Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Μια ημέρα στον κόσμο...



Ο φίλος μπλόγκερ Εξύμνος, με ένα ποστ του μου θύμισε μια ξεχωριστή ημέρα που είχε υπάρξει στη ζωή μου... Βάζοντας σήμερα ύστερα από πολλά χρόνια τα περιστατικά σε τάξη και με την αφαιρετική ματιά την ξαναπαραθέτω με την ασφάλεια που παρέχει η απόσταση του χρόνου... Φυσικά οι λεπτομέρειες και τα ονόματα είναι αλλαγμένα...

Ηλικία 20+ ετών. Ξεκνίνημα πολλά πρωί από τη νότια πελοπόνησσο όπου υπάρχει η ανάγκη για ένα ταξίδι αστραπή στην μαγευτική και μακρινή Ξάνθη. Δεν είναι ειδυλλιακοί οι ελληνικοί δρόμοι τότε όπως σήμερα. Τα αυτοκίνητα καρότσες σκέτες... Η διαδρομή από Τρίπολη προς Αθήνα περνάει από τον διαβόητο Κωλοσούρτη, Μύλους Άργος κλπ, τέλη Σεπτεμβρίου.  Στην μαγευτική Αρκαδία όπου πάντα βρέχει ο κακός όλο στροφές δρόμος παίρνει την ανωφέρεια αμέσως μετά το χωριό Στενό. Πριν το "πολυβολείο" ένας αυχένας στενός, ένα αυτοκίνητο φράζει το δρόμο με αλάρμ, ενώ βρέχει. Σταματούμε (δεν είμαι μόνος, συνοδεύομαι από άλλους δύο επιβάτες). Βγαίνουμε. Το αυτοκίνητο που έφραζε το δρόμο ξεκινάει και φεύγει μόλις εμείς σταματάμε. Από το απέναντι ρεύμα έχει σταματήσει ένα φορτηγό. Δεξιά σε έναν γκρεμό 40 μέτρων χάσκει ανάποδα στην αρχή στηριζόμενο από έναν κορμό δέντρου ένα ημιφορτηγάκι τύπου βαν κλειστό. Είναι μέσα επιβάτες κάποιας ηλικίας γύρω στα 60+. Κανείς δεν σταματάει, έτσι δυό απο εμάς μαζί με τον οδηγό του φορτηγού κατεβαίνουμε γύρω στα 4 μέτρα κάτω και πλησιάζουμε... Οι άνθρωποι μέσα ακίνητοι. Πηγαίνω σαν αδαής από την κάτω πλευρά, γιατί είναι κάπως πιο βολικό να βγάλουμε επιβάτες. Ευτυχώς ο έμπειρος οδηγός του φορτηγού μου φωνάζει να το κάνουμε από πάνω γιατί είναι επικίνδυνο... Τον ακούω, σπάμε το τζάμι και τους βγάζουμε έξω ματωμένους... Μπαίνω μέχρι τη μέση μέσα στην αναποδογυρισμένη καμπίνα και τραβώ τη γυναίκα με δύναμη. Ξαφνικά ο κορμός που στηρίζει το όχημα σπάζει και παρασύρει το όχημα στον βαθύ απόκρημνο γκρεμό... παρά τρίχα, αλλά είμαστε όλοι σώοι. Τους ανεβάζουμε σιγά σιγά επάνω. Επάνω υπάρχουν περίεργοι από άλλα οχήματα που δεν πλησιάζουν, φρενάρουν όμως κι έτσι όπως έχει γλίτσα ο δρόμος συγκρούονται δυό τρία οχήματα και οι οδηγοί τους νευρικά έρχονται στα χέρια, αντί να βοηθήσουν. Στο δικό μας όχημα που είναι μικρό, δεν χωράνε, έτσι τους φορτώνουμε στο φορτηγό που έτσι κι αλλιώς κατευθύνεται προς την Τρίπολη. Φωνάζω απειλητικά σε αυτούς που σπρώχνονται να πάρουν τα οχήματά τους, να ελευθερώσουν το δρόμο και να εξαφανιστούν... Ως δια μαγείας διαλύονται σιωπηλοί, κι έτσι κατορθώνουμε να φύγουμε. Δίνω στοιχεία διεύθυνση στον οδηγό του φορτηγού για την Αστυνομία.

Η Αθήνα σε αντίθεση με την Τρίπολη έχει μια γλυκιά όψιμη καλοκαιρινή ζέστη, σχεδόν καύσωνα. Υπάρχει ανάγκη να βοηθήσουμε σε μετακόμιση φίλων. Μετά από 5 ώρες οδήγηση ρίχνουμε και δυό ώρες μετακόμιση. Χωρίς καν σχεδόν να πλυθούμε πίνουμε έναν βιαστικό καφέ  και συνεχιζουμε... Στάση Λεβέντη Καμμένα Βούρλα. Μετά Τέμπη και δεύτερη στάση στην Αγία Παρασκευή για δροσιά και ξεκούραση...

Όταν μαζεύαμε τους τραυματίες από τον αυχένα, στη Θεσσαλονίκη ο Μιχάλης ξεκλείδωνε τη μηχανή του για να πάει στο πανεπιστήμιο. Θα έκανε κάποιες δουλειές και μετά θα έπαιρνε την Άννα για να πάνε για κάποιο μπάνιο στον προχωρημένο για Σεπτέμβρη και Θεσσαλονίκη μίνι καύσωνα. Τους άρεσαν ιδιαίτερα αυτά τα τελευταία μπάνια πριν το χειμώνα...Η ώρα είναι 10:00. Δαιμόνιος επιστήμονας ο Μιχάλης πάει καλά τώρα πλέον μετά από πολύ κούραση, οι κόποι του έχουν αρχίσει κάπως να αναγνωρίζονται στο εξωτερικό, και στην Ελλάδα τυγχάνει μιας κάποιας αναγκαστικής αναγνώρισης από τους συναδέλφους του. Έτσι τα πράγματα για αυτόν είναι κατά τί λιγότερο από  υπερβολικά αγχώδη. Όμορφος νέος 30+ ετών τότε... τη διαδρομή την έχει κάνει χιλιάδες φορές... Τα αυτοκίνητα δεν ήταν τόσα πολλά τότε, έτσι η μηχανή του μια Yamaha XT 600 beneton, την οποία είχε αγοράσει μεταχειρισμένη σε τιμή ευκαιρίας, είχε αρκετές ευκαιρίες να δείξει την έκρηξη και τον δυναμισμό της. Η διαδρομή στάνταρ. Από τα "κυβέλεια" (την οδό Κυβέλης) ανεβαίνει στην Κωνσταντινουπόλεως,  λεωφόρο Στρατού, Αγγελάκη,  Αριστοτέλειο... Εκείνο το πρωί δεν είχε τόση κίνηση. Έτσι έφτασε σχετικά εύκολα στη Λεωφόρο Στρατού και μάλιστα έβαλε και 5η ξεψυχισμένη. Ξαφνικά βλέπει ένα πήξιμο, ασυναίσθητα βάζει 4η ξερή και νευρικά πιάνει τη μανέτα και καρφώνει την 3η για να προσπεράσει γρήγορα... Στη συνέχεια το μάτι του καρφώνεται σε μια παγωμένη στο χρόνο εικόνα... Παράξενο του φαίνεται... Δακρυσμένος καθώς ήταν κάνει μια κίνηση να σκουπιστεί... η εικόνα δεν καθαρίζει... Ξαφνικά σκοτεινιάζει και οι ήχοι γύρω του αρχίζουν να μειώνονται σαν κασετόφωνο που το έβγαλε κάποιος από την πρίζα. Πανέξυπνος καθώς είναι κάνει μια τελευταία φευγαλαία σκέψη... σε λίγο δεν θα υπάρχει πια... και ήθελε τόσα πολλά να κάνει... Κυρίως για την Άννα...

Στον απέναντι δρόμο ένας ηλικιωμένος άντρας κτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο... Το αυτοκίνητό του φράζει το δρόμο. Μια κυρία μάλλον η σύζυγός του κλαίει... "Αχ Θεέ μου κάνε τον άνθρωπο να ζήσει!!!" ικετεύει με λυγμούς... Προ λίγα δευτερόλεπτα, ο σύζυγός της ήταν μποτιλιαρισμένος στη λεωφόρο Στρατού... Είδε κάτι σαν κίνηση μπροστά του... Του ήρθε φευγαλαία ιδέα να στρίψει πιο παραλιακά, τέτοια ώρα τότε είχε λιγότερο πήξιμο... Νευρικά στρίβει αριστερά το τιμόνι καθώς κοιτάζει απέναντι και δεν ερχόταν κάποιος γκαζωτός... Ο ήλιος εμπόδισε τους καθρέπτες του να ανακλάσουν την εικόνα του Μιχάλη που προσπερνούσε... όλα ήταν βιαστικές σκέψεις της στιγμής... Βιαστικές σκέψεις που συναντήθηκαν...

Το αμάξι μας είχε ανάψει μετά τις ευθείες της Κατερίνης που τότε ότι είχαν παραδοθεί... Φυσικά πεινάμε τρομερά καθώς δεν φάγαμε τίποτε στην Αθήνα. Δεν υπήρχαν τα κινητά και όλοι αγνοούμε το τι έχει συμβεί... Ό ήλιος έχει αρχίσει να χαμηλώνει και είναι σχεδόν νύχτα όταν φθάνουμε στην Θεσσαλονίκη... Τα φέρνει η τύχη καμιά φορά, αλλά με ζώνουν τα φίδια καθώς σταματάω στο γνωστό καφενείο-στέκι να ειδοποιήσω συγκενείς και γνωστούς για το βιαστικό πέρασμά μας. Θα τους δούμε αναλυτικά στο γυρισμό... Μόνο ένας μακρινός γνωστός σκυθρωπός, σχεδόν αμίλητος με πλησιάζει... Το χνώτο του βρωμάει αλκοόλ. Μας στέλνει τα χαμπέρια... Όπως είμαστε παρκάρουμε στα "κυβέλεια" για να παρασταθούμε στο σπίτι και στον δικό μας άνθρωπο... Αρχίζει να αχνοφέγγει μόλις στεγνωμένοι τελείως ξεκινάμε να ολοκληρώσουμε την υποχρέωση και μετά να γυρίσουμε για την κηδεία...

Ο ήλιος είναι στο κέντρο του ουρανού και στην πλατεία με το ρολόϊ της Ξάνθης τρώμε κάτι βιαστικά στην αρχή του πεζόδρομου... Ευτυχώς η κηδεία είναι αργά το απόγευμα κι έτσι ψιλοπρολαβαίνουμε... Τα φώτα του δρόμου με έχουν ήδη αποκοιμήσει δυό ή τρεις φορές... Στρίβω για να μπούμε μέσα στην Κατερινη... στάση και παρκάρισμα στην κεντρική πλατεία... Γυρίζω στους άλλους να τους πω για να βρούμε που να κοιμηθούμε... και εκεί μόλις κι εμένα με παίνει ο ύπνος... Ο πρωϊνός παγωμένος αέρας μας ξυπνάει σχεδόν ταυτόχρονα... Ο δρόμος για την επιστροφή δεν μας ταιριάζει... Έξοδος στον Πλαταμώνα και βουβό, το πιο βουβό μας μπάνιο...

15 σχόλια:

Thalassenia είπε...

Είδα την όμορφη Θεσσαλονίκη και ήρθα να σε διαβάσω όλο χαρά.
Όμως...
Σε ακολούθησα βήμα προς βήμα και ένοιωσα όλα τα συναισθήματα.
Μόνο όποιος έχει ζήσει απώλεια δικού του αντιλαμβάνεται τι λες.

Ας θυμόμαστε εκείνους που "φεύγουν"

..και πρόσεξε σύμπτωση. Μία "μηχανή" είναι που σημάδεψε και παιδεύει την οικογένεια τους τελευταίους δύο μήνες. Και ακόμα να δούμε πόσο...

Καλημέρα.

καλημέρα είπε...

Η Θαλασσένια εγραψε όσα ήθελα κι εγω να σου πω.
Σαν να ειμαστε κι εμείς τότε μαζί σου αισθανόμουν όσο διαβαζα τι συνεβη εκείνη την ημέρα, "σαν μια ταινία".
Πέρασαν τόσα χρόνια, η αναμνηση του Μιχάλη ολοζώντανη μέσα σου,
όμως δεν ετσι είναι οι αληθινά δικοί μας άνθρωποι; μέσα μας παντα.
Σε φιλώ.

nikiplos είπε...

Αγαπητη Θαλασσένια καλησπέρα... Δεν ήταν το ποστ για να στεναχωρηθείς περισσότερο... γιατι για εσάς τώρα περνάτε μια δύσκολη φάση.. απαιτείται θετική σκέψη και όλα θα πάνε καλά. Να το πιστέψετε...
Για μένα η μακρινή απόσταση του χρόνου έχει παγώσει σαν ταινία πλέον όλα εκείνα... Ίσως τα ονόματα στους δρόμους να μένουν και τα σπίτια και τώρα πια να κατοικούν άλλοι άνθρωποι, ευτυχισμένοι, με λιγότερες έγνοιες...

ας είναι...
φιλιά και χρόνια πολλά για την ημέρα...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αναστασία (καλημέρα) καλησπέρα... Δεν ξέρω εκείνη την ημέρα για κλάσματα δευτερολέπτου ίσως ήμουν ήδη παρελθόν... Ίσως να συνέβησαν τα δυό γεγονότα ταυτόχρονα και να κλήρωσε σε εκείνον τελικά... δεν είμαι λάτρης των μεταφυσικών, όμως μερικές φορές οι συμπτώσεις εκπλήσσουν...

Μερικές ημέρες μένουν ολοζώντανες σαν ταινίες μέσα μας... Οι άνθρωποι ξεθωριάζουν λίγο, μα μένουν κι αυτοί, ίσως γιατί πολύ απλά δεν έφυγαν ποτέ...

φιλιά, χρόνια πολλά!

Agrampeli είπε...

Για άλλου κινάς...
αλλού πας ...
αλλιώς τα ξέρεις...
διαφορετικά τα βρίσκεις...
η ζωή είν' όλο εκπλήξεις....
και στα σχέδια που κάνουμε γελά...

Ο Μιχάλης μπορεί να έφυγε...
μα δε χάθηκε... μάλλον... νομίζω...

Απίστευτη ιστορία...

Καλησπέρα!!!

ξωτικό είπε...

Ήρθα να σε γνωρίσω και να σ'ευχαριστήσω μετά το σχόλιό σου και...χάθηκα για ώρα μέσα στο μπλόγκ σου ....

θα αφήσω λόγια δικά σου λοιπόν για τον Μηχάλη ,μα που είναι τόσο μα τόσο πολύ σαν δικά μου που...σοκαρίστηκα (ευχάριστα βέβαια)




"που πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν?

Γίνονται θάλασσα, χιόνια γκρεμών, αστρόσκονη, καστανόχωμα στα λιβάδια, κυκλώνες στην ατμόσφαιρα, σύννεφα, ουρανός... φως... "

Thalassenia είπε...

E ναι ξαναήρθα, δεν είναι κρυφό ούτε κακό.
Θες το γεγονός και ας μην είναι ευχάριστο, ακόμα και σαν συμπτωματικό, θες τα γνωστά μέρη που περιγράφεις, -εκτός Πελοπονήσσου- θες ο επιγραμματικά αφηγηματικός τρόπος, με έκαναν να σε ξαναδιαβάσω και να πω μόνο

Καλό βράδυ έτσι χωρίς σχόλια.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αγράμπελη, καλησπέρα... Στα γίντις (γερμανοεβραϊκά) λένε: μαν ντραφτς ετ γκοτ λαφς... (Ο άνθρωπος κάνει σχέδια κι ο Θεός γελάει). Όμως όλα τούτα δεν θα ήθελα να δίνουν αρνητικές σκέψεις... Ίσως να εμπεριέχουν το τραγικό, αλλά ποιού ανθρώπου η ζωή του δεν έχει κάπου συνυφασμένο το τραγικό στοιχείο? Το συμβάν του Μιχάλη στα 15 χρόνια που οδήγησα μηχανές στην Αθήνα με έκανε να προσπερνάω με μεγάλη προσοχή και ποτέ βιαστικά (γκαζωτός) και φυσικά να φοράω κράνος. Έτσι συγκαταλέγομαι στη μικρή στατιστική που δεν χτύπησα σοβαρά με μηχανάκι... Απίστευτη ημέρα οπωσδήποτε απρόσμενη! καλησπέρα φιλιά!

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό καλησπέρα! καλώς ώρισες κι από εδώ!... Σε ευχαριστώ για τις συμπτώσεις και τα καλά σου λόγια! Πράγματι έτσι είναι... γλυστρώντας στις ακτίνες του φωτός οι σκέψεις μας κύκλους κάνουν... φιλιά!

nikiplos είπε...

Καλή μου Θαλασσένια είσαι πάντα κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη !!! Τα μέρη της Πελοπονήσσου είναι παντελώς άγνωστα γιατί σήμερα πλέον δεν περνάει από εκεί ο δρόμος... Της θεσσαλονίκης πασίγνωστα και περπατημένα αρκετές φορές - ευτυχώς αυτό το αξιώθηκα... Να λοιπόν το έναυσμα για να αρχίσεις θετικές σκέψεις και όταν όλα τούτα περάσουν ευχάριστα να σχεδιάζεις νέα οδοιπορικά!!! φιλιά, καλησπέρα!

gskastro είπε...

Φίλε Νίκιπλε, ο θάνατος προσφιλών ανθρώπων πάντα σημαδεύει την ζωή μας, ίσως και μας προετοιμάζει για την δική μας αναχώρηση. Θυμάμαι τους θανάτους της Μητέρας μου του Πατέρα μου της Γιαγιάς μου (όχι αυτής που είναι στην φωτογραφία στην ανάρτησή μου), θυμάμαι την ηρεμία του προσώπου τους. Αυτό μου έχει μείνει ανεξίτηλο!
Όπως εσύ φίλε μου όταν αντίκρισες νεκρή την γιαγιά σου και της χάιδεψες το χέρι, τότε που την βρήκατε με τον Πατέρα σου. Μη ξεχνάς ότι τη βρήκατε να ….«Κοιμόταν» έτσι καταγράφτηκε μέσα σου και έτσι θα τη θυμάσαι. Να είσαι καλά φίλε μου και καλό Σαββατοκύριακο, gskastro

nikiplos είπε...

Φίλε gskastro, συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις... δεν το είχα σκεφτεί έτσι βέβαια σε ότι αφορά ένα είδος προετοιμασίας. Ίσως να μας θυμίσει ότι και εμείς θα φύγουμε κάποτε ενίοτε ξαφνικά και ανεπάντεχα... Για αυτό δεν θα πρέπει να ξοδεύουμε τη ζωή μας σε τέλματα, παρά μόνο σε ανθρώπους γιατί αξίζουμε οι άνθρωποι από τον δικό μας χρόνο...

Σχετικά με τη δική μας κάποτε αναχώρηση είχα κάνει ένα ποστ όταν σβήσουν τα φώτα της ράμπας.
Να είσαι καλά φίλε και πάντοτε έτσι αειθαλής...

Μυαλά Πανέ είπε...

Διαβάζω τα συναισθήματα μου σ'αυτό το post, αύριο κλείνουμε 5 μήνες που κάποιος πιωμένος αποφάσισε να της πάρει τη ζωή. Να θυμόμαστε πάντα τους ανθρώπους μας, αυτό θέλουν, τα κεριά και τα μνημόσυνα έρχονται μετά. Το γράψιμο που κάνεις αυτό, είναι το καλύτερο για εκείνον που λείπει. Κι εγώ για εκείνη γράφω. Την ξανθούλα που δεν πρόλαβε να ξεκινήσει...

nikiplos είπε...

Αγαπητό Μυαλά Πανέ (παράξενο όνομα στ' αλήθεια με αμφίσημο συμβολισμό) καλώς ώρισες!!!

Πραγματικά λυπάμαι για το γεγονός αυτό, την απώλεια μιας νέας ζωής πάνω στο άνθος και το σφρίγος του δυναμισμού. Η έκφραση λυπάμαι δεν είναι καθόλου κλισέ... αντικατοπτρίζει την κατάντια μας εδώ σαν χώρα, καθώς ένας πιωμένος σκοτώνει και δεν έχει καμία συνέπεια (πρακτική, γιατί τύψεις αναμφισβήτητα θα έχει).

Εκείνοι που φεύγουν τους πρέπει η δική μας θύμηση και ζωντανή ανάμνηση που γίνεται πιο έντονη με το γράψιμο... Στην περίπτωση εκείνων που έφυγαν άδικα ίσως το γράψιμο να αντικατοπτρίζει και μια κραυγή μήπως έστω και αργά αφυπνιστεί η αυτιστική κοινωνία μας...

χαιρετώ, και σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

Μυαλά Πανέ είπε...

να' σαι καλά, μακάρι να ξυπνήσει η κοινωνία και να μη μείνει το γράψιμο το αποτύπωμα μιας σιωπηλής κραυγής και του πνιγμένου πένθους.
Τα ξαναλέμε σύντομα.

Υ.Γ: Όσο για το όνομα σε παραπέμπω στην πρώτη πρώτη ανάρτηση του blog.