ένα παραμύθι άγνωστο...

ετούτες τις μέρες υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να αποκωδικοποιήσω και να εκθέσω. άλλα στοιχειωμένα λόγια, άλλα εικόνες... αντί όλων αυτών εκθέτω ένα παραμύθι που κάποτε μου είχε αρέσει πολύ... απλοποίησα κάπως τη γλώσσα...

                            

 Ήταν κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, ένα μικρό βασίλειο, στα θεμέλια ενός παλιού μεσαιωνικού πύργου. Οι κάτοικοι αυτού του βασιλείου ήταν ποντικοί μικρόσωμοι αλλά πολύ δραστήριοι και συχνά πυκνά μεγάλωναν την αποικία τους, ανοίγοντας νέες γαλαρίες και στοές... 

Μια ημέρα ο βασιλιάς των ποντικών, αποφάσισε πως ήταν σε ηλικία γάμου η κόρη του. Φιλόδοξος καθώς ήταν σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να δώσει την κόρη του στον πιο δυνατό πάνω στη γή. Έτσι σχημάτισε μια πολυμελή επιτροπή σοφών με πρόεδρο τον ίδιο προκειμένου να ταξιδέψουν σε όλον τον κόσμο και να βρουν τον πιο δυνατό. 

Βγαίντας από τον πύργο ρώτησαν για τον πιο δυνατό, ένα περαστικό περιστέρι...
-"καλέ μας φίλε, ξέρεις εσύ που πετάς ψηλά και τα βλέπεις όλα ποιός είναι ο πλέον δυνατός σε αυτά τα μέρη?"
-"Χμ, εμείς τα περιστέρια δεν πετάμε και πολύ μακριά, αλλά σε τούτη την κοιλάδα ο δυνατότερος που ξέρω είναι αυτό το τεράστιο δέντρο, η καρυδιά που βλέπετε εκεί μακριά στο βάθος και εξέχει ψηλότερος από όλα τα δέντρα". τους απάντησε εκείνο σκεφτικό...
-"Αυτός πρέπει να είναι ο δυνατότερος στον κόσμο!" είπαν με χαρά και θαυμασμό ταυτόχρονα οι σοφοί ποντικοί. και ξεκίνησαν την πορεία τους να φθάσουν κοντά του...

Τεράστιο ήταν από κοντά. Αφού στάθηκαν στις ρίζες του κάτω και το καμάρωσαν για λίγα λεπτά, σύντομα ο βασιλιάς ποντικός μαζί με δυό έμπιστους φίλους του σκαρφάλωσαν στην κορυφή του όπου και το ρώτησαν. -"Εσύ καλό μας δέντρο πρέπει να είσαι ο πιο δυνατός στον κόσμο! Αφού είστε ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" του είπαν...
-" Είμαι δυνατός δεν λέω! Όμως πιο δυνατός και ογκώδης απο μένα είναι αυτό το βουνό που βλέπετε εκεί μακριά.". τους αποκρίθηκε το τεράστιο δέντρο. Σε αυτό να πάτε...
-"Ευχαριστούμε! Να είσαι πάντα γερό και δυνατό!" του αποκρίθηκε η επιτροπή σοφών και γρήγορα κίνησε για το νέο στόχο της.

Μετά από πορεία πολλών ημερών κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή του πανύψηλου βουνού.
-"Τιμή μας να γνωρίζουμε τον δυνατότερο στη γη!!! Αφού νικάτε την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" Είπαν με ζωηράδα στο βουνό...
-"Χο Χο Χο!". "Να είστε καλά, αλλά αυτός ο μέγας ο περίλαμπρος ήλιος είναι δυνατότερος από μένα!!!" Τους απάντησε καλόκεφα το μεγάλο βουνό με τη βροντερή βαθιά φωνή του...
-"Και πως θα βρούμε τον ήλιο να του μιλήσουμε?" Το ρώτησαν οι ποντικοί. -"Να! τις νύχτες που πηγαίνει να κοιμηθεί περνάει από εκείνη την πεδιάδα και ξαποσταίνει λίγο." τους αποκρίθηκε το βουνό. "Εκεί μπορείτε να τον βρείτε!".

Δρόμο πήραν οι ποντικοί και ύστερα από μερικές ημέρες ήταν στην πεδιάδα και περίμεναν. Σαν σουρούπωσε ο τεράστιος χρυσαφένιος ήλιος με την ολόχρυση πανοπλία του περνούσε κουρασμένος από δίπλα τους.
-"Γειά σας κύριε ήλιε!" του απάντησαν οι ποντικοί. Και συνέχισαν:
"-Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος σε αυτόν τον κόσμο! Αφού νικάτε το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα"
-"Καλώς τους φίλους μου!" Είπε καλόκεφα αλλά κουρασμένος εκείνος.
"Χμ. είμαι δυνατός δεν λέω... λίγοι με ξεπερνουν... Όμως εκείνα τα σύννεφα είναι δυνατότερα απο μένα!!! Οποτεδήποτε θελήσουν με σβήνουν από τον ουρανό!". τους αποκρίθηκε στωικά ο ήλιος.

-"Και που θα βρούμε τα σύννεφα να τους μιλήσουμε? " Τον ρώτησαν οι ποντικοί.
-"Να όταν δεν βγαίνουν να καταλάβουν όλον τον ουρανό, ξεκουράζονται σε εκείνη την κορυφή του βουνού!". Τους αποκρίθηκε ο ήλιος...
"Δεν είναι μακριά απο εδώ..."
  -"Σε ευχαριστούμε πολύ!". του είπαν οι ποντικοί και κίνησαν για την κορυφή που ξεκουράζονταν τα σύννεφα.

 

Μετά από πολύ δρόμο, η επιτροπή των σοφών με τον βασιλιά, έφθασαν στην κορυφή του βουνού που ήταν μαζεμένα τα σύννεφα και μιλούσαν μεταξύ του πολύ δυνατά!
-"Φύγε από εδώ! με εμποδίζεις!" έλεγε ένα σε ένα άλλο
-"Εσύ έχεις πιάσει όλο το χώρο!" του απαντούσε αυτό.
Οι φίλοι μας πλησίασαν τη συντροφιά και μίλησαν στα σύννεφα...
-"Γειά σας, αγαπητά μας σύννεφα! Εσείς πρέπει να είστε οι δυνατότεροι σε αυτόν τον κόσμο! Αφού νικάτε τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" είπαν.
Τότε ένα τρανταχτό γέλιο ξέσπασε ανάμεσά τους. Πνιγμένο στην αρχή, μα μετά δυνατό. Το γηραιότερο από αυτά, σοβάρεψε και αποκρίθηκε στην επιτροπή:
"Είμαστε δυνατοί, δεν χωράει αμφιβολία. Κερδίζουμε και αυτόν τον ήλιο, όμως είμαστε αδύναμοι μπροστά σε αυτόν τον γερο-Βορριά!" "Αυτός όποτε θέλει μας διασκορπίζει στα πέραττα, είναι δυνατότερος απο εμάς!" Τους αποκρίθηκε.
-"Και που μπορούμε να συναντήσουμε τον γερο-Βορριά?". Ρώτησαν τα ποντίκια...
-"Μα φυσικά όταν δεν λυσσομανά, αναπαύεται σε εκείνη εκεί την τεράστια σπηλιά!" Είπε το γηραιό σύννεφο...

 

Τα ποντίκια ευχαρίστησαν την ομάδα για τη φιλοξενία τους και κίνησαν χωρίς καθυστέρηση για την τεράστια σπηλιά που δέσποζε στον απέναντι βράχο. Μετά από πορεία μιας ημέρας έφθασαν εκεί και μπήκαν σιγά, σιγά μέσα. Βρήκαν τον γερο-Βορριά να κάθεται και να αναπαύεται. Τον χαιρέτησαν και του είπαν:
"Χαίρετε κύριε Βορριά! Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος στον κόσμο! Αφού μπορείτε και υπερνικάτε τα σύννεφα που είναι δυνατότερα από τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα!" του είπαν.

Αυτός γέλασε καλόκαρδα...
"Καλώς τους φίλους μου!" Είπε, και συνέχισε:
"Μόνο να ξέρετε πως μπορεί να είμαι δυνατότερος από τα σύννεφα, με τίποτε όμως δεν μπορώ να γκρεμίσω εκείνον τον καταρραμένο τον ψηλό πύργο κάτω στην πεδιάδα... Λυσσομανώ, ξεριζώνω δέντρα, όμως φθάνω πάνω στον πύργο, στα τείχη του και στις πολεμίστρες του και με ξεσκίζει..." και τελείωσε μονολογώντας
"Α σίγουρα ο πύργος είναι δυνατότερος από μένα".

Οι φίλοι μας, δεν ρώτησαν για τον πύργο. Τον ήξεραν πολύ καλά αφού στα θεμέλιά του έσκαβαν τις γαλαρίες του βασιλείου τους. Το βασίλειό τους ήταν τόσο παλιό όσο κι ο πύργος.
"Για δες!" μονολόγισε ο βασιλιας.
"Κάτω από τη μύτη μας ήταν τόσα χρόνια ο δυνατότερος της γης κι εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρει! Και ψάχναμε να τον βρούμε σε όλη την οικουμένη!". -"χμ ναι". συμφώνησαν στην απορία και οι σύμβουλοί του.

Ξεκίνησαν το μακρινό ταξίδι της επιστροφής, που διήρκεσε 5 ημέρες. Μόλις έφθασαν στον πύργο, δεν πήγαν από το συνήθη δρόμο που οδηγούσε στο δικό τους το βασίλειο, αλλά προτίμησαν να ανέβουν προς τα πάνω. Ανέβηκαν προσεκτικά τις γαλαρίες, πέρασαν από εγκαταλελειμένους θρόνους και μια και δυό, βγήκαν στον ψηλότερο πυργίσκο του.
Εκεί είπαν στον πύργο:
"Χαίρετε κύρε Πύργε μας!!! Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος στον κόσμο! Αφού μπορείτε και υπερνικάτε τον τρομερό Βορριά που διώχνει τα σύννεφα που είναι δυνατότερα από τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα!" του είπαν.

Εκείνος χαρούμενος μεν αλλά σκεφτικός τους αποκρίθηκε:
"Γειά σας φίλοι μου!. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δω, γιατί το κεφάλι μου είναι στραμμένο προς την πεδιάδα, για να αγναντεύω τους εχθρούς!". "Ευχαριστώ που με θεωρείτε τον δυνατότερο στον κόσμο. Είναι πράγματι κολακευτικό για μένα". "Όμως καλοί μου φίλοι μην νομίζετε πως εγώ είμαι ο δυνατότερος..." "Μπορεί πράγματι να αψηφώ και να κερδίζω τον τρομερό Βοριά που ξεριζώνει τα δέντρα, να αψηφώ τα κανόνια και όλους τους καιρούς. Όμως με τίποτε δεν μπορώ να τα βάλω με τα ποντίκια που ζουν στα θεμέλιά μου. Εκείνα είναι δυνατότερα απο μένα. Ροκανίζουν τα θεμέλιά μου και σιγά σιγά γκρεμίζομαι..."
Τελείωσε μονολογώντας:
"Δεν ξέρω αν είμαι δυνατότερος από όλους αυτούς που λέτε, τα ποντίκια όμως στα θεμέλιά μου είναι σίγουρα δυνατότερα απο μένα".

Ο Βασιλιάς και η επιτροπή δεν μίλησαν... έφυγαν σκεφτικοί σιγα σιγά, γιατί το ταξίδι τους αυτό τους είχε δώσει ένα μεγάλο μάθημα...

Πως δεν υπάρχει δυνατότερος σε αυτόν τον κόσμο. Για καθέναν, υπάρχει τουλάχιστον ένας άλλος που είναι σε κάτι δυνατότερος...

Εντούτοις δεν έχασαν το κέφι τους... Το ίδιο βράδυ στο βασίλειό τους έστησαν γλέντι τρικούβερτο με τον Βασιλιά ιδιαίτερα χαρούμενο καθώς απλώς έπρεπε να διαλλέξει κάποιον ανάμεσα στους υπηκόους του για σύζυγο της κόρης του. κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...