Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Millennium…

… Μικρές αχιβάδες σκορπίζουν την αντανάκλαση του φωτός απλόχερα στον κρυστάλλινο βυθό… Απάνω ψηλά στην επιφάνεια σταλάζει σιγά, σιγά το δάκρυ που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω εκκρίνει, γιατί δεν ήμουν ικανός… Κι αυτός είναι λίγο έως πολύ ο βυθός της ψυχής μου… Δεν υπάρχει πουθενά σκοτάδι, μόνο το άπειρο φως, που στέλνουν οι ακτίνες του ηλίου… Τη διαύγεια της ψυχής μου, μάταια προσπαθούν χρόνια τώρα να μου τη μολύνουν εκτοξεύοντας μελάνι, μαινόμενοι… μα χαίρομαι, που ύστερα από λίγο πάλι καθάρια είναι…

… Θυμάμαι χρόνια πριν, σε ένα νοτερό ακρογιάλι, που σε είδα να αναδύεσαι από τον καθρέπτη του νερού… Βγήκες στη στεριά με κάπως αδιάφορο ύφος, μα ξαφνιάστηκες που με είδες γιατί περίμενες Μάιο το ακρογιάλι να είναι έρημο… Εγώ δεν γεύτηκα το μυρμήγκιασμα του νερού…

… Είχα έρθει επί τούτου… να σε βρω… Δεν σου είχα αφήσει καμία αμφιβολία… Θυμάμαι ακόμη, κι ας έχουν περάσει χρόνια εκείνο το απόγευμα που ο ήλιος μου έκανε τη χάρη να αργήσει να δύσει… Μέχρι που βασίλεψε τελείως και τα κεχριμπαρένια μάτια σου αντανακλούσαν το μαβί που σιγά, σιγά γινόταν ιώδες…

…Κοίταξα το ρολόι μου καθώς εκκινούσα να οδηγήσω 300 χιλιόμετρα κακοτράχαλου δρόμου για την Αθήνα… Ήταν 01:00 και σε 7 ώρες θα έπρεπε να είμαι στον Παράδεισο του Αμαρουσίου για μια πολύ σοβαρή εργασία… Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες… στρίγκλισαν τα φρένα μου έξω από το σπίτι στις 04:00 και έπεσα στο κρεβάτι μου άνευ ντους για να κρατήσω κάτι από την οσμή σου…

…Την υστεραία ήμουν όχι μόνο συγκεντρωμένος και παραγωγικός, αλλά και επιθετικός κατά το δοκούν και το ευπρεπές… κι ο ήλιος διάπυρος με τη ρομφαία του ζέσταινε την Αθήνα…

8 σχόλια:

Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος είπε...

Νίκιπλε ή Νικόλα,

πολύ μου αρέσει ο ποιητικός σου γεμάτος συναίσθημα λόγος...

Είδα και το σχόλιό σου στον blog του Ανδρουλάκη και δεν μπορώ να διαφωνήσω με τα λίγα αλλά ουσιαστικά που λες εκεί.

Σημείωσα το blog σου... με ενδιαφέρον

Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
http://www.bazioto.blogspot.com

Σημείωση:

Μου αρέσει να χρησιμοπoιώ το αληθινό όνομα, την αληθινή διεύθυνση και το αληθινό τηλέφωνο. Άσε τον μεγάλο αδελφό να βουρλίζεται...

me είπε...

ε βεβαια,συνηθως μετα απο κατι τετοιες καταστασεις εισαι οντως παραγωγικος κ τα κουτουλουπου.θυμαμαι ενα βραδυ ν ανεβαινω την Αλεξανδρας κ να χω μια αισθηση....οτι μου ανοικει ολος ο κοσμος....ανεπαναλυπτο συναισθημα!!!!!!!

nikiplos είπε...

Παναγιώτη σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια... Είδα το blog σου και μου έκανε εντύπωση που μιλάς έξω από τα δόντια... Βέβαια το δικό σου blog απαιτεί ενδελεχέστερη μελέτη...

me, αυτές τις καταστάσεις να έχεις στο νού σου, και να είσαι βέβαιη, ότι θα έρθουν κι άλλες...

roadartist είπε...

Ωραία συναισθήματα!!..Και ποιος νοιάζεται για τη δουλειά που τον περιμένει, αν εχει περάσει όμορφα πιο πριν?? Να ζήσεις και άλλες παρόμοιες τέτοιες στιγμές!

sonia είπε...

kati tetoies stigmes einai pou mas kanoun na noiwthoume ..anthrwpoi..ololhrwmenoi..zwdanoi!!!

DRN 06 είπε...

Όμορφο post, όμορφο συναίσθημα περιγράφει. Κι εμένα μου αρέσει ο ποιητικός σου λόγος.

nikiplos είπε...

dreamon Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Μάλλον δεν είναι ο λόγος μου, αλλά το γεγονός ότι γράφω ότι αληθινό έχω βιώσει...

Καλό είναι να θυμόμαστε όλοι μας αυτές τις στιγμές που ζούμε και να τις μετουσιώνουμε στις αλήθειες μας... Αυτή είναι άλλωστε η ιστορία του καθενός, κι όχι το γεγονός ότι ο Διευθυντής/ρια του του απέδωσε ευθύνες...

Άνεμος είπε...

Είπα τώρα που λείπεις να κάνω μια βόλτα στις εποχές που δε μιλούσαμε...
Τι βίωμα ήταν αυτό που αναφέρεις εδώ; Θέλω κι εγώ...
Αλλά μη φοβηθείς. Δε μάτιασα ποτέ. Πάντα χαιρόμουν για τα όμορφα των άλλων...
Καλημέρα φίλε!