... Καλοκαίρι...

Οι στίχοι που ακολουθούν γράφηκαν από λίγους φίλους, είναι δλδ αποτέλεσμα ενός καταιγισμού ιδεών, που έπεσαν ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας πριν 20+ χρόνια... από μια παρέα 20ρηδων τότε, που καθώς δεν μπορούσε να πάει διακοπές ονειρευόταν... Σήμερα, λοιπόν ξαναβάζω τους στίχους για να ευχηθώ σε όλους καλό καλοκαίρι, βιωματικό, γαλήνιο και καθάριο...

Το καλοκαίρι, οι νύχτες δεν έχουνε σύννεφα, τα παίρνει ο κυκλώνας

μόνο χόρτο καμμένο και γη στεγνωμένη θα βρει ο χειμώνας

αστέρια που ζουν και πεθαίνουν νωρίς, ιδρωμένα φρούτα

σαύρες χορεύουν στις πυρωμένες πέτρες με γύφτικα λαούτα

για συνοδεία

κόβουν στα δύο την αμαρτία.

Με σκόνη και άμμο ένα είδωλο έφτιαξε για να το προσκυνάς

με αλάτι στο γυμνό σου σώμα και ντόπιο κρασί να μεθάς

το καλοκαίρι ρουφούν νωχελικά τον καφέ

οι δικαστές του κόσμου καθώς αποφασίζουν “άουτο ντα φε!!!”

παιδιά απ' τα βράχια ξεκολάνε κι αργοξένουν το μύδι

κι η αλήθεια λαβωμένη σπαρταρά σαν φίδι

το καλοκαίρι η σκιά σου βαδίζει στο χώμα και βαραίνει

τη λεπτή σου ρυτίδα το φως την προδίνει και σωπαίνει

το στόμα, χαμόγελο κόβει στα δύο του προσώπου

φιλάς και ζητάς την ψυχή του ανθρώπου,

...το καλοκαίρι...

απογεύματα έχει που τα γκρίζα φτερά του απλώνει

κι η βροχή του στα διψασμένα κορμιά μας ξαπλώνει

σαν ακριβό της ανατολής κεχριμπάρι,

τις νύχτες ματώνει, τ' ολόγιομο φεγγάρι

στην αύρα της νύχτας τα φύλλα θροΐζουν,

λουλούδια γεμάτες οι αυλές που ανθίζουν

μα έχουν αγκάθια μυτερά, που κεντάνε

και το αίμα μου στο ψέμα αυτό ολόγυρα σκορπάνε.

Το καλοκαίρι, στέκει στον νου μαγικό σαν θεότητα

στα όνειρα που βάφει χρυσά,  προσδίδει οντότητα

εικόνα γλυκειά, μελωδία αρχέγονη

φυγή, αμμος, θάλασσα και θύμιση έντονη...

καλό καλοκαίρι...