Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

...Επίρρητος αναστοχασμός ...

Μεγάλωσε στον εμφύλιο πόλεμο… τότε που ακόμη και οι ίδιες οι οικογένειες ήταν διχασμένες και αλληλοεξοντώνονταν. Διάλεξε στρατόπεδο νωρίς, χωρίς σχεδόν να το καταλάβει και στη συνέχεια βρέθηκε σε κάποια σκληρή φυλακή ως πολιτικός κρατούμενος. Εκεί απέκτησε τα περισσότερα κουσούρια του. Όπως το να μην πίνει μπύρα ή κρασί ποτέ του, αφού στη φυλακή ένεκα στέρησης του νερού που τους έκαναν για βασανιστήριο αφού τους είχαν βγάλει για ώρες στον ήλιο έπιναν τα ούρα τους. Το άλλο του κουσούρι ήταν ότι είχε την αίσθηση ότι κάποιος τον παρακολουθεί και είναι συνεχώς δίπλα του. Τον έβλεπε όταν ήταν μόνος του τόσο αληθινό που του μιλούσε για να ξεπεράσει τους φόβους του. Φυσικά η φανταστική φιγούρα σχηματοποιούταν συνήθως από κάποιον από τους βασανιστές του και ήταν «παρούσα» ακόμη και στις ιδιαίτερες συνευρέσεις του με την κοπέλα του και μετέπειτα σύζυγό του. Με τον καιρό έμαθε να τα συνηθίζει όλα τούτα. Και εις μάτην των ψυχώσεών του κατόρθωσε να κάνει οικογένεια και παιδιά και να βγει στον αγώνα για το μεροκάματο…

Εμπορικός αντιπρόσωπος. Είχε μια μοναδική ικανότητα να προσεγγίζει και να κερδίζει ακόμη και τους πιο δύστροπους ανθρώπους την οποία και αυτήν απέδιδε στα πέτρινα χρόνια του. Επίσης μια χαρακτηριστική του γλυκύτητα τον έκανε μοναδικό και ιδιαίτερα αγαπητό προσφέροντάς του αρκετούς φίλους στις πόλεις που επανειλημμένα περιδιάβηκε στα χρόνια της εργασίας του. Όλα αυτά τον έκαναν επιτυχημένο αποδίδοντάς του σημαντική οικονομική ανεξαρτησία ικανή να του προσδώσει τον αναγκαίο προσήκοντα σεβασμό στους οικείους του.

Ήταν ιδιαίτερα εμφανίσιμος και φρόντιζε να ντύνεται πάντοτε κομψά, κάτι που του παρείχε εκτός των άλλων και μιαν κάποια γοητεία στις γυναίκες. Έτσι ήταν περιζήτητος στις παρέες και καμία σύζυγος εμπόρου στις διάφορες πόλεις που περνούσε δεν δυσανασχετούσε για να βγουν μαζί του έξω. Αντίθετα φρόντιζαν να μην αφήσουν τον σύζυγό τους μόνο του με αυτόν καθώς ήταν κάτι σαν «μαγνήτης» του ωραίου φύλου. Παρόλα αυτά δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα ούτε λαβές για σχόλια σε κανέναν.

Στα ατέλειωτα μοναχικά βράδια του πάντως διάβαζε βιβλία τα οποία τον ταξίδευαν σε μακρινούς τόπους. Από τα γνωστά μυθιστορήματα που τα είχε διαβάσει σχεδόν όλα αντλούσε και τις περίτεχνες ατάκες του που επιστράτευε κατά την περίσταση. Κάποιες ήταν επιτυχημένες, άλλες προκαλούσαν αμφίθυμα συναισθήματα. Μια φορά συνέτρωγα με μια φίλη μου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ο Χ. ήταν τελείως τυχαία σε μια διπλανή παρέα… Σηκώθηκε ευγενικά και ήρθε να μας χαιρετίσει και καθώς εμείς φεύγαμε εκείνη την ώρα και κατόπιν των αναγκαίων συστάσεων που έκανα εγώ, αυτός είπε στη φίλη μου «Δυο άνθρωποι χωρίζουν λίγο πριν γνωριστούν», άσημη ατάκα από τον Ντοστογέφσκυ.

Τα χρόνια πέρασαν και κτύπησε το τηλέφωνό μου ξαφνικά… Ήταν η κόρη του νομίζω που με πληροφόρησε για την ξαφνική παντοτινή αποδημία του. «Έχει αφήσει κάτι για σένα μου είπε…». Μετά τα τυπικά, επισκέφθηκα το σπίτι του, όπου συνειδητοποίησα ότι είχα να πάω 20 χρόνια. Στο γνώριμό μου εσωτερικό του λίγα είχαν αλλάξει, εκτός από ότι κάθε ελεύθερο τμήμα των τοιχίων του σε όλα τα δωμάτια ήταν ράφια με βιβλία.

Η σύζυγός του κούνησε απρόθυμα το κεφάλι της δείχνοντάς μου όλα τα βιβλία, για το τι να τα έκανε… «Υπάρχουν και οι βιβλιοθήκες» ανταπάντησα «μπορείτε να τα δωρίσετε κάλλιστα»… «Σωστά» αποκρίθηκε βουβά… Μου έδωσε ένα δέμα που ήταν για μένα και έπρεπε να μου το έχει δώσει εδώ και καιρό…

Το πήρα κι έφυγα… Η εξώπορτα της πολυκατοικίας μου βρόντηξε καθώς έμπαινα βιαστικά… Άνοιξα το δέμα… Τρία βιβλία με ωραίο παλαιό δέσιμο όλα κι όλα… και μια επιστολή αναφερόμενη σε μένα…

«…Τον δρόμο που θα πάρεις στην ζωή σου δεν θα τον βρεις στις σελίδες κανενός βιβλίου…

Κανένας μαυροπίνακας δεν θα χαράξει τις γραμμές των δικών σου οριζόντων…

Ούτε περίτεχνα σχέδια δεν προγράφουν τι θα κάμεις στη ζωή σου…

Στις στάλες της βροχής… εκεί ίσως αν ψάξεις

ή στο θρόισμα των πεύκων όταν τα φυσάει ο νοτιάς…

σε φευγαλέα βλέμματα… σε φωτισμένα πρόσωπα…

Στου βυθού το λαμπύρισμα,

ή στης ξασπρισμένης πέτρας τις μυστικές χαραγές.

Στην οσμή του σιταριού μετά από τη βροχή…

Στους πορτοκαλεώνες τα ανοιξιάτικα δειλινά…

Στο παλιωμένο εικονοστάσι…

Σε έρημα ορεινά χωριά…

Στις λιτές ισχνές φιγούρες του εβένου…

Στον παλιό προσφυγικό συνοικισμό…

Στα καλά βιβλία που θα απαντήσεις στο διάβα σου…

Στους μακρινούς φάρους της γνώσης.

Στην αντιφεγγιά των άστρων…

Σε μια παιδική αγκαλιά…

Εκεί θα βρεις τα υλικά που θα στρώσουν τη δική σου στράτα…

Κι αν δεν γίνεις ο μεγάλος και τρανός που κάποτε ονειρεύτηκες… Όλα τούτα τα ακριβά διαμάντια που αλίευσες στήνουν τον δικό σου ανεκτίμητο θησαυρό… Τώρα πλέον ξέρεις πόσο πολύ ακριβός υπήρξες…

Μ’ αν τα προσπέρασες όλα αυτά με ξιπασιά, όλη η ζωή σου στράφι πήγε…»

22 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Δεν ξέρω αν πρόκειται για πραγματική ιστορία ή για φανταστική αφήγηση. Πάντως ήδη νιώθω διαφορετικά που τη διάβασα. Καλή Κυριακή και σ' ευχαριστώ.

Thalassenia είπε...

....δεν μπορώ να εκφραστώ με λόγια.

Μόνο διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα ακριβά διαμάντια που μας έδωσες.

Την εκτίμησή μου έχεις.


σ.σ. Δεν θα το πιστέψεις!!
Έβλεπα τόσο καιρό την ίδια ανάρτηση και εχθές σκεφτόμουν να σε ρωτήσω πάλι: όλα καλά;

Χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Μαρία, καλώς ώρισες και καλώς σε βρήκα... Η ιστορία αληθινή ειδωμένη φυσικά από το δικό μου βλέμμα.
Η επιστολή αρκετά αλλαγμένη από την πραγματική, με τα ίδια νοήματα όμως...

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

nikiplos είπε...

Αγαπητή, Thalassenia καλησπέρα... Τι να πω τα καλά σου λόγια με κάνουν και κοκκινίζω... σε ευχαριστώ πολύ από καρδιάς.

Ναι γύρισα, καθώς διακόπευσα αργά τον Σεπτέμβριο...

Σε φιλώ.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Και επειδή η ζωή μου δεν θέλω να πάει στράφι, και μόνο που σε ξαναδιάβασα, μέλωσε η ψυχή μου.
Να είσαι καλά φίλε.
Καλή εβδομάδα.

nikiplos είπε...

Φίλε Επίκουρε, είμαι βέβαιος για αυτό, για τη ζωή σου δλδ, ότι έχεις συρρεύσει ανεκτίμητους και πολύτιμους θησαυρούς... Μα το πιο πολύτιμο, ότι τους μοιράζεσαι...

Εμένα με ζεσταίνει η εδώ παρουσία σου πάντοτε...

Να είσαι καλά!

Χαιρετισμούς

Roadartist είπε...

Αληθινά σου άφησε αυτό το γράμμα;
Απίστευτη σοφία εμπεριέχει και εσύ πολύ τυχερός αν βρέθηκε ένας τέτοιος άνθρωπος στο δρόμο σου.. Πολύ όμορφο αυτό που διάβασα και σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας...

Τα βιβλία πάντα δίπλα μας.. συνοδοιπόροι.. Την καλησπέρα μου και μεγάλη αγκαλιά :)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ειλικρινά, πανε χρόνια που γραπτό μ έκανε να ριγήσω τόσο.

'Εχεις στα χέρια σου ένα ΘΗΣΑΥΡΟ!!!

Καλή σου και όμορφη εβδομάδα και σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

nikiplos είπε...

Αγαπητή roadartist, καλλιτέχνιδα, καλησπέρα... Πιστεύω ότι αρκετοί άνθρωποι γύρω μας είναι σημαντικοί, αξιόλογοι και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάπως μας "εκπαιδεύουν" μεταβάλλοντας τον τρόπο σκέψης μας... Σε εμένα έχει συμβεί αρκετές φορές αυτό...

Τα βιβλία ανεκτίμητοι σύντροφοι... Τελευταία έχω μόνιμα στο τσαντάκι μου κι από ένα...

Σε φιλώ! καλό βράδυ

nikiplos είπε...

Γλαρένια μας καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εκ μέρους του συγγραφέως του γράμματος που αν και αλλαγμένο έχει τα ακριβή νοήματα του αρχικού... Ειλικρινά πιστεύω πως όλοι μας λίγο έως πολύ έχουμε θησαυρούς καλά κρυμμένους μέσα μας...

Εγώ κυρίως σας ευχαριστώ όλους σας που μοιράζεστε μαζί μου ετούτα...

φιλιά

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε, τί καλά που έκανες και επέστρεψες να μας χαρίσεςι πάλι αυτή την ξεχωριστά όμορφη γραφή και σκέψη..

Να πω ότι βρήκα ανάμεσα σε αυτά τα "στα" της επιστολής κάποια κοσμήματα που είχα διαλέξει να κρατήσω, που ένοιωθα ασήμαντα για τους άλλους, κι εδώ συνάντησα ξανά την αξία τους.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ!


υγ. πολύ ξεχωριστός και ο τίτλος

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια μας, καλώς σε ξαναβρίσκω...

Ευχαριστώ από καρδιάς για τα όμορφά σου λόγια... Με κάνουν και κοκκινίζω, είμαι, όμως σίγουρος πως θα έχεις μαζέψει πολλούς από αυτούς τους ανεκτίμητους θησαυρούς... που δεν αποτιμώνται, ούτε αγοράζονται ή μεταβιβάζονται... πρέπει να τους κερδίσεις, ενίοτε με κόπο και τιμήματα...

Σε φιλώ, καλό βράδυ.

Artanis είπε...

πανέμορφο ποστ...
Μου έδωσε την εντύπωση πώς δεν πρόκειται για μυθιστορία, αλλά για πραγματικό πρόσωπο...
Νά 'σαι καλά...

nikiplos είπε...

καλησπέρα Αγαπητή Αρτάνις!!!
πολύ όμορφο το νέο avatar !
Φυσικά, επρόκειτο για πραγματικό πραγματικότατο πρόσωπο!...
Η ζωή του και τα λόγια του ειδωμένα μέσα από τη δική μου σήτα...

Σε φιλώ!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Κάτι ευχές ήθελα...
να τις ακουμπήσω εδώ γιατί δεν έχω κάπου αλλού;
Με αγάπη.
Nikiplos ξέρεις εσύ γιατί!

nikiplos είπε...

Ευχαριστώ πολύ φίλε! Ειλικρινά σε ευχαριστώ!

jokar είπε...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!

Καλησπέρα, σε βρήκα μέσω της Thalassenias. Πολύ καλή η γραφή σου.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ, Jokar καλως ώρισες!
Σε ευχαριστώ, καλώς σε βρήκα!

fractal είπε...

Καλησπέρα Nikiplos
Είχα την τυχη και εγώ να γνωρίσω από πολύ κοντά τον κυρ-Βασίλη. Ένα άνθρωπο με ανάλογο παρελθόν..
Και με σχεδόν ίδιες εμμονές..
Στην άσαρκη ζωή του, δέσποζαν κάτι μάτια...
Όταν είμουν παιδί νόμιζα πως, πριν πέσει η βροχή στο χώμα, περνούσε πρώτα από τα ματια του.
Ύστερα έφηβη πιά έμαθα την ιστορία του.
Μου μιλόύσε και ένιωθα πως ξαφνικά ο χρόνος αγρίευε και ερχόταν καταπάνω μας να μας κατασπαράξει.
Όταν μεγάλωσα, μου αρεσε τα απογευματα να του κάνω συντροφιά. Δεν μιλούσε πιά παρα σπάνια.
Μα κοίταζε, καλύτερα αυλάκωνε, όλα τα γυρω του.
Και όλα γίνονταν ελάχιστα και λίγα σαν να συνθλίβονταν από το βλέμμα του..
Έχουν περάσει αρκετα χρόνια από τότε που έφυγε. Δυστυχώς όμως πρόφτασε να δει τους δείχτες του ρολογιού της κοινωνίας μας να δείχνουν το μηδέν..

nikiplos είπε...

Αγαπημένο φράκταλ, καλησπέρα... Δεν έχει σημασία το που πηγαίνει η κοινωνία ολόκληρη... εννοώ τους δείκτες της φυσικά...
η μικρή μου εμπειρία, με δίδαξε πως αρκετά συχνά οι δείκτες αυτοί είναι συχνά πλασματικοί...

Ο φίλος σου, ένας ιχνευτής του κόσμου, του τόπου και του χρόνου. Ένας τροβαδούρος της ζωής...

Δεν κρίνω το παρελθόν των ανθρώπων μα κυρίως το παρόν τους. Το παρόν είναι αυτό που δικαιώνει, ή σβήνει το όποιο παρελθόν. Αν η αρετή δεν διαρκεί, δεν είναι αρετή...

Πάντοτε θαύμαζα τους διαρκώς ενάρετους, εκείνους που είναι εις μάτην των χρόνων και των δυσκολιών τρεχούμενο νερό... και πάντοτε επεδίωξα την συναναστροφή τους και την (χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν) διδασκαλία τους.

Αντίθετα (και λόγω εργασίας) έχω γνωρίσει κάποιους που δεν έφεραν το ειδικό βάρος που πρέσβευαν...

Είπαμε, το παρόν, δικαιώνει με τον τρόπο του το παρελθόν, τους αγώνες και την ίδια τη ζωή...

Ειδάλλως, αυτή πάει στράφι...

Roadartist είπε...

Εχεις προσκληση για παιχνιδάκι καλό βράδυ :-)

katerina είπε...

Καλησπερα Nikiple,
πολύ ωραία η γραφή σου και τα νοήματά της!το ξαναδιαβάζω.
Να είσαι καλά!