές φορές ανατρέχω πίσω... όχι πια. Όταν βουλιάζω στα παλιά, μελαγχολώ, επιλεκτική μνήμη λοιπόν, χωρίς διακρίσεις...

Πάντως, δεν πρέπει να κρατάμε μέσα μας αυτά που θέλουμε να βγάλουμε έξω. Αν έχουμε να πούμε κάτι, αν νιώθουμε ότι το χρωστάμε, το εκφράζουμε... έτσι δεν είναι;

Εγώ κόβω δεσμούς με το παρελθόν
γιατί δεν έχω τίποτα να του πω πια-και να μου πει...

Καλή συνέχεια,
η ζωή είναι ένα ταξίδι και υπάρχουν τόσοι πολλοί προορισμοί...

Καλησπέρες (και αγκαλιά! Πόσο σε νιώθω...)

roadartist είπε...

πολύ όμορφο......
γιατί όμως ταυτίζομαι τόσο?.. μάλλον κακό πρέπει να είναι αυτό.. ή μάλλον καλό.. "θα μου δείξεις την βρεγμένη προκυμαία όπου κάποτε τα φιλιά μας σμιγμένα με δάκρυα άφησαν στίγματα στο σαθρό αμμοκονίαμα, σαν να χάραζαν τα ονόματά μας" Καταπληκτικό.. :)

nikiplos είπε...

Μετεωρίτη, καλησπέρα... Όντως είναι σωστό αυτό που εννόησες... (μέρη της)...
Και εγώ βάζω ρολά στο παρελθόν, ιδίως αυτό που έχει ξεκαθαρίσει και δεν έχει αφήσει εκρεμμότητες...
Υπάρχει όμως και το παρελθόν που πάντα μας στοιχειώνει,σαν κάτι να αφήσαμε στη μέση...
σε ευχαριστώ... (για την αγκαλιά...)

roadartist, όλοι μας έχουμε δείξει τα αστέρια σε κάποια προκυμαία... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...

ξανθίππη είπε...

@nikiplos
τελικά κι εγώ αυτό πιστεύω... Αλλά επειδή είναι πολύ σκληρό και να το λες και να το ακούς και να το παραδέχεσαι, το καλύπτουμε πίσω από προσχήματα "καριέρας", "ηλικίας", "ανωριμότητας" και πάει λέγοντας...
Η μοναξιά από την άλλη δεν είναι σκληρό τίμημα..;

DRN 06 είπε...

Πολύ ποιητικό!
Τα κείμενα σου με ταξιδεύουν...
Η μελαγχολία σου γλυκαίνει τη μοναξιά.

nikiplos είπε...

Καλημέρα...
Ξανθίππη, συμφωνώ με αυτό που λες... Η μοναξιά είναι ένα ακόμη τίμημα... Το αν είναι σκληρό ή όχι, ο καθένας μας μέσα του έχει κάνει τη διατίμησή του... Άλλοι την προτιμούν για να είναι "trendy" κι άλλοι για "καριέρα"... Όπως και νά 'χει η Αγάπη θέλει τόλμη κι αρετή (ας μου επιτρέψει ο κυρ Ανδρέας να παραφράσω το λόγο του)...
εκείνο που έχει σημασία είναι ότι σε όλους στοιχειώνει αυτό το κάτι... και εγώ όπως σωστά λες το εξομολογούμαι...

dreamon, σε ευχαριστώ και χαίρομαι που οι δικές μου εξομολογήσεις, συναντώνται με άλλων...

Μετεωρίτης είπε...

...καλησπέρα ξανά!

Συνοννοηθήκαμε!! Οκ!!

Φιλιά πολλά!!

(εννοείται ότι και μία απλή... μυρωδιά, "κάτι", οτιδήποτε μπορεί να σε γυρίσει πίσω... αναπόφευκτα..)

Εξύμνoς είπε...

Nikiplos αυτο δεν μου το εχει ξανα πει κανεις! (οτι εχω χιουμορ...)
Παντως δεν υπηρχε περιπτωση να παρκαρεις μπροστα στο θεμα που θελεις να φωτογραφισεις. Κατι τετοια μονο εγω τα κανω!

Αν δεν εχεις δει αυτο το blog νομιζω οτι θα ηταν πολυ καλο να το επισκευθεις: http://mastektomi.blogspot.com/

me είπε...

παλι ταξιδακι εισαι?

Εξύμνoς είπε...

με το νου του σιγουρα!

nikiplos είπε...

Καλησπέρα... ήμουν και γύρισα και είχα δουλειά μέχρι προ ολίγου που ήρθα home...
Με το νου κάνουμε ωραία ταξίδια..., αλλά με το automobile κάνουμε the best ever... (εκτός Λεκανοπεδίου φυσικά)