... Για δες... από όλα ετούτα τις τελευταίες ημέρες, συνάντησα το σαλόνι μας... το θυμάσαι? βέβαια λείπει ο τοίχος, αλλά ούτως ή αλλέως άχρηστος ήταν καθώς εκεί υπήρχε το παράθυρο με θέα τις νεραντζιές...
... Θυμάσαι τότε που πρωτοπήγαμε? ότι είχε ηλεκτροφωτιστεί η γειτονιά σου... είχαν χαθεί οι σκιές και τα σκοτεινά σημεία... λέγαμε τότε ότι η νύχτα έγινε μέρα... αναγκαζόμασταν πλέον να συναντιόμαστε πιο μακριά από το σπίτι σου, από φόβο των (πολλών) καλοθελητών γειτόνων... Δεν είχαμε ανάγκη από πανσέληνο, ή αστροφεγγιά για να βλέπω στο σκοτάδι το κατάλευκο χλωμό πρόσωπό σου...
... χτύπησα το κουδούνι ντάλα μεσημέρι... όλο το πρωί έπινα ούζα για να αντέξω... Δεν με περιμένατε... Στον πατέρα σου έδωσα κάτι σαν σχεδόν τελεσίγραφο, αλλά το μάτι μου γυάλιζε κι έτσι υποχώρησε ο άνθρωπος... Ύστερα μετακομίσαμε εκεί...
... Θυμάσαι τη βέράντα και τον κήπο? εκεί έκανε τα πρώτα της βήματα η κόρη μας... πόσες φορές μέτρησαν την απόσταση τα χιονόλευκά της χεράκια... και το πρόσωπό της που έκανε γκριμάτσες καθώς είχε απόσταση να διανύσει ακόμη... Γύριζα κατάκοπος από τη δουλειά... έβγαινα από το ντους και το ποντικάκι ερχόταν αμέσως στην αγκαλιά μου να κουρνιάσει... σχεδόν αμέσως αποκοιμιώταν...
...όταν έβρεχε κοιτούσες αμήχανα από το τζάμι προς το (μακρινό τότε) χωματόδρομο... με περίμενες πάντα να γυρίσω... Εγώ έβλεπα το πρόσωπό σου και όλη η κούραση ως δια μαγείας εξαφανιζόταν... Σε αγκάλιαζα σφιχτά και ένιωθα ένα σφίξιμο... Θεέ μου ας μας έρθουν τα χρόνια καλά... Είχα πάντα την αίσθηση ότι όλη αυτή η ευτυχία ήταν από κάπου κλεμμένη και σύντομα θα έρχονταν να μου την πάρουν... Μα εσύ ήσουν από την άλλη πλευρά πάντα δυνατή... μου κρατούσες σφιχτά το χέρι...
... Γυρίζω πλέον μόνος... εσύ βλέπεις έφυγες σαν κεράκι... Εγώ κοντεύω να σε φτάσω... έτσι όπως σέρνω τα βήματά μου βαριά... Ποτέ άλλωστε εκεί στις αλάνες του 50 δεν είχα καταφέρει να σε φτάσω... ούτε στο χορό που λικνιζόσουν αέρινα... Ας είναι... γράψαμε κι εμείς την εκλειπτική μας τροχιά και αθόρυβα φύγαμε από αυτό το μέρος για πάντα... Η κρεβατοκάμαρά μας ξέρεις δεν υπάρχει πια... δόθηκε κι αυτή σαν τη ζωή μας αντιπαροχή... Η κόρη μας στην Αθήνα εγκλωβισμένη μες την κατάθλιψη και το διαρκές τρέξιμο... Πόσο θα ήθελα να της προσφέρω έστω και λίγα από τη δική μας ευτυχία...
... Για σκέψου θείε... τυχαία έπεσα στο σπίτι σου... εκεί που ανυπομονούσα να έρθουμε τις Κυριακές με τους γονείς μου για να παίξω ατέλειωτες ώρες στις νεραντζιές...
8 σχόλια:
Υπάρχει μια γλυκιά μελαγχολία σε αυτό το ποστ που τρυπώνει μέσα μου ύπουλα, καθώς το διαβάζω, και μουδιάζει όλο το σώμα μου...
Εντάξει, τι να "σχολιάσω" τώρα σε ένα από τα πιο άρτια & συγκινητικά ποστ που έχω διαβάσει...
Dreamon, Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου, που σημειωτέον είναι από τα καλύτερα που μου έχουν πει, τόσο λιτά και περιεκτικά... Σε ευχαριστώ και πάλι.
Έχω παέι και έχω έρθει τόσες φορές σε τούτη τη σελίδα... δεν ξέρω τι να σου γράψω... Με συγκίνησες βαθύτατα, πλημμύρισα και με δικές μου αναμνήσεις, άρχισε να μυρίζει το γιασεμί στην αυλή της γιαγιάς στους Αμπελόκηπους (τώρα είναι 6όροφη πολυκατοικία), και θυμήθηκα τα πρώτα δόντια που πετάξαμε στα κεραμίδια "για να ριζώσουν τα καινούρια", έλεγε η γιαγιά...
Πόσο πράγματα έκαναν οι γονείς μας για να μας κάνουν ευτυχισμένους, αλλά ξέχασαν ένα πράγμα... Να μας μάθουν να αγαπάμε τη ζωή...
Ξανθίπη σε ευχαριστώ... Γιασεμί στους Αμπελόκηπους... σαν όνειρο ακούγεται... Οι γονείς μας, μας έδωσαν απλόχερα όλα όσα εκείνοι στερήθηκαν... Όσα δεν στερήθηκαν τα παράβλεψαν πιστεύοντας υποσυνείδητα ότι θα ήταν και για εμάς δεδομένα...
Πέρασα τυχαία από αυτό το χάλασμα (η γειτονιά πλέον δεν αναγνωρίζεται...) και έχω τόσα βιωματικά στοιχεία που στοιχειώνουν το απομεινάρι αυτό... Τις νεραντζιές μπορώ να τις φαντάζομαι μόνο πλέον...
"Πόσο θα ήθελα να της προσφέρω έστω και λίγα από τη δική μας ευτυχία... "
Μπορείς φίλε μου, μπορείς να το κάνεις με τα πιο απλά πράγματα, όχι με τα δώρα κλπ..με μια αγκαλιά, μια βόλτα, με το να συζητήσεις μαζί της :)
Roadartist, αν εννοεις τον Θείο μου (του οποίου ήταν το σπίτι) δεν ζει πια... Αυτές οι ανησυχίες που μεταφέρω στο κείμενο, ήταν εν πολλοίς και δικές του καθώς είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση... Κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι έγώ ο Θείος μου αν ζούσα στην εποχή του... Πνευματικά ίσως είμαι (και) δικό του δημιούργημα... Εγώ από την άλλη δεν είμαι και ο πιο available ξαδερφος (για την κόρη τους) με τόσο τρέξιμο που ρίχνω και αυτό πραγματικά δεν είναι απλή δικαιολογία...
Βέβαια κάθε στιγμή, ώρα και μέρα που φεύγει δεν ξαναπερνάει... αυτό μου είπε ένας συνάδελφος 20 χρόνια μεγαλύτερος κοντά στη σύνταξη που τρέχει κι αυτός (ακόμη...) και με έβαλε σε σκέψεις...
Θεωρούμε τους δικούς μας ανθρώπους τόσο δεδομένους και στο τέλος καταντούμε να είμαστε απόντες από όλες τις μεγάλες στιγμές τους...
Η Alfa Romeo ειναι δικια σου?
Χαχα. Πλακα κανω.
Ωραιο post
Καλημέρα Nikiple . . .
Υπέροχη ανάρτηση και η αποτύπωση
των σκέψεων σου σε λέξεις . . .
Δημοσίευση σχολίου