Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Ήταν κάποτε κάποιες χώρες…

Την προηγούμενη εβδομάδα από Τετάρτη μέχρι Παρασκευή επισκέφτηκα μια μεσαιωνική πόλη… Τρόπος του λέγειν δηλαδή την επισκέφτηκα, γιατί δεν είδα τίποτε κυριολεκτικά…. Το συνέδριο, ήταν σε ένα τεχνητό χωριό, το οποίο περιελάμβανε τεράστιες εκτάσεις για γήπεδα γκολφ, λίμνες κοκ. Κάπου, κάπου υπήρχαν και βιλίτσες μέρη του συγκροτήματος φυσικά, όπου μπορούσες να υποθέσεις την ευγενή καταγωγή των ενοίκων από τα παρκαρισμένα ελικόπτερα που ήταν απέξω με τους οδηγούς και πιλότους να κάνουν χαλαρή συζήτηση…

Τα είδα φυσικά όλα αυτά γιατί ως πεζοπόρος περπάτησα κάνα 3ωρο γύρω στην περιοχή με κάνα δύο πρόθυμους Γάλλους και Γερμανούς που βρήκα. Όσες φορές περπατήσαμε μέσα από κάποιο χώρο που έπαιζαν γκολφ, άλλες τόσες είχαν έρθει κάτι φιλικοί «σεκιούριτι-κηπουροί» με το αξάν του νότου να μας υποδείξουν να πάμε στα μονοπάτια που ήταν για τους πεζοπόρους…

Και όλα κυλούσαν ωραία, ώσπου το βράδυ έκατσα στο τραπέζι και η παρέα εκτός από γοητευτικές Γαλλίδες και Γερμανίδες, είχε και δύο φίλους από Μεξικό και Κολομβία αντίστοιχα. Κατάγονται και οι δύο από τις πρωτεύουσες και η συζήτηση άθελα μας περισσότερο από περιέργεια των Αλαμανών Κυριών πήγε στα προβλήματα και την εγκληματικότητα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι εκεί.

Ο Κολομβιανός, μας είπε πως υπάρχει τρομερό πρόβλημα εγκληματικότητας και η κοινωνία έχει πωρωθεί τόσο που το ειδεχθέστερο έγκλημα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ εκεί φαντάζει σαν να λέει ο Παπαδάκης με το Σπύρο το Λινάρδο τον καιρό σαχλαμαρίζοντας κάθε πρωί. Οι έτεροι συν(?)Ευρωπαίοι είπαν ναι η εγκληματικότητα είναι γενικό πρόβλημα και λοιπά ελαφρά προσπαθώντας να γενικεύσουν… Ο Κολομβιανός με χαρακτηριστική ψυχρότητα είπε πως δεν μπορεί να φανταστεί κάτι τέτοιο. Πιστεύει πως η Ευρώπη δεν έχει κακούς ανθρώπους. Θεωρεί τους Ευρωπαίους κακούς πολύ αγαθούς και ανθρωπιστές. Τα παραδείγματα που μας ανέφερε για να το εμπεδώσουμε ήταν τόσο φρικιαστικά που δεν χρειάζεται να αναπαράγω τη βία που γεννάει και μόνο η σκέψη, αν και για μένα ήταν ένα πραγματικό σοκ.

Ο Μεξικάνος μας είπε πάνω κάτω τα ίδια… Είπε πως η πόλη του Μεξικού ήταν ωραία έως τα τέλη της δεκαετίας του 80 όπου ήταν μόνο 12 εκατομμύρια… Σήμερα που είναι γύρω στα 20 πλέον από τα οποία τα 10 είναι παράγκες το πράγμα δεν έχει επιστροφή. Του υπενθύμισα ότι το Μεξικό είναι πάνω κάτω 40 εκατομμύρια, τουτέστιν ο μισός πληθυσμός και κάτι είναι συγκεντρωμένος στην πρωτεύουσα και κάτι οικείο μου θύμισε αυτό… Μας είπε πως είναι φυσιολογικό μέσα στην πόλη ακόμη κι ένας ξένος να ακούσει αρκετές φορές την ημέρα πυροβολισμούς και τουλάχιστον μια φορά κάθε δύο ή τρεις ημέρες να ακούσει ότι κάποιος από το δρόμο σκοτώθηκε. Οι ταρίφες δέχονται πυρά έως και 10 φορές την ημέρα, ενώ το καρτέλ των Ναρκωτικών ελέγχει σχεδόν τους πάντες αφού όλοι είναι διεφθαρμένοι. Είπε και άλλα που μου φάνηκαν απίστευτα, όπως επί παραδείγματι για τη γειτονιά του που είχε πρόβλημα με τα χαμίνια (μικρός σωστός στρατός από 300 με 400 τσογλάνια που κάνουν θελήματα της μαφίας και δολοφονούν και πεθαίνουν για πλάκα). Τόσο μεγάλο ήταν το πρόβλημα που μαζεύτηκαν οι νοικοκυραίοι (και τους εννοούσε για τέτοιους) πλήρωσαν 40 ιδιώτες τυχοδιώκτες οπλισμένους σαν αστακούς να τα εξοντώσουν. Αυτοί εκκένωσαν τη γειτονιά, γάζωσαν τα πάντα και μετά μάζεψαν τα «πειστήρια», τα έκαναν σωρό, τα έβαλαν βενζίνη και τα έκαψαν και η γειτονιά «καθάρισε»… Φαντάζομαι τα μεγαλύτερα θα τα κράτησαν για να πουλήσουν τίποτε όργανά τους. Αυτό που λέω δεν το θεωρώ φρικιαστικό σε σχέση με αυτά που άκουσα, αλλά είναι τόσο ωμό και εθισμένο σε βία που το μεταφέρω αυτούσιο…

Και οι δύο είναι έντονα ανθρωπιστές και πολύ μορφωμένοι, και όχι από πλούσιες οικογένειες εκεί. Ο ανθρωπισμός βέβαια παύει να ισχύει, όταν απειλείται η ζωή η δική σου και της οικογένειάς σου και τη θέση του παίρνει η τυφλή βία και το αδιέξοδο…

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, (το οποίο σημειωτέον και οι δύο φίλοι χαρακτήρισαν «εκκλησία») διάβασα στην εβδομαδιαία Γκάρντιαν ότι η Μαφία στην πόλη του Μεξικού, σε μια επίδειξη δύναμης εκτέλεσε αρκετά ανώτατα στελέχη της Αστυνομίας, δικαιοσύνης και Ασφάλειας, μα το χειρότερο τον ίδιο τον Αρχηγό της Αστυνομίας, πράγμα που δείχνει πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει η διαφθορά… Υπολογίζεται (δεν ξέρω αν είναι ψέμα η Γκάρντιαν το γράφει και την εμπιστεύομαι γενικώς) ότι τους τελευταίους 30 μήνες η Μαφία έχει επίσημα αναλάβει το φόνο 6000 νοικοκυραίων που βρήκε στο δρόμο της και δεν «τα βρήκαν»… Ακόμη σημαντικό, οι επίσημες αρχές με προσχήματα δεν κάνουν πλέον έρευνα στους σκουπιδότοπους για τον εντοπισμό τυχόν πτωμάτων, γιατί βρίσκουν τόσα πολλά πλέον που δεν θα έπρεπε να κάνουν τίποτε άλλο παρά να τριγυρνούν στα σκουπίδια.

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση…

14 σχόλια:

me είπε...

Φρικη.Κ δε μπορω να μη σκεφτς οτι μια μερα ισως αυτος ο τροπος ζωης ερθει κ εδω...γιατι δεν ειμαστε πια οι χομπιτ που ζουμε ξεχασμενοι στο Σαιρ.
Δε μπορω να φανταστω πως καταφερνεις να διατηρησεις την ανθρωπια σου μεσα σ ενα τετοιο περιβαλον.Τελικα,το θηριο ειναι ο ανθρωπος γιατι τα ζωα σκοτωνουν μονο γιΑ ΝΑ ΦΑΝΕ...

Σταλαγματιά είπε...

Όλοι ξέραμε κυρίως για το Μεξικό πως υποθάλπει του μεγαλύτερους εγκληματίες.
Όσοι σκοπεύουν, έκαναν ή ακόμα το λένε για πλάκα να διαπράξουν αδίκημα, από μια ληστεία έως ένα έγκλημα λένε πως θα φύγουν Μεξικό κι όλα θα είναι εντάξει.
Αυτή όμως η διάσταση που μας είπες πραγματικά με σόκαρε.
Όχι τόσο γιατί συμβαίνουν εκεί αλλά γιατί δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να διανοηθώ μέχρι που είναι ικανός να φτάσει ένας άνθρωπος.
Πόσο διαταραγμένη πρέπει να είναι μια προσωπικότητα για να φτάσει σε τέτοιο σημείο.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την έκπληξη και το σοκ που έπαθα.

nikiplos είπε...

me η κουβέντα που είπες είναι μεγάλη... όντως το μεγαλύτερο θηρίο είναι ο άνθρωπος...
και μένα αυτή είναι η αγωνία μου... αν μέσα στη συνεχόμενη παραίτηση κι αδιαφορία όλων μας κάποτε ξυπνήσουμε και ζούμε ήδη έναν εφιάλτη...

nikiplos είπε...

anastasia, αυτά που ανέφερα δεν είναι τα σοκαριστικά... τα έκρυψα και προσπαθώ να σβήσω από τη μνήμη μου τη θλίψη και δυσωδία αναδύουν οι περιγραφές των δύο φίλων... Και εν τούτοις το παράδοξο είναι ότι και εκεί είναι άνθρωποι σαν και εμάς... με όνειρα, φιλοδοξίες, έρωτα, απαγοητεύσεις, μοναξιά απομόνωση... μόνο που υπάρχει και καραδοκεί η ωμή βια και ο άσκοπος θάνατος...

ας ελπισουμε νά είναι αυτοί το ναδίρ του πολιτισμού μας.

Να είσαι καλά...

fractal είπε...

Φοβάμαι...

nikiplos είπε...

Αγαπητό μου fractal, ο φόβος είναι υγιές συναίσθημα... Προσωπικά φοβάμαι περισσότερο τον αυτισμό... Να γίνεται κάτι στο δρόμο και να κλείνω τα αυτιά μου κάνοντας ότι δεν άκουσα... Να αδικείται κατάφωρα συνάνθρωπός μου και να κλείνω να μάτια μου κάνοντας ότι δεν είδα... Κι ο αυτισμός μου αδιαφορία των άλλων. Κι οταν όλοι μας πια είμαστε μονάδες κι όχι σύνολο, δεν θα είμαστε παρά σωρός από τούβλα ατάκτως ερριμμένα κι όχι οικοδόμημα...

Είναι χαρακτηριστικό όπως μου το είπαν: Μετά τις 20:00 κλείνουμε κλειδώνουμε και όποιος είναι έξω, κακό του κεφαλιού του... Κανονιές να χτυπήσουν δεν πρόκειται κανείς να εμφανιστεί, και εκείνοι που φροντίζουν περισσότερο να εξαφανίζονται είναι οι αστυνομικοί. Εκτός αν πρόκειται για κάποιον επώνυμο... Κάτι μας θυμίζει αυτό ε?

Να έχεις τα φιλιά μου.

ILive2LoveMe είπε...

Πριν διαβάσω το ποστ σου , σκεφτόμουν πως κάτι αντίστοιχο θα έρθει δυστυχώς και εδώ τα επόμενα χρόνια. Έχω ακούσει για τη μεγάλη εγκληματικότητα και στις δύο χώρες, χωρίς βέβαια να γνωρίζω τις λεπτομέρεις που αναφέρεις. Το θεωρώ φρικιαστικό και ειλικρινά απορώ πως καταφέρνουν να επιβιώνουν ,γιατί εκεί δεν τίθεται πλέον θέμας ζωής μόνο αλλά πραγματικής επιβίωσης. Φοβάμαι ότι θα αντιμετωπίσουμε το ίδιο και εδώ, κι αν όχι εμείς τα παιδιά μας. Και γι αυτά ειλικρινά τρέμω. Το απεύχομαι.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας περισσότερο , και ας αντιδράσουμε περισσότερο. Το να εθελοτυφλούμε γιατί απλά δεν αγγίζει εμάς και δεν έχει χτυπήσει ακόμη τη δική μας πόρτα είναι το λιγότερο κουταμάρα. Τα ναρκωτικά ήδη έχουν βρει τρόπο να εισβάλουν ακόμη και στα δημοτικά σχολεία, ενώ τα παιδιά των 8 , 10 , 12 ετών κάνουν πράγματα που εμείς στα 10 μας δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε. Και αναφέρομαι σ'αυτή την ηλικία γιατί το ζω από κοντά, καθημερινά, και γιατί τελικά όλα ξεκινούν από τη πολύ μικρή ηλικία. Εκεί που οι εύαισθητες χορδές πρέπει να τραφούν με αγάπη για να συνεχίσουν να πάλονται αρμονικά , και όχι να πονούν και να σπάνε.
Φιλιά και καλό μήνα!

nikiplos είπε...

ILive2LoveMe, καλησπέρα!
Τα πράγματα που αναφέρεις είναι τρομερά ανησυχητικά. Το κακό είναι ότι πριν οι γονείς αποφασίσουν ότι τα παιδιά τους θα "καταλάβουν" κάποιες έννοιες ή νοήματα, η πληροφορία έχει ήδη φθάσει στα αυτιά τους από πηγές αλήστου ανοησίας ή παραπληροφόρησης ή εξαπάτησης. Έτσι οι γονείς έρχονται δεύτεροι, ή και τρίτοι συχνά... Τα παιδιά έχουν συγκεχιμένες πληροφορίες, και αναγκάζονται να πράξουν αναλόγως πιεζόμενα απο τις ομάδες τους στο σχολείο ή στους παιδικούς σταθμούς.

Το μόνο που μένει είναι να πάρουν οι γονείς σοβαρά την πληροφόρησή των και να γίνουν facilitators δείχνοντας τι να κρατήσουν και τι να πετάξουν από τον ορυμαγδό πληροφοριών που πλέον βομβαρδίζονται...

Να έχεις τα φιλιά μου.

Μαργαρίτα είπε...

Μα πραγματικά σε τι κόσμο ζούμε!!!
Και τι μας περιμένει ακόμη!!

Πω..πω.. δεν έχω λόγια...

Καληνύχτα Νικιπλε μου και
να προσέχεις***

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα, καλημέρα...

Ο κόσμος που ζούμε δυστυχώς δεν είναι πάντα αγγελικά πλασμένος... Έτσι κάπως πρέπει να κρατούμε καλά κλεισμένα μέσα μας βαθιά τα ακριβά αρώματα όπως τον ουμανισμό και την αγάπη... και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά...

Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ!

Roadartist είπε...

Εχτες το βραδυ απαντησα στο σχολιο σου και σου εγραψα στο τελος "να προσεχεις εκει στα ξενα" ... ουτε να ειχα διαβασει το ποστ σου τελικα!! Kατι τετοια διαβαζω και σκεφτομαι ποσο τυχεροι και ευλογημενοι ειναι οι κατοικοι π.χ. της Αμοργου που ζουνε οπως ηταν η Ελλαδα πριν 20 χρονια.. βεβαια εχουνε αλλα προβληματα και ελλειψεις, αλλα φαντασου οτι σαε αυτα τα μερη κοιμουνται ακομη με ανοικτες τις πορτες..:) Καλο μηνα :)

fractal είπε...

nikiplos
Καλή μέρα. Να που η αντίληψή μου να περιμένω την επίσκεψή σου στο μπλόκ μου και να μην σκεφτώ να περάσω από το δικό σου, είναι (αν το καλοσκεφτής) αντίληψη αυτιστικού. Περίμενα λοιπόν να σε ακούσω πάλι, από το blog μου Μόλις σήμερα σκέφτηκα, πως ίσως να σε εύρισκα εδώ..Ναι καθημερινά πρέπει να υποβάλουμε στον εαυτό μας ένα test. Άν όλα τα κυκλώματα λειτουρούν κανονικά. Kαι το κύκλωμα της συνήδεισης. Γιατί και η συνήδειση είναι ένα από τα στοιχεία που συνθέτουν το σύμπαν άρα και τη ζωή στις κοινωνίες των ανθρώπων. Μαζί με την μάζα και tην ενέργεια. (δεν το λέω αυτό με την άποψη του παμψιχισμού) Kαι είναι νομίζω το πιό ευαίσθητο κύκλωμα. Αυτό που θέλει την περισσότερη συντήρηση. Σε αυτό το καθημερινό test υποβάλεται κανείς (νομίζω) όταν ζει σε μικρούς κοινωνικούς σχηματισμούς. Η άφατη κακοποιηση του λαϊκού ήθους στα χωριά μας (μαζί και σε αυτό που ζω) από τους τυχωδιόκτες που βρίσκουν πεδίο δράσης μέσα στους κομματικούς σχηματισμούς, αλοτρίωσε εν μέρει τη λλαϊκή συνείδηση και έδωσε θεωρητικό υπόβαθρο στις επιδιώξεις τους. Βάζει τους ανθρώπους να ενεργούν πολές φορές ενάντια στα πιστεύω τους που είχαν διαμορφωθεί μέσα στη μήτρα του λαΙκού ήθους και της κοινωνικής του δυναμικής. Λαμπρότατο παράδειγμα αυτού του ήθους ο Μακρυγιάννης.
Στα χωριά μας (τουλάχιστον σε αυτό που ζω εγώ) βρίσκει ακόμα κανείς φορεις του λαϊκού ήθους της βίωσης και της θεώρησης των γεγονότων. Διαμάντια πολύτιμα. Τη "μαγιά " για την οποία μίλησε ο Μακρυγιάννης. Νομίζω πως το στοίχημα είναι εκεί. Μικρές αυτοδιοικούμενες κοινωνίες που να μπορούν να αναδείξουν τους ηγέτες τους μακρυά από την "διδαχή " των κομματικών ιστρούχτωρων( Ξέρω πως οι ξένες λέξεις δεν κλείνονται αλλά πως να το διατυπώσω?) που λογοκκρίνουν τη συνείδηση των ανθρώπων ανάλογα με το συμφέρον των προσωπικών τους επιδειώξεων.
Είπα πολλά?

nikiplos είπε...

Καλημέρα...Συγνώμη αλλά ήμουν εκτός έδρας και internet...

roadartist, Αυτό που είπες για την Αμοργό είναι η πεμπτουσία... Όντως πόσο σημαντικό είναι να ξυπνάς κάθε πρωΐ, να θες 10 λεπτά για να πας στην όποια δουλειά σου και να αφοσιώνεσαι σε αυτήν μόνο...
και να δίνεις και να εισπράττεις χαμόγελα...

Και για τις ελλείψεις φυσικά φταίει το υδροκέφαλο κράτος μας, που τους θυμάται μόνο όταν είναι να τους φορολογήσει...

Τα φιλιά μου και να είσαι καλά!!!

nikiplos είπε...

αγαπητό fractal καλωσήρθες!!!
Φυσικά και δεν είπες καθόλου πολλά... συμφωνώ σε πολλά από αυτά που λες... Θυμάμαι την τελευταία φορά εμείς ένα τσούρμο κάτοικοι του "μεγάλου χωριού" πήγαμε για μια δουλειά στην επαρχία. Ένας κάτοικος μας χαιρέτησε εγκάρδια και μόνο από κάνα δύο εισέπραξε το αντιχαιρέτισμα... Οι υπόλοιποι τον αγριοκοίταξαν κιόλας κατά τη συνήθειά μας στο λεκανοπέδιο... "Αυτούς τους έχω σκοτώσει τη μάνα" είπε γελώντας και μας προϋπάντησε στο "καλό"...
Δυστυχώς η μαγιά που περιγράφεις πολυκαίρισε και μυρίζει "μούχλα"...
΄
Πιστεύω όμως ότι ένα σοκ να μας ξυπνήσει αυτήν την παλιά καλή μαγιά μας...