Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ένα παραμύθι άγνωστο...

ετούτες τις μέρες υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να αποκωδικοποιήσω και να εκθέσω. άλλα στοιχειωμένα λόγια, άλλα εικόνες... αντί όλων αυτών εκθέτω ένα παραμύθι που κάποτε μου είχε αρέσει πολύ... απλοποίησα κάπως τη γλώσσα...


                            

 Ήταν κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, ένα μικρό βασίλειο, στα θεμέλια ενός παλιού μεσαιωνικού πύργου. Οι κάτοικοι αυτού του βασιλείου ήταν ποντικοί μικρόσωμοι αλλά πολύ δραστήριοι και συχνά πυκνά μεγάλωναν την αποικία τους, ανοίγοντας νέες γαλαρίες και στοές... 

Μια ημέρα ο βασιλιάς των ποντικών, αποφάσισε πως ήταν σε ηλικία γάμου η κόρη του. Φιλόδοξος καθώς ήταν σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να δώσει την κόρη του στον πιο δυνατό πάνω στη γή. Έτσι σχημάτισε μια πολυμελή επιτροπή σοφών με πρόεδρο τον ίδιο προκειμένου να ταξιδέψουν σε όλον τον κόσμο και να βρουν τον πιο δυνατό. 

Βγαίντας από τον πύργο ρώτησαν για τον πιο δυνατό, ένα περαστικό περιστέρι...

-"καλέ μας φίλε, ξέρεις εσύ που πετάς ψηλά και τα βλέπεις όλα ποιός είναι ο πλέον δυνατός σε αυτά τα μέρη?"
-"Χμ, εμείς τα περιστέρια δεν πετάμε και πολύ μακριά, αλλά σε τούτη την κοιλάδα ο δυνατότερος που ξέρω είναι αυτό το τεράστιο δέντρο, η καρυδιά που βλέπετε εκεί μακριά στο βάθος και εξέχει ψηλότερος από όλα τα δέντρα". τους απάντησε εκείνο σκεφτικό...
-"Αυτός πρέπει να είναι ο δυνατότερος στον κόσμο!" είπαν με χαρά και θαυμασμό ταυτόχρονα οι σοφοί ποντικοί. και ξεκίνησαν την πορεία τους να φθάσουν κοντά του...

Τεράστιο ήταν από κοντά. Αφού στάθηκαν στις ρίζες του κάτω και το καμάρωσαν για λίγα λεπτά, σύντομα ο βασιλιάς ποντικός μαζί με δυό έμπιστους φίλους του σκαρφάλωσαν στην κορυφή του όπου και το ρώτησαν. -"Εσύ καλό μας δέντρο πρέπει να είσαι ο πιο δυνατός στον κόσμο! Αφού είστε ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" του είπαν...
-" Είμαι δυνατός δεν λέω! Όμως πιο δυνατός και ογκώδης απο μένα είναι αυτό το βουνό που βλέπετε εκεί μακριά.". τους αποκρίθηκε το τεράστιο δέντρο. Σε αυτό να πάτε...
-"Ευχαριστούμε! Να είσαι πάντα γερό και δυνατό!" του αποκρίθηκε η επιτροπή σοφών και γρήγορα κίνησε για το νέο στόχο της.

Μετά από πορεία πολλών ημερών κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή του πανύψηλου βουνού.
-"Τιμή μας να γνωρίζουμε τον δυνατότερο στη γη!!! Αφού νικάτε την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" Είπαν με ζωηράδα στο βουνό...
-"Χο Χο Χο!". "Να είστε καλά, αλλά αυτός ο μέγας ο περίλαμπρος ήλιος είναι δυνατότερος από μένα!!!" Τους απάντησε καλόκεφα το μεγάλο βουνό με τη βροντερή βαθιά φωνή του...
-"Και πως θα βρούμε τον ήλιο να του μιλήσουμε?" Το ρώτησαν οι ποντικοί. -"Να! τις νύχτες που πηγαίνει να κοιμηθεί περνάει από εκείνη την πεδιάδα και ξαποσταίνει λίγο." τους αποκρίθηκε το βουνό. "Εκεί μπορείτε να τον βρείτε!".


Δρόμο πήραν οι ποντικοί και ύστερα από μερικές ημέρες ήταν στην πεδιάδα και περίμεναν. Σαν σουρούπωσε ο τεράστιος χρυσαφένιος ήλιος με την ολόχρυση πανοπλία του περνούσε κουρασμένος από δίπλα τους.
-"Γειά σας κύριε ήλιε!" του απάντησαν οι ποντικοί. Και συνέχισαν:
"-Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος σε αυτόν τον κόσμο! Αφού νικάτε το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα"
-"Καλώς τους φίλους μου!" Είπε καλόκεφα αλλά κουρασμένος εκείνος.
"Χμ. είμαι δυνατός δεν λέω... λίγοι με ξεπερνουν... Όμως εκείνα τα σύννεφα είναι δυνατότερα απο μένα!!! Οποτεδήποτε θελήσουν με σβήνουν από τον ουρανό!". τους αποκρίθηκε στωικά ο ήλιος.
-"Και που θα βρούμε τα σύννεφα να τους μιλήσουμε? " Τον ρώτησαν οι ποντικοί.
-"Να όταν δεν βγαίνουν να καταλάβουν όλον τον ουρανό, ξεκουράζονται σε εκείνη την κορυφή του βουνού!". Τους αποκρίθηκε ο ήλιος...
"Δεν είναι μακριά απο εδώ..."
  -"Σε ευχαριστούμε πολύ!". του είπαν οι ποντικοί και κίνησαν για την κορυφή που ξεκουράζονταν τα σύννεφα.
 
Μετά από πολύ δρόμο, η επιτροπή των σοφών με τον βασιλιά, έφθασαν στην κορυφή του βουνού που ήταν μαζεμένα τα σύννεφα και μιλούσαν μεταξύ του πολύ δυνατά!
-"Φύγε από εδώ! με εμποδίζεις!" έλεγε ένα σε ένα άλλο
-"Εσύ έχεις πιάσει όλο το χώρο!" του απαντούσε αυτό.
Οι φίλοι μας πλησίασαν τη συντροφιά και μίλησαν στα σύννεφα...
-"Γειά σας, αγαπητά μας σύννεφα! Εσείς πρέπει να είστε οι δυνατότεροι σε αυτόν τον κόσμο! Αφού νικάτε τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" είπαν.
Τότε ένα τρανταχτό γέλιο ξέσπασε ανάμεσά τους. Πνιγμένο στην αρχή, μα μετά δυνατό. Το γηραιότερο από αυτά, σοβάρεψε και αποκρίθηκε στην επιτροπή:
"Είμαστε δυνατοί, δεν χωράει αμφιβολία. Κερδίζουμε και αυτόν τον ήλιο, όμως είμαστε αδύναμοι μπροστά σε αυτόν τον γερο-Βορριά!" "Αυτός όποτε θέλει μας διασκορπίζει στα πέραττα, είναι δυνατότερος απο εμάς!" Τους αποκρίθηκε.
-"Και που μπορούμε να συναντήσουμε τον γερο-Βορριά?". Ρώτησαν τα ποντίκια...
-"Μα φυσικά όταν δεν λυσσομανά, αναπαύεται σε εκείνη εκεί την τεράστια σπηλιά!" Είπε το γηραιό σύννεφο...
 
Τα ποντίκια ευχαρίστησαν την ομάδα για τη φιλοξενία τους και κίνησαν χωρίς καθυστέρηση για την τεράστια σπηλιά που δέσποζε στον απέναντι βράχο. Μετά από πορεία μιας ημέρας έφθασαν εκεί και μπήκαν σιγά, σιγά μέσα. Βρήκαν τον γερο-Βορριά να κάθεται και να αναπαύεται. Τον χαιρέτησαν και του είπαν:
"Χαίρετε κύριε Βορριά! Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος στον κόσμο! Αφού μπορείτε και υπερνικάτε τα σύννεφα που είναι δυνατότερα από τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα!" του είπαν.
Αυτός γέλασε καλόκαρδα...
"Καλώς τους φίλους μου!" Είπε, και συνέχισε:
"Μόνο να ξέρετε πως μπορεί να είμαι δυνατότερος από τα σύννεφα, με τίποτε όμως δεν μπορώ να γκρεμίσω εκείνον τον καταρραμένο τον ψηλό πύργο κάτω στην πεδιάδα... Λυσσομανώ, ξεριζώνω δέντρα, όμως φθάνω πάνω στον πύργο, στα τείχη του και στις πολεμίστρες του και με ξεσκίζει..." και τελείωσε μονολογώντας
"Α σίγουρα ο πύργος είναι δυνατότερος από μένα".

Οι φίλοι μας, δεν ρώτησαν για τον πύργο. Τον ήξεραν πολύ καλά αφού στα θεμέλιά του έσκαβαν τις γαλαρίες του βασιλείου τους. Το βασίλειό τους ήταν τόσο παλιό όσο κι ο πύργος.
"Για δες!" μονολόγισε ο βασιλιας.
"Κάτω από τη μύτη μας ήταν τόσα χρόνια ο δυνατότερος της γης κι εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρει! Και ψάχναμε να τον βρούμε σε όλη την οικουμένη!". -"χμ ναι". συμφώνησαν στην απορία και οι σύμβουλοί του.

Ξεκίνησαν το μακρινό ταξίδι της επιστροφής, που διήρκεσε 5 ημέρες. Μόλις έφθασαν στον πύργο, δεν πήγαν από το συνήθη δρόμο που οδηγούσε στο δικό τους το βασίλειο, αλλά προτίμησαν να ανέβουν προς τα πάνω. Ανέβηκαν προσεκτικά τις γαλαρίες, πέρασαν από εγκαταλελειμένους θρόνους και μια και δυό, βγήκαν στον ψηλότερο πυργίσκο του.
Εκεί είπαν στον πύργο:
"Χαίρετε κύρε Πύργε μας!!! Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος στον κόσμο! Αφού μπορείτε και υπερνικάτε τον τρομερό Βορριά που διώχνει τα σύννεφα που είναι δυνατότερα από τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα!" του είπαν.
Εκείνος χαρούμενος μεν αλλά σκεφτικός τους αποκρίθηκε:
"Γειά σας φίλοι μου!. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δω, γιατί το κεφάλι μου είναι στραμμένο προς την πεδιάδα, για να αγναντεύω τους εχθρούς!". "Ευχαριστώ που με θεωρείτε τον δυνατότερο στον κόσμο. Είναι πράγματι κολακευτικό για μένα". "Όμως καλοί μου φίλοι μην νομίζετε πως εγώ είμαι ο δυνατότερος..." "Μπορεί πράγματι να αψηφώ και να κερδίζω τον τρομερό Βοριά που ξεριζώνει τα δέντρα, να αψηφώ τα κανόνια και όλους τους καιρούς. Όμως με τίποτε δεν μπορώ να τα βάλω με τα ποντίκια που ζουν στα θεμέλιά μου. Εκείνα είναι δυνατότερα απο μένα. Ροκανίζουν τα θεμέλιά μου και σιγά σιγά γκρεμίζομαι..."
Τελείωσε μονολογώντας:
"Δεν ξέρω αν είμαι δυνατότερος από όλους αυτούς που λέτε, τα ποντίκια όμως στα θεμέλιά μου είναι σίγουρα δυνατότερα απο μένα".


Ο Βασιλιάς και η επιτροπή δεν μίλησαν... έφυγαν σκεφτικοί σιγα σιγά, γιατί το ταξίδι τους αυτό τους είχε δώσει ένα μεγάλο μάθημα...

Πως δεν υπάρχει δυνατότερος σε αυτόν τον κόσμο. Για καθέναν, υπάρχει τουλάχιστον ένας άλλος που είναι σε κάτι δυνατότερος...

Εντούτοις δεν έχασαν το κέφι τους... Το ίδιο βράδυ στο βασίλειό τους έστησαν γλέντι τρικούβερτο με τον Βασιλιά ιδιαίτερα χαρούμενο καθώς απλώς έπρεπε να διαλλέξει κάποιον ανάμεσα στους υπηκόους του για σύζυγο της κόρης του. κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...



26 σχόλια:

faraona είπε...

Πωπω!
Και τρόμαξα!
Νόμιζα οτι τελικά θα
πάντρευε την κόρη του με κάποιο ποντικό.:))

Ομορφο παραμύθι και με βαθύ νόημα!
Εκτός απο το οτι πάντα υπάρχει κάποιος δυνατότερος διδάσκει πόσο μάταιο είναι και το κυνήγι της εξουσίας.
Καλησπέρα!

Thalassenia είπε...

Καιρό είχα να διαβάσω παραμύθι και μου άρεσε.
Μου αρέσουν γιατί είναι σοφά, όπως ετούτο.

Καλό βράδυ.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Και εγώ που δεν ψάχνω τον πιο δυνατό, αλλά τον πιο ήρεμο, που θα τον βρω;
Πάντως φίλε, αν δεν ψάξουμε τον κόσμο δεν θα καταλάβουμε πόσο δυνατοί είμαστε.
Πανέμορφη η ιστορία σου.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Φαραώνα καλησπέρα...
Μα ποντικίνα θα ήταν και η κόρη του! Βασιλιάς ποντικός ήταν ;)

Πολύ σωστό αυτό που είπες για το κυνήγι της εξουσίας...
Σε φιλώ

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια καλησπέρα...
με μουσική υπόκρουση και ηθοποιούς να παριστούν τους χαρακτήρες ίσως να είναι καλύτερο...
(και φυσικά με προσεγμένα σχέδια κι όχι αυτές τις φωτό...)

φιλιά, καλό βράδυ

nikiplos είπε...

Φίλε Επίκουρε πολύ σωστό αυτό που είπες. Αν δεν ψάξουμε στον κόσμο δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη δύναμή μας. Και εδώ κρύβεται ένα μυστικό... γινόμαστε καλύτεροι... αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά...

Γενικώς πάντως φαίνεσαι ήρεμος χαρακτήρας εσύ ο ίδιος...

χαιρετισμούς
καλό βράδυ

Roadartist είπε...

Γράφεις παραμύθια; Αν ναι, πραγματικά με ξάφνιασες ευχάριστα..

"Πως δεν υπάρχει δυνατότερος σε αυτόν τον κόσμο. Για καθέναν, υπάρχει τουλάχιστον ένας άλλος που είναι σε κάτι δυνατότερος..."

Πολύ σοφό.
Καλό ξημέρωμα.

nikiplos είπε...

Καλλιτέχνιδα καλησπέρα! Δεν γράφω παραμύθια... μερικές φορές μου έρχονται διάφορα στο νου και απλά τα απαγγελω με την κιθάρα μου με μουσική, κυρίως στον εαυτό μου με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις παλαιότερα αν φυσικά η παρέα ήταν δεκτική (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο εν Ελλάδι).

Τα παραμύθια έχουν πάντοτε ψήγματα αλήθειας ή μια πρωτόλεια σοφία... εκείνο όμως που με συνεπαίρνει σε αυτά είναι η οπτική γωνία που βάζουν στον κόσμο, όπως πχ το να αναφέρεσε σε έναν πύργο σαν φυσικό πρόσωπο, ή να σε καλοσορίζει με τη βαθιά φωνή του ο γεροβοριάς! ;)

Margarita είπε...

Απίστευτο!!!!!

Τι υπέροχος μύθος!! Σ' ευχαριστούμε πολύ νικίπλε μου!!

Να τελικά που ανάμεσά μας, μην πω δίπλα μας... είναι πολλές φορές αυτό που αναζητάμε... σχεδόν κατω από τη μύτη μας ;-)

πολλά μαργαριταρένια φιλιά ***

υ.γ.
Η παρουσίαση και οι φωτο είναι εξαιρετικές! Εύγε :-)

Άστρια είπε...

Πολύ όμορφο, σ' ένα φανταστικό κόσμο μιλώντας όμως στην κοινή γήινη γλώσσα των πραγμάτων, σοφό στη απλότητά του.. όπως αρμόζει δηλαδή σ' ένα ωραίο παραμύθι!

Και αλήθεια πόση άγνωστη δύναμη έχουμε; και πόσο κοντά είναι η ευτυχία μας...κι εμείς την αγνοούμε, συνήθως από τυφλότητα (φυσική ή επίκτητη), αλλά και καμιά φορά εθελοτυφλώντας)..

Αγαπητέ Νίκηπλε, σου εύχομαι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο:)


υγ.Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει ένα μικρό βιβλίο του Αργύρη Χιόνη "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες"(εκδόσεις Κίχλη)νομίζω ότι θα σου άρεσε:)

katerina είπε...

Πολύ όμορφο άγνωστο παραμύθι,με όμορφες εικόνες!
Να είσαι καλά Νίνηπλε,
καληνύχτα!

nikiplos είπε...

καλησπέρα...

Αγαπητή Μαραγαρίτα, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! πράγματι, μερικές φορές αυτό που αναζητάμε, είναι κάτω από τη μύτη μας... σε μένα τουλάχιστον έχει συμβεί κάμποσες φορές...

φιλιά!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα... ένας κόσμος με το βλέμμα των παιδιών, που οι πύργοι, τα σύννεφα ή ο ήλιος και το βουνό ακόμη έχουν μάτια μύτη και αυτιά και μπορούν να μας ακούσουν ή και να μας μιλήσουν βαθιά μέσα μας ενίοτε...

Αυτή η δύναμή μας είναι άγνωστη σε μας, γιατί τη χρησιμοποιούμε καθημερινά, ξεχνώντας πως για άλλους τρανούς και πανίσχυρους είναι φόβος και τρόμος... εμείς απλά "σκάβουμε τις γαλαρίες μας".
όπως λέει κι ο Βάρναλης "αν ξυπνήσεις, μονομιάς θά ρθει ανάποδα ο ντουνιάς".

Το βιβλίο: Αργύρης Χιόνης "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες"(εκδόσεις Κίχλη), δεν το έχω διαβάσει και φυσικά απότελεί ένα ακόμη ντουά για μένα και σε ευχαριστώ πολύ
φιλιά !

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα καλησπέρα... χαίρομαι που σου άρεσε... πιστεύω πως σε όλους μας αρέσουν τα παραμύθια... και να τα διηγούμαστε κάποιοι από εμάς (όχι εγώ να εξηγούμαστε) εχουν ταλέντο!
φιλιά

Άνεμος είπε...

Καλημέρα! Το παραμύθι το απόλαυσα και στη συνέχεια είδα εδώ μέσα είδα κάποιους από τους πιο δυνατούς μπλόγκερ...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Μια καλησπέρα είπα να πω.
Να δηλώσω πως και όσα δεν είναι, θα τα κάνουμε καλά.
Την αγάπη μου φίλε.

me είπε...

aaaaaa μου αρεσε παρα πολυ!κ οι φωτογραφιες κ ολα!φιλια!

nikiplos είπε...

καλησπέρα φίλε Άνεμε!
Περνάω από το "σπίτι" σου, αν και για κάποια περίοδο είχες καιρο να γράψεις.
Όλοι οι bloggers είναι σπουδαίοι όπως διδάσκει και το παραμύθι ;)

nikiplos είπε...

Αειθαλή φίλε Επίκουρε καλησπέρα...
πράγματι τούτες τις ώρες πρέπει να είμαστε συνετοί και ενωμένοι... για τα πολλά που έρχονται... φιλιά
και καλησπέρα.

nikiplos είπε...

Αγαπητή φίλη me καλησπέρα... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
χρωστάω λοιπόν ένα επιπλέον κέρασμα!
(αφού διάβασες όλο αυτό το σεντόνι)
φιλιά

Άιναφετς είπε...

Καλησπέρα Nikilpe!
Πω πω τόσος κόπος τα καημένα τα ποντικάκια..και θεωρούνται και πανέξυπνα...κανένας δεν βρέθηκε να τους πει πως μόνο μέσα τους βρίσκεται η δύναμη...πάντως να μας ζήσουν!!!
Χμμ! και για τους πολιτικούς...τα μεγάλα τρωκτικά...σοφή διδαχή!
Καλό βραδάκι! :))

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άιναφετς, καλησπέρα... συγνώμη για την αργή απάντηση αλλά κάτι εκτός έδρας κάτι τεχνικές βλάβες δεν μου επέτρεψαν να επανέλθω...

Πολύ όμορφες οι παρεμβάσεις σου, αλλά κυρίως το ύφος!

φιλιά!

fractal είπε...

Καλη μερα..
Πήγε η καρδια μου στη θεση της.
Από το blogg μου κανοντας κλικ στο σύνδεσμό σου , έβγαινε το μηνυμα πως δεν εβρισκε το blogg σου. Και νομισα πως το είχες κλεισει..
Καταλαβαίνεις πως ενιωσα..
Όμως πριν λίγο από το blogg της κοινής μας φίλης "ΑΣΤΡΙΑ" καταφερα να μπω εδώ και να δω ότι το blogg σου οχι μονο "ζει" αλλά και "βασιλευει".. στο θρόνο που το εχεις ανεβάσει.
Πανέμορφο το παραμυθι σου..
Νομίζω πως όσο πιό μεγαλες είναι οι αλήθειες που λέγονται τόσο πιό απλά πρεπει να ειναι τα λόγια με τα οποία εκφραζονται.
Αν μπορούσαμε να βάλουμε στη διατροφή της ψυχής μας τα παραμύθια, θα ειχαμε ενα σημαντικό αντίδοτο για τον αφανισμό της από τον άκρατο ορθολογισμό.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο φράκταλ, συνετελέσθη μια τεχνική βλάβη η οποία πράγματι, παρ'ολίγο να μου στοιχίσει το μπλογκ. Στιγμιαία δεν στενοχωρήθηκα διόλου για τα δικά μου φληναφήματα, όσο περισσότερο για τα υπέροχα σχόλια όλων όσων έχουν κατά καιρούς περάσει από εδώ και έχουν αφήσει κάτι...

Χαίρομαι που σου άρεσε το παραμύθι... στα παραμύθια πάντοτε μου αρέσει αυτή η ψυχή που δίνουν στα πράγματα, στον πύργο φωνή ας πούμε ή και η είσοδος-πάροδος των ξωτικών, μαγισσών με τα βοτάνια, σιρκολάνων με τους χρησμούς και κυρίως άδολη παιδική ματιά...

είθε πράγματι, να κρατούσαμε λίγο από τα παραμύθια στην πραγματική μας ζωή, γιατί η αλήθεια είναι πράγματι σκληρή...


φιλιά, καλό βράδυ.

katerina είπε...

Σίγουρα θα έχεις ταλέντο Νίκηπλε,.."... απλά τα απαγγελω με την κιθάρα μου με μουσική, κυρίως στον εαυτό μου με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις παλαιότερα αν φυσικά η παρέα ήταν δεκτική (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο εν Ελλάδι."
έλα στην "καλημεροπαρέα μας" στη Θεσσαλονίκη να σε άκουσουμε, που σίγουρα είναι δεκτική.
Καλό Σαβατοκύριακο!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, καλησπέρα... ευχαριστώ για την πρόσκληση... είμαι σίγουρος πως είστε δεκτικοί ως παρέα, αλλά διόλου σίγουρος για το δικό μου ταλέντο... φιλιά πολλά όμως!