Ένας μικρός απολογισμός...

Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτό το ποστ. Στην πραγματικότητα ήταν ένα από αυτά, τα πολλά που ήθελα να κρατήσω για τον εαυτό μου. Αυτό που με έκανε να το μοιραστώ με τον περιστασιακό και σποραδικό αναγνώστη δεν είναι παρά η διάθεσή μου να εκθέσω όσο καλύτερα μπορώ ανασκευάζοντας παράλληλα μια περίοδο (αυτήν του τέλους των 80ς) την τελευταία ίσως belle epoque της Αθήνας και της Ελλάδας γενικότερα που ευτυχώς πρόλαβα να την γνωρίσω και για να μην παρεξηγηθώ καθόλου δεν νοσταλγώ...

Η Sloveige Donmartin δεν ήταν παρά ένα λυρικό στιγμιότυπο των ερωτικών μας χαρτών εκεί στα 20 χρόνια μας στα 1987 που έμεινε ανεξίτηλο καθώς αποτυπώθηκε για πάντα σε φωτογραφικό χαρτί από τον Wim Wenders στην ταινία του Der Himmel aus Berlin ή WINGS OF DESIRE ή “τα φτερά του Έρωτα” όπως αποδόθηκε στην Ελληνική αυτή η καταπληκτική ταινία που απέδωσε τις ανησυχίες μας και τη διάθεση των νέων της Ευρώπης τότε ενάντια σε λογής διαχωρισμούς με σύνορα πολιτικές κλπ. Ο κόσμος σήμερα δεν μπορεί με τίποτε να κατανοήσει, πως αν δεν ήθελαν οι τότε νέοι, ούτε Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε κοινό νόμισμα θα επιτυγχάνονταν αν δεν ήταν ώριμα δεκτική η κοινωνία.

Η Σλοβέιγ το πρόσωπο που απεγνωσμένα αναζητούσαμε σε συναυλίες, στα όνειρα στους γύρω μας. Έτυχε τότε να ταξιδέψω στο εξωτερικό με inter-rail και από την απομονωμένη και εσωστρεφή χώρα μας τότε να δω και να αφουγκραστώ για πρώτη φορά τον ενιαίο Ευρωπαϊκό παλμό. Όχι εξωραϊσμένο όπως παρουσιάστηκε από τα σποτάκια, μα αληθινό, ακατέργαστο, βίαιο. Όπως ήταν η νεολαία τότε που ήθελε να ξεφύγει από τα στερεότυπα. Να γκρεμίσει τα σύνορα, τον αυταρχισμό, τις δικτατορίες του τότε Ανατολικού Μπλοκ, να εδραιώσει μιαν ελπίδα για ειρήνη, για έναν κόσμο με λιγότερη βία. Να αφήσει κι αυτή ανεξίτηλο κάπου το στίγμα της. Αληθινό, γρανιτένιο μακριά από το ψεύτικο, επιτηδευμένο, λουστραρισμένο και εικονικά πνιγμένο στις ουσίες 60ς. Ένα στίγμα ντυμένο από βιοτεχνίες, κόπο, και ανάγκη για αμφισβήτηση όλων των θέσφατων και ιερών τεράτων. Ότι δεν γίνει κατανοητό, ότι δεν είναι αληθινό, στην πυρά... Να γκρεμίσουν τα τείχη. Να γκρεμίσει το τείχος!

Η γενιά των νέων στα 80ς με δύσκολα μέσα, χωρίς πολλά χρήματα κατόρθωσε μόνο να υπερπηδήσει τα τείχη... Νόμισε ότι θα τα γκρεμίσει αλλά τελικά βοήθησε απλά στο κτίσιμο νέων. Τουλάχιστον δεν υπήρξαμε αρχιτέκτονες. Μόνο πτωχοί εργάτες. Ηττήθηκε από τη σφοδρή αντεπίθεση των μεγάλων κερδοσκόπων αυτού του κόσμου, των μαφιόζικων τραστ και κυρίως της άμετρης απληστείας της Δύσης που βρήκε την καθ' ημάς ανατολή απροετοίμαστη. Η γενιά μας ήταν κυρίως χαμένη. Δεν γνώρισε κοινωνικό κράτος ούτε δουλειές, απόδοση κόπων, αναγνώριση σπουδών, δεν έτυχε ούτε αυτή σημαντικής παιδείας. Αντί της υπέρβασης εξαργύρωσε μια θέση κάπου. Η λαίλαπα των πρότζεκτ, της ευρωπαϊκής ανολοκλήρωσης της πλαστικής κουλτούρας της ελαφρότητας που επικράτησε δεν άφησε τίποτε για μας τους απλούς ανθρώπους με τα Τ-Shirts τα Τζιν τις μηχανές. Τις παραλίες μας τις απέκλεισαν οι ξαπλώστρες, ενώ οι Δήμοι φωταγώγισαν τα στέκια από όπου αντικρύζαμε τα αστέρια. Μπάζωσαν και έκαναν lounge restaurants το ζωτικό μας χώρο. Τα παγκάκια μας σάπισαν και τα πεζοδρόμια μας τα κατέλαβαν θεόρατα αναιδέστατα τζιπ.

Μαζί με τις ελπίδες που ανέτειλαν την δεκαετία του 80, την απλότητά και τη δίψα έσβησε και η Σλοβέιγ από τούτη τη ζωή αρκετά ανεπάντεχα και αρκετά νέα, στο Παρίσι το 2007. Οι στίχοι του Nick Cave στοιχειώνουν τις υποσχέσεις που δώσαμε πριν μπούμε κι εμείς για πάντα μέσα στη συμβάτικότητά μας. Ώσπου να χαθούμε με τη σειρά μας οριστικά από το τοπίο

Some things we plan, we sit and we invent and we plot and cook up;others are works of inspiration, of poetry;

Και ο Έρωτας? Αυτός πάντα υψικρατεί για κείνους που τον ψάχνουν ακατέργαστο, ανεπιτήδευτο και αληθινό. Για τους υπόλοιπους υπάρχουν οι πρόζες τα καμώματα, οι "ρωσίδες" και πολλά άλλα εν μέσω κοκτέιλς ουσιών. Όμως: “Αν δεν αγαπάς κανέναν σε τούτη την Κόλαση είσαι χαμένος”.