Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Busido

...Στην προσπάθειά μου να κάνω μια επανεξέταση στο πόδι μου, αντιμετώπισα μια τρελλή γραφειοκρατία, κι ένα σαφώς εχθρικό προς εμένα τον πολίτη κράτος... Κατ' αρχήν αν πας να κλείσεις ραντεβού σε νοσοκομείο θα γελάσουν στα μούτρα σου και θα έχουν δίκιο... Αν πάλι πας στα επείγοντα, θα γνωρίσεις (εδώ στην Αττική) πως είναι η περίθαλψη στο Πακιστάν και στο Μπαγκλαντές (το δεύτερο αν βρέχει στην Αθήνα)...

... Δεν θα σταθώ στα τρομερά αρνητικά που αντιμετώπισα αυτό το διήμερο και αυτό όχι γιατί δεν ήθελα να πάω σε ιδιώτη ιατρό (το αντίθετο) αλλά επειδή το χαρτί από νοσοκομείο ήταν απαραίτητο... ούτε θα σταθώ πως οι εκεί κετέχοντες οποιαδήποτε θέση από αυτή του ιατρού έως και η καθαρίστρια φέρονται ως δικτατορίσκοι θεωρώντας ότι έχουν εξουσία... όλα αυτά είναι σε πολλούς γνωστά...

... Θυμάμαι κάποτε πριν αρκετό καιρό (πολλά χρόνια), όταν είχα διαβάσει ένα άρθρο το Νίκου Δήμου που έλεγε πως σαν μέτρο για το βιοτικό επίπεδο μιας χώρας είναι η καθημερινή ταλαιπωρία που υφίσταται ο πολίτης... Εγώ αφήνω τον όρο ταλαιπωρία γιατί είναι κατά τη γνώμη μου πολύ επιεικής. Έχουμε ξεπεράσει το επίπεδο του "ταλαιπωρώ" τον πολίτη, καθώς το κράτος αντιπαθεί τον πολίτη πλέον, και για αυτό εφευρίσκει ποικίλλες μεθόδους για να του επιτεθεί οσάκις αυτός κάνει το λάθος να αποζητήσει από αυτό κάτι που δικαιούται...

... Οι συνομωσιολόγοι, θα ειπούν πως πίσω από όλο αυτό το μπάχαλο κρύβονται συμφέροντα, κυκλώματα κλπ... Εγώ πλέον αυτό δεν το πιστεύω ως βασική αιτία... Ακόμη και οι υποτιθέμενοι συνομωτούντες σε έναν τομέα, τα βρίσκουν σκούρα στον παραδίπλα τομέα όπου "συνομωτεί" άλλη ομάς. Φρονώ πως όλα αυτά οφείλλονται σε έναν κόσμο που έχει πλέον παραιτηθεί, δεν ελπίζει σε τίποτε, και αγωνίζεται για τον επιούσιο μέσα από ποικίλλους τρόπους απένταντι σε ένα κράτος (ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης δεν εξαιρώ κανέναν, μα κανέναν) που έχει σκοπό να αρπάξει από τον κοσμάκη όσα μπορεί, νόμιμα ή και παράνομα, ασκώντας παράλληλα επιλλεκτική εφαρμογή των νόμων κατά τα συμφέροντα κάποιων...

...Όλη αυτή η παραίτηση, έχει σαν αποτέλεσμα την με κανένα προηγούμενο την παντελή διάλυση του κράτους αλλά και (χειρότερο) της συνοχής της κοινωνίας... Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την Ιαπωνία του 18ου αιώνα όπου ένας μικρός αριθμός αριστοκρατικών οικογενειών κυβερνούσε τη χώρα που με σταθερούς ρυθμούς ξέμενε πίσω σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο που αναπτυσσόταν τότε... κι έφτασαν στον 19ο αιώνα να είναι ακόμη με ξίφη και "νόμους της τιμής" έναντι του υπόλοιπου κόσμου που είχε εκτοξευτεί στη βιομηχανική επανάσταση... τηρουμένων των αναλογιών βέβαια ο συσχετισμός...

Δεν υπάρχουν σχόλια: