Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Μια ασυνήθιστη βαρκάδα...


Κινήσαμε σχετικά νωρίς... Λίγο πριν το λιόγερμα, καθώς ο ήλιος έντυνε με χρώματα μεθυστικά το δειλινό ροδίζοντας το δυτικό του ορίζοντα, ενώ η θάλασσα έβαζε έναν τόνο πιο σκούρο στο μπλε της... Μια ξύλινη βάρκα ξεθωριασμένη από την πατίνα του χρόνου, με όλα τα απαραίτητα: πετονιές για ψάρεμα βυθού, δολώματα, λιτό αλλά καλό φαγητό και φυσικά εξαίσιο κρασί, η επιλογή δική μου, ένα πολύ ωραίο δροσερό λευκό frascati... Οι υπόλοιποι τρεις της παρέας: Ο Χανς, ιδιοκτήτης της βάρκας και μόνιμος κάτοικος της χώρας μας ως συνταξιούχος πλέον με καταγωγή από το βορρά της Γερμανίας, ο Μάρκελλος, βέρος Ιταλός Ρωμαίος, αλλά για χρόνια ελληνοποιημένος, εργαζόμενος γύρω από τον Τουρισμό και λίγο πριν τη σύνταξη, και φυσικά ο Πέτρος, διδάκτωρ μαθηματικός αλλά και ερασιτέχνης φιλόσοφος, ο οποίος στέκεται ευσταλής και ακμαίος παρόλα τα 80+ χρόνια του...

Όπως καταλαβαίνετε ως ο Βενιαμίν της ομάδας κυριολεκτικά και μεταφορικά, τους περίμενα σε έναν παρακείμενο καφενέ, έχοντας φροντίσει για τα απαραίτητα από το απόγευμα στο λιμάνι, απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή ραστώνη με παρέα... Πρώτος ήρθε ο Πέτρος, αεικίνητος όπως πάντα, και αμέσως μετά κατέφθασε κι ο Χάνς… Αφού έκανα τις αναγκαίες συστάσεις η παρέα μου μας χαιρέτησε και έφυγε, παίρνοντας μαζί της τη δανεική από τον Δοστογιέφσκυ φράση του Πέτρου: « Οι άνθρωποι χωρίζουν πάντα λίγο πριν γνωριστούν…».

Φυσικά όπως πάντοτε, ο Μάρκελλος ως ο πλέον πολυάσχολος, ήρθε καθυστερημένος. Επιβιβαστήκαμε στον «Ναύμαχο», ένα σκαρί με όνομα πολύ φιλόδοξο για το μέγεθός του, και κατόπιν των απαραίτητων προπαρασκευαστικών ενεργειών λύσαμε κάβους…

Αφήσαμε τον λιμένα, και κινήσαμε δυτικά... Ο Χανς, είχε έναν παλιακό μα καλολαδωμένο εξάντα, όπου ερασιτεχνικά έβρισκε το στίγμα της ξέρας... Ας μην ξεχνάμε πως ο αντικειμενικός στόχος ήταν να βγει και κάποια ψαριά... Μετά από μια διαδρομή μιας ώρας περίπου ρίξαμε την άγκυρα, ενώ τα πρώτα φώτα από τα ημιορεινά παραθαλάσσια χωριουδάκια, είχαν ήδη αρχίσει να τρεμοπαίζουν σαν καντήλια από εικονίσματα, σφηνωμένα στα γρανιτένια ξερά βουνά που βουτούσαν απότομα στα βαθιά σκοτεινά νερά...

Αμίλητοι για λίγο, συνεχίσαμε να ρουφάμε την αμφιλύκη που σιγά, σιγά έδινε τη θέση της στην μακριά για εμάς θερινή και ολίγον ζεστή νύχτα...

Ο Χανς είπε πρώτος: « για να δούμε αν θα βγάλουμε κάνα ψάρι σήμερα!» και μετά αστειευόμενος προσέθεσε “αν όχι αλιεύουμε τίποτα χαμένες ψυχές...”

Ο Πέτρος πήρε το λόγο:
-« χμ... πολύ υψηλή αποστολή θέλουμε... δεν κοιτάμε τα μούτρα μας» Ο Πέτρος διψούσε για τις ξαφνικές εκτροπές των συζητήσεων σε πιο αφηρημμένα θέματα, και άλλωστε πάνω σε ένα τέτοιο μοτίβο ιδιότυπου καταιγισμού ιδεών, σκέψεων και ονείρων είχε κολλήσει αυτή η αταίριαστη φαινομενικά παρέα.

-«Τουλάχιστον να τις βάλουμε να κινηθούν, από την ανία, το λήθαργο και την αδράνεια… να τις αναδύσουμε» προσέθεσα εγώ…

Ο Μάρκελλος πιο πρακτικός όπως πάντα, ατενίζοντας την απέραντη υγρή έκταση, τις στεριές με τα χωριουδάκια και τις αραιοσπαρμένες στο γιαλό βάρκες που είχαν ήδη ανάψει τα πυροφάνια τους προσμένοντας μιαν ανταποδοτική ψαριά, πρόσθεσε:
Ε'! χαλαρώστε... δεν είμαστε τίποτε αργοναύτες, ούτε καμία θεότητα δεν θα ξεπροβάλει απ' το κύμα ως φτερωτό νεροχελίδονο... Για ψάρια ήρθαμε...”

Χ: “Ναι αν ήμασταν αργοναύτες, ποιός τη χάρη μας... εκτός από τον νέο από εδώ (έδειξε εμένα) δεν βλέπω κάποιον άλλον ικανό να κωπηλατήσει ούτε μέχρι τη στεριά εδώ δίπλα...”

-Μ: “Χμ, να ήταν λες η νιότη και το σφρίγος που κινητοποίησε τους Αργοναύτες? Ή κάποιος άλλος οίστρος?“

-Ν: « Για πλιάτσικο ξεκίνησε η αντροπαρέα…» είπα εγώ αστειευόμενος… «Και έφτασε με τη σιδερένια θέλησή της μέχρι την Αία. Κι αφού έκλεψαν το χρυσόμαλλο δέρας, γύρισαν στις πατρίδες τους δοξασμένοι ως ήρωες… φυσικά και μόνο για την τόλμη τους…»

-Χ«Δηλαδή, ο πλούτος ήταν το μόνο κίνητρο? Ήταν ωμοί τυχοδιώκτες? Ωραίο αυτό για να ξεκινήσεις και να μεθύσεις μερικούς νέους για να ξεκινήσουν, αλλά στην πορεία θέλω να πω, όλο αυτό ξεφουσκώνει... αν δεν υπάρχει κάποιος ορθολογισμός και ψυχροί υπολογισμοί, το εγχείρημα θα αποτύχει... “


Ο Πέτροςήταν κάθετος: «Κι οι ψυχές των ανθρώπων? Δεν ήθελαν θέρμη για να κινήσουν? Αρκούσαν τα ψυχρά επιχειρήματα? Δεν ήθελαν ήρωες? Λόγους? Καλή η συζήτηση και η αμπελοφιλοσοφία αλλά για να κωπηλατήσεις ώρες κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο θέλει ισχυρό κίνητρο…»

- «
Είναι το αστέρι της αγάπης που οδηγεί
τα νιάτα που σκορπούν ρόδινο φως;
Ω! χορεύοντας η Ελλάδα τις χρυσές ώρες,
ακμή βίωσε για χρόνια,
η φωτιά της όμως καίει αιώνια
στέργοντας θάρρος και αγάπη σε κάθε στήθος
σπέρνοντας τα φρούτα των Εσπερίδων
εκπέμποντας για πάντα τη γλυκειά χαρά της νιότης...»
τι άλλο? Στίχοι του Χάϊντερλιν, που μεθυσμένος ύμνησε τούτον τον τόπο και τους ταπεινούς ανθρώπους του, έβγαιναν από το στόμα του Χανς, που θυμόταν ίσως τα πρώτα του χρόνια εκεί πίσω στο βορεινό Ανόβερο…
«Συγχωρήστε τον οίστρο μου… για μένα τα νιάτα και ο έρωτας ήταν πάντα συνυφασμένα με το Ελληνικό Καλοκαίρι… Και φυσικά συνεκδοχικά τα καλοκαίρια της ζωής μου…» προσέθεσε…

-«Είναι ο έρωτας, ο οίστρος? Είναι κάποια εσωτερική δύναμη που κινεί λοιπόν? Και συνεπικουρείται από τον ορθολογισμό και τα μαθηματικά? » ρώτησε ο Μάρκελλος.

-«Εσύ από τη χώρα του Δάντη Αλιγκιέρι, δεν θα έπρεπε καν να τα ρωτάς αυτά!» του είπε ο Πέτρος ψέγοντάς τον… «Η ψυχή καίει… έρωτας, πάθος… κι ύστερα η κόλαση, το καθαρτήριο και ο παράδεισος. Μέσα σε όλα αυτά ο άνθρωπος είναι πάντα ίδιος… τα σκηνικά αλλάζουν… Μα η ψυχή δεν ολοκληρώνεται, αν πρώτα δεν περάσει από την κριτική και την αυτογνωσία… Και αυτό ακριβώς: Η κριτική, είναι η κόλαση, η αυτογνωσία το καθαρτήριο…»

- N«Και αλλά γιατί σώνει και καλά πρέπει η ψυχή να σωθεί?...» υπέβαλα εγώ την εμπρηστική ερώτηση…

-«Ο Δάντης εμπνεύστηκε από τον Οδυσσέα…» είπε ο Πέτρος… Κατά συνέπεια η σωτηρία, αυτό που ονομάζω εγώ ολοκλήρωση, ή οι Σωκρατικοί αυτογνωσία της ψυχής, είναι ενδημική μέσα της, αν δεχθούμε την ύπαρξή της. Ενδημική, γιατί γεννήθηκε σε κάποια πατρίδα… την Ιθάκη της».

- «Σε όλα αυτά πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει και μια Ιθάκη, που την αναζητεί η ψυχή μας?» αναρρωτήθηκα…

-Π «Ίσως η Ιθάκη που υπάρχει μέσα μας… να σφυρηλατείται στην παιδική μας ηλικία… τότε που βλέπουμε τους γονείς μας, που συμπεριφέρονται, πως μας συμπεριφέρονται… η αποδοχή μας ως νέο άτομο στην κοινωνία… όλα αυτά στοιχειοθετούν μιαν Ιθάκη… Χωρίς να το θέλουμε έχουμε μέσα μας την Ιθάκη… και απλά όσο δεν φθάνουμε, τόσο είμαστε ανολοκλήρωτοι… μισοί… έρμαιοι στο πέλαγο…»

-Ν« Κι αν η Ιθάκη μου είναι μια σφηνωμένη φαντασίωση? Ότι είμαι πλούσιος και διάσημος και όμορφος ας πούμε…, πεζό, ποταπό, αλλά αληθινό… » είπα εγώ, προσγειώνοντας την κουβέντα…

-Χ «Αφού η Ιθάκη είναι αυτό που δημιουργήθηκε και σφυρηλατήθηκε στην παιδική μας ηλικία, η πατρίδα δλδ, τότε για τον καθένα υπάρχει μια διαφορετική Ιθάκη… Για άλλους υψηλή, για άλλους πεζή, πρακτική… Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν τα δεδομένα να φθάσει κανείς εκεί… Αν ούτε πλούσιος γίνω, ούτε Άδωνις αλλά και ούτε διάσημος, τότε όλα θα μου φαίνονται μάταια… Θα τα ξορκίζω, λέγοντας πάντα πως αν ήμουν πλούσιος, διάσημος και όμορφος θα κατάφερνα το καθετί, αλλά αυτό μέσα μου, βαθιά με ειλικρίνεια δεν θα ήταν και πολύ πιστευτό από τον εαυτό μου…» Προσέθεσε ο Χανς.

-Μ «Τότε θα έχουμε ζήσει μια ζωή μάταιη… ούτε θα καταλάβουμε πως ζήσαμε κυνηγώντας χίμαιρες … πλούσιος δεν θα γίνεις, δεν ξέρω για διάσημος… Για έναν κάπως πιο σύνθετο άνθρωπο, η Ιθάκη δεν θα είναι απλά τέτοιες αηδίες, μια τέτοια Ιθάκη είναι καταδικασμένη…» είπε με σκώμμα ο Μάρκελλος.

-Ν « Χμ, κολλήσαμε στην Οδύσσεια… Ας είναι… αυτό το μέσα μας το ενδημικό πιστεύω σε κάθε άνθρωπο δεν είναι ρηχό… στην παιδική ηλικία, η Ιθάκη σφυρηλατείται υψηλή… κατά τη Σωκράτεια ας μου επιτραπεί αντίληψη”.

-Ο Πέτρος προσέθεσε: «εντάξει κάπου μέσα μας όλοι έχουμε ψυχή με αστείρευτη δύναμη… ίσως να υπάρχει και ένας ενδόμυχος προσανατολισμός…»

-Ο Χανς συνέχισε σαν να μην τον είχαμε διακόψει….«Αν είναι κανείς ρηχός, η ζωή του πάει στράφι… μπορεί να το κρύβει βέβαια το συναίσθημα της κενότητας, το νιώθει όμως… Ακόμη και οι μαφιόζοι που πλούτισαν τάχιστα, μόλις γίνουν κραταιοί, διαβάζουν, πηγαίνουν σε όπερες, θέατρο, θέλουν να ρουφήξουν τη ζωή που αντίκριζαν και ζήλεψαν από το πεζοδρόμιο…»

-Ν «Αφού η Ιθάκη είναι ενδημική λοιπόν θα πρέπει να την βρούμε, να την ανακαλύψουμε… χωρίς περιστροφές… Μήπως βοηθάει η ψυχανάλυση?» Προσέθεσα αλλά οι άλλοι το εξέλαβαν ως ένα ακόμη σκώμμα μου…

-Ο Πέτρος με κοίταξε σκεφτικός… «ας μείνουμε λίγο στην Οδύσσεια… το βέβαιο είναι ότι αν επιτευχθεί ο στόχος, αν φθάσει δλδ η ψυχή μας στην Ιθάκη της, η ικανοποίηση είναι η άπειρη ευτυχία… η Εδέμ…»

-«Χμ, η Οδύσσεια τελειώνει με την εξόντωση των μνηστήρων και τον εξαγνισμό… Όμως αν αστοχήσουμε? Αν πραγματικά κυνηγάμε Χίμαιρες? Υψηλού φρονήματος μα χίμαιρες?» Ρώτησε με νόημα ο Μάρκελλος… «Τι απομένει τότε στον άστοχο Τοξότη?»

-«Α μου έκανες γυριστή!» είπε ο Πέτρος… «Το ίδιο φυσικά συναίσθημα που αφήνει μια χαμένη πατρίδα… μπορεί να προσαρμοστούμε, μεν στην καινούρια, η παλιά όμως θα καίει μέχρι να αφήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο…»

-Μ « στίχοι από το Ναμπούκο…σιγά τα ωά...»

-Π « Μπορεί να διδάσκεστε με ζηλευτό τρόπο το Ναβουχοδονόσωρα, όμως εμείς εδώ οι Ρωμιοί, έχουμε βαθιά στην ψυχή μας χαμένες πατρίδες… σπαρμένος με συλημένους ναούς και γκρεμισμένα εικονοστάσια είναι ο τόπος μας… »


-Ο Μάρκελλος άδραξε την «πάσα» και είπε: «Οπα! Βγάζουμε από την τσέπη το φτωχούλη του θεού για να δικαιολογηθούμε? Οι Εβραίοι μπορεί να γαλουχήθηκαν από τον Ναμπούκο, αλλά μόλις έφτιαξαν κράτος, δεν μάσησαν τα λόγια τους… και είναι και θεόφτωχοι…»

-Παίρνοντας το λόγο είπα: «Χμ… προσωποποιημένη η ανάσταση κατά τον Τολστόϊ… Το πάθος για μια νέα άνοιξη, μια νέα νιότη… εδώ ξαναγυρίζουμε στον Χάϊντερλιν και είναι χαμένος κόπος…»

- Π «Ή μήπως μια νέα ώθηση για την καρτερία, την ασκητική? Μια νέα περίσκεψη? Μην ξεχνάμε πως αν μη τι άλλο οι Εβραίοι δεν είχαν πατρίδα για χιλιάδες χρόνια, κι επιβίωσαν… Όταν λοιπόν υπάρχει μια χαμένη πατρίδα, τότε μπαίνει η Ασκητική… ». Είπε ο Πέτρος μάλλον άκεφος…ύστερα συνέχισε: «Η Ανάσταση είναι αδύνατη χωρίς την Ασκητική… Εκεί όταν βρεθείς ανάμεσα στα στοιχειά της φύσης… Ή οι Εβραίοι, αφού το θέλετε πραγματολογικά προ των πυλών του κρεματορίου… Δεν πρόκειται ποτέ να πας στο καθαρτήριο αν δεν περάσεις από την κόλαση… και για να αντέξεις την κόλαση, χρειάζεται η Ασκητική…»

-«Και πως ορίζεις την ασκητική ?» Ρώτησε ο Χανς… «Δεν πρέπει να προσηλώνεται σε έναν στόχο? Αυτόν της εξύψωσης της ψυχής? Δεν πρέπει λοιπόν η Ασκητική σας να είναι στρατευμένη?»

- Ο Πέτρος πάλι μιλάει δυνατά τις σκέψεις του… « Αντικειμενικά, η Ασκητική πρέπει να είναι η άσκηση της ψυχής… ο εσωτερικός εξαναγκασμός να δημιουργήσει, να κουραστεί να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο… να μην εκποιηθεί αυτή για εφήμερα υλικά αγαθά ή αξιώματα ραγιά…Καλές οι υλικές απολαύσεις, αλλά διαρκούν λίγο… μόλις σωθούν θέλουμε νέες σαν εθισμένοι… Άσε που τις βαριόμαστε εύκολα… Τα αξιώματα του ραγιά, είναι λάθρα… προσφέρουν σιγουριά, απολαύσεις, αλλά καταστρέφουν τα φρένα… γίνεται ο άνθρωπος χαλασμένος… νωθρός και ηλίθιος… ένα σκέτο ανδράποδο… Ασκητική λοιπόν, είναι η εσωτερική αναζήτηση, η ανάδυση από το εσωτερικό μας χάος ενός νέου κόσμου, στέρεου…»

-«Δεν μπαίνω στον κόπο να συζητήσω με σας για την Ασκητική…» είπε με κάπως θυμό ο Μάρκελλος… «Δεν έβγαλα ποτέ άκρη με σας τους Ρωμιούς, αλλά και τους Ανατολικούς!»

-«Ίσως γιατί την εγκαταλείψαμε προ πολλού…» είπα εγώ… «Σε αυτή την κρίση που έχουμε φθάσει, η Ασκητική θα έπρεπε να είναι η σοφία μας, ο άσσος στο μανίκι μας…» «Αντί αυτής προτιμούμε να κλαυθμυρίζουμε και να λέμε, οι άλλοι φταίνε. Σταυρώσαμε τα χέρια προσμένοντας έναν ΑηΓιώργη να μας σώσει…».

-«Και πως το βιώνεις? Μην κυνηγώντας τίποτε? Πάνω σε τι ασκείται η ψυχή σου? Πως από το χάος μπορεί να αναδυθεί κάτι νέο?» Ξαναρώτησε γεμάτος απορία ο Χανς…

-Π «Αν ήξερα την απάντηση φίλτατε, δεν θα ήμουν εδώ τώρα… Θα έπλεα στον 7ο ουρανό σε πελάγη ανείπωτης ευτυχίας!» Είπε ο Πέτρος γελαστά και συνέχισε… «Όμως η Ασκητική η δική μας κατά παράδοση εκτός από την καρτερία, περιλαμβάνει και την οργάνωση της κοινωνίας, την αγάπη για τους ανθρώπους, την ομαδοποίηση… Ειδάλλως δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά μιαν αυτάρεσκη αυτοσυγκέντρωση, μια στάση για μιαν ελιτίστικη νιρβάνα… Κατά τη γνώμη μου η Ασκητική μας ολοκληρώνεται όταν γεννήσει μια καινούρια φωτιά… μέσα μας και στην κοινωνία μας… ». Ύστερα χαμήλωσε τους τόνους γελώντας… : «Θα έπλεα στον έβδομο ουρανό λοιπόν αν ήξερα το πως!!!».

-«Για την ώρα έμπλεον είναι μόνο το σκαρί μας!!!» Προσέθεσα εγώ, επαναφέροντάς μας στην πραγματικότητα… «Και αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα πιάσουμε ούτε λέπι…».

Αφήσαμε τα λόγια να τα πάρει ο μπάτης… Δειπνήσαμε λιτά, γευτήκαμε αχόρταγα τ’ αρώματα και τη δροσιά του κρασιού και βυθιστήκαμε στις σκέψεις μας, διακόπτοντας τις σιωπές είτε με παρόμοιες αντίστοιχες αμπελοφιλοσοφίες, είτε με από την πεζή πραγματικότητα ειδήσεις… Η βραδιά κύλησε όμορφα ώσπου η Κασσιόπη έδυσε στον βορρά… λύσαμε άγκυρες και ξεκινήσαμε για τον δρόμο της επιστροφής με τον υπόκωφο ήχο της μηχανής… 

Αύγουστος 2011 (ευτυχώς...)

Υστερόγραφον> ένεκα ότι ένας της παρέας, είναι γνωστός, κάπως, τόσο τα ονόματα, τα επαγγέλματα αλλά και οι εθνικότητες είναι αλλαγμένες... θέλω να πιστεύω πως δεν άλλαξα στο ελάχιστο τα λόγια τους...  

28 σχόλια:

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε,
Είχα ξαναπεράσει το πρωί και διάβασα την ανάρτησή σου ήθελα όμως να ξαναδώ κάποια σημεία της.

Πολύ όμορφος (ο φιλοσοφικός)διάλογος, και σίγουρα συνέτεινε σ' αυτό, εκτός από τα ίδια τα πρόσωπα και τις εμπειρίες τους, η μοναξιά μιας βάρκας στη μέση της θάλασσας και οπωσδήποτε οι συνοδευτικές γουλιές από το καλό κρασί.

Κάτι που θα σταθώ είναι η θετική εντύπωση ότι σε μία αντροπαρέα δεν συζητούνται μόνο τα γνωστά θέματα αλλά θέματα ουσιαστικά για την ίδια τη ζωή.

Να είσαι καλά,
καλό βράδυ, η Κασσιόπη ίσως ακόμα μεσουρανεί:)

υγ. απλώς για κάλυψη της γυναικείας περιέργιας, τί ψάρια πιάσατε;

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα... Κατ' αρχήν σε ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σου να διαβάσεις όλη αυτήν την ιστορία... που σαν σωστή συζήτηση λοξοδρόμησε από διάφορα θέματα πηδώντας άναρχα από το ένα στο άλλο... Σωστό αυτό που είπες, ίσως η βάρκα και η μοναξιά με το ωχρό φως από το πυροφάνι, να συνέστησαν στη συζήτηση... Χμ, αρκετές φορές οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, συζητούν διάφορα έτσι κάπως μεταφυσικά ζητήματα... Σε ευχαριστώ για το πέρασμα... Τον Αύγουστο αργά το ξημέρωμα η Κασσιόπη, χαμηλώνει στο βορά, αλλά εκεί που ήμασταν έδυσε... Για την περιέργειά σου, φυσικά, ήταν κάποια κιλά κυρίως από τσέρουλες, όχι πρώτο ψάρι, αλλά φρέσκο είναι ότι πρέπει... καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Νίκιπλε, καλησπέρα και από εδώ.
Πραγματικά ωραία φάση αυτή που περιγράφεις το δε όλον πακέτο εξαίρετο.
Μουτυχε φέτος το καλοκαίρι να βρεθώ σε μια ανάλογη συζήτηση (ok το όλο πακέτο ..υπολείπεται του δικού σου)που πιάστηκαν ανάλογα θέματα.
Όμως από άλλο δρόμο.
Ξεκίνησε από μια κόντρα σχετικά με το ποια είναι η προσφορότερη προσέγγιση για να αντιληφθούμε το θέμα του όλου της υπόστασης, άρα και του κινήτρου, η νεωτερική (ορθός λόγος κλπ) ή η λέγόμενη ανατολική (..καθ'ημάς).
Το ζήτημα που τελικά σκαλώσαμε ήταν τα περί ασκητικής και για αυτό μουκανε (ένα επιπλέον) κλικ όταν διάβασα το post σου.

Με λίγα λόγια όσοι υπερασπίζονταν τον λεγόμενο ορθολογισμό, ως αποτέλεσμα της Αναγέννησης, ήτοι το σημείο που θεμελιώνεται ο Ανθρωπισμός από κινήματα τέχνης (θέτοντας το κάδρο μέσα στο πίνακα δίδεται η δυνατότητα στη φιλοσοφία και μετά στην Πολτική να θέσει τον άνθρωπο ως μέτρο μέσα στο και για το περιβάλλον) υποστήριζαν πως αυτός ο δρόμος έχει τον ίδιο στόχο με τον λεγόμενο ανατολικό, με τη διαφορά ότι είναι ρεαλιστικός.

Αυτό συμβαίνει διότι δεν προϋποτίθεται να εγκαταλείψει το υποκείμενο τα "εγκόσμια" (συμφέροντα κλπ), αλλά μπορεί να συμμετάσχει στην "αγορά" κουβαλώντας τα μαζί του. Και όχι μόνον αυτό αλλά δεν απορρίπτονται και ως κίνητρα.
Έτσι είναι ρεαλιστικός , αφού η ανάγκη για οριοθέτηση του εγώ στο περιβάλλον (κίνητρο για το κέρδος, αλλά και για τη διεκδίκηση της ηγεσίας) είναι κάτι που ιστορικά δεν έχει φανεί ότι μπορεί να υποβαθμισθεί.
Μούπανε μάλιστα ότι έλεγε ο Βοναπάρτης ότι η Επανάσταση είναι η αφορμή, η αιτία είναι η ματαιοδοξία.

Αντίθετα οι θεολογικές (το λέω καταχρηστικά)προσεγγίσεις, ακόμη και σε βερσιον μαρξιστικές, προϋποθέτουν την εγκατάλειψη των των εγκοσμίων , δηλαδή την υποβάθμιση όσων συνδέονται με το εγώ-τέρας του υπογείου κατά κάποιους ή του σαρκίου κατά άλλους, ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στην πορεία ανύψωσης, ολοκλήρωσης , θέωσης κλπ.

Η ασκητική λοιπόν σε αυτήν την εκδοχή πάει μαζί με την ταπέινωση (ενσυνείδητη) και τελικά για να εμφανισθεί ως ρεαλιστική και άρα θελκτική πρέπει να εμβαπτιστεί και στη μεταφυσική, ήτοι το βίωμα.

Και όντως η κουβέντα εκεί έπιασε τα όριά της, άλλωστε ήρθαν αντί για φρασκάτι κλπ, κομμάτια ψητής γίδας και ..κρασσά (για χύμα εξαίρετο), ήταν και ωραία η τοποθεσία και δεν ενθυμούμαι τι άλλο λέγαμε.

Αναγνώστης ο αθηναίος

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Αναγνώστη, καλησπέρα κι από εδώ!

Φαντάζομαι το πρόβλημα που τέθηκε και σε εσάς από την αρχή, ήταν παρόμοιο, πως θα μπορούσε ο τόπος και οι κάτοικοί του να ξεκολήσουν από το τέλμα που μας περιβάλλει... φυσικά με έναν κάπως πιο φιλοσοφικό τόνο, και όχι αυτόν του δογματικά πολιτικού...

Όπως είδες, εμείς πήγαμε, κάπως στον ρομαντισμό, στην αναζήτηση (ολοκλήρωση) του ατόμου σαν οντότητα για να φθάσουμε στην έννοια της ομάδας. Στην δυτική της εκδοχή σωστά το περιγράψατε. Αποτελεί σαφώς τη (συ)στράτευση σε έναν σκοπό, μέσα στον οποίο επιβάλλεται (και όχι είναι απλώς θεμιτό) η μεταφορά και αποδοχή του ΕΓΩ. Στην ανατολική του εκδοχή, πολύ σωστά το έγραψες και το είπατε καλύτερα από εμάς, το υποκείμενο αυτοϋποβαθμίζει τα δικά του συμφέροντα (εγκόσμια κλπ) προς μια πορεία ανύψωσης, θέωσης, ολοκλήρωσης. Όμως εδώ ακριβώς εδώ ήταν και οι διχογνωμίες μας στην δική μας συζήτηση. Υποβάθμιση των συμφερόντων του ΕΓΩ (και ιδίως του ΕΓΩ-τέρατος) υπέρ όμως των οικείων, της ομάδας, κοινωνίας, κοινότητας. Ο καθορισμός των οικείων είναι το όλον παραμένον ζήτημα, γιατί εδώ μπαίνει πολύ νερό... Αναπόδραστα, και οι δύο προσεγγίσεις, στοχεύουν στην διαιώνιση μιας κοινωνίας ανθρώπων, ενδεχομένως εις βάρος άλλων, αυτό είναι μια νομοτέλεια που θα παραμένει πάντοτε, με την συγχώρεση, ότι αυτούς τους άλλους κάποτε θα τους προσηλυτίσουμε και θα τους θέσουμε και αυτούς εντός (στην ανατολική/μαρξιστική οπτική) ή ότι αυτοί οι άλλοι θα εκπολιτιστούν από εμάς (η μεταλαμπάδευση του Κοραή) και θα ενταχθούν (με κόπο όχι έτσι ...αβάδιστα) σε κάποιους φίλιους εταίρους (στη δυτική εκδοχή).

Στην καθημάς, δυτική νεο-ορθόδοξη υβριδική εκδοχή, αυτό το "οικεία" έχει εγκαταλειφθεί, ή κρυφτεί μέσα σε ένα αφαιρετικό πρόπλασμα δλδ στην "εκκλησία" ή κοινωνία των ανθρώπων του Θεού. Μιλάω για πρόπλασμα, μετά την επίσκεψή μου στο Όρος, όπου η χλιδή που αντίκρυσα με έκανε να σκεφτώ, ότι πλέον η δική μας εκκλησία είναι εκκοσμικευμένη σε μεγάλο βαθμό, δλδ ξένο σώμα μέσα στη δική της σκέψη και φιλοσοφία...

και δεν τα λέω αυτά, δίκην μεταφυσικών ανησυχιών, αλλά ανησυχιών, ως προς το οικείο κοινωνικό γίγνεσθαι, χωρίς καμία διάθεση μανιχαϊσμού... Να οργανωθούμε βρε παιδιά!!! θα μπορούσε να είναι έτσι...

Ας είναι, σε ζάλισα μάλλον Σαββατιάτικα... Πάντως κράσσοι μετά αιγίδος ποσώς δεν υστερούν του ρωμαϊκού λευκού φρασκάτιου...
χαιρετισμούς!

Άιναφετς είπε...

Καλησπέρα Νίκηπλε!
Πέρασα και προχθές αλλά με μια δεύτερη ανάγνωση, η "αίσθηση" ξεκαθάρισε!
Στη βαρκάδα θα μπορούσα να σταθώ σε κάθε ατάκα, δεν θα το κάνω, θα γράψω για την "αίσθηση" που είναι πέρα από αναλύσεις!
Όταν όλη η ιστορία ξετυλίγεται με το αγκυροβόλημα..."κάτω από τα πρώτα φώτα από τα ημιορεινά παραθαλάσσια χωριουδάκια ενώ είχαν ήδη αρχίσει να τρεμοσβήνουν σαν καντήλια από εικονίσματα, σφηνωμένα στα γρανιτένια ξερά βουνά που βουτούσαν απότομα στα βαθιά σκοτεινά νερά"...
Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα, φτάνει η συζήτηση στην Ασκητική στην "ανύψωση της ψυχής" και ο δρόμος της καρδιάς,είναι ξεκάθαρος...
Το μόνο που θα μπορούσα να σου γράψω είναι κάτι που τελευταία αισθάνομαι έντονα:
"Να είσαι αυτού του κόσμου, χωρίς να του ανήκεις"...
ΑΦιλιά!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άϊναφετς, καλησπέρα... κατ'αρχήν σε ευχαριστώ που είχες την υπομονή να διαβάσεις όλο αυτό το σεντόνι... ;)
η ατμόσφαιρα σαφώς εκφράζει την ομορφιά, που πρέπει να διασωθεί. Οι άνθρωποι και ο τόπος τους, έτσι όπως είναι παραδοσιακός και αναλλοίωτος. Δεν ενδιαφέρουν τα νέα εγχειρήματα, αλλά τα παραδοσιακά, αυτά που έμειναν ίδια εδώ και πολλά χρόνια... Σε τι άλλο θα μπορούσε να εκφραστεί αυτό παρά σε μια ερώτηση: "Γιατί δεν είμαστε πλέον εμείς?" Τι είναι το εμείς ακριβώς? Που χωράει το ΕΓΩ?. Από τον ρομαντισμό του Χάϊντερλιν, μέχρι τον τυχοδιωκτισμό των μεγάλων Δυτικών κατακτήσεων υπάρχει μιαν ασφαλής απόσταση, έλλογης ασκητικής προκειμένου και να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, αλλά και να αναβαθμιστεί αυτό το εμεί όλοι χωρίς αφορεσμούς μέσα σε αυτό που ομονοούμε ως πατρίδα, άνθρωποι, κοινωνία... Φυσικά το δυσκολότερο, είναι ο επαναπροσδιορισμός του ΕΓΩ, μέσα σε όλο αυτό το εγχείρημα. Είναι κανείς μέλος ενός υπερσυνόλου, χωρίς να ανήκει σε αυτό, δλδ να έχει εξαφανισμένο το ΕΓΩ και το ΘΕΛΩ, και τις όποιες ανάγκες του...
Η όποια επίτευξη συστράτευσης, δίνει το έναυσμα για δραστηριότητες που θα διαιωνίσουν αυτό το ΕΜΕΙΣ και μέσω αυτού τα επιμέρους ΕΓΩ-μονάδες τους... Η απώλεια κάθε έννοιας κοινωνικής δομής, απλά ιστορικά επιβεβαιώνεται εκατοντάδες φορές μέσα στους αιώνες, και δίνει μόνο μία διέξοδο: την εξαφάνιση...

Ας είναι ας μην βαρύνω τώρα την Κυριακή σου...
να έχεις μιαν όμορφη Κυριακή και να περάσεις όμορφα τούτες τις γιορτινές μέρες με δικούς σου ανθρώπους!

Roadartist είπε...

Φοβάμαι Νικιπλέ μου πως δε θα σωθούμε. Φοβάμαι πως η Ελλάδα παθαίνει. Οκ δεν είμαι απαισιόδοξη και προσπαθώ να βλέπω θετικά τη ζωή, μα σε αυτή τη φάση, όλα τα σημάδια δείχνουν αφανισμό. Και εμείς σαν αποβλακωμένοι, ένας λαός σαν αποχαυνωμένος, δέχεται τα πάντα και δεν αντιδρά καθόλου. Αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα, το μόνο σίγουρο είναι πως σε λίγο δε θα έχει μείνει τίποτα για να διασωθεί. Μπορεί να πεθάνει μια χώρα με 2500 χρόνια ιστορία; Μπορεί. Μα ας γίνει με αξιοπρέπεια. Ας έρθουμε όλοι πιο κοντά, ας μη βγουν τα μαχαίρια. Ας γεννηθεί ξανά αγάπη. Καλό ξημέρωμα.

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα καλησπέρα... κατ' αρχήν να πω μια άποψη που αν και σήμερα στην Ελλάδα με τα τόσα ταμπού, φαντάζει αιρετική, στο εξωτερικό είναι μάλλον ευρέως αποδεκτή. Τα εγχειρήματα χώρες κράτη ενταγμένα σε μεγάλους γιγάντιους συνασπισμούς συμφερόντων, υπερβαίνουν τις δυνατότητες των λαών, εκτός αν μιλάμε για πολύ προηγμένους λαούς. Τέτοιος δλδ προηγμένος δεν είμαστε... Συνεπώς, μοιραία και χωρίς μεγάλες δυνατότητες δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε πολλά πράγματα, πέρα από κάποια που τα βιώνουμε ως δικά μας... αναπόδραστα, είμαστε αλωμένοι από μια δυτική πιο προηγμένη κουλτούρα, ενώ οι δικές μας αξίες εγκαταλείφθηκαν υπέρ κάποιου πιο δυτικότροπου ας πούμε τυχοδιωκτικού, κυρίαρχου, σούπερ ντούπερ πρώτυπου, που υπακούει στο υπερ-ΕΓΩ-τέρας, και σκοπεύει στη χλιδή, τα φράγκα και το ίδιο συμφέρον, ακόμη κι αν καταστραφεί το σπίτι του γείτονα...

Κι όμως ούτε αυτό το μοντέλο κατάφερε να μας αλώσει... δλδ το να σκεφτεί κανείς ολιστικά για την συμπεριφορά μας, είναι ένας αφορεσμός, και σε τέτοιον δεν θέλω να υποπέσω... Πιστεύω πως κατά βάθος είμαστε κυρίως καλοί... απλά μας έχουν αποτρέψει να συνεργαζόμαστε, να αποτελούμε ομάδες... κάποτε υπήρξαμε δυνατές ομάδες και κάναμε θαύματα... μέχρι και εμφύλιο επιστράτευσαν για να μας διαιρέσουν (ενώ ας πούμε δεν το έκαναν ή δεν το κατάφεραν με τους Ιταλούς κι ας είχαν αυτοί χειρότερες σφαγές από εμάς στην αρχή)... Ο αλόγιστος ιδιωτικός πλουτισμός και η καταστροφή των μεσογειακών πόλεών μας έχει κάνει τη ζωή μας κόλαση... Το πράγμα χειροτέρεψε με το εισαγόμενο έγκλημα, την υπερ-οργάνωση σε μαφίες (εδώ υπάρχει παράδοξος ζήλος), κυκλώματα κλπ, αλλά κυρίως με την παρατεταμένη παραίτηση της κυρίως ειπείν κοινωνίας. Των μελών της... από δικαιοσύνη, δίκαιο κλπ. Ενθαρρύνθηκαν για αυτό από το κράτος-μαφία που δρα και οργανώνεται σε πολυσχιδή συμφέροντα με πρόσχημα δήθεν παρατάξεις και κόμματα τα τελευταία χρόνια...

Η εξαφάνιση κάποιων παραιτημένων υπέρ άλλων που θα έχουν δίψα, σθένος να οργανώσουν και να ομορφύνουν αυτόν τον τόπο, δεν είναι μανιχαϊστικά κακό... Μπορεί να είναι καλό και για τις δικές μας επόμενες γενιές... και αυτό ας το δούμε στωϊκά, δλδ αποστασιοποιημένα, χωρίς συναισθηματισμούς...

Fegia είπε...

Καλέ μου φίλε, σου εύχομαι χαρούμενες γιορτές (σε πείσμα των συνθηκών που μας περιβάλλουν).
Έχουμε καιρό να τα πούμε (με δική μου ευθύνη). Περνώ τακτικά και σε διαβάζω (άσχετα αν δεν αφήνω τα ... ίχνη μου) :)))
Νάσαι καλά.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Fegia! πολύ χάρηκα για το σχόλιό σου, αλλά κυρίως για την διαδικτυακή παρουσία σου. καμία ευθύνη φίλε μου... έτσι είναι οι διαδικτυακές συνευρέσεις... έρχονται στην κατάλληλη στιγμή! Εύχομαι να έχουμε χαρούμενες γιορτές και φυσικά μια νέα και εις πείσμα όπως σωστά λες, εκρηκτικά δημιουργική χρονιά.

χαιρετισμούς!

nikos__alfa είπε...

Φίλε Νίκιπλε
πολύ ωραία δουλειά όπως πάντα και δεν μου προκαλεί καμία ...έκπληξη πως έσπευσε να συμμετάσχει και ο ..σοφός μας διηγούμενος μάλιστα κάποια παρεμφερή δικιά του εμπειρία.
Eίναι μια συνάντηση εξεχόντων μελών μιας μεσαίας τάξης, που αποδομούνται βάναυσα τα χαρακτηριστικά της εν μέσω της κρίσης και που αναζητά απεγνωσμένα να διατηρήσει τα δανεικά της προνόμια που της επέτρεπαν να βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι συμμετέχει ισότιμα σε μια ελίτ που στην πραγματικότητα διαφύλαξε όλα της τα χαρακτηριστικά και τον έλεγχο των πραγμάτων ζηλότυπα για τον εαυτό της. Έτσι αρνείστε ..αμφότεροι το κύριο χαρακτηριστικό της αφήγησης ,που είναι η συμμετοχή σε μια αρχέγονη διαδικασία παραγωγής ,το ...ψάρεμα,για να ασχοληθείτε επισταμένως με φιλοσοφικές αναζητήσεις ωθώντας στο σκοτάδι την αρχέγονη απόλαυση μιας διαδικασίας αρμονικά ενταγμένης στην φυσική τάξη των πραγμάτων και όχι σε όσα μας έμαθαν να βλέπουμε μέσα από το πρίσμα της αλλοτρίωσης που μας έχει επιβληθεί με χίλιους δυο τρόπους! Έτσι προτιμούμε να σκύψουμε πάνω στο φαντασιακό και όχι στην απτή (αλλά ωραιοτάτη νομίζω,ααχ πόσα χρόνια πέρασαν από μια ανάλογη εμπειρία)πραγματικότητα που καθορίζει μια "κατώτερη" θέση μας στον κόσμο και στην κοινωνία!Γιατί αυτή η πραγματικότητα έχει συκοφαντηθεί βάναυσα και έχει απωθηθεί αξιακά στον πάτο , μπροστά στην χίμαιρα της πιθανότητας να γίνουμε επιτέλους μέλη της ευγενούς τάξης και να τοποθετηθούμε στην κορυφή της πυραμίδας! :LOL: :LOL: :)

Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά φίλε μου και πολύ ωραία τα σχόλια που την συνόδευσαν,μας οδηγούν σε μια αναζήτηση που μας βγάζει από τη μαύρη πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά!
Εύχομαι καλή δύναμη για όλα στον ευγενικό σου κόσμο και καλές γιορτές ,από καρδιάς!

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Νίκο_Άλφα!

κατ' αρχήν σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια... Ποτέ δεν είχα σκεφτεί έτσι την ταξική πλευρά των αφηγήσεών μου, και ίσως πραγματολογικά να μην έχεις άδικο. Όσο για το ψάρεμα, αυτό είναι μια διαδικασία ... παραγωγής, που για μένα τουλάχιστον είναι συνυφασμένη με ράθυμα καλοκαίρια, που συνήθως πραγματοποιείται από μια καλή αντροπαρέα... όχι ότι αρνούμαστε τη συμμετοχή σε γυναίκες, όμως, να το απολαμβάνουμε καλύτερα, όντας εμείς, η θάλασσα και ο έναστρος ουρανός... τώρα δεν ξέρω ποιοί και πότε από τους συν-αλιείς φαντασιώθηκαν στη ζωή τους την κορφή μιας πυραμίδας... (αφήνω εκτός της συζήτησης το ποιάς, γιατί εκεί το ... χάνουμε τελείως το νόημα της αναφοράς...). εκείνο όμως που κυριαρχεί στις αλιευτικές συνευρέσεις μας, είναι οι κλασσικές συζητήσεις αντροπαρέας... Με τα χρόνια, έχει γίνει και ένα είδος ψυχανάλυσης, καθώς, πάντα κάποιος πιεσμένος μας τα λέει χύμα και τσουβαλάτα για να ξεθυμάνει... Σκέφτομαι ύστερα από τόσα χρόνια το τι έχουν ακούσει αυτοί οι ταλαίπωροι ιχθύες... ;)

Φιλτατε, σε ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια... Η αναζήτηση ζήτημα εσωτερικό, εξωτερικό και κυρίως του δικού μας ευγενικού κόσμου, που αναμφισβήτητα συμπεριλαμβάνει όλους εμάς...
χαιρετισμούς και καλές εορτές!

σταυροδρόμι είπε...

παραμονή Χριστουγέννων διάβασα αυτόν τον εξαιρετικό διάλογο και μπήκα σε διάλογο με το "μέσα" μου για πολλά πράγματα... 'αμποτες να φθάσουμε από το αδηφάγο εγώ στο Εμείς που μας ολοκληρώνει σαν ανθρώπους, σα ψυχές... κι αυτή η διαδρομή δεν μπορεί παρά να είναι ασκητική (σε πολλά επίπεδα). Τα υπέροχα τροπάρια αυτών των ημερών δίνουν πολλά μηνύματα προς αυτή την κατεύθυνση... αλλά άραγε τι κάνουμε για να βιώσουμε εσωτερικά και ουσιαστικά την εορτή των Χριστουγέννων... πέρα από τα λαμπιόνια, τα ρεβεγιόν, τα δώρα... Ας είναι αυτά τα Χριστούγεννα γεμάτα από Φως και εσωτερική γαλήνη! (ίσως κι οι δυσκολίες αυτού του καιρού να μας βοηθήσουν να αλλάκει λίγο η ματιά μας...)

Χρόνια πολλά! Θερμές ευχές για κάθε ευλογία και καλό!

(συγγνώμη για τη φλυαρία...)

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε,
σου αφήνω τις ευχές μου για όμορφα ευφρόσυνα Χριστούγεννα, με υγεία και αγάπη για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους

Roadartist είπε...

Και τις δικές μου ευχές για σένα νικιπλέ. Καλά Χριστούγεννα, με αγάπη, υγεία και ζεστασιά :) Φιλάκια!

nikiplos είπε...

Αγαπητό Σταυροδρόμι,

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια... Πράγματι έτσι είναι... η διαδρομή μέσω μιας ασκητικής που θα μας ασκήσει, ώστε οι "ιθάκες" μας να ορίζονται μέσα στο ΕΜΕΙΣ, ενωτικά ... πράγματι, ας είναι τα Χριστούγενα κα οι γιορτές μια ευκαιρία να ξαναδούμε από μια άλλην οπτική γωνία εκείνο, το πραγματικό τους μήνυμα...
χρόνια πολλά, θερμές ευχές κι από εμένα!

(τέτοια φλυαρία να την επαναλαμβάνετε συχνά παρακαλώ!)

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, σε ευχαριστώ για τις ευχές και την ωραία αυτή λέξη: "ευφρόσυνα". Αντεύχομαι χρόνια πολλά και υγεία σε όλους μας...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Καλλιτέχνιδα καλημέρα! Χρόνια πολλά και ευχές για ένα νέο ξεκίνημα για όλους μας, με τη σκέψη πως κυρίως και προ πάντων πρέπει να υπάρχει κάτι να μας ενώνει... φιλιά!

Άιναφετς είπε...

Ευχές σε μια βαρκάδα...
Χρόνια πολλά γαλήνια, χαρούμενα και φωτεινά!
ΑΦ!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Μαγισσούλα, χρόνια πολλά και γαλήνια, γεμάτα φως, δωρική απεριττότητα και κυρίως πολλή ουσία! εύχομαι και σε εσάς!
ΑΦΣ!
(ΑΦ σταυρωτά!)

ξωτικό είπε...

Kαλά εσύ και στον 7ο ουρανό με κασσετόφωνο πήγες ;;;;

Καλέ μου Νίκηπλε σχώρα με αλλά η φιλοσοφούσα αντροπαρέα εν μέσω παραδείσου ξύπνησε το πειραχτήρι μέσα μου .
Σας φαντάστηκα σε άλλους καιρούς με περισσότερο Διονυσιακή διάθεση να τραγουδάτε υπό το αστερόφως ,έχοντας .....(χμμμ)ξεχασμένη την ασκητική και τον Χαϊντερλιν......
κι αυτό λιγάκι ...πόνεσε !!!

(Να επισημάνω οτι οι πίνακες που επέλεξες είχαν καταλυτικό ρόλο στο συναίσθημα ).

Κόλλησα πιο πολύ στο πώς σφυρηλατείται η Ιθάκη... (αλλά άμα δεν το λύσατε τόσοι σοφοί δεν πιστεύω να πειμένεις απο ένα ξωτικό ε !!)

Εύχομαι να έχεις πολλές παρόμοιες συνευρέσεις με πλήρη επίγνωση των στιγμών Παραδείσου !!

Χρόνια πολλάαα !!!!

nikiplos είπε...

Αγαπημένο Ξωτικό, καλησπέρα!!!
Μου αρέσει αυτή σου η διάθεση και να ξέρεις πως καθόλου εκτός δεν είσαι!!! Λοιπόν, το τραγούδι κατά τη διάρκεια του ψαρέμματος διώχνει τα ψάρια! Ιδίως αν είναι σκέτη φαλτσαδούρα από γκαρίφωνους! Σαφώς όμως σε ταβέρνες που έχει βρεθεί τμηματικά η παρέα, ενίοτε οι συζητήσεις εκτρέπονται και σε τέτοιες ατραπούς και με περισσή από Διονυσσιακή διάθεση... άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξεις... αρκεί να θέλεις να ... καταλήξεις να εκτραπείς ας πούμε! ;)
Σοφοί? Αμπελοφιλόσοφοι είπαμε! Να ευχηθώ κι εγώ χρόνια πολλά στο αγαπημένο Ξωτικό που στοιχειώνει πάντοτε ευχάριστα το μπλογκ!
Να έχουμε μια καλή, δημιουργική και όμορφη νέα χρονιά! Και σαφώς με πολλές συνευρέσεις για τις παρέες των Ελλήνων!
φιλιά!

nikos__alfa είπε...

Πέντε σοφοί σαλπάρισαν επάνω σε μια βάρκα
εις την ωραίαν θάλασσα να κάνουν μία τσάρκα
ήταν αρκούντως έμπειροι μα και εξοπλισμένοι
για όλα τα ζητήματα πλήρως ετοιμασμένοι

είχαν μαζί τους πετονιές, αγκίστρια και απόχες
μα είχαν και της γνώσεως τ άροτρα και τις λόγχες
για όλα νάναι έτοιμοι, παντού και πάντα μάγκες
του στομαχιού και του ..μυαλού καλύπτοντας ανάγκες.

Καθώς λοιπόν αρμένιζαν να πιάσουνε δυο ψάρια
τους φώτισε η έμπνευση να γράψουν σε μια ..άρια
τι είναι αυτό που χάσαμε ,τι είναι αυτό που νοιάζει,
τον άνθρωπο που απασχολεί κι όλο τον σκοτεινιάζει

γιατί είμαστε πάντοτε, στον δρόμο
αναζητούμε
ποτέ δεν ησυχάζουμε αν δεν απαντηθούνε
τ αρχαία ερωτήματα ποιος είμαι και που πάμε
(με μία προυπόθεση ,πως έχουμε να φάμε) ;)
το αίνιγμα το δύσκολο της ύπαρξης να βρούμε
και όλα τα ερωτήματα ευθύς πια να λυθούνε

Αφού περιπλανήθηκαν, φτάσαν ως την Κολχίδα
το δέρας το χρυσόμαλλο πήραν από μια ..γίδα
(έτσι να δεις, γλυτώσανε καταστροφή μεγάλη
Αρμα-γιδών δεν άκουσες, πως πάθανε οι άλλοι; )

Μα όταν στην επιστροφή τα τρόπαια κοιτούσαν
τα πλούτη που εμάζεψαν , συνέχεια μετρούσαν
οι ενοχές τους έπνιγαν, που ήταν χορτασμένοι
και στην ..ασκητική το έριξαν, να βγουν αθωωμένοι
μα ήταν κόπος μάταιος και χάνανε τη ρότα
και στην θάλασσα γύρναγαν, σαν έρμαια ,σαν πρώτα

Έτσι αφού απάντηση στα δύσκολα δεν βρήκαν
και το τιμόνι έστριβε στην θάλασσα που μπήκαν
τις ερωτήσεις έκλεισαν σφικτά σε μια μποτίλια
και το κρασί τους άλλαξαν, με μπόλικη ..τεκίλα

αμέσως τότε φάνηκε στο βάθος ένας φάρος
και η βαρκούλα άδειασε πάραυτα απ το βάρος
καθώς ήταν πια φανερό πως βρήκαν την ..Ιθάκη
και μπήκαν στον ..παράδεισο, πιάνοντας λιμανάκι
:) :)

Άντε Νίκιπλε μου ,
τώρα που ξαναπέρασα
καλή χρονιά να έχουμε και να βρούμε την αντοχή που θα μας χρειαστεί, οπωσδήποτε!

Η δική μου ..εκδοχή,αυτή την αντοχή αναζητεί ,πάντα! :)

Α και καλές ψαριές ,σε όλα τα είδη ..ψαρέματος ! ;)

nikiplos είπε...

Φίλε Νίκο Άλφα, χίλια ευχαριστώ για τους ταιριαστούς στίχους.
καλή χρονιά να έχουμε με πολλές αντοχές - εκδοχές!
ιδού λοιπόν η ρίμα μου, βγαλμένη από τους ήχους:




Φίλε Άλφα_Νικόλαε, νά έχεις πάντα άστρο
να είσαι πάντα υγιής κι έτοιμος στις επάλξεις
να ρίχνεις Πάρθιες βολές από ψηλά απ' το κάστρο
σε όποιον τίθεται εχθρός στις ανακατατάξεις,

σε ευχαριστώ από καρδιάς για όλο αυτό το ποίημα
που γλαφυρά απέδωσες όλη την εκστρατεία
κι ας ήταν μόνο ψάρεμα κι άφθονη φαντασία
που έντυσε όλη τη σκηνή στης αγωνίας το βήμα

πως θα μας δώσει κι εμάς απάνεμο λιμάνι
τώρα που γύρισε ο καιρός και χάθηκε η μπουνάτσα
τα ξέφτια αδύναμα πανιά, ποιός θα τα ξαναϋφάνει
να δώσει λίγη δύναμη στην έρημή μας ράτσα

βλέπεις το ίδιο σκηνικό, μονότονο το έργο
που επαναλαμβάνεται χρόνια και χρόνια τώρα
τη χάρη ετούτη την παλιά να σας την κάμω στέργω
σπεύδω κι εγώ ξωπίσω σας γιατ' έφτασε η ώρα

αντί για άνευρες ψαριές από ενοχές γεμάτες
και ξιπασμένη κι άμετρη ανούσια ρητορεία,
ανασκουμπώνομαι κι εγώ στις γέρικές μου πλάτες
σαν μαθητούδι κάθομαι ξανά στα ίδια θρανία

που λάθεψα, τι ξέφυγε που πήγαν τόσοι χρόνοι
προς τί ο τόσος κουρνιαχτός σ' έρημα βαλτοτόπια
μην να κυοφορήσουνε οι προσεχείς μας πόνοι
ή νέα τείχη χτίσουνε της φυλακής κυκλώπεια

τούτος ο τόπος ο μικρός κάστρο κι ακροθαλάσσι
μεθυστικό είναι το κρασί, ζαλίζει το χαρμάνι
μα ο χορός μας ξέφρενος που απλόχερα χαράσσει
την ξάστοχη πορεία μας στου χρόνου το ροδάνι...

Νοσφεράτος είπε...

ωραιο ΝικιπλΕ
καλή χρονια

Νοσφεράτος είπε...

Νικαλφα βλέπω εξελισσεσαι σε μεγα ποιητη ...

nikiplos είπε...

Νοσφέρατε, καλώς ώρισες!
καλή χρονιά να έχουμε!

Και περιμένω την Νέα σπηλιά!

χαιρετισμούς!!!

nikos__alfa είπε...

Νοσφεράτε,τώρα το είδα,αφού διάβασα "το αντάμωμα"!

Δυο πράγματα!
Όπως έγραψα και στην Καρακάξα που το "ανέβασα", εγώ τα βρήκα όλα έτοιμα και θαυμαστά από τον Νίκιπλο (Νίκι, άξιζε να βάλεις κι εσύ την απάντηση σου,νομίζω,τεσπα είχα το λινκ))
και απλά έβαλα λίγο ..μεζέ στο τραπέζι!
Το δεύτερο: Με όποιον δάσκαλο καθήσεις ,τέτοια γράμματα θα μάθεις! ;)
Καλή χρονιά!

ΥΓ Τι ..συρματοπλέγματα έβαλες στη σπηλιά ,με τον μπλόγκερ ε;

ΥΓ2
Έβαλα ένα ποιηματάκι σήμερα στους Λέφτηδες,πέρνα να το δεις,σκέψου καλά και γράψε κι εσύ κάτι ...ωραίο,ως συνήθως,εντάξει; ;)Άντε, η ζωή είναι μικρή είπαμε!