Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Αν έχεις τύχη...





Ήταν το 2001, όταν γεννήθηκε το πρώτο του εγγόνι από το γιό του Βαγγέλη. Τα δυό υπόλοιπα ένα ακόμη από το γιό και ένα από την κόρη τους ήρθαν αργότερα. Ήταν τότε λοιπόν που από την πολλή χαρά του, αγόρασε για πρώτη και τελευταία φορά ένα λαχείο, μια πλήρη σειρά του Λαϊκού. Ο αριθμός έληγε σε 2001, το είδε στο δρόμο του, του γυάλισε, το αγόρασε εύκολα καθώς πολλοί αποφεύγουν τέτοια λαχεία. Το ξέχασε σύντομα και μετά από μια εβδομάδα σε ένα καφενείο έπεσε στο μάτι του ο τυχερός αριθμός του δικού του λαχείου που κέρδιζε 4 εκατομύρια ευρώ!!!





Στην αρχή δεν το πίστεψε, το διασταύρωσε με καμια δυό τρεις εφημερίδες, βρήκε ένα γνωστό του δικηγόρο και προέβησαν στα καθέκαστα, καθώς υπήρξε αρκετή γραφειοκρατία προκειμένου να μπουν τα χρήματα τελικά σε μυστικό λογαριασμό στη Τράπεζα.



Ήταν 2004 όταν το σπίτι του είχε διαλυθεί τελείως. Η Αθήνα πρόβαρε το φόρεμα των ΟΑ2004, φτιασιδώνοντας όσα φαίνονταν, ενώ ο ίδιος δεν μιλιόταν πλέον ούτε με τη σύζυγο, ούτε με το γιό-νύφη και την κόρη-γαμβρό. Η αρχή έγινε με το γιό του το Βαγγέλη, που στο μεθύσι του λαχείου καμώθηκε τον πλούσιο και ξανοίχτηκε στις σπατάλες με απωθημένα. Κάτι το τζιπ, κάτι τα ανοίγματα στη δουλειά, κάτι διακοπές στην Ευρώπη. Από την άλλη η κόρη ήταν περισσότερο πρακτική, ήθελε επένδυση των χρημάτων στη δουλειά που είχαν με τον άντρα της, ένα ζαχαροπλαστείο. Ο σύζυγος Σάκης το όνομα, ήταν ανένδοτος. Ήθελε και αυτοκίνητο καινούριο, και πιστωτική, και καλό κοστούμι. Ήταν και ο πρώτος που έφερε την έριδα στο σεπτό μεσοαστικό περιβάλλον.





"Γαμ@ το σόϊ σου!" Φώναζε στη γυναίκα του με την έλευση της κόρης τους. "Ο έτσι, ο αλλιώς" έλεγε για τον πατέρα της. Κάνα δυό φορές η κόρη είχε φύγει από το σπίτι με το μωρό και είχε κρυφτεί στο πατρικό της, όμως η μήτηρ της ήτο ανένδοτη και αναφανδόν με το μέρος του γαμβρού. "Στον τάφο θα τα πάρεις ρε κερατά!" στόλιζε τον άντρα της με λογής κοσμητικά. Από την άλλη στην οικία του υιού υπήρχε η ίδια και ισχυρότερη γκρίνια απο τη νύφη που ξεσυνεριζόταν το γαμβρό σε ύβρεις και κατάρες.



Ο ίδιος, ήταν κάπως πιο πρακτικός. Στην αρχή δεν είχε διανοηθεί κάν τι στενοχώριες θα τους έφερνε το κερδισμένο λαχείο. Δεν πίστευε πόσο εύθραυστα ήταν όλη αυτή η οικογένεια που με κόπο και μεράκι είχε στηλώσει με τη γυναίκα του. Η οποία σημειωτέον είχε ξεσαλώσει. Κοκκινισε τρεις πιστωτικές ακαριαία άμα τη ελεύσει του λαχείου, και εν συνεχεία κήρυξε επανάσταση να αγοράσουν σπίτι σε καλύτερη γειτονιά, στα ανατολικά προάστια. Ο ίδιος δεν πρόβαλε αντιρρήσεις σε αυτό, προτιμούσε όμως να γίνει σταδιακά, να αγοράσουν κάποιο οικόπεδο, να οικοδομήσουν ένα τριώροφο και να δώσουν και στα παιδιά τους και από ένα σπιτι. Δεν υπήρχε ούτε μια στο εκατομύριο, να βρει συμπαραστάτη στην άποψή του αυτή. Η στενή του οικογένεια τα ήθελε όλα τώρα.


Περιττό να πούμε πως από τον πρώτο κιόλας χρόνο όλη η υπόλοιπη οικογένειά του, αδελφή-γαμβρός και ξαδέλφια του έκοψαν την καλημέρα και τον σκυλόβριζαν νυχθημερόν. Την αρχή έκανε η κόρη του πρώτου του εξαδέλφου. "Αχ Θείε, και που να ξερες το πόσο τσιτωμένοι είμαστε. Μην κοιτάς που δεν το δείχνουμε. Ο Μάκης με τα χρέη που έχει θα πάει φυλακή, και τη φυλακή δεν την αντέχει. Θα πεθάνει. Μην ξεχνάς πως όταν ήταν ο Βαγγέλης φαντάρος, ο Μάκης έτρεχε για σένα". Μια άλλη σύζυγος φίλου του μεταχειρίστηκε έτερα θέλγητρα: "Ξέρετε κύριε Αριστείδη μου... " Ήξερε... Και απομακρύνθηκε γρήγορα γιατί προέκυψαν και άλλα πολλά σενάρια-τροπάρια για να τον δαγκώσουν.

Αμέσως από την επομένη που του κλήρωσε ο τυχερός αριθμός, δεν ξαναβρήκε ησυχία στο σπίτι του ή στη δουλειά του. Φωνές, φασαρία, διαμαρτυρίες, βρισίδι και φυσικά ευθύνες και ενοχές που προέκυψαν από το πουθενά και τον βάρυναν. Ο άντρας της αδελφής του, τον πέταξε απο το σπίτι τους έξω σχεδόν τον προπηλάκησε...

Εντούτοις, όλοι οι οικείοι του βρήκαν έμμεσο τρόπο για να σκυλέψουν από τα κερδισμένα. Κάτι πιστωτικές, κάτι δάνεια καταναλλωτικά, στεγαστικά κλπ. Η κόρη τους του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. "Πατέρα μας παίρνουν το σπίτι! Ο Σάκης θα με διώξει!". "Το σόϊ σου!!! πανάθεμάσε" ήταν τα μόνα λόγια που ήξερε ο Σάκης. Ώσπου έμπαιναν λίγα χρήματα στο λογαριασμό τους και μαλάκωνε, για καμιά εβδομάδα όμως μόνο...


Όλα είχαν χαλάσει, ακόμη και η δουλειά του με τους συνεργάτες του. Το όνειρό του, να ρίξει εκεί μερικά λεφτά, να κάνει καλύτερες προσφορές και να μαζέψει πελάτες, είχε εξανεμιστεί από την οικογένεια. Αντίθετα η δουλειά του είχε βαρέσει διάλυση, γιατί όλοι έλεγαν ότι "αυτός δεν έχει ανάγκη τώρα, πάμε και σε κάναν άλλον". Με την έλευση του 2006, όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό, έκανε την τελευταία ανάληψη από το λογαριασμό του λαχείου. 2000€ μαζεμμένα και αυτά για να πληρώσει το σέρβις του τζιπ του Βαγγέλη, το δικό του σαράβαλο που ποτέ δεν άλλαξε, έμεινε ασυντήρητο.

Υποδέχτηκε την κρίση απένταρος, σχεδόν χωρίς δουλειά και με διαλυμένο σπίτι... Ύστερα από λίγο φιλοξενούσαν την κόρη τους. Την είχε διώξει μαζί με το παιδί ο Σάκης. "Το σόϊ τους!". Πολύ σύντομα όλα έγιναν στάχτη και μπούρμπερη, τα νεοαποκτηθέντα σπίτια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Όλα είχαν διαλυθεί, από τον Λίβα της κρίσης. Τα δάνεια που είχαν παρθεί με την ασφάλεια του εμβάσματος, οι τράπεζες τους τα πήραν πολλαπλά, προβαίνοντας φυσικά και στις απαραίτητες κατασχέσεις, ενώ οι επιταγές της οικογενείας είχαν τόσο κοκκινίσει, που ο Αριστείδης ντρεπόταν να κυκλοφορήσει στην πιάτσα και τελευταία του περνούσαν συχνά διάφορες σκέψεις...





Εκεί στις αρχές του 2011, άρχισε τις επισκέψεις σε έναν ψυχίατρο στο ΙΚΑ της γειτονιάς του. Στην προκειμένη περίπτωση ο γιατρός ήταν ένας νυσταλαίος, οκνός αδιάφορος δημόσιος υπάλληλος που κοίταζε τον τοίχο αφηρρημένα δήθεν σκεφτικός, καθώς ο άλλος μιλούσε για τη ζωή του. Σε ένα διάλειμα, ο ιατρός εξήλθε του ιατρείου και εξαφανίστηκε για ώρες. Εκεί καθώς περίμενε υπομονετικά, μπήκε ο καφετζής από το απέναντι καφενεδάκι. "Συνήθως δίνει κάτι κόκκινα χάπια. Να μην τα πάρεις, έχουν παρενέργειες! Θα σε κάνουν φυτό!" Ορμήνεψε ο καφετζής τον Αριστείδη. Γνωρίστηκαν και με τη συζήτηση ο Αριστείδης έκοψε τον ψυχίατρο και άρχισε τις επισκέψεις στο καφενεδάκι απέναντι, αποκτώντας νέους φίλους και όρεξη για την καθημερινότητα. Έτσι κι αλλιώς η κρίση όλον τον κόσμο τον είχε κτυπήσει...





Βρισκόμενος βιαστικός στο καφενεδάκι αυτό, ελλείψει τραπεζιού κάθησα ομοτράπεζος δίπλα στον κύριο Αριστείδη. Σε μια στιγμή αγανάκτησης μονολόγησα φωναχτά την ευχή στερεότυπο: "Αχ και να κέρδιζα το λαχείο!", και ο συνδαιτημόνας μου δεν κρατήθηκε, μου είπε την ιστορία του, που αν και απίστευτη, είναι πέρα ως πέρα αληθινή με μασκαρεμμένες φυσικά τις λεπτομέρειες και τις χρονολογίες...

28 σχόλια:

Thalassenia είπε...

Διδακτική ιστορία.
Καλό ξημέρωμα με μια όμορφη καθημερινότητα.
Μερικές φορές είναι τόσο σημαντικό να μην αλλάζει και ας γκρινιάζουμε.

Ευχαριστώ για την παρουσία σου στο blog μου.
Είναι εκείνες οι στιγμές που η μπλογκογειτονιά βοηθάει αληθινά.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια η παρουσία μου στο μπλογκ σου, είναι δική μου ευχαρίστηση...

Θα έλεγα ότι καλύτερος πλούτος είναι οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν και οι δεσμοί ανάμεσά μας, έστω και χωρίς πλούτη και βαρύτιμα παραφερνάλια... Αν είμαστε δλδ ανάμεσα σε φίλους εκλεκτούς και υπάρχει η όσμωση που φέρνει με τα χρόνια την οικειότητα μεταξύ μας...

φιλιά!

katerina είπε...

καλησπέρα,
"διδακτική ιστορία"που λέει κι Θαλασσένια, που επαναλαμβανεται στη ζωή και μέσα απο τον κινηματογράφο ,το θεατρο..(ωραιες "εικόνες" επελεξες Νίκιπλε)
Νάμαστε καλά ανάμεσα σε φίλους και να ανταμώνουμε.
καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα.

gskastro είπε...

Φίλε Νίκιπλε, με το που το διάβασα έτρεξα και έσκισα το joker που είχα ετοιμάσει για την Κυριακή. Φτου φτου στον κόρφο μου, μόνο που σκέφτομαι τι θα πάθαινα μου έρχεται ανατριχίλα.
Πάντως για να σοβαρευτώ έχω ακούσει και διαβάσει πολλές τέτοιες ιστορίες. Στην Αγγλία θυμάμαι είχε γίνει μία έρευνα από ένα δημοσιογράφο, και έψαξε να βρει όσους είχαν κερδίσει μεγάλα ποσά. Οι περισσότεροι είχαν πάθει πανωλεθρία και ήταν σε χειρότερη μοίρα από ότι ήταν προτού κερδίσουν.
Τα μεγάλα ποσά είναι επικίνδυνα για ανθρώπους ανερμάτιστους. Νίκιπλε να έχεις ένα καλό τριήμερο, gskastro

Thalassenia είπε...

Συμφωνώ μαζί σου αγαπητέ μου.
Πάντα λέω ότι η καλύτερη κληρονομιά που αφήνουμε στα παιδιά μας, είναι η οικογένεια με την ευρύτερη έννοια και οι φίλοι βέβαια που είναι και δική τους επιλογή.
Οι δεσμοί που αναπτύσσονται σε χαρές και στα δύσκολα είναι άρρηκτοι κρίκοι αγάπης.
-σαν να λέμε τα ίδια με άλλα λόγια:)-

Να είσαι καλά
Καλημέρα

καλημέρα είπε...

"Τα μεγάλα ποσά είναι επικίνδυνα για ανθρώπους ανερματιστους", ωραία το είπε ο gskastro.
Βεβαια, ενταξει γελαω που σου το γραφω αλλα το λεω και λίγο σοβαρα, με τόσους λογαριασμούς που εχω να πληρώσω αυτό το μήνα και τους επόμενους που έρχονται, ενα μικρό λαχείο δεν θα μου κακόπεφτε, να σε πω την αλήθεια,
φιλιά πολλά,
καλημέρα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, καλημέρα... Σε ευχαριστώ... θα μπορούσε να είναι και σενάριο για θέατρο αν δεν ήταν πραγματική ιστορία... Σαφώς οι φίλοι και η οικογένεια, είναι ότι πολυτιμότερο και ακριβότερο έχουμε...και δεν αγοράζεται με τίποτα... καλό τριήμερο εύχομαι! φιλιά!

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε gskastro καλησπέρα. Όχι άσε το joker να βρίσκεται! ;) Στην αρχή μόλις άκουσα την ιστορία νόμιζα ότι με δούλευε ο τύπος... αλλά μετά (η γραφειοκρατία του δημοσίου βλέπεις) έκανε και καλή παρέα μου ξετύλιξε με σπαρταριστές λεπτομέρειες. Ίσως αυτό που λες να έχει μια βάση πως εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν έχουμε know how πως να κρατήσουμε μεγάλες περιουσίες. Κυρίως όμως πιστεύω πως αυτό που μας κάνει να είμαστε ανερμάτιστοι (όσοι είμαστε, γιατί ενίοτε είναι οι γύρω μας, οι δικοί μας άνθρωποι) είναι τα απωθημένα που έχουμε κατά καιρούς μαζέψει στη ζωή μας. Είτε αυτό λέγεται σκάφος, είτε λέγεται ακριβό ρολόϊ, υπάρχουν γύρω μας καλοστημένοι μηχανισμοί να μας πείσουν στο λεπτό πως αυτό ακριβώς το απωθημένο στη ζωή μας πρέπει να ικανοποιήσουμε... Κι όταν το αποκτούμε μετά βλέπουμε πως δεν ήταν αυτό που ακριβώς θέλαμε... Να είσαι καλά, και να περάσεις ένα γαλήνιο τριήμερο!

nikiplos είπε...

Πολύ ωραία τα λες αγαπητή Θαλασσένια. Οι φίλοι και οι πολύ δικοί μας άνθρωποι δεν αγοράζονται, με όλα τα πλούτη του κόσμου. Δυστυχώς δεν το παρατηρούμε αυτό και οικτίρουμε τη ζωή και τον καιρό που μας έριξε σε τούτη την κόγχη του κόσμου. Μα όταν μεστώνει η σοφία μέσα μας, ή αν κινδυνεύουμε να απωλέσουμε και τούτη ακόμη την κόγχη τη μικρή, τότε καταλαβαίνουμε πως αυτό που έχουμε είναι ότι πολυτιμότερο στον κόσμο. Φιλιά!!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αναστασία (καλημέρα) καλησπέρα!!!
Όχι καθόλου μην κάνεις πλάκα. Αν υπάρχει πιο κόκκινος στην παρέα αυτός σίγουρα είμαι εγώ! ;). Όμως έτσι όπως όμορφα το είπες: "Ένα μικρό λαχείο". Κι ένας μικρός ουρανός, ένα μικρό ακρογυάλι και μια τόση δα στάλα ευτυχίας...

φιλιά! καλό τριήμερο!

roadartist είπε...

Πάτε κόντρα;;;; :) Εσύ και η Αναστασία;; Δε θα έλεγα όχι, σε ένα μικρό λαχείο. Μα κ εδώ σαν να διάβασα σκέψεις μου φίλε νικιπλε:

"Θα έλεγα ότι καλύτερος πλούτος είναι οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν και οι δεσμοί ανάμεσά μας, έστω και χωρίς πλούτη και βαρύτιμα παραφερνάλια... Αν είμαστε δλδ ανάμεσα σε φίλους εκλεκτούς και υπάρχει η όσμωση που φέρνει με τα χρόνια την οικειότητα μεταξύ μας..."

nikiplos είπε...

χμ... δεν νομίζω, κανείς δεν με πάει εύκολα κόντρα σε χρέη τούτη την περίοδο...
χαίρομαι που σκέφτεσαι έτσι για τον πραγματικό πλούτο που μπορεί να έχει κανείς...

φιλιά

ΥΓ> το ποστ σου με τους χαρταετούς από τα καλύτερα, αγαπητή καλλιτέχνιδα...

kapetanios είπε...

α ρε νικιπλε, τι ιστορίες μου θύμησες τώρα! Μια μάλιστα εξελίχτηκε περίπου την ίδια εποχή με την δική σου (από το 98 μέχρι το 2004 που τελικά τα ζευγάρι έφυγε για πάντα στην Αυστραλία ) Τα ποσό που κέρδισε ο φίλος (αδιόριστος μαθηματικός που δούλευε πρωί σε βενζινάδικο και τα απογέματα σε φροντιστήριο για να τα βγάλει πέρα με δυο παιδιά κάπου στην νότια Εύβοια ) ήταν ~500εκ δρχ και ήταν σχεδόν από τις πρώτες φορές που με τα συνεχή τζακποτ το τζοκερ είχε φτάσει το χρηματικό έπαθλο σε τέτοια ύψη.
Τελικά λίγα χρόνια αργότερα έφυγαν σχεδόν ταπί μετανάστες (κι εγώ έχασα ένα καλό φίλο- ερχόταν κάθε καλοκαίρι Χαλκιδική - και αυτός κάποια χρόνια από την ζωή του). Βέβαια ξέρω άλλες 2 περιπτώσεις που το λαχείο τους βοήθησε να γίνουν καλοί και σοβαροί επιχειρηματίες στην πόλη μας. Θα σε πω όμως και τούτο κι αν θέλεις πίστεψε το : και χωρίς αυτά τα λεφτά πάλι θα έφταναν εκεί που έφτασαν. Κι αυτό γιατί το χρήμα θέλει τάλαντο κι όποιος δεν το έχει ακόμη και έξω από την πόρτα του να βρει ένα σκασμό λεφτά θα τα χάσει μέχρι να πεις κύμινο. Αυτός που μπορεί να τα διατηρήσει ή και να τα αυγατίσει όταν έρθουν στα χέρια του αυτός μπορεί να τα φτιάξει και μοναχός του εάν το βάλει σκοπό- ακόμη και από το μηδέν. Ακόμη κι αν πουλούσε πιτσιρικάκι κουλούρια κάπου στην Καβάλα για να ζήσει..

nikiplos είπε...

Captain my Captain, συμφωνώ με όλα όσα λες... Συνήθως αυτοί που τα βγάζουν δύσκολα είναι και εκείνοι που δεν ξέρουν να τα κρατήσουν αν τα βρουν... Πιστεύω πως έχουν απωθημένα για αυτό. Πχ, να γίνουν αφεντικά ανοίγοντας επιχείρηση, να αποκτήσουν κάποιο σπίτι κλπ. Συνήθως δεν έχουν υπομονή και κυρίως τους την πέφτουν απο δίπλα πολλοί επιτήδειοι που ξέρουν καλά να πουλήσουν προϊόντα. Κάποιο ακριβό ρούχο, κάποιο ακριβό ρολόϊ, κάποιο αυτοκινητο πράγματα δλδ που την επομένη της αγοράς τους απαξιώνονται άμεσα. Φυσικά ο ασφαλέστερος τρόπος να χάσει κανείς χρήματα, είναι να ανοίξει δική του επιχείρηση και να μην "το έχει". Η πιάτσα είναι σκληρή και φθονεί ενίοτε... Συμφωνώ για το άλλο που λες: Και χωρίς λεφτά πάλι θα έφταναν εκεί που έφτασαν, μερικοί που τό χουν το ταλέντο... Σε χαιρετώ φίλε καλό υπόλοιπο τριημέρου !!!

kapetanios είπε...

Συνήθως τα πράματα είναι πιο απλά νικιπλε. δλδ δεν είναι τα αυτοκίνητα ή η αγορά ενός καλού σπιτιού που τους καταστρέφει , αλλοίμονο. Μια δυο κακές επιχειρηματικές ιδέες και φτάνουν για να μηδενίσουν μικρές περιουσίες μέχρι το 1εκ € και μάλιστα σε σχετικά γρήγορο χρονικό διάστημα. Μεγάλα καράβια μεγάλες φουρτούνες λέει ο λαός, φαντάσου λοιπόν κάποιον που μέχρι χθες δεν μπορούσε μια βαρκούλα 3,5 μέτρα να κάνει ζάφτι ή να χωρίσει δυο γαιδάρων άχυρο. Για κάποιον που οι επαγγελματικές/επειχειρειματικές του ιδέες είναι ώριμες και εφαρμόσιμες και έχει σοβαρό χαρακτήρα το λαχείο θα είναι όνομα και πράμα. Αλλά κι αν δεν του κάτσει το λαχείο αργά ή γρήγορα θα βρει την ευκαιρία να κάνει πράξη τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του- η καλή ιδέα είχε από πάντα πολύ μεγαλύτερη αξία από το χρήμα αυτό κάθε αυτό. Ακόμη και στις δύσκολες σήμερα μέρες μας οι ιδέες αξίζουν το βάρος τους σε χρυσάφι
καλησπέρα

Agrampeli είπε...

Φοβερή και απίστευτη ιστορία... Το χρήμα βλέπεις βγαζει πολύ εύκολα τα κακα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου στην επιφάνεια και θάβει τα καλα... δυστυχως...
Μακαρι όλοι μας να μπορούσαμε να διδαχτούμε από μία ιστορία τότε τα πράματα θα ηταν πιο εύκολα... Δεν θα έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού η και να πέφταμε απ' αυτόν... για να καταλάβουμε... να καταλάβουμε και τις περισσότερες φορες να ειναι αργά...

nikiplos είπε...

Captain, πάνω κάτω πιστεύω πως στις επιχειρήσεις τα κερδισμένα χρήματα είναι καταστροφή, εκτός κι αν αυτό είναι προφανές, δλδ οι ιδιοκτήτες τους ξέρουν ακριβώς το νέο σημείο της επιχείρησης... Όπως ακριβώς το λες... Συζήτηση στη συζήτηση έπεσα και πάνω σε άλλον ένα που είχε κερδίσει 2 εκατομύρια ευρώ (την ίδια περίοδο κοίτα συμπτώσεις) και τελικά όχι μόνο μετά 4ετίας ήταν ταπί, έχασε και μεγάλη ακίνητη περιουσία φιλέτο που είχε ένεκα γονικής παροχής. Φυσικά ο συγκεκριμένος τα έχασε που αλλού? Χρηματιστήριο... Μην ξεχνάμε μια παλιά συμβουλή των εβραίων της Θεσσαλονίκης (εμπόρων-βιοτεχνών κάποτε, επιχειρηματιών σε μεγάλη κλίμακα σήμερα): "Ποτέ χρήματα από τζόγο στην επιχείρηση".

Όσο για τις ιδέες, πραγματικά αξίζουν το βάρος τους σε χρυσάφι μερικές φορές, όμως είναι για άλλου τύπου ανθρώπους. Αυτό πιστεύω... πρέπει να είναι κανείς πολύ τολμηρός και σίγουρος, αλλά και να ξέρει "να διαβάζει τον καιρό", γιατί (μιλώντας στη γλώσσα σου) ακόμη το καλύτερο σκαρί με τον καλύτερο καπετάνιο μπορεί να χαθεί αν ξεμυτίσει λάθος καιρό...
τους χαιρετισμούς μου!

nikiplos είπε...

Αγαπητή, Agrampeli, καλώς ώρισες! Όπως το είπες, ενίοτε το χρήμα βγάζει τα κακά του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, αυτό που μερικές φορές λέμε απωθημένα... Ίσως μια ψυχανάλυση την επομένη ενός κερδισμένου λαχείου, να ήταν ότι πολυτιμότερο για το γνώθι σ' αυτόν και να βοηθούσε... Δυστυχώς καλή μου, τις περισσότερες φορές είναι αργά, όταν καταλαβαίνουμε, τα λάθη μας ή τι πραγματικά έφταιξε... Μα η ζωή δεν είναι σκακιέρα... πολυτιμότερο είναι οι φίλοι, οι δικοί μας άνθρωποι και κυρίως ο χρόνος που περνάμε μαζί τους... και δεν το λέω μόνο για τους άλλους αυτό, αλλά και για τον εαυτό μου... φιλιά

dyosmaraki είπε...

Τα όρια ανάμεσα στη σύνεση και την αλαζονεία είναι κάποιες φορές δυσδιάκριτα. Ετσι ο άνθρωπος πολλές φορές αποδεικνύεται αδύναμος να ορίσει τα ατομικά του όρια και παρασύρεται στην πρόσκαιρη χαρά της σπατάλης και της ψευδοευδαιμονίας.
"Ανεμομαζώματα...διαβολοσκορπίσματα"
Καλό ξημέρωμα

nikiplos είπε...

Αγαπητό, dyosmaraki, έτσι είναι... ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα... Εκτός της αλαζονείας τα απωθημένα είναι χειρότερα νομίζω. Για άλλον ένα αυτοκίνητο, για άλλον κάτι άλλο. Ενίοτε τα απωθημένα δεν είναι τόσο φθηνά... είναι πανάκριβες και ανέλπιστες επιχειρηματικές ιδέες...
Η σύνεση, το ζητούμενο... και πολύχρυση για εκείνους που την έχουν... ;)
φιλιά

Άστρια είπε...

Αγαπητέ φίλε Νίκηπλε,

Αλήθεια μπορεί κανείς να πει με σιγουριά πότε μία αντικειμενικά θεωρούμενη "τύχη" (όπως αυτή του λαχείου κ.α.) είναι πραγματική, ή αν η μη εκπλήρωση μιας επιθυμίας μας ήταν τελικά ατυχία;

Όμως, στον αντίποδα της ιστορίας της ανάρτησης, κάποια άλλη αληθινή ιστορία ενός συναδέλφου: Μια πολύ φτωχή οικογένεια.. χάρη σε ένα λαχείο πρωτοχρονιάς του αδελφού του, σπούδασε ο ίδιος στο εξωτερικό, ανοίχτηκε ένα κατάστημα για την οικογένεια, έγινε σπίτι και εξοχικό και εξελίχθηκε μια καλύτερη γι' αυτούς ζωή.

Όμως ας μιλήσουμε ..σοβαρά:)) κι ας ευχηθούμε να κερδίσουμε ένα λαχείο..ναι με αυτό το "Αχ και να..." όπως το έγραψες στην ανάρτηση:)!!
Ποιός δηλαδή δεν θα το ευχόταν;;;
(Βέβαια πρέπει να σκεφτεί πρώτα και να αγοράσει:)

Καλό βράδυ και μια ..ελπιδοφόρα και τυχερή εβδομάδα!

Άιναφετς είπε...

Για ένα είμαι σίγουρη, όσοι έχουν λεφτά στην εποχή μας τρέμουν μη τα χάσουν, μόνο όσοι δεν έχουν δεν φοβούνται γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν...έτσι για να παρηγοριόμαστε!
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λαχεία, ούτε ο τζόγος και αυτή η ιστορία μ΄έβαλε σε σκέψεις για όσους γύρω μου "παίζουν" ποικιλοτρόπως ελπίζοντας πως έτσι θ' αλλάξει η ζωή τους! ΑΦ!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα...
η οικογένεια του φίλου σου δεν προσέτρεξε σε απωθημένα, ίσως η λελογισμένη χρήση των κερδών να βοήθησε πράγματι, εφόσον μεγάλο μέρος αυτών επενδύθηκαν σε σπουδές, πάντως από ένα μικρό αυτοσχέδιο γκάλοπ που έχω κάνει αυτές τις μέρες που είναι αναρτημένο το ποστ, η περίπτωση που αναφέρεις δεν είναι παρά μια ευχάριστη εξαίρεση...

Προσωπικά εύχομαι για τον εαυτό μου κυρίως υγεία και να μην λαμβάνω μέρος σε ακραία γεγονότα όπερ και σε λαχεία ;)

Σαφώς το θέτεις σωστά κατά τη γνώμη μου. Η μη εκπλήρωση μιας επιθυμίας ΔΕΝ είναι ατυχία. Ατυχία είναι να μην εκπληρώνονται οι ρεαλιστικοί στόχοι μας... όποιοι κι αν είναι αυτοί, κι όσο αφαιρετικό είναι αυτό το 'ρεαλιστικοί'. Πάντως είναι στόχοι κι όχι λαχείο...

φιλιά, καλό βράδυ

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άιναφετς, καλησπέρα... Κάπου, κάπου έπαιζα κανένα λαχείο αραιά και που και κυρίως για να στηρίξω περισσότερο εγχειρήματα φίλων που κατά καιρούς άνοιξαν προπατζήδικα... ;) Είμαι αναφανδόν κατά του τζόγου, κυρίως για την ψυχολογία που αυτός επάγει στον άνθρωπο και την απληστεία που εμβαπτίζει στην ψυχοσύνθεσή του. Έτσι είμαι από τους ελάχιστους που κέρδισαν την περίοδο του χρηματιστηρίου, γιατί απλα... δεν έπαιξα.

Η ζωή αλλάζει, όταν την αλλάζουμε και τελματώνει, όταν την τελματώνουμε εμείς οι ίδιοι...

φιλιά, καλό βράδυ!

gskastro είπε...

Φίλε Νίκιπλε άσχετα με το τι έγραψα παραπάνω δεν σου κρύβω ότι δεν θα μου έπεφτε και άσχημα ένα καλό λαχείο! Λαχείο φυσικά θεωρώ και μια καλή δουλειά. Έτσι όπως είναι τα πράγματα και η δουλειά είναι πλέον λαχείο. Βλέπω τα νέα παιδιά με τι αγωνία προσπαθούν να τους πέσει αυτό το λαχείο που λέγεται δουλειά.
Από την άλλη άκουγα εχθές στις ειδήσεις για κάποια δισεκατομμύρια ευρώ που παίζονται στο διαδίκτυο παράνομα σε τυχερά παιχνίδια. Και σκέφτονται να το κάνουν νόμιμο για να εισπράττει το κράτος τους φόρους. Δηλαδή το νόμιμο από και το παράνομο διαφέρει μόνο στο ότι το πρώτο καταβάλει φόρους στο κράτος. Σε λίγο υποψιάζομαι ότι θα νομιμοποιηθούν και οι ληστείες με ή άνευ φόνου αρκεί να δηλώνει ο ληστής τις εισπράξεις του. Φυσικά μετά φόνου θα έχει λίγο μεγαλύτερη φορολογία. Να είσαι καλά, gskastro

nikiplos είπε...

αγαπητέ GsKastro, καλησπέρα... Δεν θα μπορούσα να το γράψω εγώ καλύτερα... λαχείο, είναι οι ευκαιρίες,το δικαίωμα σε μια δημιουργική εργασία. Η κατάσταση σήμερα στην Ελλαδα έχει κάνει αυτά τα στοιχειώδη να φαντάζουν σαν πραγματικά λαχεία.

Το ελληνικό κράτος δυστυχώς έχει iho διαβρωθεί μέχρι το μεδούλι... Και αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα. Και η διάβρωση δεν είναι εκεί που αναμένεται, δλδ στον σκληρό κρατικό δημόσιο τομέα, που έτσι κι αλλιώς είναι αναξιοκρατικός με δοτά αξιώματα-βιτρίνες, αλλά και στον ουσιώδη, εκεί δλδ που θα περίμενε κανείς να βρει σταθερές-τις τελευταίες εναπομείνασες σταθερές αυτού του τόπου που τόσο απεγνωσμένα περιμένουμε να εκδηλωθούν. Ακόμη κι εκεί υπάρχει η διάβρωση, έτσι δεν υπάρχει κανένα καταφύγιο ή λύση για το υπάρχον status quo της κρατικής μας οντότητας. Δεν υπάρχουν οι δίκαιοι κριτές, οι ακαδημαϊκοί άνθρωποι κλπ

Εμείς προσπαθούμε απεγνωσμένα να δραπετεύσουμε ο καθένας με τον τρόπο του, να κρυφτούμε ώστε να προστατευτούμε (το να μείνουμε άσπιλοι ούτε που το συζητάω). Όπως στον Ιονέσκο στις "καρέκλες" καταφεύγουμε στην δραπέτευση από τον όζων βούρκο, σαν την μοναδική ύστατη λύση... Η δικαίωση που περιμένουμε είναι από έναν θεό χωρίς φωνή, κι έναν ρήτορα κωφάλαλο... Αυτή η ύστατη δικαίωση...
χαιρετισμούς

σταυροδρόμι είπε...

πόσο τραγικά αληθινή και επίκαιρη αυτή η ιστορία... αφορμή για όλους μας να αναρωτηθούμε για τους εαυτούς μας...

πρώτη φορά περάσαμε από τα λημέρια σου... νά είσαι καλά!

(και μια αδιάκριτη ερώτηση: η υπέροχη φωτογραφία του blog είναι από το νησί της Iona ή κάνω τόσο λάθος;)

nikiplos είπε...

Αγαπητοί φίλοι καλώς ωρίσατε από το σπίτι μου!!!
Σαφώς η ιστορία ειναι χρήσιμη για να αναρωτηθούμε όλοι μας, κυρίως εκείνοι από εμάς που θεοποιούν το χρήμα υπέρ του δέοντος... Απλό μέσον είναι μικροί θεοί (και δαίμονες) μπορούν να γίνουν μόνο οι άνθρωποι...

Το όνομα σταυροδρόμι μου θυμίζει τη συνοικία που γεννήθηκε κάποτε η γιαγιά μου... Το Σταυροδρόμι...

Όχι μόνο δεν κάνετε λάθος αλλά σαφώς είναι το νησί της Αϊόνα...

χαιρετισμούς