Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Όταν το παιδί ήταν παιδί ...

... Θυμάμαι την παλιά γειτονιά που μεγάλωσα πριν πολλά χρόνια σε μια από τις πόλεις του νότου... πολύ φτωχική και καθόλου luxury σε σχέση με τη σημερινή εκδοχή της... Απλή, γραφική και κυρίως ήσυχη... Όλη τη δεκαετία του 70' που ήμουν παιδί, η μόνη "πολυκατοικία" που υπήρχε ήταν αυτή της οποίας το ισόγειο νοικιάζαμε εμείς... Τα εισαγωγικά, αφορούν το ότι ήταν όλη όλη τρία μόλις διαμερίσματα κατά όροφο, και συν τοις άλλοις εμπεριείχε αυλή και περιβόλι...

... όπως και νά χει πολύ λίγο θυμάμαι τον εαυτό μου σε εκείνο το σπίτι, καθώς κυρίως έξω παίζαμε και δραστηριοποιούμασταν, πλην του διαβάσματος που φυσικά γινόταν στην κουζίνα της οικίας... Τα παιχνίδια έπαιρναν ρόλο ιεροτελεστίας τα καλοκαίρια που τελείωνε το σχολείο και οι δρόμοι πλημμύριζαν απο τις φωνές μας, που φαντάζομαι θα ήταν ο εφιάλτης των μεγάλων που έχαναν την ησυχία τους...

... που και που, ακούγαμε κάποια φωνή που έλεγε "Αυτοκίνητο!" και βγαίναμε από τα στενά να το δούμε να περνάει από το δρόμο... Όλη όλη η γειτονιά σε όλα τα οικοδομικά τετράγωνα είχε 30 σπίτια περίπου... Οι εποχούμενοι ήταν τόσο λίγοι, που μπορούσαμε να παίζουμε την ημέρα ανέμελλοι, με τους γονείς μας ήσυχους και σχετικά ξεκούραστους για το πως θα μας διαχειρίζονταν... Τα καλοκαίρια ο κόσμος τριγυρνούσε στους δρόμους τα βράδια και για εμάς σήμαινε η έλευση του "κρυφτού". Σαν παιδιά δηλαδή, παίξαμε ένα κρυφτό κι ένα κυνηγητό, και οι "ψωριάρηδες" ήταν μόνοι τους στις γωνίες... Ως παιδιά, αναπτύξαμε κοινωνικότητα... Υπήρχε ένα είδος Forum δικό μας όπου μεταφέραμε τις κουβέντες των γονιών μας με περισπούδαστο ύφος, και τρώγαμε τα μούτρα μας αφού έπρεπε να πείσουμε και τα υπόλοιπα μέλη της ομήγυρης.

Με την έλευση της δεκαετίας του 80, η όλη γειτονιά γέμισε σταδιακά πολυκατοικίες... Απο 30 κατοικίες η γειτονιά μάλλον απέκτησε ξαφνικά γύρω στις 300 και γέμισε λογής οχήματα και εποχούμενους... Εν τούτοις πάλι ήταν ανεκτή κάπως... Εγώ ύστερα απο λίγο, έφυγα για σπουδές...

... Σήμερα η γειτονιά, είναι πνιγμένη στα αυτοκίνητα, στη στενότητα του χώρου, και στις πολυκατοικίες... Στους δρόμους δύσκολο να δεις παιδιά να παίζουν καθώς είναι επικίνδυνο αυτό για τα ίδια, λόγω των πολλών αυτοκινήτων με ανάγωγους και απρόσεκτους οδηγούς... Οι γειτονιά έχει αποκτήσει μια θλιβερή εικόνα που καμία σχέση δεν έχει με αυτήν που εγώ βίωσα... Ακόμη και αυτή που μεγάλωσε γκρεμίστηκε για να πάρει τη θέση της μεγάλη 6όροφη με πολλά διαμερίσματα ανά όροφο...

... Αν αθροίσει κανείς τα εισοδήματα των σημερινών κατοίκων και τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων και αγαθών των οικογενειών που σήμερα μένουν, είναι κατά πολύ πολλαπλάσιες εκείνων που είχαμε εμείς τότε... Όμως η γειτονιά σήμερα αν και πιο "πλούσια" είναι πιο μίζερη... Προσφέρει στους κατοίκους τους και τα σημερινά παιδιά, πολύ λιγότερα από εκείνα που προσέφερε σε εμάς τότε... και σίγουρα καμία αισθητική αξία... Οι γονείς είναι αναγκασμένοι πλέον να πάνε οι ίδιοι τα τέκνα τους στο σχολείο, και δοθέντος ότι τον ελεύθερο χρόνο τους τα παιδιά θα τον περάσουν μέσα στα μικρά διαμερίσματα ενοχλώντας τους γονείς τους, αυτοί φροντίζουν να τον "γεμίζουν" με αθλοπεδίες και λογής λογής "απαραίτητες" δραστηριότητες...

Αποτέλεσμα? δεν υπάρχουν πλέον παιδιά, παρά μόνο μικρομέγαλα... Η όποια κοινωνικότητά τους θα προέρχεται από τους παιδικούς σταθμούς (όσων φυσικά οι γονείς συνεναίσουν να πάνε)... Ομού με τους γονείς τους τα σημερινά παιδιά βλέπουν πολύ τηλεόραση και ρουφούν τις σαχλές ατάκες που εκπέμπονται απο τα αλήστου ποιότητας σήριαλ...

...Θυμάμαι κάποτε όταν είμασταν παιδιά που ένα κανάλι πρόβαλε τον ιησού που τον σταύρωναν... Κάποια γειτονόπουλα την υστεραία, σταύρωσαν ένα γατάκι όμοια με τον τρόπο που έδειχε η ΤιΒή και πριν προλάβετε να τους αποκαλέσετε, αλήτες, ο τότε "δήμιος" σήμερα είναι ένας επιτυχημένος χειρουργός...Σκέφτομαι λοιπόν με τόση βία που μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά, τι είναι ικανά να κάνουν στο μέλλον...

...όλα μπορώ να τα αντέξω, εκτός από το να μην έχει ο κόσμος μας παιδιά... Δεν με ενδιαφέρουν οι ηλίθιοι και εγωιστές γονείς τους... τα ίδια με ενδιαφέρουν... και να είναι πάντοτε παιδιά, έφηβοι νέοι ....

...πριν με κρίνει κανείς αστόχαστα, ούτε πατέρας είμαι, ούτε παντρεμένος, ούτε και πρόκειται να αποκτήσω τέκνα τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον...

5 σχόλια:

me είπε...

'οταν το παιδι ηταν παιδι'.Η αυτογνωσια ειναι κατι που παντα με εκπλησει σε εναν αντρα! :-)
παντως στην Αθηνα υπαρχουν ακομα γειτονιες Πετρουπολη,Περιστερι,Νικαια,Περισσος κ υπαρχουν ακομη παιδια που παιζουν εξω.Αυτααααα

nikiplos είπε...

Αυτό είναι και το παρήγορο... το κακό είναι πως σταδιακά εξαφανίζονται και αυτές, βορά στο εύκολο κέρδος

me είπε...

Δες το αλλιως.Σε λιγα χρονια οι περισσοτεροι απο εμας θα επιλεξουν να μετοικησουν...στην Κινα,γιατι εκει θα εχει δουλεια κ εδω τιποτις ή μπορει κ στο διαστημα,σε εναν αλλο πλανητη (εμεις οι 'κολομβοι του διαστηματος',καταλαβαινεις,)αρα μπορει κ παλι να υπαρχουν γειτονιες αλλα αλλου τυπου.Τι να γινει,η ζωη της μεταπολεμικης Ελλαδας κ του κοσμου ολου, εχει περασει ανεπιστρεπτι. Κ εμενα θα μου αρεσε να ηταν οπως παλια.Αν μη τι αλλο ειχε καλυτερη μοδα!

nikiplos είπε...

Έχοντας επισκεφτεί ακόμη και πολίχνες (50000 κατοίκων) στη Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Αυστρία, Αγγλία σε αυτό που δλδ πραγματικά είναι Ευρώπη, έχω δει ωραίες γειτονιές, οικισμούς... Στη Βιέννη δε, ακόμη και οι πολυκατοικίες τους (τεράστιες σαν τα ανατολικάγερμανικά blocks) είναι χρηστικές, αφού βάσει νόμου όσο ύψος έχουν τόσο ελεύθερο χώρο αφήνουν γύρω τους για την επόμενη... οπότε είναι πνιγμένες στο πράσινο και στους βοηθητικούς (για το σύνολο χώρους)

me είπε...

τι λες!!!!ωστε γι αυτο εχουν ολον αυτο το χωρο γυρω γυρω???Δε το ξερα!εχω παει Βιεννη αλλα δεν εμεινα πολυ δε μου παει η χωρα (καλα μεγαλα λογια να μη λεω) ακομη θυμαμαι ομως τα κρεβατια του ξενοδοχειου κ τα παπλωματα.ΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧ!Τι ανετος υπνος ηταν εκεινος!(κ τα λεω αυτα εγω που δε κοιμαμαι ποτε).Παντως ετσι ειναι κ τα blocks στο Βεο.Με παρκα γυρω γυρω κ ιστοριες.Πολυς ελευθερος χωρος κ αρκετος οριζοντας.Εδω ισως δεν ελπιζουμε πια γιατι τα παραθυρα μας δεν εχουν οριζοντα (για να αναφερθω στο νεωτερο σου post).Αν δεν εχουν οριζοντα τα ματια σου πως να χει μετα η ψυχη σου?