Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Αέρινος Έρωτας




Ήταν κάποτε μια πριγκίπισσα που ζούσε καλά με τον άρχοντα σύζυγό της και χαιρόταν τη γαλήνη μιας ζωής χωρίς κόπους και βάσανα… Κάπου, κάπου έπληττε μα κοιτώντας γύρω της τη διάχυτη δυστυχία των άσημων καθημερινών ανθρώπων γρήγορα άλλαζε διάθεση κι ευγνωμονούσε το Θεό για την καλή της τύχη…

Τα χρόνια άλλαξαν όμως ρότα και ήρθε δυστυχία και φτώχια στον τόπο τους… Μαζί ήρθε σαν πιστός ακόλουθος σε τέτοιες καταστάσεις κι ο πόλεμος. Ανάμεσα στους πολλούς που αλέστηκαν στο μύλο του ήταν κι ο άρχοντας και σύζυγος της πριγκίπισσας. Ο πόλεμος είχε κοστίσει περιουσίες κι έτσι μαζί με το θανατικό ήρθε και η φτώχια για κείνους τους ανθρώπους και οι δυσκολίες και τα βάσανα χτύπησαν και την πόρτα του δικού τους αρχοντικού που έπεσε σε χέρια άλλων, ξένων αφεντάδων.


Μόνη της πλέον τα έφερνε βόλτα δύσκολα. Παιδιά δεν είχαν και ο πόλεμος δεν είχε αφήσει παρά γέρους μόνο στον τόπο τους. Γέρους και ξένους αφέντες που ενδιαφέρονταν μόνο για μικρούλες παλλακίδες και τίποτε άλλο. Άρχισε πλέον να κάνει μόνη της τις καταφρονεμένες δουλειές εκείνες που παλαιότερα δεν καταδεχόταν και τώρα δοκίμαζε τη δυσκολία τους και την κατάληψη που έκαναν αυτές στον καθημερινό χρόνο της. Μια φίλη της πρώην αρχοντοπούλα κι αυτή έκανε καταφρονεμένες δουλειές στους ξένους αφέντες που είχαν έρθει πλέον και έτσι την ορμήνευσε να καταπιαστεί κι αυτή με αυτές.

Η απώλεια του συντρόφου και η φτώχια της έφεραν δυστυχία και αρρώστια. Ασθενική και κατάκοπη γύριζε πλέον σε ένα λιτό και απλό σπιτάκι να αναπαυθεί μέχρι την επομένη ημέρα που ξανάρχιζε τον γολγοθά της αναζήτησης του επιούσιου… Μέσα στη στεναχώρια της τα βράδια μερικές φορές έκλαιγε γοερά με πολύ δυνατές φωνές και αναστεναγμούς και οι γειτόνοι που τη γνώριζαν και την λυπόντουσαν δεν παραπονούνταν.

Ένα βράδυ έβγαλε τόσο δυνατό κλάμα, που ανατάραξε τον ίδιο τον άντρα της που ήταν στο κιβούρι του. Αλάφιασε αυτός που η γυναίκα του τον αναζητούσε και μέσα από το βαθύ του ύπνο σηκώθηκε και ζήτησε από το Χάρο να του επιτρέψει να γυρίσει για μια εβδομάδα να την παρηγορήσει.

Ο Χάρος αποκρίθηκε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και καλό για αυτόν τον ίδιο θα ήταν να κοιμηθεί πιο βαθειά να μην ακούει τους κλαυθμούς της γυναικός του. Μα ο θρήνος της γυναίκας ήταν τόσο γοερός που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί, κι έτσι κατόπιν επιμονής του στον Χάρο, τον άφησε αυτός να στοιχειώσει και να γίνει φάντασμα για να επισκεφθεί τη γυναίκα του για μια μονάχα νύχτα… 


Σαν βγήκε αυτός πάλι στην πολιτεία που είχε αφήσει πλούσια και όμορφη σάστισε με τη φτώχια την κακομοιριά και την βρώμα που αντίκρισε. Η ξιπασιά τους είχε φέρει νέους αφέντες που είχαν εγκαταλείψει τον τόπο και το μόνο που νοιάζονταν ήταν πως θα γεμίσουν χρυσάφι τα σεντούκια τους. Φτώχια, ζητιανιά, πορνεία, έγκλημα, κλεψιά και αυτοδικία κατά το δίκιο του ισχυρότερου. Που και που οι αφέντες έχωναν στα μπουντρούμια να σαπίσει ζωντανός κανέναν που επέλεγαν έτσι στην τύχη για παραδειγματισμό φορτώνοντάς τον με άδικα κρίματα. Η πόλη ερείπιο, οι κήποι αφρόντιστοι με σκουπίδια και παντού μια μπόχα…

«Ευτυχώς που πέθανα και δεν το ζω αυτό. Δεν θα το άντεχα» μονολόγησε, μα έφθασε έξω από το φτωχικό σπιτάκι που έμενε η γυναίκα του και με το τρεμόπαιγμα του λυχναριού, λιποψύχησε. Πέρασε αέρινος από το ντουβάρι και είδε τη γυναίκα του γερασμένη και ασθενική ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Πάνω ψηλά τα στέφανα από το γάμο τους σε μιαν απλή ξύλινη στεφανοθήκη και κάπου σε ένα ράφι ξεθωριασμένη τη φωτογραφία του. Ανήσυχη αυτή στριφογύριζε στο κρεβάτι και που και που έβγαζε έναν αναστεναγμό ζητώντας ποιος ξέρει από πού βοήθεια. Ήταν κουρασμένη από τη σκληρή δουλειά της μέρας και έτσι είχε πέσει από νωρίς ξερή για ύπνο.

Κάθισε αυτός δίπλα της και την αγκάλιασε ζεστά χαϊδεύοντάς την απαλά στο πρόσωπο… Αυτή αμέσως γαλήνεψε κι έπεσε σε βαθύ λήθαργο. Ήταν τόσο ήρεμη γαλήνια και όμορφη που δεν την ξύπνησε. Έμεινε εκεί όλη τη νύχτα δακρυσμένος. Δεν ήθελε τίποτε άλλο πλέον και με τρόμο φευγαλέα θυμήθηκε ότι έπρεπε να ξαναγυρίσει στο παγωμένο κιβούρι του.

Σαν ήρθε το πρώτο φως, ο Χάρος του έγνεψε με απότομο σβήσιμο του λυχναριού, πως έπρεπε να ξαναγυρίσει… Αυτός φίλησε τη γυναίκα του, και με δάκρυ πήρε τον σκληρό δρόμο του γυρισμού, χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλέμμα στην πάλαι ποτέ αρχοντική πολιτεία του. 


Η γυναίκα του σηκώθηκε με ένα παράξενο συναίσθημα ευτυχίας και ξεκίνησε για να πάει για τη δουλειά. Είχε μια γαλήνη μέσα της χωρίς να μπορεί να την εξηγήσει… Ανέτειλε κι ο ήλιος και την ζέστανε… 

 


 
άλλαξα τον τίτλο του ποστ, από Δυσήλιον σε Αέρινος Έρωτας, γιατί ο τίτλος μετά από πολλές δεύτερες αναγνώσεις μου φάνηκε παράταιρος και κάπως τεχνηέντως πιασάρικος... συγχωρήστε με για αυτό το ατόπημα... Σας διαβεβαιώ δεν θα ξανασυμβεί...  

14 σχόλια:

nikos__alfa είπε...

Η ζωή έχει γυρίσματα
ανηφόρες και γκρεμίσματα
γέλιο δάκρυα και αίμα
συναντάς σε κάθε βλέμμα
αν με προσοχή κοιτάξεις
ευκαιρία θα αδράξεις
αν τον άλλον τον γνωρίσεις
αδελφό να αποκτήσεις
να είναι μερικοί αντάμα
και να ζήσουνε το θάμα
της αγάπης την ουσία
που γεννάει αθανασία
άλλο φάρμακο δεν έχει
χαρά σ όποιον το κατέχει

nikiplos είπε...

Φίλε Νίκο έτσι είναι
όπως το είπες (ίδιος μείνε)
Η Αγάπη στην ουσία
είναι η μοναδική αξία
που περιέχει αθανασία

άλλο λυτρωμό δεν έχει
και κανείς μας δεν κατέχει
της ζωής το νόημα
ευτυχίας πόνημα

κι όταν στη ζωής το δρόμο
έχει δάκρυα και πόνο
η αγάπη μόνο μπορεί
το τοπίο μαυρισμένο
σε λιβάδι ανθισμένο
να το κάνει στη στιγμή

Ό έρωτας χτίζει τη μνήμη
σβήνοντας κάθε σκοτάδι
ομορφαίνοντας τον πόνο
φέρνοντας σου τη γαλήνη

gskastro είπε...

Φίλε Νίκιπλε, λες να ακούσουν και οι δικοί μας πρόγονοι την φωνή της απελπισίας μας και να σηκωθούν και ναρθούν να γαληνέψουν τις ανταριασμένες ψυχές μας με την αγάπη τους; Να είσαι καλά gskastro.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ GsKastro στα πιο νιάτα μου υπήρξα το αντίθετο του δειλός. Τώρα βλέποντας μακροπρόθεσμα και ΚΥΡΙΩΣ μετά την έξωθεν θητεία μου κατάλαβα δυό πράγματα.

Ο Πόλεμος φέρνει δεινά πολλά, αλήθεια είναι. Μα ενίοτε περισσότερα δεινά φέρνει η αποφυγή του. Είναι δλδ κάποιες (ελάχιστες στην πραγματικότητα) στιγμές που πρέπει να πολεμήσει σκληρά κάποιος/οι. Και πρέπει να είναι προετοιμασμένος/οι για το τίμημα...

Το δεύτερο είναι πως λαοί που δεν είναι ομαδικοί, δεν έχουν μέλλον. Οι λαοί που είναι ομαδικοί και συνενώνουν τις δυνάμεις τους είναι αήτητοι... Οι υπόλοιποι απλά πιόνια...

Δεν ξέρω αν καταφέρουν να μας γαληνέψουν... Αν δεν γίνουμε ομαδικοί όμως, σύντομα ούτε αυτοί οι πρόγονοι όσο κι αν στοιχειώνουν δεν θα καταφέρνουν να γαληνεύουν τίποτε...

φιλιά και καληνύχτα!

katerina είπε...

"....Ανέτειλε κι ο ήλιος και την ζέστανε… "
τι όμορφο παραμύθι!θα το ξαναδιαβάσω..πολυ όμορφες και οι εικόνες, πίνακες
ωραίο και το τραγούδι κι ας μην καταλαβαίνω τα λόγια.

Καλημέρα απο Θεσσαλονίκη

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα καλησπέρα...
Χαίρομαι που σου άρεσε και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Το τραγούδι μιλάει για μια παρόμοια ιστορία από την αντίθετη (η γυναίκα πλέον είναι αέρινη).

φιλιά από την Αττική.

Άστρια είπε...

Ρωτάνε: "υπάρχει ζωή μετά από τον θάνατο;"
κι αυτό το παραμύθι απαντάει: "ζεί η αγάπη μετά από τον θάνατο"

Όμορφο παραμύθι, "αέρινα ερωτικό", που κινείται στα όρια της αλήθειας και του ονείρου.

Και το τραγούδι επίσης, "αέρινα ερωτικό", που κινείται στα όρια της πραγματικότητας και του παραμυθιού.

Δηλαδή πολύ σωστά χάρισες αυτόν τον τίτλο τελικά στην ανάρτηση.
Και ήταν αγαπητέ Νίκηπλε μια πολύ όμορφη ανάρτηση.
καληνύχτα, καλή εβδομάδα

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες:

%%%%%%%%
"Ρωτάνε: "υπάρχει ζωή μετά από τον θάνατο;"
κι αυτό το παραμύθι απαντάει: "ζεί η αγάπη μετά από τον θάνατο"
%%%%%%%%

Ίσως σαν παραμύθι, να μην έχει και τόσο happy end, μα ο έρωτας πάντοτε μπορεί και νεκρούς να αναστήσει...

φιλιά, καλό βράδυ

fractal είπε...

Αγαπημένε μου nikiplos
Στάθηκα αρκετη ώρα στην τρίτη φωτογραφία.
Μου θύμισε έντονα το ποίημα από τη λαϊκή μας παράδοση "το τραγούδι του νεκρού αδελφού"
και ιδιαιτερα τη συνομηλία του Κωσταντή με την αδελφή του:
-Άκουσες Κωσταντίνε μου τι λένε τα πουλάκια?
-Πουλάκια είναι κι ας τραγουδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε...
Ιστορεί βέβαια, μια άλλη αγάπη, όχι συζυγική, αλλά εκείνη που δένει με τα δεσμά της την οικογένεια, μια άλλη μεγάλη αξία του πολιτισμού μας, που φυτεύτηκε μέσα μας από τα Ομηρικά ακόμα επη..
Και φαίνεται πως στη συνείδηση του αθρωπου εχει καταχωρηθεί η βεβαιότητα πως μόνο η αγάπη ανασταίνει..

nikiplos είπε...

Αγαπημένο Φράκταλ, η τρίτη φωτογραφία είναι πράγματι από την αναπαράσταση του λαϊκού τραγουδιού "του νεκρού αδελφού" του Εγγονόπουλου, ένας διάσημος πίνακας. Εμένα με καθήλωσε γιατί προκαλεί απόγνωση η καταλυτική απόκοσμη ατμόσφαιρα μέσα στον πίνακα. Η αγάπη ανασταίνει και κρατά ζωντανούς αναντάν μπαμπαντάν τους αγαπημένους ανθρώπους, ενίοτε μέσα απο τα παραμύθια... Άλλωστε είναι ζωντανός θρύλος πως ο σπαραγμός της μάνας ξυπνάει τον νεκρό γιό μέσα από το κιβούρι του, ή ο λαός που παρακαλά τον Καπετάν Γιώτη-Μπαρτζώκα γνωστό κλέφτη του ασπροποτάμου να σηκωθεί από τον τάφο του γιατί πλάκωσε η Τουρκιά...

σε φιλώ, καλό βράδυ

Margarita είπε...

απόλυτα ταιριαστός ο τίτλος με την ιστορία! νομίζω δικαιολογείται αυτό σου το ατόπημα καλέ μας φίλε ;-)

να λοιπόν και μια τρυφερή απάντηση, για τις μέρες που ξυπνάμε ανάλαφροι με μία αίσθηση αισιοδοξίας χώρίς όμως κάποιο λόγο...
(Σίγουρα Κάποιος μας προσέχει)


Η ζωή έχει τα πάνω έχει και τα κάτω της.. κύκλους κάνει και δεν είναι λίγες οι φορές που η ιστορία επαναλαμβάνεται...

μακάρι να μαθαίναμε από αυτή!!

***

nikiplos είπε...

καλή μας μαργαρίτα, καλησπέρα!!! Με γεια και το νέον άβαταρ.

Το λοιπόν, ναι έχεις δίκιο, η ζωή διδάσκει και δείχνει μερικές φορές με σκληρό τρόπο το δρόμο, όμως ως άτομα εκ προοιμίου τραγικά, είμαστε και φύσει αισιόδοξα. Έτσι κρατάμε, τα καλά, εξωραΐζουμε τα πάντα... ώσπου να βρεθούμε σε τόπο δυσήλιο και μέχρι να ξανασταθούμε στα πόδια μας, θέλουμε κάποιον πραγματικά να μας προσέχει...

φιλιά, καλό βράδυ

Άιναφετς είπε...

Ξέρεις Nikiple, τι γεύση μου άφησε αυτό το όμορφο και μελαγχολικό παραμύθι; Πως οι περισσότεροι περιμένουμε κάτι απ' έξω να συμβεί για να μας βγάλει από την δυστυχία μας, μήπως όμως το τρυφερό φάντασμα βρίσκεται μέσα μας;

ΑΦιλιά και καλό μας απόγευμα!

nikiplos είπε...

καλή μου Άιναφετς καλησπέρα... Κάτι απέξω ή βαθιά θαμένο μέσα μας... Κι η δυστυχία μας, η νέα σωτηρία... βέβαια κάτι τέτοιο δεν βγαίνει από αυτό το παραμύθι. Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού... ίσως αν βρούμε στην δυστυχία το έυφορο έδαφος για να ανθίσουμε... ναι, ίσως αυτό να είναι ήλιος που να μας ξαναζεστάνει...

ΑΦιλιά και καλό βράδυ!