Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

αντικατοπτρισμοί...




...ξαφνικά ήταν εκεί όλα μπροστά του!!! τα θυμήθηκε όλα... εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που χτίζουν τον κόσμο... αυτά τα μικρά που σου ξεφεύγουν, τα έχεις δει, αλλά γρήγορα περνούν στο υποσυνείδητο για να τα ξεβράσει στα μούτρα σου η μνήμη την κατάλληλη στιγμή...

Έτσι και ο Γ. Θυμήθηκε λοιπόν εκείνη τη συνάντηση...

Ήταν όταν είχε αφήσει τη σύζυγο στη δουλειά... Σάββατο ήταν. Προς μεγάλη του χαρά ένα Σάββατο χωρίς τη σύζυγο και τα τέκνα στους γονείς στην Κρήτη-απόσταση ασφαλείας... Είχε ένα ολόκληρο Σάββατο δικό του, να ξεχαστεί, να χουζουρέψει να κάνει ότι θέλει... πήρε στα χέρια του το κινητό, μα γρήγορα το άφησε καθώς δεν είχε διάθεση να δει κανέναν "παντόφλα" φίλο του... Άσε που θα τον δούλευαν κι όλας... Μεσημέρι, 12:00, ο ήλιος έλαμπε και αυτός ήταν χωρίς την παραμικρή υποχρέωση...

Φυσικά πήρε το τζιπ για να κάνει το κομμάτι του, να πάει να χαζέψει κανένα βιβλίο, ή ότι κάτσει τέλος πάντων... Σε ένα από τα δρομάκια της Πεύκης, ήταν κάπως στενά, δεν μπορούσε εύκολα να περάσει και ξαφνικά σταμάτησε... Ένα πρεζόνι στην ηλικία του, γύρω στα 40 του έφραζε το δρόμο... Στην αρχή τον κοίταξε με το γνωστό ψεύτικο οίκτο που κοιτάζουν οι περισσότεροι τους παρίες της ζωής: αφ' υψηλού και με μια διάθεση του στυλ: "δεν ψοφάς τώρα εσύ, ταλαιπωρείσαι και ταλαιπωρείς και μας!" Το πρεζόνι ήταν λιγνός, χαλασμένη οδοντοστοιχία και με αραιό, άλουστο μακρύ μαλλί. Κοίταξε αδιάφορα, διέσχισε το στενό με το χαρακτηριστικό του ραχάτι...


"Άει στον κόρακα παλιο σκουλήκι μη σε πατήσω κάτω από τις ρόδες!" Μονολόγησε κάπως φωναχτά ο Γ., ο άλλος του ελευθέρωσε το δρόμο και συνέχισε την πορεία του. Πάρκαρε έξω από το γνωστό μπαράκι κολλητών, μεσημέρι μεν, εκκωφαντική μουσική και αντροπαρέα με ποτά δε... "ρε ούστ!" φώναξε σε ένα γέρο που περνούσε και κοιτούσε εξεταστικά την έκρηξη ευθυμίας της ομήγυρης...

Η ζωή του τα είχε φέρει βολικά κάπως... σπουδές τάχιστα, εργασία γρήγορη και ξεκούραστη (είχε βοηθήσει κι ο μπαμπάς) και φυσικά έναν καλό γάμο, με το ωραιότερο γκομενάκι της παρέας... Είχε πουλήσει αρκετό τσαμπουκά για να την κατακτήσει... και να ως θαύματος του είχε παραδοθεί στην αγκαλιά του... Τα πεθερικά τσόνταραν σπίταρώνα δίπλα στο πατρικό τους στην Πεύκη και αμαξάρες δύο. Τα τέκνα δεν άργησαν και μεγάλωναν αυτόματα, καθώς τις άπειρες ώρες που έλειπαν και οι δυό αφού έκαναν καριέρα στον ιδιωτικό τομέα, τα πεθερικά του νεότατα και ευσταλή, έκαναν καλά τη δουλειά τους...

Ο Γ. ήταν ωραίος άντρας, και είχε και τα τυχερά του... σιγήν ιχθύος όμως και από τους παπάρες τους φίλους του, "που κελαηδούσαν υπέρ του δέοντος οι ζηλιάρηδες" και κυρίως από τη γυναικάρα του την Μ.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, έξω από το γραφείο ενός μεγαλογιατρού: "Έλα μωράκι μου!" "Είπαμε, είναι απλή υπόθεση ρουτίνας... θα κάνεις τη θεραπεία και όλα θα πάνε κατ' ευχήν... μην ακούς τις μαλακισμένες τις φίλες σου!"
-"Δεν θα μου μείνει τρίχα από το μαλλάκι μου... " . "Αλλά ποιός νοιάζεται? εδώ σε λίγο δεν θα υπάρχω καν... " είπε αυτή απευθυνόμενη μάλλον στον εαυτό της...

Η πόρτα ανοίγει και ο δόκτωρ τους υποδέχεται με θέρμη... "χμ", ξεροβήχει... "όλα βαίνουν καλώς!!! Είμαι ικανοποιημένος και από την εξέλιξη της χημειοθεραπείας, και από τις εξετάσεις σας!" είπε απευθυνόμενος στην Μ. Ο Γ. κάτι είπε, αλλά ο δόκτωρ τον αγνόησε... Δεν πέρασαν δυό μέρες και η Μ. άρχισε τις διάρροιες, τον υψηλό πυρετό και την ατέλειωτη λιγομάρα που νομίζεις ότι ο κόσμος σβήνει... Η Μ. κατέληξε μετά από εσπευσμένη είσοδό της σε νοσοκομείο... Ο Ιατρός είπε ξερά, ότι ήταν επιπλοκή από τη χημειοθεραπεία... "Μία στο εκατομύριο..." μονολόγησε και του Γ. του ερχόταν να του καρφώσει τη στατιστική στο κεφάλι από τη μία και να τη βγάλει από το όπισθεν καραφλό κρανίο του Γιατρού...

έφυγε βιαστικός, πήρε τη τζιπούρα, μούτζωσε και έβρισε στο δρόμο ίσα με 20 συνοδηγούς, παρολίγο να πατήσει καμιά 50ριά παπάκηδες... Δεν γούσταρε να δει τα μούτρα του πεθερού του... πήγε στο μπαρ στην Πεύκη... Διέταξε τον DJ να δυναμώσει τη μουσική και στη συνέχεια βούτηξε από το μπαρ ένα ολόκληρο μπουκάλι βότκας... αφού το κατέβασε σχεδόν μονορούφι ήπιε κι άλλο κι άλλο... ήθελε να πεθάνει σχεδόν... "Με τιμώρησε ο π..στης ο Θεός για το κέρατο! " σκέφτηκε...

Τα παιδιά μεταφέρθηκαν εκτάκτως στην Κρήτη στους γονείς του... Ο Πεθερός είχε ήδη βάλει πωλητήριο για το σπίτι καθώς τόσο τα δάνεια δεν εξυπηρετούνταν πια, αλλά και είχαν δώσει έναν σκασμό λεφτά σε Γιατρούς-νοσοκομεία...  Αλλά την ήθελε ο θεός γιατί ήταν σαν άγγελος... Στην αρχή προσποιούταν ότι όλα αυτά δεν συνέβαιναν σε αυτόν, ότι ήταν ένα ψέμα. Μετά απο λίγο άρχισε να τον ενοχλεί η συμπεριφορά των φίλων του και των συναδέλφων του, που λυπόντουσαν προσποιητά, αλλά μόλις αυτός γύριζε πλάτη, έφτυναν στον κόρφο τους...

Η συμπεριφορά του ακολούθησε μια σταθερή πορεία κατάπτωσης και τα πολλά του νεύρα και ξεσπάσματα, οδήγησαν τον σένιορ της εταιρίας πληροφορικής που δούλευε στην δύσκολη απόφαση: " Αγαπητέ, Γ. δεν το περίμενα ποτέ ότι θα ξεστόμιζα στα μούτρα σου την απόλυσή σου... Δεν γίνεται όμως... πλέον δεν κολλάς εδώ και βάζεις βαρίδια... Το τελευταίο σου ξέσπασμα, απλά ξεχείλισε το ποτήρι..." "Ξέρω σου συμβαίνουν πολλά, αλλά εδώ με την κρίση, αν δεν φύγεις εσύ θα χάσουμε όλοι τις δουλειές μας...". "Όταν ηρεμήσεις, και ισορροπήσεις, το γραφείο σου θα σε περιμένει, αλήθεια το λέω...!"

Χωρις δουλειά, χωρίς χρήματα, σχεδόν χωρίς τίποτε κοιτούσε το τζιπ με το πωλητήριο κολλημένο στο τζάμι του... Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο πεθερός του, με τους οποίους οι σχέσεις είχαν τελείως αραιώσει... Εκεί ένα βράδυ έχοντας πιεί τον αγλέορα, συνάντησε μια γαζέλα λυγερή... Την Π.
"Αμαρτία είναι, αλλά να πάει να γ@...θεί ο Θεός που μου πήρε το μωράκι μου!" είχε πει ο Γ. Η Π. τον έβαλε στο κόλπο... τσιγαράκι στην αρχή και μετά διάφορες ουσίες... Δεν πέρασε στα σκληρά,  όμως μπορούσε πλέον να αντέχει τον πόνο... Με την Π. δεν αγαπιόντουσαν, μόνο ένα καλό πήδημα... Τα παιδιά μεταξύ Κρήτης και Πεύκης που σύντομα τελείωσε γιατί βρίστηκε άγρια με τα πεθερικά του και ξανανοίκιασε στην παλιά του γειτονιά, στο Χαλάνδρι...

Οι γονείς έστελναν όσο μπορούσαν, όμως σύντομα τα χρήματα εξανεμίζονταν, όχι προς το καλό των παιδιών, αλλά γίνονταν ουσίες, ουσίες ουσίες... η Π. η δυνατή μουσική, ο θόρυβος, το βούϊσμα στα αφτιά, η μόνιμη τάση προς εμμετό, τα χέρια και τα πόδια που τινάζονταν στον ύπνο και το αίμα που έκαιγε... Τα παιδιά μόνιμα Κρήτη πλέον...και φυσικά τα νευρικά ξεσπάσματα... Σε ένα τέτοιο, δυό μάγκες που μάλλον ντήλαραν και τις ουσίες, τον έσπασαν στο ξύλο μπροστά στα μάτια της Π. και τον έστειλαν στο νοσοκομείο...

αφού έκανε διάφορες προσπάθειες να πεθάνει εκεί, σύντομα βγήκε... Του έλλειπαν δόντια από τις γροθιές των μπράβων... ποιός να το φανταζόταν ότι είχαν τέτοιο χέρι οι κοντοστούπηδες..., ενώ με την εγκατάλειψη του εαυτού του, είχε μακρύνει ατημέλητο και το μαλλί του... περπατώντας στα στενά του Χαλανδρίου περνούσε έξω από το εμπορικό κέντρο κοντά στην Κένεντυ... Ένα τζιπ βιαστικό σταμάτησε απότομα, γιατί αυτός διέσχισε αδιάφορα το δρόμο... στην πραγματικότητα ευχόταν να τον πατήσει ο φλώρος που οδηγούσε... Ο Γ. τον κοίταξε άγρια για καυγά, μα ο οδηγός του τζιπ του έκανε ευγενικό νόημα να περάσει... Διασχίζοντας το δρόμο κοίταξε την αντανάκλασή του σε έναν άθλιο καθρέφτη στο απέναντι κτήριο...

Εκεί θυμήθηκε την πρώτη σκηνή που είχε πρωτοδει το πρεζόνι στην Πεύκη... Η αντανάκλασή του φάνταζε ολόϊδια...
Εκεί ο Γ. συνήλθε... μετά από 1 χρόνο έχει φύγει μακριά, από τις ουσίες, έχει συμφιλιωθεί με το περιβάλλον του, βλέπει τα παιδιά του και πρόσφατα βρήκε νέα εργασία... όχι τόσο σπουδαία όπως η προηγούμενη αλλά το νοίκι και τα αναγκαία βγαίνουν...



Σε ένα συναδελφικό τετ-α-τετ καθώς δουλέψαμε ώρες, μου έκανε εντύπωση η γαλήνη του και η υπομονή του... Μια καρτερία αναίτια μπροστά και στις δυσκολίες και στο χώσιμο που είχαμε φάει από συναδέλφους... Τα νεύρα μου και ο ελαφρύς κομπασμός μου έναντι των υπόλοιπων συναδέλφων, έκαναν τον Γ. και με πήρε μετά τη δουλειά... ήπιαμε, καπνίσαμε και εκεί μου διηγήθηκε την ιστορία του...

Αληθινή πέρα για πέρα, φαντάζει στο μυαλό μου πιο γλαφυρή από οτιδήποτε μου έχουν διηγηθεί... συγχωρήστε με αν δεν κατάφερα να την περάσω έτσι και έντυπη... φυσικά άλλαξα τα μέρη και τις γειτονιές... επίσης συγχωρείστε και τη γλώσσα που είναι κάπως πιο επιθετική... αλλά μετέφερα ακριβώς εκφράσεις όπως τις άκουσα...

21 σχόλια:

Thalassenia είπε...

"... που λυπόντουσαν προσποιητά, αλλά μόλις αυτός γύριζε πλάτη, έφτυναν στον κόρφο τους..."
Αυτό με κλωνίζει, όταν σκέφτομαι πόσο αληθινό είναι.

Ιστορία με πικρή επίγευση, ίσως πάλι και όχι, αφού ο αντικατοπτρισμός τον έφερε πίσω.
Περίεργη επάνοδο έκανες φίλε nikiple.

Εύχομαι να είσαι καλά.

nikiplos είπε...

Αγαπητή θαλασσένια καλησπέρα...
πράγματι περίεργη ήταν η επάνοδος, όμως ήθελα να αποδώσω την ιστορία γιατί μου έκανε εντύπωση, το πόσο επίπλαστη είναι όλη αυτή η ευτυχία και πόσο σίγουροι αισθανόμαστε για αυτήν μερικές φορές κλεισμένοι στο "κάστρο" μας...

αλλά η ζωή εκεί έξω καραδοκεί...

η διήγηση ήταν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο τον αντικατοπτρισμό, που θέλησα ακριβώς να αποδώσω...

ζητώ συγνώμη αν σε μελαγχόλησα... για μένα όμως η ιστορία είναι πράγματι αισιόδοξη...
φιλιά φθινοπωρινά...

DRN 06 είπε...

Από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει το τελευταίο καιρό. Συγκλονιστική η ιστορία, αγγίζει τα όρια αρχαίας τραγωδίας.

nikiplos είπε...

Φίλε Μαγεμένε αυλέ, καλησπέρα... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Μην ξεχνάμε πως είμαστε όντα εκ προοιμίου τραγικά... καλο φθινόπωρο!

Thalassenia είπε...

nikiple

H ιστορία είναι σίγουρα αισιόδοξη αφού επανήλθε είπαμε.
..αλλά γιατί είμαστε όντα...τραγικά?
Διαφωνώ ...και στα φιλιά.
Ακόμα είναι καλοκαιρινά και θαλασσένια:-))

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια καλησπέρα...

είμαστε όντα φθαρτά, για αυτό και εκ προοιμίου τραγικά (Κική Δημουλά)

η γνώμη μου είναι πως, είμαστε αρκούντως τραγικά όντα, γιατί βιώνουμε εφήμερα τη χαρμολύπη μας...
Η ιστορία του Γ. ήταν ενδιαφέρουσα για μένα γιατί τον ήξερα πριν φύγω για το εξωτερικό, έναν φαφλατά, επιθετικό συνάδελφο που την όποια δοτή του ευτυχία την θεωρούσε και δεδομένη και ανοχύρωτη...
μόλις γύρισα (γιατί δεν είμαστε και πολλοί στον κλάδο) τον έχασα... τελείως τυχαία μόλις ξαναβρεθήκαμε βρήκα έναν νέο άλλον άνθρωπο πιο ενδιαφέρον και κυρίως περισσότερο άνθρωπο...
τραγικό που αυτό συνέβη μετά από μια διελκυστίνδα ατυχιών και ηττών, αλλά αληθινό...

Στα του Σεπτεμβρίου συμφωνώ... καλό υπόλοιπο μεσούντος θέρρους λοιπόν...

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονιστική ιστορία - και δοσμένη όπως πρέπει, με άκρα λιτότητα.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Πάνο, καλώς ώρισες κι από εδώ!!!
Ευχαριστώ για την κριτική σου, όχι γιατί είναι καλή, αλλά γιατί για μένα μετράει...

χαιρετώ κι από εδώ!

Άιναφετς είπε...

Αγαπητέ Nikiple, καλησπέρα!
Ναι έτσι είναι...και είναι συγκλονιστικό να βλέπει κανείς ανθρώπους γύρω του που η ζωή επανειλημμένως τους έδωσε γερά χαστούκια και δεν πήραν μυρωδιά...
Πιστεύω πως σε όλους μας κατά εποχές έρχονται δύσκολες καταστάσεις...κάτι σαν προειδοποιήσεις που πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπ΄όψη μας.
Όπως πάντα, απόλαυσα τον τρόπο που έχεις να μεταφέρεις τραγικές και μη ιστορίες...
Καλό μας βραδάκι!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άίναφετς, καλησπέρα κι από εδώ!
η ζωή έχει και θα έχει ανατροπές, που ούτε τις διανοούμαστε... δεν ξέρω αν μας προειδοποιεί, όμως με τα χρόνια έμαθα να μην θεωρώ τίποτε δεδομένο, παρά ως αποτέλεσμα σκληρού κόπου και αγώνα, να το διατηρήσω ανέπαφο, άσπιλο... προσπαθώ να μην "κακομαθαίνω" τους δικούς μου, αλλά και να μην απαιτώ περισσότερα από όσα μπορούν να δώσουν... κάποιες φορές ίσως η ζωή να μας προειδοποιεί, κάποιες άλλες όχι... εκείνο όμως που είναι για μένα σημαντικό είναι να εκτιμώ αυτά τα λίγα που έχω...

σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο σου... καλό μας βράδυ, που εδώ είναι ζεστό...
αφιλιά!

Thalassenia είπε...

nikiple

Δεν ξέρω πώς θα φανεί αν διαφωνήσω αλλά θα το κάνω.
Φθαρτά όντα, άρα τραγικά; Γιατί;
Είναι γρήγορη η εναλλαγή χαράς- λύπης στη ζωή μας και τόσο αναπάντεχα που δεν θα μπορούσε νομίζω να βιωθεί βαθύτερα.
Τα συναισθήματα δεν ζυγίζονται κι έτσι δεν γνωρίζουμε πώς τα βιώνει κανείς. Γνωρίζω ανθρώπους που βίωσαν πολύ βαθιά και μακρόχρονα την λύπη, ως τη στιγμή της εναλλαγής ή και παράλληλα με χαρά, γιατί έτσι είναι η ζωή.


"Μηδένα προ του τέλους μακάριζε"
Το έχω σαν αρχή αυτό και όποιος το πιστεύει δεν μπορεί να κομπάσει, ούτε να καυχηθεί για τίποτα.
Ο Γ. σαν μία από τις τόσες περιπτώσεις, θεώρησε την ευτυχία δεδομένη. Αυτό όμως είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων, να ζουν με τα συναισθήματα της στιγμής και όχι του αύριο.

Καλό βράδυ.

mia είπε...

Την χαρά με την λύπη τις ενώνει μια πολύ λεπτή γραμμή.Εκεί που τελειώνει η μία αρχίζει η άλλη..και οι δύο καλοδεχούμενες στην ζωή του ανθρώπου....αυτό που με τρομάζει είναι η λεπτή γραμμή..

nikiplos είπε...

Αγαπητή θαλασσένια, καλησπέρα κι από εδώ... Φυσικό θα μου φανεί να διαφωνίσουμε σε κάτι... οι άνθρωποι δεν συμφωνούμε σε όλα ;) όχι γιατί "είμαστε αναγκαστικά σε άλλες συχνότητες", αλλά κυρίως γιατί μερικές φορές η ίδια η ζωή μας προσδίδει ανεπαίσθητα μιαν οπτική γωνία, μιαν αισιοδοξία, μια δύναμη... άλλες φορές όχι, νιώθουμε αδύναμοι...
Εν κατακλείδι, η φράση "είμαστε όντα φθαρτά για αυτό και εκ προοιμίου τραγικά" όπως έγραψα παραπάνω ανήκει στην Κική Δημουλά. Την ενστερνίζομαι ορίζοντας το "τραγικό" σε πλαίσια παρόμοια με εκείνα της αρχαίας τραγωδίας. Δεν περιγράφει δηλαδή κάποιο συναίσθημα βαθιάς οδύνης, που έχει η έννοια "τραγικός" σήμερα. Η φράση της Δημουλά, δεν έχει κάτι το πεσιμιστικό δλδ...

Το τέλος και η αρχή είναι συχνά συμβατικές έννοιες. Βέβαια οι άνθρωποι είναι καλό να έχουν "καλά στερνά!" σε ότι αφορά τους εξωγενείς παράγοντες που τους αφορούν. Η καύχηση για τον εαυτό μας είναι ένδειξη πολλές φορές αμετροέπειας, ή ελλειμάτων προσωπικών που μπορεί να έχουμε και θέλουμε σώνει και καλά να επιβάλουμε μια αναγνώριση, χωρίς αυτή να έρθει από μόνη της αβίαστα και από τις πράξεις μας...

Έτσι είναι όπως τα λες... Τα συναισθήματα βιώνονται ακριβώς τη στιγμή της συναίσθησης τους, δεν είναι αναχρονιστικά. Λυπάμαι βέβαια για κάτι που έκανα, αλλά αυτή η λύπη είναι τωρινή σύγχρονη. Το αυτό και η χαρά...
Μακρηγόρησα όμως και με συγχωρείς για αυτό... ελπίζω να κατάφερα να βάλω την οπτική μου γωνία...

πολλά φιλιά, καλό βράδυ

nikiplos είπε...

Αγαπητή mia καλώς ώρισες... Αυτή τη λεπτή γραμμή πρέπει να την έχουμε πάντοτε στο νου μας... εκεί στο βάθος του μυαλού μας. Και στις χαρές αλλά και στις λύπες μας... πάντοτε μια καταιγίδα διαδέχεται μια καινούρια ημέρα, με ήλιο... Άλλωστε οι νίκες μας και οι ήττες μας είναι ο αγώνας μας στη ζωή. Ειδάλλως αυτή πάει σταφι...
φιλιά, καλό βράδυ...

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε,
Διάλεξα μια μέρα αργότερα να περάσω από εδώ για να διαβάσω με την ησυχία μου την πάντοτε ουσιαστική ανάρτησή σου.
Και είχα δίκηο:)

Μα βέβαια το τραγικό στοιχείο διαποτίζει την ύπαρξη μας από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας, αφού το μόνο για το οποίο εξ αρχής δεν είναι διαπραγματεύσιμο στη ζωή είναι το πεπερασμένο της.
(Και θυμάμαι πολλές φορές στον μύθο του Σισύφου του Καμύ, εκείνη την ιδέα, που όταν φτάσει ο Σίσυφος στην κορυφή του λόφου και ο τεράστιος βράχος κατρακυλά, δεν σκέφτεται ότι θα πρέπει να τον ξανανεβάσει όπως έχουν για πάντα ορίσει ως τιμωρία οι κριτές των νεκρών στον νικητή του Άδη, αλλά απολαμβάνει τη στιγμή της ανάπαυσής του.)

Στην ιστορία της ανάρτησης με την τραγική ανατροπή, (και έχω δει κι εγώ απίστευτες αληθινές ιστορίες για το σοφό ρητό "ουδένα προ του τέλους μακάριζε") αν το σκεφτεί κανείς (και χωρίς καμία πρόθεση να μηδενίσει τίποτα), πόσες άλλες παρόμοιες ιστορίες με τραγικές ανατροπές διαδραματίζονται γύρω μας! Όμως ίσως κι αυτό να περιλαμβάνεται στο τραγικό κύκλο του ανθρώπου, όταν το κακό συμβαίνει σ' αυτόν να νοιώθει ότι καταστρέφεται όλος ο κόσμος, ένας κόσμος που συνεχίζει βέβαια να γυρίζει για τους άλλους.

Όμως παρά ταύτα, για το απειροελάχιστο διάστημα του περάσματός μας, μας έχει χαριστεί να αγγίξουμε την ομορφιά της ζωής, άλλος πολύ λίγο, άλλος πιο πολύ. Και όσο κι αν είναι, γι αυτό το τίμημα, άξιον εστι:)

Όπως πάντα μας έβαλες σε σκέψεις:) και όπως πάντα τα έγραψες υπέροχα:)

φιλιά, καλό βράδυ,

nikos__alfa είπε...

Αγαπητέ μου Νίκιπλε,
εν τέλει αισιόδοξε -;),
μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιστορία σου, τραβώντας με από το πέλαγος της απαισιοδοξίας μου προς το λιμάνι της αισιόδοξης ματιάς σου!
Μάταια! Λυπάμαι που θα πω, πως περιγράφεις την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα!
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που βυθίστηκαν στις ουσίες και το αλκοόλ , έχασαν και χάνουν τη μάχη οριστικά!
Τους βλέπω κάθε μέρα γύρω μου και όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά βοήθεια γιαυτούς ,αλλά συχνά είναι αντικείμενα χλευασμού και μίσους από τον κοινωνικό τους περίγυρο!
Ένας περίγυρος που κατακερματίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο ,υποκύπτοντας στο φλογοβόλο της τηλοψίας που κατακεραυνώνει τους ενόχους και που το κρατούν τα σάπια χέρια της ξεδοντιασμένης αλλά ακόμη πανίσχυρης ολιγαρχίας ,που νέμεται τα ιμάτια μιας κοινωνίας σταυρωμένης στους εφήμερους πόθους της κατανάλωσης , του ωχ αδερφισμού και της χίμαιρας του καπιταλιστικού ονείρου!
Σευχαριστώ φίλε μου για την προσπάθεια!
Καλή δύναμη και καλό χειμώνα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, ελπίζω να συγχωρέσεις την καθυστερημένη απάντησή μου... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... οι ιστορίες πολλές φορές μας βάζουν σε σκέψεις, καθώς δοκιμάζουν σε εμάς μέσα μας το πόσο στέρεος είναι αυτός ο δικός μας κόσμος... εκείνος που γυρίζει δλδ. Τα έγραψες πολύ όμορφα τόσο με το μύθο του Σίσυφου, όσο και με το πεπερασμένο της ζωής που εκ προοιμίου είναι αδιαπραγμάτευτο για το ΕΓΩ μας. Αν και τραγικά, είμαστε εγωϊστικά για αυτό και αισιόδοξα όντα. Ελπιζουμε ονειρευόμαστε, γευόμαστε το φως τις στιγμές, την ομορφιά που αγγίζουμε της ζωής, όσο μας δίνεται... Το τίμημα, σαφώς άξιον, γιατί η ζωή είναι το μόνο αδιαπραγμάτευτο αξίωμα...
Σε ευχαριστώ για το πολύ όμορφο σχόλιό σου.
φιλιά, καλό βράδυ

nikiplos είπε...

Φίλε Νίκε_άλφα, καλό βράδυ... πιστεύω πως η ελπίδα και τα όνειρα μπολιάζουν μέσα μας την αισιοδοξία που στο βάθος κρατούμε ανέπαφη και ίσως αυτή η ίδια να μας κάνει ανεκτικούς στο να υπομένουμε τα όσα μύρια μας συμβαίνουν. Οι μάχες παίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή... καμιά φορά κερδίζονται... άλλες φορές όχι. Πιστεύω πως αρκετές φορές η ζυγαριά παλατζάρει αρκετή ώρα στο match point. Ο κοινωνικός περίγυρος, ιδίως αν είναι αμόρφωτος (δλδ δεν έχει την επίγνωση της λεπτής διαχωριστικής γραμμής που χωρίζει την ευτυχία από τη δυστυχία) εύκολα περιθωριοποιεί κάποιον αδύναμο, κυρίως για να αυτο-εξωραΐσει τη δική του μιζέρια... Όλα αυτά που γράφεις με βρίσκουν σύμφωνο... μάταιες φρούδες ελπίδες ενός μορμολύκειου που με φτιασιδώματα θα ξαναιώσει...χίμαιρες δλδ.
Πάντως έστω και σαν μια ύστατη προσπάθεια για να σου εμφυσήσω και την αισιοδοξία, να προσθέσω πως πρέπει να φάει ένα σοκ ο άλλος. Ο συγκεκριμένος στην ιστορία θυμόταν την αηδία και την περιφρόνηση που είχε νιώσει για το πρεζόνι-αντικατοπτρισμό του εαυτού του... μα εδώ δεν οδηγήθηκε στην αυτοκαταστροφή... είπαμε match point...

αλλά αξίζει ο αγώνας μας...

χαιρετισμούς

Roadartist είπε...

Κόλλησα σε αυτή τη φράση από σχόλιο σου. "Μην ξεχνάμε πως είμαστε όντα εκ προοιμίου τραγικά... "

........καλησπέρα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα, καλησπέρα... καλώς σε ξαναβρίσκω!
η φράση είναι φυσικά της Κικής Δημουλά κι όχι δική μου...

έρχομαι συχνά σπίτι σου, αλλά δεν έχω προλάβει να σχολιάσω...

φιλιά

ck είπε...

Εξαιρετικό.