Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

ερυσίβη


Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, που όψιμος έφηβος προσπαθούσα να ακούσω κάτι παραπάνω από τον ορυμαγδό κακόφωνων σκυλάδικων από τη μια και σαχλοτράγουδων στυλ Μαντάνα από την άλλη που μας βομβάρδιζε τότε η ημιπαράνομη ραδιοφωνία... Ένα μεσημέρι, ο Γ. Πετρίδης έβαλε ένα τραγούδι που με σημάδεψε... Γυαλίζοντας τότε σε εμβρυακά βήματα τα αγγλικά μου δεν το είχα πολυ καταλάβει, όχι τόσο σε μετάφραση όσο στη βαθύτερη σημασία που έκρυβε τότε το τραγούδι αυτό.

Πέρασαν 25 χρόνια για να αρχίσει να φθάνει και στη χώρα μας η κρίση... Η πραγματική, όχι αυτή που πάντοτε προφασίζονταν οι κυβερνώντες μας (προ και παρά)σκηνιακά. Διαδέχοντας την δεκαετία της αφθονίας και της σπατάλης 95-05 (–μακριά από πολιτικές ή κομματικές ερμηνείες) η κρίση άρχισε σιγά σιγά να κτυπάει την ελληνική οικογένεια, τις σχέσεις, τις φιλίες.

Τα λόγια λοιπόν περιττά και καλύτερα η σκυτάλη στον ειδικό... 

Παραθέτω και τους στίχους...

I come from down in the valley Where mister, when you're young
They bring you up to do like your daddy done
Me and Mary we met in high school When she was just seventeen
We'd drive out of this valley down to where the fields were green
We'd go down to the river And into the river we'd dive
Oh down to the river we’d ride
Then I got Mary pregnant And man, that was all she wrote
And for my 19th birthday I got a union card and a wedding coat
We went down to the courthouse And the judge put it all to rest
No wedding day smiles, no walk down the aisle
No flowers, no wedding dress
That night we went down to the river
And into the river we'd dive
Oh down to the river we did ride

I got a job working construction for the Johnstown Company
But lately there ain't been much work on account of the economy
Now all them things that seemed so important
Well mister they vanished right into the air
Now I just act like I don't remember Mary acts like she don't care
But I remember us riding in my brother's car Her body tan and wet down at
the reservoir At night on them banks I'd lie awake
And pull her close just to feel each breath she'd take

Now those memories come back to haunt me
They haunt me like a curse
Is a dream a lie if it don't come true Or is it something worse
That sends me down to the river Though I know the river is dry
That sends me down to the river tonight
Down to the river my baby and I
Oh down to the river we ride Ooh..

και ένα από τα σχόλια κάποιου που διάβασα:

it's not his singing it's what he's singing; How the emotion of loosing all your hopes and dreams to bad economic times and a girlfriend who will never forgive you for getting her pregnant.


18 σχόλια:

Άιναφετς είπε...

Καλησπέρα Nikiple!
Δεν είχα δώσει ούτε και εγώ σημασία στα λόγια, απλά επειδή μου αρέσει η φυσαρμόνικα...την βρίσκω εξαιρετικά μελαγχολική, είχα μείνει εκεί.
Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να αφεθούμε στην αίσθηση της ηττοπάθειας, όσο και αν τα παγκόσμια οικονομικά προβλήματα μας αγγίζουν άμεσα...
Ερυσίβη...αυτός ο μικρομύκητας που ζει παρασιτικά στα φυτά, μέχρι ποιο βαθμό θα του επιτρέψουμε να μας αλλάξει την ζωή;

ΑΦιλιά!

nikiplos είπε...

καλησπέρα Άιναφετς! Πράγματι, δεν πρέπει να αφεθούμε στην αίσθηση της ηττοπάθειας... τα συναισθήματα απλά ήθελα να μεταδώσω όπως τα βιώνω, ιδίως μετά από δυό χρόνια απουσίας από φίλους και γνωστούς που ξαναβρισκόμαστε και τους έχει κτυπήσει τελείως η ανεργία...

Ακριβώς αυτός ο φόβος η ηττοπάθεια, σαν την ερυσίβη προσβάλει τα φυτά αλλοιώνοντας τον καρπό μιας ολόκληρης ζωής...

Κυριακάτικα φιλιά!

Roadartist είπε...

Εκεί ακριβώς είναι που χρειάζονται οι άνθρωποι.. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις.. Φυσικά και σε καταβάλλουν αυτά.. Χρειάζεται δύναμη.. που την πέρνεις από όσους σε αγαπούν! Το πιο πολύτιμο όλων! Αφήνω μια καληνύχτα, φιλιά!

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα, ακριβώς εκεί είναι που χρειάζονται οι άνθρωποι. άδολα, χωρίς υστεροβουλία... και πιστεύω πως όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε λίγο τους γύρω μας... που μπορεί να μην είναι φανταιζύ, ή γκλάμορους, ή σούπερ ντούπερ επιτυχημένοι... που μποτεί να βρίσκονται σε αδυναμία...

προσυπογράφω ως το πολυτιμότερο δώρο...
Το είπες με τον καλύτερο τρόπο... Το μόνο που μας σώζει τέτοιες περιόδους...

πολλά φιλιά
καληνύχτα

Roadartist είπε...

Ποτέ δεν με συγκινούσαν οι "φανταιζύ, γκλάμορους, σούπερ ντούπερ επιτυχημένοι.."

Αλλού είναι η ουσία.

Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Πως με όλα αυτά..η ζωή περνά και φεύγει γρήγορα και χάνεται...

Ας τη χαιρόμαστε όσο μπορούμε..

Αν έχεις την υγεία σου είσαι ανεκτίμητα πλούσιος!
Μόλις ενημερώθηκα για το χαμό μιας φίλης.. Αν μας βλέπει από εκεί ψηλά τώρα.. την ευχαριστώ γιατί παρόλες τις δυσκολίες που πέρναγε ήταν έμπνευση για όλους.
Και θα είναι πάντα.

Εσώτερη καταγραφή εδώ απόψε..
φιλιά πολλά.

nikiplos είπε...

Αγαπητή roadartist, είναι πράγματι στενάχωρο να χάνει κανείς φίλους... Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε "έφυγαν" δύο τέτοιοι για μένα... Υπάρχουν στη ζωή και αυτά τα ενδεχόμενα ας μην το ξεχνάμε...


καλό κουράγιο
φιλιά!

ΥΓ> Και να την θυμάσαι τη φίλη σου... μέσα από τη μνήμη ζωντανεύουμε το πέρασμά τους από τούτον τον κόσμο...

kapetanios είπε...

Αυτό το μακριά από πολιτικές ή κομματικές ερμηνείες για μένα πάει? :))

Νικιπλε
η κρίση, στις παραδοσιακές σχέσεις, φιλίες ,στην οικογένεια χτύπησε την πόρτα μας κάπου εκεί κοντά στην δεκαετία του 80-ίσως και λίγο πριν .Και όσο η οικονομική ένδεια θα παγιώνει την θέση της στην Ελληνική κοινωνία «το κακό» θα χειροτερεύει. Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο ένα οικονομικό σύστημα αλλά είναι και ένας τρόπος σκέψης και ζωής που δεν αφήνει ανεπηρέαστες τις σχέσεις των ανθρώπων- δυστυχώς.

nikiplos είπε...

Captain, my Captain

φυσικά και δεν πάει για σένα... απλά καμιά φορά κάποιος που είναι κομματικά ή πολιτικά (έστω) στρατευμένος παραβλέπει τον προσωπικό του κόσμο... βλέπει δηλαδή με έναν πιο ομαδικό τρόπο...

Κατά τα άλλα έχεις πολλά δίκιο... Όμως απλά τις δεκαετίες του 80+- ή και λίγο μετά, η όποια κρίση ήταν μάλλον αποτέλεσμα της αστικοποίησης και φυσικά της κατάρρευσης των παραδοσιακών (ημιαστικών-αγροτικών) οικογενειακών σχέσεων... Το παλαιότερο αυστηρά πατριαρχικό μοντέλο έδωσε τη θέση του στο νέο μικροαστικό με ότι αυτό συνεπάγετο για τα νέα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας...

Όσο για την οικονομική κρίση, αυτό είναι μεγάλη συζήτηση... πάντως τα δικά μας (εγχώρια) προβλήματα οφείλονται κυρίως σε δικές μας στρεβλώσεις και παθογένειες και λιγότερο (αλλά με βεβαιότητα και εκεί) στα παγκόσμια οικονομικά αδιέξοδα...

Καλό υπόλοιπο Κυριακής

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε,

Δεν τον ήξερα αυτό τον μύκητα και διάβασα γι' αυτόν για να καταλάβω.. Πόσο ξεγελούν τα ονόματα καμιά φορά γιατί ηχητικά με παρέπεμπε αρχικά σε κάποιο όμορφο γυναικείο όνομα.. κάποιον μύθο..

Μετά, διαβάζοντας το κείμενο της ανάρτησης είδα πόσο έξυπνα ταιριαστός τίτλος τής ήταν.

Και το Ποτάμι, αυτό που πάντα ρει και παρασύρει μαζί του ό,τι τολμήσει να πέσει σ' αυτό, σαν βότσαλα που τα ρίχνει εκεί η Μοίρα παίζοντας και γελώντας με τις τύχες των ανθρώπων...
Και οι Μνήμες που είναι συνυφασμένες με γενονότα που έγιναν αποδεκτά και που δεν μπορεί ν' αλλάξουν...
Και οι πρωταγωνιστές εκεί στην όχθη να παρακολουθούν ό,τι χάνουν χωρίς να μπορούν να επέμβουν.

Στην ανάρτηση, έντονη η "ανάσα" μιας ερυσίβης που μας τριγυρίζει.

Καληνύχτα καλή εβδομάδα!

kapetanios είπε...

νικιπλε
τα τοπικά προβλήματα είναι δικά μας, τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα όμως σαφώς και δεν είναι δικά μας- μην κοιτάς που κάποιοι τα συγχέουν για τους δικούς τους λόγους ;)

καλημέρα

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα...

ακριβώς αυτήν την αίσθηση είχα και εγώ σε αυτήν την δεύτερη ανάγνωση του τραγουδιού, ενταγμένη σε έναν άλλον χρόνο αλλά αντίστοιχο με εκείνον του Σικάγου του 79. Έτσι σαν κάτι να μολύνει σιγά και ανεπαίσθητα τον αέρα... Φαίνεται στην αρχή κόκκινη και όμορφη πατίνα, μα στην ουσία απλά καταστρέφει, ότι με κόπο έχει παραχθεί σε προσωπικό φυσικά επίπεδο...

"Και οι Μνήμες που είναι συνυφασμένες με γενονότα που έγιναν αποδεκτά και που δεν μπορεί ν' αλλάξουν...
Και οι πρωταγωνιστές εκεί στην όχθη να παρακολουθούν ό,τι χάνουν χωρίς να μπορούν να επέμβουν."

Δεν θα μπορούσα να το έχω αποδώσει καλύτερα...

φιλιά

nikiplos είπε...

Captain, εννοείται ότι εξαρχής ήμουν σύμφωνος με αυτό... Το πρόβλημα είναι ότι έχει διττή ανάγνωση αυτή η σύγχυση, γιατί βολεύει από μια άλλη σκοπιά να δικαιολογηθούν οι στρεβλώσεις...

Σαφώς η χρηματοπιστωτική κρίση είναι παγκόσμια και ευρύτερη ακόμη και της Ευρώπης... φυσικά εννοείται πως είμαι αρκετά άσχετος για αυτά ώστε να εκφέρω κάποια σημαντική γνώμη... όχι αμέτοχος όμως...

χαιρετισμούς!

fractal είπε...

Καλησπέρα Νίκιπλε.
Ο Καπετάνιος εχει δίκιο..
Μπορούσαμε μέσα στην πλαστική χλυδάτη...ευημερία να καταλάβουμε πως κάτι δεν πάει καλά..
Θυμάμαι απίστευτες καταστάσεις και περιστατικά που καμπάνιζαν πως κατι θα συμβεί.
Είχα μελαγχολήσει από μια προσωπική εμπειρία μιας κυρίας που δουλευε καθαρίζοντας σπίτια καθώς ειχε δυό παραπληγικούς στο σπίτι να φροντίζει. Η κυρία αυτή είχε σταματησει το παιδί από το σχολείο για να δουλευει και να βοηθά οικονομικά την οικογένεια.. Η ιδια κυρία αγόρασε δυό κινέζικα βαζα αξίας 7.500 δραχμών το καθένα για να διακοσμίσει τον αποροφητήρα της κουζίνας της που εννοείται πως ήταν ενα παράπηγμα..
Το ιδιο αισθημα συντρηβής ενιωσα πριν λίγες μερες όταν είδα να αποθεώνουν ενα αστοιχείωτο νέο επειδή ειχε κλειστεί σε ενα σπίτι δεν ξερω πόσο καιρό ... όταν για το παγκόσμιο βραβείο μαθηματικών που κερδισε επίσης ένας νεαρός, δεν ειπώθηκε κουβέντα..
Όχι Νικιπλε αυτός ο μικροοργανισμός που κατατρώει τα σπλάχνα μας δεν εμφανήστηκε ξαφνικά... Δουλευε συστηματικά και προγραμματισμένα από την περιοδο που αναφέρει ο καπετάνιος.

roadartist είπε...

O λαός απαιτεί
νέα ανάρτηση στο blog
του nikiploki!!! :)

gskastro είπε...

Φίλε Νικιπλε, για εσάς τους νέους έτσι είναι τα πράγματα, για εμάς όμως που ζήσαμε το πόλεμο, τον εμφύλιο και τους διωγμούς του 40 και του 50, δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα. Ο φτωχός και ο άνεργος και στην εποχή μου αλλά και την εποχή της αφθονίας όπως γράφεις υπέφερε. Απλά τα νούμερα αλλάζουν. Τώρα θα μεγαλώσει ο αριθμός των φτωχών και άνεργων, αλλά ποιος νοιάζεται; Αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη είναι εξασφαλισμένοι, εμείς οι υπόλοιποι, που κατ’ εμένα είμαστε συνυπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή, ελπίζουμε ότι θα ξεπεραστεί η κρίση χωρίς να μας αγγίξει, χωρίς να χάσουμε τη βολή μας. Δεν έχουμε καταλάβει ότι η κρίση δεν είναι οικονομική κρίση, αλλά κατά κύριο λόγο, κρίση ηθική. Η απληστία μας δεν μας επιτρέπει να χάσουμε κάποια από τα προνόμιά μας ή την βολή μας για να μπορέσει και κάποιος άλλος να πάρει μια ανάσα. Όμως όπως έχω πει και άλλοτε, κάτι υπάρχει σε αυτό το λαό που καταφέρνει να επιβιώνει. Μόνο που εύκολα ξεχνά, είναι σαν και εμένα με το αλτσχάϊμερ. Να έχεις ένα καλό Σαββατοκύριακο gskastro.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο μου Φράκταλ, καλησπέρα... Ο μικροοργανισμός, εμφανίζεται συνήθως σαν κάτι το όμορφο, παράταιρο νεωτερικό μέσα στην άλικη ιδιαιτερότητά του. Σιγά σιγά επιτίθεται κυρίως στα δυνατότερα και παραγωγικότερα βλαστάρια, υποβαθμίζοντας τη συνολική προσφορά, μολύνοντας τη σοδειά. Δεν ξέρω πόσο πίσω μπορεί να πηγαίνει το κακό... Εκείνο που γνωρίζω με βεβαιότητα και παρατήρησα πολύ καλά είναι πως μετά τα μέσα της δεκαετίας του 90, άρχισε στη χώρα μας μια διάχυτη αφθονία και σπατάλη τελείως ασύμμετρη με το πραγματικό μας γινόμενο. Η ποιότητα και ακρίβεια των αυτοκινήτων που βλέπω στην Αθήνα δεν έχει καμία σχέση με τα μικρομεσαία που συναντούσα στο Παρίσι... Και οι μισθοί εκεί είναι διπλάσιοι... Μα εκείνο που μας έχει καταφάει σαν την ερυσίβη πιστεύω πως είναι η διάλυσή μας η απομάκρυνσή μας από μια κοινωνία ανθρώπων και η πλήρης αποδόμηση του κοινωνικού μας ιστού... Κυρίως εδώ στο λεκανοπέδιο της πρωτεύουσας... Ευτυχώς η επαρχία κρατάει κάπως ακόμη... και αυτό με κάνει να αισιοδοξώ καλό μου... Τα φιλιά μου

nikiplos είπε...

Αγαπητή Καλλιτέχνιδα... ελπίζω σύντομα! ;) Σε ευχαριστώ πάντως και εκτός από πολλά φιλιά σου στέλνω και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

nikiplos είπε...

Αγαπητέ και ανεκτίμητε GΚάστρο μας, να ξέρεις πολύ χάρηκα για το σχόλιό σου... Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις. Δεν είναι η απώλεια της μνήμης. Είναι η φύση του ανθρώπου να αισιοδοξεί για το μέλλον και να εξωραΐζει το παρελθόν του ξεχνώντας τα μελανά σημεία του. Υπευθυνότητα όμως έναντι της κοινωνίας και του μέλλοντός της (και των νέων γενιών που έρχονται) είναι η τιμωρία των υπευθύνων. Αυτο πιστεύω ακράδαντα... Ενόσω δεν έρχεται κάτι τέτοιο θα βολοδέρνουμε μέσα στο μαράζι μας σαν λαός... Δεν πιστεύω ότι έχεις αλτσχάϊμερ, και μην γράφεις τέτοια σε παρακαλώ! Εύχομαι να είσαι υγιής και ευσταλής και να κρατηθείς γιατί όπως βλέπεις σε έχουμε ακόμη ανάγκη!