Όταν σβήσουν τα φώτα της ράμπας…

Ποιος ξέρει τι θα μείνει πίσω και τι σημασία θα έχει πλέον… εξαϋλωμένα, ακατάληπτα ίσως και με έναν ίχνος αταβισμού τα άψυχα έργα μας υλικά ή πνευματικά εμποτισμένα σε ύλη θα στέκουν εκεί μάρτυρες ότι υπήρξαμε κάποτε… ίσως και κάποιες φωτογραφίες μας να ξεμείνουν ξεχασμένες να ξεθωριάσουν σε κάποιο συρτάρι…

Θα υπάρχει αναμφισβήτητα η ένδειξη της σκόνης που θα προμηνύει την αμμοθύελλα που θα σκεπάσει τα πάντα, αλλά στριμωγμένα εκεί θα είναι όλα όσα αφήσαμε με συναισθηματική μόνο αξία σε πολύ δικούς μας ανθρώπους που ίσως κάποτε μιαν ωραία πρωία αγγίξαμε στην ψυχή με μια μικρή αχτίδα φωτός που καταφέραμε να εκπέμψουμε στιγμιαία σαν φάρου αναλαμπή…

Τα κείμενά μας, αμφίσημα αλλά ορφανά από την ουσία που μεταδώσαμε βαθιά μέσα τους… άδεια από μεδούλι, καύκαλα έτοιμα για ένα οστεοφυλάκιο με την ελπίδα να τα ανακαλύψει στο μακρινό μέλλον ένας ιδιαίτερα περίεργος ερευνητής και να συμπεριλάβει κι εμάς μέσα στις δενδρώδεις χαώδεις ομοταξίες και συνομοταξίες του.

Μόνο στους δικούς μας ανθρώπους (όσους θα απομένουν πίσω) θα υπάρχει ένα σφίξιμο, σαν μια γλυκιά μελωδία που σίγησε ή και μια λεπτή ανακούφιση για τις ευθύνες-ενοχές που αποσείσαμε από πάνω τους με την εξόδειό μας.

Δεν έχουν και σημασία όλα αυτά άλλωστε… ο θάνατος είναι το αντίθετο της ανάδυσης. Ο υποβιβασμός σε άθυρμα ενός καλοσχηματισμένου πολύπλοκου δυναμικού συστήματος που ξεμένει από ενέργεια και ζωτικότητα… Αποτέλεσμα της αναπόφευκτης και σταθερά φυγόκεντρης φθοράς.

Ο κόσμος έξω εις μάτην της εγωιστικής μας συνείδησης και επίγνωσης θα συνεχίσει να υπάρχει, και ο τρυγητής χρόνος θα συνεχίσει να μεστώνει ακριβά κρασιά, καρπούς και ευτελή μικρά γλυκίσματα συναγμένα από ταπεινά ανθρώπινα χέρια πιασμένα σε μιαν αέναη ιεροτελεστία που μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, τελετουργικά αναπαράγει και αναπαράγεται και ίσως από εκεί, από τις μικρές αυτές χαραμάδες να ξεπηδάει ο έρωτας…

Και τα λίγα ίχνη μας θα σβηστούν για πάντα, όπως τα βήματα των γλάρων στην αμμουδιά… Και τα έργα μας, θα σκουριάζουν πριν φθαρούν τελείως εξέχοντας ίσως για λίγο ακόμη μετά από μας σαν τρόπιδες ναυαγισμένων πλοίων στα ρηχά… Επάνω ψηλά ο αέναος κύκλος της ζωής θα μας δικαιώνει και θα δικαιώνεται στηριζόμενος και στον δικό μας πλέον ταπεινό κόκκο άμμου της ασημαντότητας των τυχερών εκείνων νουκλεϊκών οξέων που είχαν την τύχη να μετασχηματιστούν σε ζωή…

Γιατί αυτό ήταν το πιο θαυμαστό από όλα… το ότι υπήρξαμε ζωή. Μικροί θεοί μες το έρημο και άπειρο σύμπαν. Απελευθερωμένοι τώρα τιμημένοι από τον μικρό ιδεατό μας τύμβο θα γινόμαστε απέραντη χασμωδία ανάμεσα σε ζωές άλλων… Άλλοι που θα έχουν τη νέα δυνατότητα να ακολουθήσουν και να ζήσουν στα ίδια σοκάκια, στις ίδιες θάλασσες και να ερωτευτούν στις ίδιες αμμουδιές… πατώντας στα ακατάληπτα ίσως μα αγιασμένα χνάρια μας…

Τίποτε δεν έχει σημασία… μόνο η ζωή που πρέπει να ακολουθήσει…

Διότι, άξιον εστίν…