Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Όταν σβήσουν τα φώτα της ράμπας…



Ποιος ξέρει τι θα μείνει πίσω και τι σημασία θα έχει πλέον… εξαϋλωμένα, ακατάληπτα ίσως και με έναν ίχνος αταβισμού τα άψυχα έργα μας υλικά ή πνευματικά εμποτισμένα σε ύλη θα στέκουν εκεί μάρτυρες ότι υπήρξαμε κάποτε… ίσως και κάποιες φωτογραφίες μας να ξεμείνουν ξεχασμένες να ξεθωριάσουν σε κάποιο συρτάρι…

Θα υπάρχει αναμφισβήτητα η ένδειξη της σκόνης που θα προμηνύει την αμμοθύελλα που θα σκεπάσει τα πάντα, αλλά στριμωγμένα εκεί θα είναι όλα όσα αφήσαμε με συναισθηματική μόνο αξία σε πολύ δικούς μας ανθρώπους που ίσως κάποτε μιαν ωραία πρωία αγγίξαμε στην ψυχή με μια μικρή αχτίδα φωτός που καταφέραμε να εκπέμψουμε στιγμιαία σαν φάρου αναλαμπή…

Τα κείμενά μας, αμφίσημα αλλά ορφανά από την ουσία που μεταδώσαμε βαθιά μέσα τους… άδεια από μεδούλι, καύκαλα έτοιμα για ένα οστεοφυλάκιο με την ελπίδα να τα ανακαλύψει στο μακρινό μέλλον ένας ιδιαίτερα περίεργος ερευνητής και να συμπεριλάβει κι εμάς μέσα στις δενδρώδεις χαώδεις ομοταξίες και συνομοταξίες του.

Μόνο στους δικούς μας ανθρώπους (όσους θα απομένουν πίσω) θα υπάρχει ένα σφίξιμο, σαν μια γλυκιά μελωδία που σίγησε ή και μια λεπτή ανακούφιση για τις ευθύνες-ενοχές που αποσείσαμε από πάνω τους με την εξόδειό μας.

Δεν έχουν και σημασία όλα αυτά άλλωστε… ο θάνατος είναι το αντίθετο της ανάδυσης. Ο υποβιβασμός σε άθυρμα ενός καλοσχηματισμένου πολύπλοκου δυναμικού συστήματος που ξεμένει από ενέργεια και ζωτικότητα… Αποτέλεσμα της αναπόφευκτης και σταθερά φυγόκεντρης φθοράς.

Ο κόσμος έξω εις μάτην της εγωιστικής μας συνείδησης και επίγνωσης θα συνεχίσει να υπάρχει, και ο τρυγητής χρόνος θα συνεχίσει να μεστώνει ακριβά κρασιά, καρπούς και ευτελή μικρά γλυκίσματα συναγμένα από ταπεινά ανθρώπινα χέρια πιασμένα σε μιαν αέναη ιεροτελεστία που μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, τελετουργικά αναπαράγει και αναπαράγεται και ίσως από εκεί, από τις μικρές αυτές χαραμάδες να ξεπηδάει ο έρωτας…

Και τα λίγα ίχνη μας θα σβηστούν για πάντα, όπως τα βήματα των γλάρων στην αμμουδιά… Και τα έργα μας, θα σκουριάζουν πριν φθαρούν τελείως εξέχοντας ίσως για λίγο ακόμη μετά από μας σαν τρόπιδες ναυαγισμένων πλοίων στα ρηχά… Επάνω ψηλά ο αέναος κύκλος της ζωής θα μας δικαιώνει και θα δικαιώνεται στηριζόμενος και στον δικό μας πλέον ταπεινό κόκκο άμμου της ασημαντότητας των τυχερών εκείνων νουκλεϊκών οξέων που είχαν την τύχη να μετασχηματιστούν σε ζωή…

Γιατί αυτό ήταν το πιο θαυμαστό από όλα… το ότι υπήρξαμε ζωή. Μικροί θεοί μες το έρημο και άπειρο σύμπαν. Απελευθερωμένοι τώρα τιμημένοι από τον μικρό ιδεατό μας τύμβο θα γινόμαστε απέραντη χασμωδία ανάμεσα σε ζωές άλλων… Άλλοι που θα έχουν τη νέα δυνατότητα να ακολουθήσουν και να ζήσουν στα ίδια σοκάκια, στις ίδιες θάλασσες και να ερωτευτούν στις ίδιες αμμουδιές… πατώντας στα ακατάληπτα ίσως μα αγιασμένα χνάρια μας…

Τίποτε δεν έχει σημασία… μόνο η ζωή που πρέπει να ακολουθήσει…

Διότι, άξιον εστίν…

20 σχόλια:

Roadartist είπε...

Η ζωή είναι ωραία..

και η ζωή είναι αλλού..

ας τη ζήσουμε!

Η φωτο πραγματικά ΥΠΕΡΟΧΗ..

Άνεμος είπε...

Υπονοείς κάτι φίλε; Ελπίζω όλα να είναι καλά. Ψιλοαντιφατικό βρίσκω το να εκφράζεται κάτι σαν μελαγχολία απαξίωσης μέσα σε ένα κείμενο που κανείς δε μπορεί να απαξιώσει λόγω... ομορφιάς!

Thalassenia είπε...

Ακριβώς αυτά και έτσι όπως μοναδικά περιγράφεις είναι η ζωή.
Και είναι τόσο όμορφη!!!

Η επαφή με τους δικούς μας, η χαρά που παίρνουμε και δίνουμε σ΄αυτούς, οι μνήμες που αφήνουμε.
Ο κύκλος της.
Μόνο ο έρωτας μαζί της σε κάνει να παλεύεις για "ένα ακριβό κρασί
και ένα χορό".

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα, καλησπέρα... πράγματι η ζωή είναι ένα αξίωμα... ίσως το πρωταρχικό αξίωμα...

κατά συνέπεια πρέπει να τη ζούμε με μεγάλο ... σεβασμό...
φιλιά

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Άνεμε, καλησπέρα...

Δεν υπάρχει υπόνοια στο συγκεκριμένο ποστ, σκοτεινή τουλάχιστον... Η όποια μελαγχολία, δεν προκύπτει από απαξίωση του έργου ή της ολοκλήρωσης της ύπαρξης του όποιου υποθέματος. Ίσως να προκύπτει από το μάταιον σε βάθος χρόνου, αλλά είναι εξίσου εγωϊστικό να θέλει κάποιος να ζήσει αιώνια στο διηνεκές δεν νομίζεις? Βέβαια στο βάθος θέλουμε να είμαστε μικροί θεοί. Όμως είμαστε θεοί, αλλά όχι έτσι όπως θέλει το εγώ μας... κάπως έτσι το εννόησα δλδ...

σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
χαιρετισμούς!

nikiplos είπε...

Αγαπητή φίλη, Θαλασσένια, περιέγραψες με τον καλύτερο τρόπο τον έρωτα, έτσι όπως τον βιώνω συνήθως στην ζωή μου... Σαν ένα καλό κρασί και έναν χορό... Και η ζωή είναι η γεύση τους, η επίγευση... αν γεύεσαι με κάθε μόριο, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα... αν βάζεις όρια και φραγμούς, τότε απλά χάνεις το καλύτερο... ούτως ή άλλως εκείνα που θεωρούμε για τους εαυτούς μας αθάνατα, είναι καταδικασμένα στη φθορά...

Ο κύκλος της ζωής είναι αυτό που παίζει μεγάλη σημασία...
φιλιά, καλό βράδυ

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Και όταν φύγουμε, τα μόνα που θα μείνουν, είναι οι σκέψεις που αποτυπώθηκαν σ' ένα κομμάτι χαρτί, η ψυχή που μεταδώσαμε σε κάτι που σκαλίσαμε, ζωγραφίσαμε, φτιάξαμε με τα χέρια μας και συντροφεύει κάποιους που συνεχίζουν τον αέναο αυτό κύκλο που ονομάζουμε ΖΩΗ.
Και ας μη είναι πάντα φωτισμένη από φώτα.
Και ας είναι στην πίσω πλευρά του φεγγαριού γαντζωμένη, μα...ζωή!
Καλώς όρισες φίλε μου ακριβέ.
Μου έλειψε ο λόγος σου, που πάντα μου γεννά νέες σκέψεις.
"Τα κείμενά μας, αμφίσημα αλλά ορφανά από την ουσία που μεταδώσαμε βαθιά μέσα τους… άδεια από μεδούλι, καύκαλα έτοιμα για ένα οστεοφυλάκιο"
Nikiple, έχω την αίσθηση όμως, πως όσα από αυτά ποτίστηκαν από το μεδούλι της ψυχής μας, μεδούλι παραμένουν στους αιώνες και όχι καύκαλα αδειανά.
Και ένας μόνο να γεύτηκε από αυτό, άξιζε τον κόπο να παραχθεί.
Καλό βράδυ.
Υ.Σ. δεν χρειάζεται να σου πω ευχαριστώ γραπτώς για την αναμετάδοση του κειμένου αύριο το βράδυ!
Θα σου το πω ραδιοφωνικώς.

Άστρια είπε...

Ω, ναι, άξιον εστίν...

"όταν σβήσουν τα φώτα της ράμπας..." με χειροκρότημα ή χωρίς, ούτε κι αυτό δεν έχει σημασία για τον αναχωρητή ηθοποιό αφού δεν θα είναι εκεί όταν θα πέσει η αυλαία, αφού δεν θα ξαναδώσει άλλη παράσταση για να έχει την ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη του.
Του δόθηκε να παίξει έναν ρόλο και αν είχε τύχη, να τον παίξει με τον δικό του τρόπο.
Όμως εκεί ενδιάμεσα, στα μικρά διαλείμματα του έργου, όταν έμενε μόνος, αποτύπωνε ως Πρωταγωνιστής τις σκέψεις του, άλλες τις μοίραζε, άλλες τις έκρυβε, άλλες τις έρριχνε τυχαία στον αέρα ..
και κάποιες πολύτιμες μόνο τις χάριζε σε ό,τι αγαπούσε στη ζωή.

Αγαπητέ Νίκηπλε αυτές οι μικρές σκέψεις ήρθαν αυθόρμητα και στις έγραψα.
Θαύμασα για άλλη μια φορά την γραφή σου και λυπήθηκα όταν τελείωσα το διάβασμα του κειμένου και δεν είχε άλλο:)

Καλό βράδυ να έχεις.

Άιναφετς είπε...

Με διασκεδάζει η ιδέα των απογόνων μας...να διαβάζουν τα blog μας...τους φαντάζομαι να κάνουν blogging...όπως εμείς κοιτάζουμε τις κιτρινισμένες φωτογραφίες των προπάππων μας...δεν θα γελάνε...γιατί ο άνθρωπος αιώνες τώρα μόνο τεχνολογικά έχει αλλάξει!

Καλή νύχτα και ας είναι κρύα!

nikiplos είπε...

καλησπέρα καλέ μου φίλε Επίκουρε... η αρχική ιδέα που είχα ήταν για τα πεπραγμένα έργα μας σε βάθος χρόνου. Τότε που το μεδούλι γίνεται σκόνη... τότε που το μυστήριο της ζωής μας και της ύπαρξής μας μετουσιώνεται μόνο στα άψυχα αντικείμενα ή στα "έμψυχα" έργα μας που ίσως τότε μιλούν μια γλώσσα ακαταλαβίστικη... δοσμένη μέσα σε έναν κώδικα που ίσως είναι πλέον νεκρός. Αυτό φυσικά δεν οδηγεί στο μάταιο ή στο ανώφελο αλλά απεναντίας στο μεγάλο μυστήριο που είναι η ζωή, καθώς κάνουμε απεγνωσμένα βήματα να φθάσουμε την αιωνιότητα. Σκέφτηκα δλδ προς στιγμή μήπως μια τέτοια στάση ήταν υπέρ του δέοντος εγωιστική... Μα μετά κατάλαβα πως σε αρκετές περιπτώσεις είναι η ανάγκη μας να φωνάξουμε όσο δυνατά μπορούμε στο χρόνο και αυτό είναι αποτέλεσμα της έλλογης και πολιτικής οντότητάς μας. Για αυτό είπα πως το σημαντικό είναι πως φωνάξαμε στο χρόνο υπήρξαμε ζωή... χαράξαμε τα ίχνη μας στην άμμο εις μάτην της όποιας ματαιότητας... κι αυτό το βρίσκω (όταν είναι σε μια έμμετρη αρμονία δοσμένο) πολύ σοφό σαν ενέργεια...

ΥΓ> Είναι δική μου η τιμή φίλε και εγώ είμαι εκείνος που θα έπρεπε να σε ευχαριστήσω...
χαιρετισμούς

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα... απέδωσες και φώτισες με τις σκέψεις σου αρκετά αδύναμα σημεία του κειμένου μου που ήθελα να δώσω... Δεν έχει σημασία αν υπήρξαν λάθη... ίσως αυτή η δεύτερη ευκαιρία να είναι και λιγάκι εγωιστική, αλλά πιστεύω πως τα ίδια σχεδόν λάθη θα επαναλαμβάναμε... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... φιλιά

nikiplos είπε...

Αγαπητή φίλη Άιναφετς, καλησπέρα... Δεν ξέρω... ίσως όπως οι παλιές φωτογραφίες ατάκτως εριμμένες, έτσι και τα blog μας (αν δεν τα εξαφανίζει ο blogger κατόπιν κάποιου εύλογου χρόνου) να είναι χαμένα μέσα σε ένα θολό δαιδαλώδες χαοτικό διαδικτιακό τοπίο... Μου άρεσε αυτό που είπες στο τέλος. Ο άνθρωπος αιώνες τώρα μόνο τεχνολογικά έχει αλλάξει... και αυτό φυσικά δεν είναι και τόσο βέβαιο, ότι δλδ έχει αλλάξει. Ίσως να είναι πάντοτε ο ίδιος... σε απελπιστικά όμοιο βαθμό... ποιός ξέρει? φιλιά, καλό βράδυ...

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε, πολλές ευχές για όμορφα Χριστούγεννα με υγεία, χαρά και αγάπη για σένα και τους δικούς σου αγαπημένους ανθρώπους.

faraona είπε...

Τις ευχές μου .._/|_★...★ * *●•٠·
....>,"< ★...★...★* __Π___
˛ *__Π ___*。* ˚ ˚ /______/~\ 。
...*/______/~\˛ ˚ |田田 |門| ˚
...|田田 |門| *Για ήρεμες ημέρες μαζί με αγαπημένους* ♥♥♥

kapetanios είπε...

χρόνια ευτυχισμένα φίλε νικιπλε

fractal είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=l44UIqeQ18E


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΛΑ ..

Με καλαντίσματα από τον τόπο μου

nikiplos είπε...

Άστρια μου, αντεύχομαι... καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές και ευτυχισμένος να είναι ο νέος χρόνος...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Φαραώνα, τι όμορφο χιονισμένο Χριστουγενιάτικο τοπίο!

Ευχές κι από μένα και καλές γιορτές εύχομαι... με υγεία προπάντων.

nikiplos είπε...

Captain, my Captain, χρόνια πολλά, ευτυχισμένα και σου εύχομαι έναν δημιουργικό νέο Χρόνο

nikiplos είπε...

Αγαπημένο Φρακταλ, χρόνια πολλά... μου άρεσε η φράση "καλαντίσματα", δεν τη γνώριζα...

Εύχομαι υγεία και αυτήν πάντα την αειθαλλή δημιουργικότητα που έχεις.
...