Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Τανάλιες

Τανάλιες, γαλλικά κλειδιά, βελόνες, μικροκύμβαλα, μπρίκια και άλλα πολλά πωλούσε στον πάγκο του στη λαϊκή ο κυρ-Ανέστης. Από 12 χρόνων στο «κουρμπέτι» το μόνο μεγάλο διάλειμμα που έκανε από τη δουλειά του ήταν φυσικά τα 3 χρόνια που υπηρέτησε τη θητεία του στο Βασιλικό Ναυτικό, γυαλίζοντας, βάφοντας και κάνοντας συνεχώς και αδιάλειπτα φασίνα.

Μετά γύρισε και συνέχισε φυσικά την οικογενειακή παράδοση στο «λιανεμπόριον» δηλώνοντας «έμπορος ειδών κιγκαλερίας». Ουσιαστικά είχε έναν πάγκο με εμπόρευμα αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης που τον έτρεχε από λαϊκή σε λαϊκή προς αναζήτηση του επιούσιου. Γνωρίστηκε με το Μαριγώ, μιαν υπηρετριούλα που την έφεραν 8χρονο κορίτσι από κάποιο ορεινό χωριό και την έκαναν εσώκλειστη δούλα σε κάποιο αρχοντόσπιτο. Από το ξύλο που έφαγε για να κάνει πρόθυμα όλες τις καταφρονεμένες δουλειές του σπιτιού, το Μαριγώ, απέκτησε ένα μόνιμο σκυμμένο ύφος πάντοτε προς τα κάτω, αποφεύγοντας να κοιτάξει κατάματα τον οποιοδήποτε συνομιλητή. Δουλικό και συνεσταλμένο, ψώνιζε τα απαραίτητα του σπιτιού από τους πάγκους της λαϊκής βιαστικά και χωρίς χρονοτριβές και με το φόβο της τιμωρίας ένεκα ότι δήθεν αργοπόρησε. Είχε αυτοματοποιήσει τη ζωή της και σηκωνόταν από τις 05:00 τα ξημερώματα και δούλευε μέχρι τις 23:00 τη νύχτα ξεκινώντας και καταλήγοντας στην ίδια εργασία: αδειάζοντας και καθαρίζοντας τα καθίκια των αρχόντων.

Ένα μεσημέρι ψώνιζε από τη λαϊκή μαζί με την κυρά της η οποία προπορευόταν. Από το βάρος των πραγμάτων έγειρε σκόνταψε και έπεσε στο δρόμο μπροστά από τον πάγκο του Ανέστη ο οποίος 18χρονος τότε σωστός αίλουρος πετάχτηκε να την βοηθήσει να σηκωθεί, ανάμεσα στις βρισιές και προσβολές της κυράς της. Εκεί σαν μια κίνηση απελπισίας το Μαριγώ σήκωσε για πρώτη φορά το βλέμμα της και τον κοίταξε στα μάτια σαν να ζητούσε απεγνωσμένα ένα καταφύγιο. Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν και μαζί και οι καρδιές τους που δέθηκαν για πάντα έκτοτε... Ο Ανέστης για πρώτη φορά αντίκρισε τα πιο όμορφα μάτια που είχε δει ποτέ του και έκτοτε τα διαλαλούσε με στεντόρεια φωνή στον πάγκο του.

Μετά το στρατό και το μεγάλο πόλεμο μεσούσης της πείνας ο Ανέστης άδραξε την ευκαιρία και έκλεψε τη Μαριγώ την οποία και νυμφεύθηκε στην Αγία Ειρήνη στο Μοναστηράκι μια βροχερή Κυριακή απόγευμα λίγο πριν τον Δεκέμβρη που γκρέμισε όνειρα και ελπίδες και έφερε συμφορά στη χώρα. Τα υπόλοιπα γνωστά. Ανεργία, πείνα ψεύτικες υποσχέσεις, κατακράτησαν τον Ανέστη και τη Μαριγώ στη φτώχια, που όμως αξιώθηκαν να κάνουν 4 παιδιά τα οποία μεγάλωσαν στους δρόμους ξυπόλητα. Ο Νίκος το μικρότερο από τα τέκνα συχνά πυκνά βοηθούσε τον πατέρα του στις δουλειές της Λαϊκής. Ήταν και το αγόρι που ‘τα έπαιρνε τα γράμματα’ κι έτσι είχε την άδεια να κάθεται μέχρι αργά στο μοναδικό σπίτι-δωμάτιο κρατώντας την λάμπα αναμμένη προκειμένου να διαβάσει...

Ο Νίκος είχε τα φόντα να σπουδάσει, πράγμα αδιανόητο εκείνη την εποχή. Πολυτεχνείο και Ιατρική απαγορεύονταν δια ροπάλου ένεκα των ακριβών βιβλίων και υλικών, οπότε έδωσε και πέρασε τέταρτος στη Φυσικομαθηματική της Αθήνας. Στην αρχή δύσκολα, κατάφερε όμως να έχει μιαν επαφή με το πανεπιστήμιο, παράλληλα με τις αδιάλειπτες παρουσίες του στα περιπλανώμενα είδη κιγκαλερίας του πατρός του ανά τις συνοικίες της πρωτεύουσας.

Για όλους τους ανθρώπους έρχεται κάποτε μια μεγάλη τύχη που αν την αδράξουν μπορεί και να αλλάξουν τον ρου της ζωής των. Το πρόβλημα είναι βέβαια πως ούτε αν είναι μεγάλη τύχη γνωρίζουν ούτε και αν πρέπει να την αδράξουν...

Ένα Καλοκαίρι από τα πρώτα που η Αθήνα άρχισε να «αδειάζει» εκεί πίσω στη δεκαετία του 70, ο Νίκος πήγε για να δουλέψει στη Νάξο στο μικρό ξενοδοχείο ενός συμφοιτητή του που είχαν γίνει και φίλοι, καθώς είχε του επισκευάσει δωρεάν το μικρό φοιτητικό διαμέρισμα – καταφύγιο για διάβασμα. Λίγο πριν το πέρας της σεζόν, 1972, ο Νίκος γνωρίζει μια δεσποσύνη ορμώμενη εκ γηραιής Αλβιόνος με την οποία και συνευρέθησαν λίγες φορές. Λίγο πριν φύγει για τη χώρα της αυτή του πρότεινε να πάει μαζί της και να παντρευτούν στην Αγγλία στο Brookley του Λονδίνου.

Στον Νίκο το να συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο φαινόταν αδιανόητο. Πέρα από τις ηθικές του αρχές, να παρατήσει τις σπουδές του και να βρεθεί στο τίποτε θα ήταν επιπλέον και μιαν ύβρις έναντι των τόσων κόπων των γονιών του να τον μεγαλώσουν και να τον σπουδάσουν. Από την άλλη κάτι μέσα του τον έσπρωχνε να δοκιμάσει κι ας ήξερε ότι κάτι τέτοιο ήταν παράτολμο, πρόωρο και πολύ επιφανειακό. Εν τούτοις το έπραξε. Σηκώθηκε και πήγε με την Αλεξία, όπως θα ονόμαζε κανείς την μελλοντική συμβία του στην ελληνική.


Χωρίς περιττές λεπτομέρειες ο Νίκος κατόρθωσε να εργαστεί και να σπουδάσει αποφοιτώντας με άριστα και στη συνέχεια, αφού εργάστηκε ως Μηχανικός σε μια μεγάλη εταιρία τηλεπικοινωνιών που συγκυριακά γιγάντωσε εκείνη την περίοδο κατόρθωσε να γίνει αρχιμηχανικός με έναν αστρονομικό μισθό για τα δεδομένα της εποχής. Τελικά κατέληξε στο Sunderland όπου κάτω από ευνοϊκές συγκυρίες απέκτησε μια μετάλη περιουσία. Μεγάλη ακίνητη περιουσία έχει και στην Ελλάδα σε ένα νησί του Αιγαίου και κάπου στην ανατολική Αττική, αλλά δεν συγκράτησα που.



Τον γνώρισα ως πρόεδρο μιας εταιρίας που προμήθευε το δημόσιο μιας ευρωπαϊκής χώρας με είδη εξειδικευμένων ιατρικών εφαρμογών. Στα πλαίσια των απαραιτήτων συναντήσεων και ένεκα ότι ήταν συμπατριώτης καθίσαμε δίπλα στην συνεστίαση. Γνωστός τσαπατσούλης εγώ, είχα μαζί μου και κάτι εργαλεία για τις απαραίτητες μικροεπισκευές στο διαμέρισμά μου, τα οποία κίνησαν την περιέργεια του προέδρου. Παρατηρώντας τον ως καλοζωισμένο τον ρώτησα απερίσκεπτα αν «ξέρει από τανάλιες».Με κοίταξε, χαμογέλασε και μου είπε την ιστορία του...

Παρόλη την βοήθεια και ασφάλεια από τα παιδιά του ο Κυρ-Ανέστης ποτέ δεν εγκατέλειψε τον πάγκο του και κυριολεκτικά πέθανε πάνω σε αυτόν, χρεωμένος, κουρασμένος μα αξιοπρεπής... Λίγο μετά από αυτόν μερικούς μήνες, έφυγε και το Μαριγώ...

18 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Τοιχογραφία ολόκληρης της πρόσφατης ιστορίας της Ελλάδας η διήγησή σου. Αισιόδοξη και θλιβερή, ταυτόχρονα και ισόποσα. Καλημέρα!

faraona είπε...

Ωραία που το διηγήθηκες!
Ο κυρ Ανέστης πάντως μου άρεσε πολύ.Τέτοιας κοπής άνθρωποι δεν νομίζω να υπάρξουν στις επόμενες γενιές.
Νάσαι καλά.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Μαρία Δρίμη, καλησπέρα... έχει μια υποψία τώρα που το γράφεις... εντούτοις από την αληθινή ιστορία αυτή συγκράτησα τη δύναμη του έρωτα... μέσα από τα ευτελή και στις ισορροπίες του τρόμου, να κερδίζει τις μάχες... εις μάτην των ανθρώπων...

φιλιά

nikiplos είπε...

Αγαπητή Φαραώνα, καλησπέρα... Σε ευχαριστώ! Όντως ο κυρ-Ανέστης θα μπορούσε να συναποτελεί τον δωρικό συμπατριώτη μας... μου άρεσε ο προσδιορισμός "κοπής" που έβαλες... κι όμως αυτοί οι Έλληνες είναι που μας έφθασαν εδώ... τα δικά μας τα έργα, στις μελλοντικές γενιές θα βρουν το έδαφος...

φιλιά, καλό υπόλοιπο Κυριακής.

Thalassenia είπε...

Συγκινητική ιστορία από πολλές πλευρές.
Της "το Μαριγώ" σαν υπηρεσία.
Της "τη Μαριγώ" σαν σύζυγος.
Του Νίκου για την τόλμη και την επιτυχία.
Του Ανέστη, για την πίστη στα χέρια και τα πιστεύω του.
Και από την αφήγησή σου.
Μου αρέσει η γραφή σου το ξέρεις.

..όταν ο έρωτας κρατάει μια ζωή!
υγ.Μου θύμισες ένα ζευγάρι άτεκνο, που έφυγαν με μία εβδομάδα διαφορά, κυριολεκτικά, στα ογδόντα τους χρόνια.

Καλό βράδυ.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια καλησπέρα...
σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... η γραφή δεν είναι παρά το βλέμμα μας μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων... έρωτας μιας ζωής... καμιά φορά δεν το πιστεύουμε όμως αρκετοί άνθρωποι προικίστηκαν με αυτόν...

Roadartist είπε...

"έρωτας μιας ζωής... καμιά φορά δεν το πιστεύουμε όμως αρκετοί άνθρωποι προικίστηκαν με αυτόν..."

Υπάρχει άραγε μεγαλύτερος πλούτος από αυτόν; Να έχεις έρωτα.. γενικώς στη ζωή.. Για τη ζωή, για την όποια εργασία σου, για την γνώση, για την φύση, για τον άνθρωπο σου.. Έρωτας σε κάθε στιγμή, με τη ματιά γεμάτη φως.. Αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν, η μεγαλύτερη ομορφιά σε κάθε άνθρωπο, που εκμηδενίζει όλα τα άλλα, εξωτερικά και εφήμερα..

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε,

Διαβάζοντας την ιστορία, (ομολογώντας ότι ξαναδιάβασα πολλές γραμμές της), σαν να ξετυλίχτηκε το κουβαράκι της ζωής ενός ανθρώπου που πλέχτηκε μοναδικά με ένα άλλο σε ένα χρυσαφένιο αέρινο σάλι από μετάξι παραμυθιού. Και ήταν έτσι, γιατί "..Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν και μαζί και οι καρδιές τους που δέθηκαν για πάντα έκτοτε...".
Κι ας φαίνονταν ως πρώτες ύλες τους "οι τανάλιες" και "το καθάρισμα καθικιών αρχόντων", αυτά ήταν απλά η σκόνη που επικάθηται στο ατόφιο χρυσάφι της γης.

Να είσαι καλά,
καλό μήνα εύχομαι:)

nikiplos είπε...

Αγαπητή Καλλιτέχνιδα, προσυπογράφω κάθε λέξη στο σχόλιό σου...
Καμιά φορά ο έρωτας κρύβεται σε αυτά τα μικρά τα καθημερινά. Στην αγάπη για τον άνθρωπο που είστε μαζί... στις μικρές (ή και μεγάλες ανάλογα το εγώ) θυσίες...
Και δεν είναι κάτι που ανταμοίβεται... κάτι που εξαργυρώνεται... ίσως να είναι και μια μορφή θέωσης σε ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν ανεξάρτητα αν βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμωνος ή σε ένα γαλήνιο και ξέγνοιαστο ακρογυάλι...
καλημέρα...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλημέρα...

πράγματι, η κλωστή από το μετάξι πλέκεται και τυλίγεται υφαίνοντας έναν ιστό αόρατο, μα γερό και τόσο ανθεκτικό που εκπλήσσει...
Και το έγραψες πολύ σωστά...
Οι τανάλιες και τα καθίκια δεν είναι παρά το συμβατικό σκηνικό. Δεν επιτρέπουν και πολύ ρομαντισμό... Όμως ο Έρωτας δεν είναι πάντα ρομαντικός, ή επίπλαστος έτσι όπως τον φτιάχνουμε με τη φαντασία μας... Καμιά φορά είναι παγωμένος σαν σίδερο, ερμητικός σαν τανάλια... και ναι μπορεί να ανθίσει και δίπλα στα σκουπίδια...

φιλιά
και καλημέρα

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Άλλη μια πανέμορφη ιστορία.
Ευχαριστώ για το υλικό που μου προσφέρεις για τις εκπομπές μου.

Ξεκίνησα μια μεγάλη βόλτα στους φίλους που έχω "ξεχάσει".
Η βόλτα αυτή είναι μια πρόσκληση επανασύνδεσης όλων αυτών που θεωρώ κομμάτι της ζωής μου και συν διαμορφωτές του τρόπου να σκέφτομαι και να επεξεργάζομαι την ζωή.
Σε καλώ να μου στείλεις ένα τραγούδι που σε εκφράζει και να το εντάξω στην εκπομπή του Σαββάτου.
Στην μνήμη μιας διαδικτυακής φίλης που σήμερα έμαθα πως εδώ και 7 μήνες έφυγε από κοντά μας.
"H τέχνη της ύπαρξης" τ΄ όνομα της ιστοσελίδας της.
Θα ήταν χαρά και τιμή μου η συμμετοχή σου.
Την αγάπη μου.
Υ.Σ.
Για να προλάβω, το μήνυμα αυτούσιο θα σταλεί σε όλους όσους έχω στην καρδιά μου τα δυόμισι χρόνια που επικοινωνούμε

fractal είπε...

Καλό μεσημέρι..
Η ιστορία της μεταπολεμικής ελλάδας σε μια ιστορία-σενάριο, της πιό εύγλωτης παράθεσης εικόνων ανάλογης με το ¨"κλεφτης ποδηλάτων". Είδα σκηνες από την περιήγηση του κυρ-Ανεστη στις φτωχογειτονιές, της μεταπολεμικής -εμπολεμης Αθήνας.
Είδα το αρχοντικό των αφεντικών τη Μαριγούλας.. Είδα προδότες πλουσιοντυμένους και εξαθλιωμένους ήρωες (Ήρωες γιατί δεν μπορούσαν να μην γίνουν ήρωες..)
Κι την μεγαλη έκκρηξη της ανθρωπινης δύναμης που ανατρέπει κάθε κατεστημενο..
Γένητω.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Επίκουρε, είναι για μένα πρωτίστως τιμή η αναφορά κάποιων σκόρπιων λόγων μου στις εκπομπές σου...

Για τα υπόλοιπα, ελήφθην!

χαιρετώ

nikiplos είπε...

αγαπημένο φράκταλ, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή, άλλαξα φυσικά τα ονόματα και τους τίτλους λίγο από σεβασμό προς τους πραγματικούς πρωταγωνιστές...
Ναι η δύναμη του κόσμου είναι αληθινή όσο κι αν φαίνεται απίστευτη...
είσαι πολύ τυχερή που έζησες αυτές τις σκληρές και όμορφες εικόνες... γιατί ήταν βαθύτατα ελληνικές... δικές μας...

σε φιλώ

Άιναφετς είπε...

Μου αρέσουν οι ιστορίες "ζωής" Nikiple...θα σταθώ στα σημάδια που εμφανίζονται μπροστά μας, που μας αρέσει να τα αποδίδουμε στην τύχη...έτσι και αυτή η ιστορία όπως όλες οι ιστορίες της προσωπικής μας ζωής, είναι γεμάτη σημάδια...αν δεν είχε συμβεί το ένα...δεν θα είχε συμβεί το άλλο!!!

Καλό σου βράδυ Nikiplos...

nikiplos είπε...

καλησπέρα αγαπητή Άιναφετς και συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά ένεκα οι υποχρεώσεις εκτός έδρας (καμία σχέση με εκλογές φυσικά ;) )

Αυτά τα σημαια που εμφανίζονται μπροστά μας και μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας άρδην, εγώ τα λέω "τούνελ" του χωροχρόνου μας. Εκεί που η ζωή είναι στατική, ανεξέλιγκτη ταγγισμένη ρουτίνα ξαφνικά παίρνεις έναν άλλο δρόμο, αλλάζεις απλά το στενό που πας στη δουλειά σου και όλα αλλάζουν που ούτε το φανταζόσουν... είναι γιατί εκεί καραδοκούσε ένα τούνελ που μπήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε...

φιλιά

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

http://radioblogspot21.blogspot.com/
Nikiple καλησπέρα φίλε μου.
Ή μάλλον ..καλημέρα.
Εδώ παραπάνω θα βρεις τις ...τανάλιες του κυρ Ανέστη.
Ευχαριστώ πολύ για την συμβολή σου.
Την αγάπη μου.

nikiplos είπε...

Φίλε Επίκουρε, απεναντίας εγώ σε ευχαριστώ για την προβολή και το μοίρασμα της ιστορίας μου... σε ευχαριστώ...