Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

χίλια μύρια κύματα μακριά από τη Φουκουσίμα



 18 Σεπτεμβρίου 1922, Σμύρνη. Μια πόλη από τις πλέον ευρωπαϊκές της Ανατολικής Μεσογείου ζει τις τελευταίες ημέρες ελευθερίας της (δυτικής ελευθερίας) προτού παραδοθεί στην πυρά μαζί με τους κατοίκους της και ξαναγνωρίσει την οθωμανική βαρβαρότητα με ότι αυτό συνεπάγεται...
Οι κάτοικοί της "συνωστισμένοι" στις προκυμαίες το ελάχιστο που αισθάνονται είναι αυτός ο συνωστισμός. Μαστίζονται κυρίως από την πείνα (αφού οι περισσότεροι δεν έχουν φάει τίποτε για πολλές ημέρες-όσες διήρκεσε το ταξίδι τους από την ενδοχώρα), την δίψα (που τους θερίζει κατά δεκάδες στον εκεί συνωστισμό τους) και τον καυτό ήλιο που επιτείνει την τελευταία. Περιουσίες, πολύτιμα κοσμήματα, καθαρός χρυσός αλλάζουν χέρια σε αστραπιαίο χρόνο κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί ή για μια κούπα νερό... γύρω στο 1.500.000 κόσμος είναι "συνωστισμένος" στα μικρασιατικά παράλια εκ των οποίων οι περισσότεροι στις ακτές της Σμύρνης καθώς ειχαν έρθει εκεί για ασφάλεια...

Τα Ελληνικά πλοία έχουν εξαφανιστεί φυγαδεύοντας όπως όπως τους ένστολους και τους πολύ πλούσιους. Υπάρχουν μόνο συμμαχικά δυτικά, Αγγλικά Γαλλικά Αμερικανικά Ιταλικά και αρκετά εμπορικά καθώς το λιμάνι της Σμύρνης ήταν από τα κεντρικότερα. Τα περισσότερα πλοία έχουν τραβηχτεί στα ανοικτά ενώ απόσταση ασφαλείας τηρούν τα πολεμικά των δυτικών στόλων. Όλα μαζί θα μπορούσαν να φυγαδεύσουν χωρίς κόπο, απειλή ή κίνδυνο τους άμαχους. Δεν το κάνουν. Επιδεικτικά ξαναπετούν στη θάλασσα τους εξαντλημένους που απελπισμένοι κολυμπούν στα βρώμικα νερά και προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στα πλοία ή τις λέμβους. Στην προκυμαία υπάρχουν κάποια πολεμικά Γαλλικά και Ιταλικά που φυγαδεύουν μόνο τους δικούς τους υπηκόους. Οι κανονισμοί είναι αυστηροί και το Αγγλικό πολεμικό ναυτικό επιτηρεί το εμπάργκο στην προκυμαία. Κανείς να μην πλησιάσει... Ο Τούρκικος στρατός επίσης επιτηρεί την προκυμαία. Ακόμη κι ο ίδιος ο Κεμάλ είχε περάσει με αυτοκίνητο και είχε δει τον συνωστισμό... Διάφοροι τυχάρπαστοι άτακτοι επιδίδονται σε πλιάτσικο ακόμη και συλήψεις υπόπτων, τους οποίους "γδύνουν" πίσω από τις αποθήκες. Η προγιαγιά μου είχε ακούσει χαρακτηριστικά τις φωνές τους καθώς στη συνέχεια τους "περιποιούνταν".




Η Ιαπωνία στον Α παγκόσμιο πόλεμο είναι μια χώρα αγκυλωμένη στις παραδόσεις και στα έθιμα του 19ου αιώνα. Μόλις έχει κάνει κάποια δειλά βήματα εκσυγχρονισμού, αλλά είναι ακόμη ήκιστα. Ένεκα εμπορικών σχέσεων με τη Δύση κάποια πλοία της εξυπηρετούν το διεθνές της εμπόριο από την Αμερική, Ευρώπη, ανατολική Μεσόγειο, Σουέζ και πίσω στη Γιοκοχάμα το μεγάλο διεθνές λιμάνι της. Ότι έχει τελειώσει έναν πόλεμο με την Τσαρική Ρωσία για τον έλεγχο των Σαχαλίνων νήσων και τώρα βρίσκεται σε τροχιά προσέγγισης με την επαναστατική Ρωσία. Απόρροια αυτού είναι η φιλο-Τουρκική επίσημη πολιτική της την περίοδο εκείνη.

Για έναν μέσο Ιάπωνα αξιωματούχο της εποχής εκείνης η προσωπική του ζωή δεν έχει σημαντική αξία. Κυρίως ενδιαφέρει ο δρόμος της τιμής που ακολουθεί και συνεπάγεται συνέπεια μέχρι θανάτου στις υποχρεώσεις έναντι στους άρχοντες και στον Αυτοκράτορα. Το να παραβεί ένας Ιάπωνας κανόνες την περίοδο εκείνη είναι ότι πιο απίθανο. 

Εντούτοις κόντρα στις επιταγές της τιμής, κόντρα στις απειλές της Δύσης και του Αγγλικού Ναυτικού και κυρίως κόντρα στον Τουρκικό στρατό, είναι ο καπετάνιος του ιαπωνικού εμπορικού πλοίου, που βρίσκεται αγκυροβολημένο στο λιμάνι της Σμύρνης, που μόνο αυτός πετάει στη θάλασσα το πανάκριβο εμπόρευμα. Στη συνέχεια διατάζει και προσεγγίζουν την προκυμαία. Είναι το πρώτο πλοίο που παραλαμβάνει πρόσφυγες από την προκυμαία χωρίς χαρτιά... Κατά τις περιγραφές της εποχής παρέλαβε όσους χωρούσε...

Μετά το παράδειγμά του κι ένα Ιαπωνικό πολεμικό πλοίο έστειλε λέμβους και διέσωσε πρόσφυγες. Το βεβαιώνουν διασωθέντες...


Όλη η υπόλοιπη επιχείρηση και μεταστροφή της στάσης της Δύσης συνέβη αργότερα. Ίσως να ένιωσαν και τύψεις καθώς οι Ανατολικοί Ιάπωνες τους ξεπέρασαν σε ανθρωπισμό, ενώ αυτοί διακύρησσαν στη Δύση τη σκληρότητά τους. Τα ιαπωνικά πληρώματα προέβησαν σε αυτές τις ενέργειες αυτοβούλως χωρίς να λογαριάσουν κανέναν. Ούτε τα πολεμικά σκάφη ούτε ο Τουρκικός στρατός τόλμησε να πειράξει αυτούς τους σκληροτράχηλους ναυτικούς που είχαν τη φήμη περισσότερο των πολεμιστών παρά απλών ναυτικών...

Τα υπόλοιπα, τη μεταστροφή της Δύσης και την διάσωση τελικά μέρους των προσφύγων (γιατί πολλοί βρήκαν εκεί τραγικό θάνατο από το "συνωστισμό" με μαχαίρια των Τσετών) τα έχει καταγράψει η Ιστορία... Εκείνους που δεν έχει διασώσει και καταγράψει είναι τα ονόματα των πλοίων και τους πρωταγωνιστές από τα ιαπωνικά πληρώματα που πρώτοι παρήκουσαν τις εντολές και τις εμπορικές υποχρεώσεις τους και προτίμησαν να σώσουν ζωές αθώων. Ένα παράπτωμα που για το λαό εκείνον τιμωρούταν με παραδειγματικό θάνατο...

Ίσως για αυτούς τους λόγους δεν καταγράφηκαν από τους ίδιους τα περιστατικά. Για τους δυτικούς ήταν δύσκολο να διαβάσουν ιαπωνικά ονόματα στα πλοία. Ενώ τα συμβάντα αποτελούν κοινή επίσημη μαρτυρία σε όλους όσους παρευρέθησαν τότε στα γεγονότα: Πρόσφυγες, Δυτικούς, Τούρκους. Μετά από έρευνες που έχουν γίνει με πιο χρήσιμη εκείνη του κου Σταυρίδη, τα πιο πιθανά ονόματα για τα δύο πλοία ήταν: the Suwa Maru, Altai Maru, Fushimi Maru and Mishima Maru, καθώς είναι τα μόνα που περιλαμβάνονται στα νηολόγια της Μεσογείου τον Σεπτέμβρη του 1922.

Μου ήρθε αυθόρμητα τούτες τις μέρες η ιστορία με τα ιαπωνικά καράβια στο λιμάνι της Σμύρνης, ιδίως τώρα που ο λαός αυτός δοκιμάζεται σκληρά. Περήφανο θα με έκανε έμπρακτη εκεί ελληνική παρουσία και βοήθεια έστω σαν ανάμνηση αυτής της ζωτικής χείρας βοηθείας που αυτοί οι μακρινοί άγνωστοι είχαν δώσει τότε στους δικούς μας προγόνους...

31 σχόλια:

Thalassenia είπε...

Mε εκτίμηση στο σκεπτικό σου και σε αυτή την ανάρτηση.

http://www.youtube.com/watch?v=mTg3D1PoyUE&feature=related

Καλό απόγευμα.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια σε ευχαριστώ... ευχαριστώ και για το ωραίο απόσπασμα από τα "όνειρα" του Κουροσάβα... Είχα πολλά χρόνια να το δω...

φιλιά, καλό υπόλοιπο Κυριακής!

ξωτικό είπε...

Η ανθρώπινη υπέρβαση στις δυό της όψεις !!

"Συνωστισμό" συναισθημάτων και έκρηξη σκέψεων προκάλεσες !!

Εμείς οι άνθρωποι κόλαση και παράδεισος !!

και πόσο λοιδωρήθηκε ο καλλιτέχνης...

Σ'ευχαριστώ.

Εξύμνoς είπε...

Αν και έχω διαβάσει 1-2 βιβλία για την μικρασιατική καταστροφή, δεν το θυμόμουν ότι ήταν Ιαπωνικά τα πλοία αυτά! Υπέροχο πόστ Νίκιπλε. Το έχω πεί πολλές φορές ότι χαίρομαι να σε διαβάζω. Πάντα έχεις να πεις κάτι που θα με συνεπάρει.

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό καλησπέρα... πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική σου γωνία που πράγματι ανακαλύπτει την υπέρβαση σφαιρικά στο χρόνο και το χώρο εκεί. Έτσι, εμείς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για όλα. Μόνη μου παρηγοριά, αν ο ουμανισμός επικρατήσει... Και οι καλλιτέχνες λοιδωρούνται, μα αργά τις νύχτες όλοι μας σιγοψιθυρίζουμε τους στίχους ή σφυρίζουμε μέτρα από τις μελωδίες τους... Αφιέρωση ο Μολδάβας του Σμέτανα...

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Εξύμνε, καλησπέρα... Και εγώ είχα διαβάσει αρκετά χωρίς να συναντήσω το περιστατικό... Το πρωτοείδα στο middlesex του Τζέφρυ Ευγενίδη και στη συνέχεια το πρόσεξα (μου είχε διαφύγει αρχικά) στο "Η Σμύρνη στις φλόγες" της Μάρτζορυ Χαουτζπιάν. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Τα μπλογκς είναι αξιόλογα κυρίως για αυτό, γιατό ότι μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας... χαιρετισμούς

Άιναφετς είπε...

Την εποχή "εκείνη" η οικογένεια του πατέρα μου βρισκόταν στην Πόλη, ο πατέρας μου ήταν 5 χρονών τώρα που είναι 94.
Έζησα στην Πόλη και ήρθα στην Αθήνα όταν ήμουν 9 και σαν κοριτσάκι θυμάμαι τα γεγονότα του 56...που φυσικά δεν συγκρίνονται με αυτά της Σμύρνης...και δεν ήξερα την ιστορία των Γιαπωνέζικων πλοίων...και σ' ευχαριστώ!
Καλή νύχτα και καλό μήνα θα μας ευχηθώ!

Agrampeli είπε...

Απίστευτος λαός οι Ιάπωνες θαυμάζω τη δύναμη και την αξιοπρέπεια τους... Είναι ολοι μαζί σαν μια χούφτα, ένας για όλους και όλοι για έναν... κα θα τα καταφέρουν ξανά... Τι σχέση μπορούν να έχου οι νεοέλληνες??? ίσως έξω από εδώ τα καταφέρνουμε να είμαστε καλύτεροι... να είμαστε διαφορετικοί... δεν ξέρω... ελπίζω

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άιναφετς, καλησπέρα... Να είναι γερός και υγιής και να τα χιλιάσει ο πατέρας σου. Εφόσον θυμάσαι κάπως τα γεγονότα του 56 σαφώς υπάρχει η σύγκριση είναι το κλίμα της άρσης όλων των μέχρι τούδε συμβάσεων. Όπως είπε ο Καμπανέλλης σωστά για το Ματχάουζεν: Ξαφνικά η ζωή σου εξαρτάται 100% από άλλους και δεν υπάρχει καμία λογική που να χωρίζει τη γραμμή των ζωντανών από εκείνη των νεκρών. Το παραμικρό μπορεί να σε σκοτώσει έτσι απλά χωρίς λόγο.
Είθε οι εποχές αυτές να περάσουν ανεπιστρεπτί για το λαό μας...
Αντεύχομαι! καλό μήνα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αγράμπελη καλησπέρα... Είναι σωστά όσα γράφεις Κυρίως αυτό ήταν που με εξέπληξε περισσότερο στην όλη ιστορία. Οι πιο πειθαρχημένοι, οι πιο αφοσιωμένοι ήταν που αποστάτησαν από τα πρέπει, οφείλω τους και προτίμησαν να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Σαφώς ατρόμητοι, αψήφισαν τις απειλές τις σφαίρες και τα στραμμένα πάνω τους κανόνια... Σαν ομάδα αυθόρμητα αποστάτησαν και προέβησαν στη σωτηρία ψυχών, ότι πιο θεϊκό, ότι πιο ουμανιστικό. Τα υπόλοιπα είναι για τους μελετητές και τους ιστοριογράφους του μέλλοντος... Εκείνο που έχει για μένα σημειολογικά σημασία είναι πως μια χούφτα ανθρώπων το έκανε αυθόρμητα για έναν άγνωστο τους λαό και φυσικά εις βάρος τους, χωρίς ανταλλάγματα ή μικροϋπολογισμούς... Έτσι... κι όμως σήμερα χιλιάδες απόγονοι εκείνων των 600 ή 700 ψυχών οφείλλουν κυρίως τη ζωή τους και την ύπαρξή τους στην αυταπάρνηση αυτών των μακρινών άγνωστων... Που κατά τα λεγόμενα πολλών ιστορικών της εποχής, κυρίως κινητοποίησαν και αφύπνισαν και τους υπόλοιπους να προβούν σε διασώσεις...

gskastro είπε...

Φίλε Νίκιπλε αξίζει να τιμά κανείς τους ανθρώπους που δείχνουν ανθρωπισμό χωρίς να τους ζητηθεί, χωρίς να διαταχθούν. Ο Ιαπωνικός λαός έχω διαβάσει ότι είναι συναισθηματικός λαός, που όμως δεν το δείχνει. Και φυσικά κακίζω τον εαυτόν μου που δεν γνώριζε τέτοια περιστατικά ανθρωπιάς. Έχω διαβάσει πολλά για την Μικρασιατική καταστροφή, αλλά όπως φαίνεται όχι αρκετά.
Καλά έκανες και το ανέβασες στο blog σου για να μαθαίνουμε και οι υπόλοιποι.
Δες τώρα τη διαφορά με τη Λιβύη, μήπως οι Ευρωπαίοι γίναμε περισσότερο ευαίσθητοι και τρέχουμε να βοηθήσουμε; Δεν νομίζω, το συμφέρον πάνω απ’ όλα. Όπου επεμβαίνουμε (μιλάω για τη λευκή φυλή) είναι μόνο για συμφέρον. Στην Αφρική έχουν γίνει εκατόμβες και όμως δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Φίλε μου καλό σου μήνα, έστω και αργά και καλό σου βράδυ. Έλειπα σε χαλαρωτικό ταξίδι. gskastro

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε GsKastro, καλησπέρα... Καθόλου μην κακίζεις τον εαυτό σου για το γεγονός ότι το αγνοούσες... Και εγώ άλλωστε το αγνοούσα τελείως καίτοι κι εγώ -ένεκα καταγωγής-έχω διαβάσει κάποια βιβλία για την πυρπόληση και καταστροφή της Σμύρνης που προσωποποίησε σχηματικά ολόκληρη την Μικρασιατική καταστροφή. Ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με την ιστορία των ιαπωνικών πλοίων με το βιβλίο του Τζέφρυ Ευγενίδη middlesex στο οποίο για πρώτη φορά διάβασα το γεγονός. Μετά ευτυχώς που έπεσα πάνω σε σημαντικούς ανθρώπους που πράγματι έκαναν εντελλεχή αναζήτηση, για μένα δεν ήταν τίποτε σπουδαίου αυτό που έκανα πέρα από το να κοινωνήσω με φίλους και μπλόγκερς το γεγονός.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε πως από όλους τους άλλους καπετάνιους πρώτος και για πολλές ώρες ήταν μόνος ο Ιάπωνας καπετάνιος πέταξε το εμπόρευμα και διέσωσε πρόσφυγες.

Σε ότι αφορά την Αφρική δυστυχώς οι αμαρτίες είναι πολλές και δεν εκλείπουν και από τους ίδιους που σπαράσσονται από εμφυλίους, μα η Δύση είναι εκείνη που κυρίως έχει εγκληματίσει είτε άμεσα είτε έμμεσα εκεί στις χώρες αυτές...

Καλό μήνα και καλή Άνοιξη αντεύχομαι και ποτέ δεν είναι αργοπορημένα τα σχόλια φίλων στα μπλογκς. Τα μπλογκς είναι αθύρματα σκέψεων και οι σκέψεις (και κριτικές) φίλων συμπλόγκερς αλλά και καλοπροαίρετων σχολιαστών είναι ακριβώς αυτό που ταιριάζει και διόλου δεν τίθεται ζήτημα καθυστέρησης!

χαιρετισμούς εύχομαι και καλή δύναμη

fractal είπε...

Αγαπημένε μου nikiplos
Άφωνη με άφησε η ιστορία σου .
Δεν είχα ακούσει ποτέ το γεγονός αυτό, και άλλαξε περιστατικά την εικόνα που είχα για τους Ιάπονες σαν ανθρωπους με ψυχρό αίμα..
Πριν 90 χρόνια Αυτοί οι πολεμιστές-ναυτικοί έκαναν και κανουν μεχρι σήμερα ότι δεν κατάφεραν οι πρεσβύες τους τόσα χρόνια...
Να μας κάνουν να νιώσουμε τόσο φιλικά με τον λαό της Ιαπωνίας.
Την ιστορία την γράφουν οι απλοί ανθρωποι του λαού με την καρδιά τους..
Θα ηθελα φυσικά και εγω να σε ευχαριστήσω για την σημαντική πληροφορία..την δοσμένη τόσο σφαιρικά.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο φράκταλ, πολύ χάρηκα για το σχόλιό σου... συνέβαλα κι εγώ τουλάχιστον ήκιστα στο να μάθεις μια τόσο άγνωστη ιστορία... Είπες το πιο σωστό... έκαναν και αυτό αντανακλάται μέχρι σήμερα ότι δεν κατάφεραν οι πρεσβείες τους τόσα χρόνια... Όπως σωστά το είπες: Τις αποφάσεις τις παίρνουν τα γραφεία, την ιστορία όμως γράφουν οι άνρθωποι... εγώ σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου καλό μου... φιλιά και μιαν όμορφη Κυριακή εύχομαι...

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε, είχα καιρό να επισκεφτώ blogs..

Δεν θα ήθελα να εκληφθεί ως υπερβολή να πω ότι ένοιωσα μικρό ρίγος για αυτό που διάβασα.
Η γιαγιά της μητέρας μου ήταν απο το Άη Βαλή, είχαν εγκατασταθεί όμως στην Αθήνα πολλά χρόνια πριν τα γεγονότα της Μικράς Ασίας.
Όπως καμιά φορά συμβαίνει και για κάποιο διάστημα θέλεις να διαβάζεις συνέχεια για ένα θέμα ήταν μία περίοδος που διάβαζα συστηματικά για την καταστροφή στη Μικρά Ασία, από λογοτεχνία μέχρι ιστορικές αναφορές και εκτεταμένες διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα.
Όμως αυτό το γεγονός με τους Ιάπωνες δεν το γνώριζα και σ' ευχαριστώ γι' αυτή την πληροφόρηση.. λέει πολλά!
Και πολύ ευαίσθητη η σκέψη αυτή την εποχή για να αναφερθεί!

Καλό βραδάκι:)

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα...
Συγνώμη για την κάπως καθυστερημένη απάντηση αλλά κι εγώ ήμουν εκτός διαδικτύου για κάποιες ημέρες με την απέραντη ευχαρίστηση να οδηγώ στην κίνηση και τους δρόμους της Αθήνας... επιούσιου γαρ.
Τις χαμένες πατρίδες τις διαβάζουμε όχι για να τροφοδοτήσουμε το ελλιπές εθνικό εγώ μας με θυμό... Δεν σφυρηλατεί πατριώτες ο θυμός και πουθενά ποτέ δεν σφυρηλάτησε... Ο πατριωτισμός είναι αποτέλεσμα μιας αμοιβαίας κατανόησης, συνύπαρξης, ειρηνικής ή και φιλικής δοσοληψίας και κυρίως όταν αποπνέεται από αίσθημα δικαίου και ίσων ευκαιριών... Ξεστράτισα λιγάκι μα μόνο και μόνο να τονίσω, πως για μένα οι χαμένες πατρίδες δεν είναι παρά ένας μακρινός τόπος καταγωγής σήμερα που επιβάλει ακούσια κάπως τη μαγιά του σε μένα μέσα από το συναισθηματικό μου κόσμο, τις μουσικές και ίσως κάποιες παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Έτσι πλουτίζοντας τα συναισθήματά μου και τις γνώσεις μου ήμουν πάντοτε δεκτικός σε εμπειρίες, ακόμη και σε αυτές τις αιρετικές. Για αυτό και πάντοτε όπως και συ φαντάζομαι διάβαζα με ενδιαφέρον κάθε κείμενο που αφορούσε τη μικρασία, τη ζωή στα μέρη εκείνα... Έτσι και έπεσα στο κείμενο με τους Ιάπωνες, που έφερε με τη σειρά του άλλα κείμενα... Χαίρομαι που σου άρεσε και σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου και την ευαίσθητη ματιά σου...

Άνεμος είπε...

Φίλε σε θυμήθηκα γιατί έπεσε το μάτι μου σε ένα σχόλιό σου σε μένα τον Οκτώβριο του '08(έχει σημασία η ημερομηνία) όπου μεταξύ άλλων έλεγες:
100% ένοχοι οι Έλληνες όμως για τον τριτοκοσμικό βίο τους τον 21ο αιώνα... ο οποίος μάλλον τείνει να γίνει πραγματικά και όχι κατ΄αγανάκτηση "τριτοκοσμικός", αν κρίνουμε από το προς τα που πάει η κατάσταση...

Πού το ήξερες ρε φίλε κι εδώ στο Ελλάντα δεν είχαμε πάρει πρέφα τίποτα;

Άνεμος είπε...

Μετά πήγα να δω την κυρίως ανάρτηση αλλά την είχα δει προχθές. Τέλεια

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Άνεμε καλησπέρα...

Πολύ χάρηκα που είδα ένα σχόλιό σου...
Δεν διεκδικώ ούτε διεκδίκησα ποτέ μου ταλέντα προφήτου, τα οποία άλλωστε δεν έχω... ο συλλογισμός είναι μάλλον απλούστατος. Από τα μέρη που έχεις επισκεφθεί (και είχες τα μάτια σου ανοικτά, αυτό παίζει ιδιαίτερη σημασία) βρες ποιό είναι εκείνο που σου θυμίζει περισσότερο τη χώρα μας... Εμένα πάντως αρκετά μέρη στις ΗΠΑ, λιγότερα στην Ευρώπη... Καμία από τις στρεβλώσεις μας δεν είναι δική μας πατέντα... όμως το κακό πάντοτε επικρατεί και χαλάει οπουδήποτε υπάρχει κάτι καλό... Κρίνοντας λοιπόν σε τι φάση είμαστε όλοι μας χαμηλώνω τους τόνους και λέω απλά: Η κρίση θα περάσει, ο κόσμος όμως θα αλλάξει για πάντα... Αν αλλάξει προς το καλύτερο ή χειρότερο είναι στο χέρι των σημερινών πολιτών...
Με αισιοδοξία πάντοτε και πολλούς χαιρετισμούς...

Άνεμος είπε...

Κι εγώ πάντα χαίρομαι όταν βρίσκω χρόνο να σε δω ειδικά όταν είσαι τόσο αισιόδοξος αφού αυτή την ιδιότητα την έχασα μια για πάντα όταν βγήκα από την εφηβεία και αντίκρισα τον πραγματικό κόσμο...

fractal είπε...

ξαναπέρασα... φευγω σημερα για το Νησί.. Θα τα λεμε από εκεί

gskastro είπε...

Φίλε Νίκιπλε περαστικός για τις ευχές και να διαβάσω και κανένα σχόλιο στο blog σου. Προσπαθώ να γραδάρω τους ανθρώπους από αυτά που λένε, από αυτά που γράφουν και βλέπω πολλούς ωραίους ανθρώπους στο διαδίκτυο.
Σου εύχομαι Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα και να περάσεις ευτυχισμένα με την οικογένειά σου αυτές τις Άγιες ημέρες. gskastro

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Άνεμε σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Δεν είναι θέμα εφηβείας... μάλλον προσπαθούμε να πιαστούμε από όπου μπορούμε όλοι μας...

nikiplos είπε...

Αγαπημένο φράκταλ, εδώ είσαι πάντοτε ευπρόσδεκτο να περνάς οποτεδήποτε θέλεις κάτι να πεις, ακόμη κι αν είναι άσχετο με τις αναρτήσεις...Καλά να περάσεις θα τα λέμε λοιπόν ενόσω είσαι στο νησί σου πλέον...

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε gskastro το γραδόμετρό σου φαίνεται ότι φτιάχνει ακριβά ποτά κι αρώματα χρόνια τώρα... Σου εύχομαι κι εγώ καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα... Να περάσεις γαλήνια και όμορφα...

ξωτικό είπε...

ωωωχωχωχ δύσκολο κομμάτι μου αφιέρωσες (χαχα τεχνικώς εννοώ το έχω παίξει στο ορχηστρικό παρελθόν μου) πολύ σ'ευχαριστώ (τώρα κατάφερα να δω την απάντηση....
Καλή ανάσταση .....γενικώς!!
Καλό Πάσχα ειδικώς !!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πόσα δε γνωρίζω και πόσα μαθαίνω...

Άξιζε η αναφορά σου αυτή.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ με ΥΓΕΙΑ, ΓΑΛΗΝΗ και ΧΑΡΑ!!!

Φιλί και Γλαρένες αγκαλιές

Άστρια είπε...

Δεν είναι θέμα εθνικοφροσύνης βέβαια, η ιστορία του τόπου όπως και η γλώσσα του είναι αλληλένδετα με την ψυχή και τον τρόπο που σκέπτεται.

Αγαπητέ Νίκηπλε, ευχές πολλές σου αφήνω για Καλή Ανάσταση γεμάτη από το νόημά της, αυτό της αγάπης

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό, χάρηκα ιδιαίτερα για αυτό, για το ορχηστρικό παρελθόν σου και τη δυνατότητά σου να φέρεις εις πέρας τεχνικά δύσκολα κομμάτια... Ο Μολδάβας από τα πλέον αγαπημένα μου... Ευχές και συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, απουσία δικτύου γαρ...

nikiplos είπε...

Αγαπητή γλαρένια, καλησπέρα... ζητώ συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση... πολύ όμορφη η κάρτα σου και σε ευχαριστώ για αυτήν... αυτό που ακριβώς πρέπει σε αυτές τις μέρες... Εύχομαι καλό μήνα...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα... έτσι όπως ακριβώς τα λες... Να προσθέσω μόνο ότι η ιστορία του τόπου μας έχει πολλές Μ. Παρασκευές και λίγες Αναστάσεις... Ευτυχώς ή δυστυχώς τις εορτάζουμε θεαματικά και θορυβωδώς... πως αλλιώς θα εορτάσει κάποιος την Ανάσταση? Αντεύχομαι Αγάπη και ανάσταση για όλους μας...