στο σπίτι του φονιά... Πήρα τη μεγάλη απόφαση την εβδομάδα της διακαινησίμου, ίσως ένας διττός συμβολισμός, αφού μάλλον ήμουν φίλος του θύματος, ενώ τον υπαίτιο τον γνώριζα ελάχιστα και εξ όψεως μόνο... Ας είναι, την οικογένειά του όμως τη γνώριζα καλά... Κι έτσι αποφάσισα να κάνω μιαν επίσκεψη στους οικείους του, καθώς αυτός εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης.
Αφρόντιστη, ίσως για να μην μπαίνει στο μάτι των περαστικών, η μονοκατοικία με τους άλλοτε ωραιότερους κήπους έδινε την εντύπωση εγκαταλειμένου χέρσου σπιτιού ξενητεμένων...
Δρασκέλισα την εξώθυρα με τους πέτρινους θυρρεούς της οικογένειας... με περίμεναν με κάποια ανακούφιση οι γονείς, γερασμένοι πρόωρα... Το δώρο μου συμβολικό, μα άφθαρτο... πέρασα στο καθιστικό που είχε αρκετό καιρό να δεχτεί επισκέπτες...
Στα παράθυρα υπήρχαν κουρτίνες βαριές να δίνουν την εντύπωση σκοταδιού, ενώ τα παντζούρια έτριξαν καθώς τα άνοιξαν διστακτικά, σημάδι πως δεν άνοιγαν τακτικά...
Ήρθε ο αδελφός του φονιά... έτσι τον προσφωνούσαν στη μικρή πολιτεία... Κάποτε εξωστρεφής κοινωνικός και όμορφος νέος, έδινε το σημερινό του παρουσιαστικό την εντύπωση πως αυτός είχε μεγαλώσει στους κόλπους κάποιας ευαγγελικής αδελφότητας με αυστηρά συντηρητικούς κανόνες στη συμπεριφορά και την εμφάνιση...
Έτσι σκόρπια έφερα στη συζήτηση γεγονότα που είχαν συμβεί προ του μοιραίου, ίσως για να υπάρχει καποιο θέμα, ενώ στις απορίες μου για κοινούς γνωστούς έδειξαν να μην γνωρίζουν σπουδαία νέα...
Φυσικά στην ερώτησή μου για τον πρωτότοκο υιό τους, απάντηση δεν πήρα... ένα νεύμα μόνο... με μια πικρή επίγευση στα χείλη τους που εκπέφρασαν την ευχή "ας τον έχει ο Θεός κατά την κρίση του...".
Χαμόγελο δεν πήρα ως ανταπόδωση κάποιου τυπικού δικού μου, από μέρους τους... μόνο πετρωμένα πρόσωπα... Βουβή ατμόσφαιρα σαν να πενθούσαν για χρόνια κάποιον και να μην μπορούσαν εύκολα να το ξεπεράσουν...
έφυγα χαζεύοντας το άσβεστο καντήλι στο εικονοστάσιο, το μόνο στην οικία που ήταν εμφανώς φροντισμένο και περιποιημένο...
Δεν περπάτησα πολύ... οι ανθισμένες πασχαλιές και οι φουντωμένες γαζίες έκρυβαν το σπίτι καθώς έριξα ένα τελευταίο βλέμμα. Πήγα στην πέτρινη εκκλησία όπου το σήμαντρο υπενθύμιζε την επαύριο της ζωοδόχου πηγής... Ότι με είχαν παρακαλέσει από το σπίτι προηγουμένως να ανάψω την λαμπάδα του, όπερ και έπραξα, με την έκπληξη καθώς δίπλα μου είχε ανάψει ο υπέργηρος πατέρας του θύματος μιαν άλλη λαμπάδα... Δεν ξέρω αν οι ευχές των δυό γονιών συναντιόντουσαν κάπου... ξέρω ότι το φως έκαιγε ίδια και είχε το ίδιο τρεμόπαισμα...
23 σχόλια:
χρονια πολλα nikiplos!κ του χρονου με υγεια κ με την ελπιδα μιας Αναστασης.
"Ας τον έχει ο Θεός κατά την κρίση του"
Μεγαλόψυχη κουβέντα, με αίσθημα δικαιοσύνης.
Αν δεν συναντιούντε οι ευχές, συναντιέται ο πόνος τους.
Καλή Πρωτομαγιά όπου είσαι.
Καλό μήνα.
Είναι να μη σου τύχει τέτοια ανατροπή στη ζωή. Ας εκτιμούμαι τα μικρά λίγα που έχουμε. Η τιμή και η αξιοπρέπεια έχουνε περισσότερη αξία από όση νομίζουμε. Χρόνια πολλά νικιπλε και καλά, υγεία, αγάπη!
Αγαπητή φίλη Me, εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους με την ελπίδα μιας Ανάστασης για όλους μας... Υγεία, Γαλήνη, κρυστάλλινα ακρογυάλια έτοιμα να υποδεχθούν επισκέπτες μα ακόμη έρημα... ότι μου φέρνει στο νου ο Μάης...
Αγαπητή Θαλασσένια, έτσι πράγματι είναι... Ο πόνος τους παρόμοιος, μα εκεί στο χώρο οι λαμπάδες τους μου έκαιγαν ίδια... κάπου οι ευχές συναντώνται δεν μπορεί... Καλή πρωτομαγιά αντεύχομαι και σε σένα και έναν ανθισμένο Μάη...
Αγαπητή Καλλιτέχνιδα, πράγματι... οι ανατροπές είναι εκείνες που μας υπενθυμίζουν το λήμμα των Γίντις (Εβραίων της Γερμανίας) ότι "ο άνθρωπος κάνει σχέδια κι ο Θεός γελάει..." Το κακό έγινε πάνω σε θυμό, έτσι αναίτια... πράγματι πρέπει να εκτιμούμε όλη αυτή την ήρεμη δύναμη, τη γαλήνη που έχουμε... και να σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο στο θυμό μας...
καλή πρωτομαγιά εύχομαι...
Φίλε Νίκιπλε, δεν ξέρω ποιος πόνος είναι μεγαλύτερος, του γονιού που χάνει το παιδί του από φόνο ή του γονιού που ξέρει ότι ο δικός του γιος έγινε φονιάς του πρώτου! Ένα ξέρω όμως ότι δεν πρέπει με μεγάλη ευκολία να κρίνουμε τις πράξεις του άλλου όταν μάλιστα δεν γνωρίζουμε και τις συνθήκες.
Και το λέω αυτό γιατί και εγώ βρέθηκα πολύ κοντά στο να αφαιρέσω ζωή. Θα είχα τη δικαιολογία ότι προστάτευα την οικογένειά μου, για τον άλλο κόσμο όμως θα ήμουν φονιάς. Τελικά ο καλός Θεός έδωσε τη λύση.
Όταν διάβασα την ανάρτησή σου, προς στιγμή νόμισα ότι είχες ξαναγράψει κάτι γι’ αυτό, τελικά όμως θυμήθηκα ότι ήταν για τον προπάππου Δημητρό. Ποιος ξέρει κάτω από ποια πίεση βρέθηκε και αυτός για να αφαιρέσει ζωή.
Να είσαι καλά φίλε μου και καλή πρωτομαγιά gskastro
To γεγονός είναι τόσο τραγικό που δεν μπορούσα να αναφερθώ σε κάτι άλλο.
Όμως δεν μπορώ να μην δηλώσω τον θαυμασμό μου στην εικόνα του σπιτιού. Δεν έχει σημασία τίνος είναι, μόνο από αρχιτεκτονικής και αισθητικής πλευράς μιλώ.
Της αρχοντιάς που χάνεται στον βωμό του κέρδους.
Χαιρετώ σε.
Άγρια πράμματα.
Είναι να μη σου τύχει.
Κι εσύ , μας το είπες πολύ ανθρώπινα.
δ
Στην συνταρακτική σου αφήγηση που ειλικρινά με συγκλόνισε...ο οθνείος αυτός ο αλλότριος μου άφησε μια αλλόκοτη αίσθηση και αναρωτιέμαι ποιός στην πραγματικότητα είναι...
΄Ενα κατάλαβα...
ΔΥΟ οικογένειες (θύματος και θύτη) ΔΙΑΛΥΜΕΝΕΣ από μια κακή στιγμή...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Αγαπητέ φίλε GsKastro, ο πόνος των γονιών είναι μάλλον παρόμοιος, αν και ο γονέας του εκλειπόντος δεν θα έχει ποτέ την τύχη να ξαναδεί το δικό του παιδί... Συμφωνώ με το σκεπτικισμό που πρέπει να κρίνουμε τις πράξεις, για αυτό άλλωστε και μετά από τόσα χρόνια ουμανιστικού δικαίου έχουμε οδηγηθεί στο να εξετάζονται όλες οι παράμετροι που οδήγησαν σε μια τέτοια αποτρόπαιη πράξη... Κυρίως εκείνο που οδηγεί τους πολίτες σε αυτοδικία στη χώρα μας είναι μάλλον η έλλειψη δικαίου παρά εφαρμογή του... Εννοώ πως το ελληνικό δίκαιο, δαιδαλώδες χαοτικό στην ουσία εκλείπει από τον απλό πολίτη που δεν έχει πλάτες, προστασία και χρήμα να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντι σε ένα δικανικό σύστημα αντίστοιχό μας... Να είσαι καλά και εύχομαι καλό Μήνα.
Αγαπητή Θαλασσένια, δυστυχώς στο βωμό του κέρδους και του ιδιωτικού πλουτισού, εγκαταλείψαμε κάποτε την κοινωνική μας ζωή-διαβίωση. Αποτέλεσμα αυτής της ιδιότυπης "αυτοδικίας" η καταστροφή της εντόπιας αισθητικής και συνεκδοχικά και της αρχιτεκτονικής...
Σε φιλώ!
Αγαπητή demetrat, συμφωνώ... Τα πράγματα είναι πολύ άγρια και δυστυχώς δεν θέλει πολύ για να συμβούν ιδίως τούτην την περίοδο που γινόμαστε περισσότερο ανταγωνιστικοί, εσωστρεφείς και λιγότερο κοινωνικοί... Ας είναι... φιλιά
Αγαπητή Άϊναφετς καλησπέρα... με παίδεψε ο τίτλος είναι αλήθεια, αλλά αυτό το "ξένο" δεν ήταν παρά η πικρή αίσθηση που είχα ως επισκέπτης-παρών στον τόπο που σε άλλο χρόνο συνετελέστηκε η πράξη... Ήμουν εγώ οθνείος μπροστά στον άπειρο πόνο των ανθρώπων άμεσα εμπλεκόμενων. Είναι οι ίδιοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι (οι αλλότριοι) απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία που ξεχνά τάχιστα και σταδιακά, ασυναίσθητα ίσως περιθωριοποιούνται και απομακρύνονται...
αφιλιά
Αγαπητή Γλαρένια, καλησπέρα... Και φυσικά διαλυμένες, με τις μονάδες τους να αναζητούν τις δικές τους ατομικές ευθύνες... Που να ήξεραν θύτης-θύμα, όταν εμπλέκονταν σε αυτόν τον θανάσιμο εναγκαλισμό, πόσους ανθρώπους-συνειδήσεις θα έβαζαν στον κύκλο... Χαρακτηριστικό, ένας ξάδελφος του θύτη που πίστευε βαθιά πως αν έφθανε εκεί λίγα λεπτά νωρίτερα, θα απέτρέπε το συμβάν...
Ας είναι... σε φιλώ,
ΥΓ> Ευχαριστώ για τα πανέμορφα άνθεα...
Αρνούμε να θεωρήσω το γεγονός του φόνου. Δεν ξερω γιατί.
Μαλλον κατι άλλο ήθελες να πεις..
Εκτός και αν με το λόγο σου εξωραϊζεις ακόμα και ενα φόνο..
Το σπίτι όμως...
Το σπίτι της φωτογραφίας το ξερω..
Είναι ένα σπίτι αρχοντικό (με θηρεούς) κοντα στην παραλία..Ανήκε σε εύπορη οικογένεια εμπόρων και καλλιεργητών βαμβακιού στην Ειγυπτο..
Εκτός και αν μοιάζει τόσο πολύ...
Σχεδόν οσο και οι ιστορίες των ανθρωπων..
Και αν δεν ειναι αυτό το σπίτι, η σύμπτωση είναι τραγική...
Αγαπημένο φράκταλ, καλησπέρα... να ξεκαθαρίσω κάτι: Η φωτογραφία είναι από ελληνική κωμόπολη. Φυσικά δεν είναι από το σπίτι της ιστορίας, αν και δεν απέχει πολύ (τόσο από απόσταση, όσο και από αρχιτεκτονική)... Οι λόγοι προφανείς...
Δεν υπήρξε η παραμικρή διάθεση για εξωραϊσμό του φόνου... όπως θα είδες αποσιώπησα τελείως την πράξη, τις συνθήκες, το γεγονός... Το δεχόμαστε σαν τετελεσμένο... Φόνοι γίνονταν από την ΠΔ,τα αρχαία χρόνια, μέχρι σήμερα και θα συνεχίσουν να γίνονται για καιρό ακόμη, εως ώτου ο ουμανισμός επικρατήσει...
Έχεις όμως δίκιο... οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν... και μοιάζουν και οι αντιδράσεις μας... δεν θέλουμε να ξέρουμε, αρνούμαστε να πιστέψουμε... Όταν ο τελέσας την πράξη αμέσως μετά τηλεφώνισε στον πατέρα του για να τον ενημερώσει, εκείνος επέμενε τηλεφωνικά ότι κάνει λάθος... τόσο αρνούταν να συμβιβαστεί με μια πραγματικότητα που δεν πίστευε ότι θα τον βρει στην πορεία της ζωής του...
Ας είναι.... εύχομαι φιλιά
.... εύχομαι έναν όμορφο ακόμη Μάη ήθελα να γράψω... και τα φιλιά σαν υστερόγραφο...
Είναι κάποιες στιγμές που ο σοφός λαός τις ονομάζει "η κακιά η ώρα".
Είναι οι συμπτώσεις των στιγμών που όλα θα μπορούσε να ανατραπούν αν...
Είναι από τις συμπτώσεις που τυχαίνουν, άνθρωποι που κάτι τους συνδέει (όχι απαραίτητα καλό), να κάνουν τα ίδια πράγματα για άλλους λόγους, όπως με τις λαμπάδες των δύο πατεράδων. Και ήταν ακόμα μεγαλύτερη η σύμπτωση να συμμετέχει σ' αυτήν για την τέλεσή της ένας "θνείος"
"Ότι με είχαν παρακαλέσει από το σπίτι προηγουμένως να ανάψω την λαμπάδα του, όπερ και έπραξα, με την έκπληξη καθώς δίπλα μου είχε ανάψει ο υπέργηρος πατέρας του θύματος μιαν άλλη λαμπάδα..."
Αγαπητέ Νίκηπλε,
Με συγκλόνισε το θέμα και η αφήγησή σου.
Ο τίτλος μοναδικός!
Σου εύχομαι καλο μήνα
με υπέροχες στιγμές και συμπτώσεις!
Κατά λάθος γράφτηκε το σχόλιο δύο φορές και έτσι διέγραψα το ένα:)
Αγαπητή Άστρια συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.... Συμφωνώ μαζί σου... "η κακή ώρα" είναι οι άτυχες συμπτώσεις που αλλάζουν τη ζωή κάποιων... αυτό που αποκαλώ εγώ τούνελ... κάποια τουνελ (του χωρόχρονου) μας ρουφάν σε κάτι όμορφο, ενώ άλλα σε κάτι άσχημο... Η συνάντηση των λαμπάδων των πατεράδων εν αγνοία τους, παρόντος ενός οθνείου σαν και μένα... Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για τις περιγραφές στα σχόλια σου...
Δημοσίευση σχολίου