Προσπαθώ να αφουγκραστώ τις ανάσες των ανθρώπων, τις σκέψεις, τις πνιγμένες φωνές, τα ξεχασμένα απέλπιδα όνειρα...
Συχνά στα βήματά μου σκοντάφτω πάνω σε κουφάρια αδιέξοδων ερώτων... προϊόντων μοναχικής νύχτας.
Πάνω ψηλά ο έναστρος ουρανός εξακολουθεί να υπόσχεται όνειρα και φως σε κάθε ψυχή που θα σηκώσει το βλέμμα.
Κάτω, στους σκονισμένους δρόμους της πολιτείας, ο πανηγυρικός βόμβος κυκλοφορίας πνίγει τις φάλτσες κραυγές μας για ζωή, την αγωνία μας να αδράξουμε το χρόνο...
Στο σταχτί των πολυκατοικιών ξεθωριάζουν γρήγορα τα παλιά συνθήματα για να ξαναγραφούν νέα πίσω από ανορθόγραφα γκράφιτι, που συναγωνίζονται σε ματαιοδοξία τις άθλιες λουσάτες ρεκλάμες που διαφημίζουν ψεύτικα χαμόγελα...
Τι ομορφαίνει και τι ασχημαίνει δεν μπορώ εύκολα πλέον να το βρω... Τι είναι σκουριά και τι πατίνα... Τι θρήνος, κραυγή και τι ξέσπασμα... Τι θυμός και τι επιθανάτιος ρόγχος...
Η πολιτεία στα σπασμένα πλακάκια των κατελημμένων πεζοδρομίων, σκοντάφτει σε τραπεζοκαθίσματα, και περιττώματα απάνθρωπων φιλόζωων. Οι διέξοδοι φρακαρισμένες από τζιπ ακίνητα...
Αγρίμια πολίτες, τρέχουν να κρυφτούν απεγνωσμένοι στο σωτήριο μεταλικό κροτάλισμα των καλάσνικοφ που διατρανώνουν τις νέες παραγγελιές νεοκούτσαβων σε έναν παράφωνο εκκωφαντικό σκοπό...
Ασθενείς και οδοιπόροι ταυτόχρονα προσπαθούμε απεγνωσμένα να σώσουμε το τομάρι μας, να σαλτάρουμε στο τελευταίο σάπιο φορτηγό που απέλπιδα θα μας έσωζε από τη μιζέρια... Δεν έχει θέση όμως αλλού για μας... μόνο εδώ... Στριμωγμένοι στις ουρές για λίγες σταγόνες ζωής. Λες και μας κάνουν χάρη...
ΥΓ> Ο κος Τσαρούχης είχε κάποτε πει: "Στην Ελλάδα, σε ένα υπέροχο ντεκόρ, γίνεται μιαν άθλια παράσταση". Τελευταία άρχισα να συνειδητοποιώ πως ο κυνισμός του μεγάλου ζωγράφου στόχευε το ντεκόρ...
18 σχόλια:
Καταγραφή μιας άθλιας πραγματικότητας.
Λίγο νωρίτερα έκανα μια βόλτα στην αυλή. Απόλαυσα την απόλυτη ησυχία της νύχτας και αναλογίστηκα άλλα πολύβουα μέρη. Να μου λείπουν.
Τουλάχιστον εδώ το "έξω" είναι γαλήνιο.
Το "μέσα" όμως κι εδώ είναι γκρίζο.
Καλό βράδυ με δόση μελαγχολίας.
Αγαπητή Θαλασσένια καλό βράδυ...
μάλλον νοσταλγίας θα έλεγα για μένα παρά μελαγχολίας... εντούτοις το σχόλιο σου είναι κάτι που με εκφράζει 100%. Εδώ το "έξω" είναι γάργαρο νερό... ακόμη...
φιλιά
Καλημέρα Νίκιπλε.
Στο ίδιο έργο θεατές, αλλά και ήρωες. Μόνο που η τελευταία λέξη είναι τελείως αντιφατική.
O μεγάλος Τσαρούχης είχε επίσης πει "πως η ανεργία είναι η μεγαλύτερη απρέπεια". Πλέον προστέθηκαν και άλλες..όπως μαύρη εργασία ..με την ανοχή και την συμβολή του κράτους! Τι ανάπτυξη περιμένουμε έτσι.. δε ξέρω.. Άθλια εικόνα.. Μια βλαχειά που με κάνει στιγμές να ασφυκτιώ..
κλησπέρα Εξύμνε... Πολύ ωραίο το νεότευκτο άβαταρ. Στο ίδιο έργο θεατές-ήρωες που κατορθώνουμε ακόμη τόσο να επιβιώνουμε όσο και να μη χάνουμε το χιούμορ μας...
χαιρετισμούς!
Και όμως...παρόλα αυτά η ομορφιά υπάρχει μέσα μας και γύρω μας...είναι θέμα οπτικής γωνίας αν θα το δούμε και αν θα συνδεθούμε μαζί της!
Δεν θα πάψω να το φωνάζω Nikiple, είναι το αντίδοτο στο γκρίζο, στην γκρίνια, στην μιζέρια που σας τέρας έχουμε επιτρέψει να μας καταβροχθίσει!!!
ΑΦιλιά!
Αγαπητή Καλλιτέχνιδα καλησπέρα... Τούτες τις μέρες πολλοί της ηλικίας μου (40+) περνούν στην ανεργία. Ολόκληροι όροφοι από νεόδμητα και ιδιόκτητα κτήρια αδειάζουν σε ρυθμούς της μιας εβδομάδας (καθώς απολύονται μαζικά) σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια των εργοδοτών-ιδιοκτητών να περισώσουν κάτι...
Οι περισσότεροι κατόπιν 10ετούς παρουσίας σε εταιρίες που τόλμησαν τα πρώτα δειλά βήματά τους αλλά και στη συνέχεια ανδρώθηκαν πάνω στις δικές τους πλάτες. Μιλώ για αυτούς των οποίων ο μισθός δεν ξεπέρασε ποτέ τα 2000€ (στην πιο ονειρεμένη περίπτωση το νούμερο) τη στιγμή που οι διευθυντές-μάνατζερ των εταιριών είχαν πολλαπλάσιες αποδοχές...
Η εικόνα αποκαρδιωτική...
Τα συναισθήματα του ποστ είναι κυρίως νοσταλγίας. Προέκυψαν απλά μετά από ανάγνωση του ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ για τον Ρασούλη, που ήταν γυρισμένος σε έναν δρόμο που έζησα 10 χρόνια από την εν Αθήναις ζωή μου... και έτσι κάπως, νοστάλγησα-μελαγχόλησα...
φιλιά
Αγαπητή Άιναφετς, καλησπέρα... προσυπογράφω 100% το σχόλιό σου... Ίσως αν θέλεις η εικόνα εντεθιμμένη στο χρονικό ορίζοντα παρατήρησής μου που περιορίζεται μόνο στα 30+ χρόνια, να έχει αποκαρδιωτικά μηνύματα σχετικα με τα λάθη και τα πολεοδομικά εγκλήματα που πρόκειται να γίνουν, και λιγότερο με όσα έχουν ήδη συνετελεστεί.
Σαφώς πρέπει να κοιτάζουμε την ομορφιά μέσα από ένα αστικό πεδίο που αντιστέκεται, δημιουργεί σχέσεις ανθρώπων, φιλίες απροσδόκητη αλληλεγγύη και συμπάθεια μεταξύ κοινωνικών ομάδων που φάνταζαν ασύμβατες...
Άλλωστε αυτό βλέπω και σε βάθος χρόνου. Τι είναι φθορά και τι πατίνα δυσκολεύομαι να το ξεχωρίσω, καθώς πλέον αρκετά παλιά δεινά της πολιτείας, πλέον την απελευθερώνουν ως ένα βαθμό....
πολλά φιλιά!!!
Ελεεινή και τρισάθλια πραγματικότητα του καθημερινού μας κύκλου.
Τώρα αν έχεις λουλούδια στην ψυχή όλο αυτό το "μαύρο τοπίο" το χρωματίζεις κατά βουλησιν....
Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε σένα προσωπικά πολυαγαπημένε μου αλλά σε όλους μας, αν θέλουμε να μην τρελαθούμε με τον παραλογισμό και τη φρενίτιδα που μας τριγυρίζει...
Εξακολουθώ τελευταία να λυπάμαι με κάθε μωρό που γεννιέται... εγώ που έχω πέντε και μέχρι τώρα διετυμπάνιζα την ευλογία του να τα ΖΕΙΣ, όμως βρίσκω πως θα κληθούν να βιώσουν άσχημες καταστάσεις και πολύ λυπάμαι
ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Αγαπητή Γλαρένια καλησπέρα... Δυστυχώς η ίδια η ενατένιση του τοπίου, όπως πολύ σωστά γράφεις, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για εξωραϊσμούς. Σαφώς οι ψυχές μας πρέπει να παραμείνουν ερμητικά κλειστές σαν στρείδια σε όλη αυτήν την αθλιότητα που ξεχειλίζει, και την ασχήμια εξωτερική και εσωτερική που υψικρατεί. Χαίρομαι για κάθε μωρό που γεννιέται γιατί τουλάχιστον μέχρις αποδείξεως του εναντίου αποτελεί την ελπίδα... Δυστυχώς όχι μόνο οι κατιόντες θα κληθούν να βιώσουν άσχημες στιγμές, θα πληρώσουν και άφταιγα πολλά πράγματα... Εντούτοις θέλοντας να παντρέψω μια νότα νοσταλγίας έτσι με μιαν ελπίδα είμαι σίγουρος πως το ελπιδοφόρο θα φανεί αναπάντεχα εκεί που δεν το περιμένουμε... για αυτό και το Καλή 'Ανοιξη με τη διττή του σημασία το εύχομαι ολόψυχα... πολλά φιλιά
Nikiple,
καλησπέρα φίλε.
Μου έλειψε αυτή η επικοινωνία, και ήρθα να πάρω την δόση μου.
Μα έπεσα πάνω σε σε κάτι που πονά και πληγώνει.
Ναι δική μας δημιουργία όλα όσα περιγράφεις.
Και όσο είναι καιρός να αναλάβουμε δράση να περισώσουμε οτιδήποτε κι αν σώζεται.
Χαιρετισμούς πολλούς από έναν, που εκεί που πεθαίνει, αναστένεται.
Εκεί που ψυχορραγεί, αναθαρρεύει.
Την αγάπη μου...
Φίλε Νίκιπλε, δεν έχεις καθόλου άδικο για την καρικατούρα των πόλεών μας. Προσβάλει όλες μας τις αισθήσεις και το κυριότερο δεν φαίνεται να υπάρχει γιατρειά. Αντίθετα μάλιστα είναι σαν τις κολλητικές ασθένειες, εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα ακόμα και στα χωριά μας. Η απληστία δεν έχει όρια, το κέρδος πάνω απ’ όλα. Όμως θα συμφωνήσω με την Γλαρένια, μέσα μας να κρατάμε το ωραίο να έχουμε λουλούδια στην ψυχή. Να είσαι καλά gskastro
καλημέρα
ωραία τα λες Νικιπλε,ωραίες εικόνες όπως πάντα...
Φίλε Επικουρε καλησπέρα! Πολύ χάρηκα για το σχόλιο σου. Πραγματικά και μένα μου έλειψε η επικοινωνία μας. Δυστυχώς δεν είχα αρκετό χρόνο όσον θα ήθελα δηλαδή για παρουσία και κυρίως διάβασμα στο διαδίκτυο, ειδικά τούτες τις μέρες που είναι και δύσκολες. Με γεμίζει αισιοδοξία να βλέπω σταθερούς και κυρίως ακάματους σημαντικούς για μένα ανθρώπους που προσφέρουν με τη στάση τους. Εκεί είναι φίλε και η δική μου ελπίδα... να βλέπω να μην κάμπτονται γύρω μου οι βράχοι...
χαιρετισμούς και δύναμη εύχομαι!
Αγαπητέ Κάστρο μας, με γεμίζει δύναμη η διαδικτυακή παρουσία σου τόσο στο σπίτι σου, όσο και στα μεστά σου σχόλια που τα απαντώ κατά καιρούς σε διάφορα μπλογκς. Ο αλόγιστος ιδιωτικός πλουτισμός, τόσο σε μικρή όσο και σε μεγάλη κλίμακα σε συνδυασμό με ένα ανύπαρκτο και χωρίς ρόλο επίσημο κράτος έχουν εξαπλώσει παντού μιαν αισθητική από την οποία δύσκολα θα γλυτώσουν οι ερχόμενες γενιές. Μέσα μας κρατούμε τα λουλούδια φυσικά, μα πρέπει να είμαστε αυστηροί φίλε μου, να μην εξωραΐζουμε τόποτε! Και σιδερένια ψυχικά αποθέματα για να κρατήσουμε ότι πιο πολύτιμο, την ανθρωπιά μας. Να είσαι καλά
Αγαπητή Κατερίνα καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, και σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου και την εδώ παρουσία σου.
Να σου στείλω ενα τραγούδι;
Για αυτή σου τη φραση "Πάνω ψηλά ο έναστρος ουρανός εξακολουθεί να υπόσχεται όνειρα και φως σε κάθε ψυχή που θα σηκώσει το βλέμμα"
http://www.youtube.com/watch?v=znfQL_-0_BY&feature=related
"για καθε βλεμμα που κοιταει ουρανό παντα υπαρχει ενα αστερι"
Αγαπητή Αναστασία καλησπέρα... σε ευχαριστώ για το τραγούδι... ομολογώ δεν γνώριζα τον καλλιτέχνη...
"Μόνο η αγάπη μπορεί να αλλάξει, η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος"
και τελικά
"για καθε βλεμμα που κοιταει ουρανό παντα υπαρχει ενα αστερι", φωτίζει δρόμο δίνει διέξοδο...
ίσως τα πράγματα να βελτιωθούμε αν αρχίσουμε να κοιτάζουμε συχνότερα προς τον ουρανό, τα αστέρια, το χλωμό φεγγάρι... να αφουγκραζόμαστε..
Σε ευχαριστώ, καλό βράδυ...
Δημοσίευση σχολίου