...χάλκινο μετάλλιο...

Αυτές τις τελευταίες ημέρες του εκάστοτε έτους κάνω πάντοτε απολογισμό...

... Τι κατάφερα, τι έπραξα, σε τι απέτυχα, τι άλλαξε τη ζωή μου (σπάνιο αυτό)...

... Επίσης σε τι απέτυχα, πόσο αναβλητικός ήμουν, πόσα πράγματα που εξ αγγαρείας με πήγαν πίσω... κλπ

...Όλα αυτά τα προσπερνώ καθώς είναι ήδη τετελεσμένα... οκ σε αυτό, καλά σε εκείνο, θα προσπαθήσω για το δείνα ή θα αποφύγω τα τάδε γιατί με παν πίσω (αν και οικονομικά μου αποφέρουν)...

... Εκείνα όμως που δεν φεύγουν από το νου μου, είναι τα ταξείδια που δεν έκανα... Εκείνα που δεν πραγματοποιήθηκαν από δικούς μου ενδοιασμούς, φόβους...

...Εφέτος έχασα την ευκαιρία να κάνω ένα ταξείδι στην Κρακοβία... στο Iνστιτούτο Stefan Banach... (Εσείς οι θετικοί θα θυμάστε τους χώρους Banach από τη συναρτησιακή ανάλυση)... Δεν θα πήγαινα βέβαια μόνο για τουρισμό, αλλά αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένος να κάνω τον τουρίστα, ακόμη και στο συνέδριο που πραγματοποιούταν εκεί... Να δω την κεντρική Ευρώπη, που είναι αναμφισβήτητα η αγαπημένη μου... Αυτές οι μεσαιωνικές πόλεις με τα πλακόστρωτα πεζοδρομημένα ιστορικά κέντρα, που είναι χαρά οφθαλμού να πεζοπορείς και να χαζεύεις στα μαγαζιά... Να κάτσεις στις μπυραρίες τους και να δοκιμάσεις τη φετινή σοδειά και τα "τοπικά" εδέσματα που οι ιδιοκτήτες διαβεβαιώνουν ότι είναι παραδοσιακά εκεί της περιοχής... Να περιτριγυρίσεις στα βιβλιοπωλεία τους... Να πας στις εκκλησίες τους και να ακούσεις μαδριγάλια και μελωδίες του Corelli ή του Bach τραγουδισμένες από μελίρρυτες χορωδίες... Να νοικιάσεις ποδήλατο και να χαρείς σαν 12χρονο τότε που αμέριμνος μπορούσες ακόμη να ποδηλατείς άφοβα...

... να ξεχαστείς κάτω από τις ερυθρές οξιές σε κάποιο από τα φροντισμένα πάρκα τους με κάποιο βιβλίο... να εισπράξεις κάποιο ζεστό χαμόγελο από όμορφη κοπέλα... να δροσιστείς από τον παγωμένο δυτικό τους άνεμο... να χαθείς μέσα στα bazar ψάχνοντας ανάμεσα σε μικροαντικείμενα λογής λογής... Να καθήσεις κάτω από φοντάνα υπό το άγαλμα αναγεννησιακού συμπλέγματος και υπό το άγρυπνο βλέμμα κάποιου διαφωτιστή σε εσένα τελείως άγνωστου...

... κι αφού ευφρανθείς, μεθύσεις και νιώσεις ανάλαφρη την καρδιά σου, να νιώσεις αυτόν τον γλυκό νόστο για τους δικούς σου ανθρώπους και να κινήσεις για το γυρισμό... προσφέροντας στους δικούς σου από τα μικροαντικείμενα που μάζεψες στο διάβα σου...

Να τα πούμε?...

Καλημέρα και χρόνια πολλά!!!

...Τα πρώτα κάλαντα τα είπα 7 ή 8 χρόνων σε γειτονιές και χωματόδρομους μεγάλης επαρχιακής πόλης. Είχα έναν ενοιασμό, ντροπή... Μόνο τα χαμόγελα αυτών που άνοιγαν τις πόρτες μου έδινε θάρρος...

... το καλό είναι ότι υπήρχαν ακόμη γειτονιές τότε... τα μονόπατα σπίτια με τις διάφανες θύρες που αντιφέγγιζαν από μέσα το φως που εξέπεμπαν τα λαμπιόνια κάποιου στολισμένου Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Ρυθμικό φως, μες την ησυχία, γαλήνευε κάπως την πρωτόλεια αγωνία μου...

... Θυμάμαι ακόμη τον πρώτο άνθρωπο που μας άνοιξε... Ήταν ένας άνθρωπος γύρω στα 40, ο οποίος πρέπει να είχε ξυπνήσει για να πάει στη δουλειά του... "Πέστε τα μιας κι είσαστε οι πρώτοι!", και έσκαγε ένα χαμόγελο όλο υπερηφάνεια... Δεν ρώτησε τίποτε... Τα είπαμε, με εμένα μάλλον να τρεμοπαίζει η σε άλλες περιπτώσεις στεντόρεια φωνή μου... Μας φίλεψε και δύο μελομακάρονα... και πλήρωσε και το αντίτιμο... Ήταν ακριβώς 5 δραχμές στον καθένα, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για τα 70s. αν σκεφτείτε ότι περίπου έδιναν δύο δραχμές κατά μέσον όρο, με εξαίρεση τους Θείους που έδιναν πολύ περισσότερα...

...Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η πρώτη φορά και δεν ξέρω ακριβώς το λόγο... Και εκείνη η γειτονιά, που περιττό να πω πως δεν υπάρχει πια καθώς έχουν ξεφυρώσει αγενέστατα τεράστιες πολυκατοικίες... Εντύπωση ωστόσο μου κάνει το γεγονός ότι οι γονείς μου μας είχαν αφήσει έτσι μόνα τους δύο μικρά παιδιά να περιπλανηθούν στην γειτονιά μες τη νύχτα... Είχαν λίγο έως πού τη δική μου σημερινή ηλικία...

Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα, και καλές γιορτές!

Για πόσο πάει…

Καλημέρα… (μέσα από τις εορτές…)…

Πήγα σήμερα να ψωνίσω τα βασικά για το σπίτι και στάθηκα στο φούρνο, όπου πήρα ψωμί… Αυτές τις ημέρες τα αρτοποιεία έχουν την τιμητική τους. Γλυκά, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, κέικ και κάθε λογής «Χριστουγεννιάτικο» γλύκισμα εκτίθεται στις βιτρίνες… Ο δικός μου φούρνος είναι μάλλον λιτός, και στη βιτρίνα του είχε και σήμερα σταθερά τις τυρόπιτες, ένα είδος παρακαλώ, τις κλασσικές. Το μόνο που θύμιζε ότι μπορεί να είναι γιορτινή ημέρα, είναι δίπλα στο ταμείο ένα εμβόλιμο σκεύος όπου υπάρχουν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα. Διάθεση προς 8.4€ το κιλό…

… Μια κυριούλα κάποιας ηλικίας (γύρω στα 80) προσπαθεί να συμμαζέψει τσάντες από διάφορα super market, μανάβικο κοκ. Αγοράζει ψωμί το φθηνότερο που διατίθεται, και ρωτάει για τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Η τιμή που ακούει της φαίνεται κάπως απαγορευτική και φεύγει προσφωνώντας ευχές τόσο στους δύο αρτοποιούς, όσο και σε εμένα που ήμουν ο επόμενος υποψήφιος πελάτης.

… Της αντεύχομαι ολόψυχα, αλλά ταυτόχρονα την παρατηρώ… Είναι φτωχικά ντυμένη πράγμα που αναδεικνύει την πενιχρή της σύνταξη… Στη συνέχεια παρατηρώ τους έτερους ηλικιωμένους που βρίσκονται εγγύς στη μυωπία μου και μου δίνουν την ίδια εντύπωση… Άνθρωποι απόμαχοι της ζωής με τα καλά τους και τα κακά τους να παραδέρνονται και να μην μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα τόσο δα κουτάκι μελομακάρονα… Φτωχικά ντυμένοι ίσως το υστέρημά τους να πηγαίνει στα τέκνα ή στα εγγόνια τους…

… Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τα αναξιοπρεπή γηρατειά… Και αν αυτά προέρχονται σε αρρώστια ή ανημποριά πάει κι έρχεται… Αν όμως αυτά προέρχονται από φτώχια τότε είναι στα σίγουρα το χειρότερο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ούτε να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μπορούν, ούτε να διεκδικήσουν κάτι…

… Τσουπ! Το φλας μπακ… Βιέννη 1988… Φιλοξενούμουν σε μια κάπως εργατική γειτονιά, το Leopoldau, βορειοανατολικά. (Ας τονίσω εδώ ότι σε όλες τις Ευρωπαϊκές δυτικές πρωτεύουσες τα ανατολικά προάστια είναι τα χειρότερα, σε αντίθεση με εμάς εδώ που πηγαίνουμε με τις μεσανατολικές χώρες σε αυτή την regional διάταξη). Θυμάμαι τους τότε γέροντες εκεί… Δεν ήταν πλούσιοι, η σύνταξή τους, όμως επαρκούσε να συντηρούν αξιοπρεπέστατα σπίτια και να διάγουν έναν καθόλα ποιοτικό τρόπο ζωής… Μπορούσαν να πάρουν δώρα στα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, και να κεράσουν καμιά μπύρα μια τυχαία γνωριμία τους, χωρίς να αισθάνονται ότι πιέζονται… Ήταν οι αντίστοιχοι του ΙΚΑ δικοί μας…

Τσουπ, πάλι πίσω στο Greece. Οι γέροντες εδώ παίρνουν συντάξεις πείνας, που δεν τους φθάνουν ούτε για τα στοιχειώδη… σύγκαιρα στον αντίποδα, παχυλοί γέροντες βιώνουν τα ύστερά τους χρόνια με πλούτο, για τον οποίο δεν μόχθησαν και τόσο στην πλειοψηφία τους, αλλά συγκυριακά ή με αθέμιτα μέσα απόκτησαν…

… Η τηλεόραση να προσβάλει τη νοημοσύνη μου με το να μου εμφανίζει ότι τάχα πίσω από το Ζαχόπουλο κρύβεται ερωτικό ρόζ σκάνδαλο… Έχω την εντύπωση ότι μόνοι τους λένε τις ειδήσεις πλέον και μόνοι τους τις βλέπουν… Ο απλός κόσμος είναι έξω μακριά σε έναν άνισο για αυτόν αγώνα… Μόνο στην επαρχία ίσως ακόμη διατηρούνται κάποιες σταθερές...

…Παρατηρώ μερικούς φίλους και συγγενείς μου… Όταν ο πεθερός, θείος ή οτιδήποτε έχει «καβάντζες» του μιλούν στον πληθυντικό, με σεβασμό και ακούν τις αρλούμπες που λέει με προσήνεια… «Τι λέτε κύριε Γιάννη επί αυτού του θέματος?» Οι ίδιοι απευθύνονται στον άλλο θείο, συμπέθερο που δεν έχει τις «καβάντζες» του και είναι χαμηλοσυνταξιούχος με αναίδεια και κομπορρημοσύνη… «Τι κατάλαβες μπάρμπα-Γιάννη, τόσα χρόνια? Να τα, τα χαΐρια σου …»

… Τόσο ωραία…

…Πάντα όταν συναναστρέφομαι ηλικιωμένους προσπαθώ να έχω τρία πράγματα: Υπομονή (την αξίζουν), Σεβασμό (ένεκα ηλικίας) και τέλος Κατανόηση… Και κυρίως να μην είμαι ευγενικός ή αγενής ανάλογα με τα εισοδήματά τους αλλά ανάλογα με τη μωρία τους και τη ματαιοδοξία τους…

… Ερυσίχθονας

… Αποφάσισα να κάνω ψυχανάλυση στον εαυτό μου… Μάλλον σήμερα τη νύχτα το υποσυνείδητο αποφάσισε να μου κάνει ψυχανάλυση, καθώς ονειρεύτηκα τους παιδικούς μου φόβους… Όχι τους αθώους… αυτούς που όλοι είχαμε στα βαθιά παιδικά μας χρόνια… Αυτούς σταδιακά τους αντιμετωπίσαμε και τους ξεπεράσαμε… Πχ τα φίδια… πολύ μικρός φοβόμουν τα φίδια από τις περιγραφές των μεγάλων… ώσπου είδα για πρώτη φορά live φίδι… Δε λέω ότι δεν το φοβήθηκα, αλλά περισσότερος ήταν ο θαυμασμός μου καθώς το είδα για πρώτη φορά να λικνίζεται με χάρη στη χλόη…

… Μιλώ για τους άλλους παιδικούς μου φόβους… εκείνους που αναίτια έπεσα επάνω τους και δεν τους ξεπέρασα ποτέ… Ως φυσικό τους καταχώνιασα και έτσι εχθές το βράδυ το υποσυνείδητό μου αποφάσισε να μου τους θυμίσει…

… Ο πρώτος ήταν όταν βρήκαμε τη γιαγιά μου νεκρή η οποία είχε πεθάνει ημέρες… Στην Αθήνα ήταν ο μεγάλος καύσωνας και εμείς διακοπεύαμε ως οικογένεια σπασμένοι καθώς ήμασταν ήδη μεγάλοι (τελικά αυτός ο φόβος δεν είναι και πολύ παιδικός)… τρεις ημέρες έλλειψης επικοινωνίας (δεν υπήρχαν κινητά τότε) ήταν αρκετές για να μας χωρίσει μια άβυσσος… Γυρίσαμε σχεδόν ταυτόχρονα και με τον Πατέρα μου τη βρήκαμε… «Κοιμόταν» στο κρεβάτι της, καθώς είχε φύγει αθόρυβα, όπως έζησε σε αυτόν τον κόσμο… Θυμάμαι το πρώτο που έκανα ήταν να την χαϊδέψω στο χέρι… Η μυρωδιά εκείνη θα μου μείνει αξέχαστη, σχεδόν για πάντα…

… Ο δεύτερος φόβος μου ήταν όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τη Φυλακή του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι του Ναυπλίου… Ήμουν δεν ήμουν 10 χρόνων όταν είχαμε πάει με τους δικούς μου εκδρομή εκεί… Τον γνώριζα από τους σχολικούς παροξυσμούς που στη δεκαετία του 70 να τονίσω ότι ήταν πολύ έντονοι… «να αναφωνήσουμε με ενθουσιασμό!» Ούρλιαζε ο Δάσκαλος… και το σώμα του έπεφτε σε σπασμούς... ενώ το καφέ κοστούμι του κυμάτιζε… «Ζήτω Η πατρίς!, Ζήτω το Έθνος! Ζήτω ο Γέρος του Μορέως!». Η άλλη μου αντίληψη για αυτόν ήταν από τα βιβλία του Τάκη Λάππα που μου είχε δωρίσει ο Θείος μου και ήταν εκλαϊκευμένη (για παιδιά) μυθιστορηματική εξιστόρηση του βίου των ηρώων του 21. Θυμάμαι μόλις εκείνο το καλοκαίρι είχα ρουφήξει αυτό του Γέρου… Εκεί υπήρχε μια συνοπτική περιγραφή για περιορισμό του από τους έτερους συν-ήρωες με μικρό υπαινιγμό (ήταν δεκαετία του 70 ξαναθυμίζω) για τη νομή της εξουσίας…

… Ανεβήκαμε κάπως πρωί τα σκαλιά του Παλαμηδίου με τον πατέρα μου να ασθμαίνει να φθάσει τα δυο του αγόρια, που τότε ήταν 10 και 12 ετών αντίστοιχα… Ο ολόλαμπρος ήλιος έβαφε τέλειες μαρμαρυγές πάνω στις γρανιτένιες πέτρες του κάστρου… πρώτη στάση η εκκλησία όπου κάναμε το σταυρό μας και ανάψαμε και ένα κερί στον Άγιο Ανδρέα στον οποίο ήταν ονοματισμένος ο προμαχώνας… Στη συνέχεια μια ταμπέλα οδηγούσε «ΠΡΟΣ ΦΥΛΑΚΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ» έτσι νέτη σκέτη χωρίς προσφώνηση… Που «στρατηγού» που «Γέρου του Μοριά» που τέτοια… ούτε καν Θεόδωρου, που σε τελευταία ανάλυση ήταν και το όνομά του… τίποτε από όλα αυτά…

… Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια… Μια στοά, ένα πορτάκι που και εγώ ως δεκάχρονο έπρεπε να διπλωθώ για να μπω, και μετά ένας σκοτεινός λαβύρινθος για να οδηγήσει σε ένα κελί ολοσκότεινο σωστό τάφο… κακός αερισμός, υγρασία και (τότε) δεν υπήρχε λαμπτήρας… κεριά φώτιζαν το εσωτερικό ενός άθλιου κελιού…

… Έπεσα στη μαύρη κατάθλιψη… Αντί του ενθουσιασμού μου να δω τα μέρη που στάθηκε ο Γέρος, οι συν-έλληνες μου προσέφεραν έναν ωραίο τάφο για να τον θάψουν πριν την ώρα του… Οι γονείς μου, ρωτούσαν τι έχω αλλά που να τους εξηγούσα… Πήγαμε για μπάνιο στην Καραθώνα που ο ήλιος χρυσάφιζε με τις ακτίνες του, αλλά εγώ εκεί… να προσπαθώ στην άμμο να απεικονίσω το κελί… να μιμηθώ εκείνους που το έχτισαν… και είχα απορία…

… Τι σκατά λαός είναι αυτός που κλείνει σε μπουντρούμια αυτούς που έχυσαν το αίμα τους για να τον ελευθερώσουν? Μήπως δεν ήθελαν να απελευθερωθούν και τον εκδικήθηκαν? Οι Αμερικανοί μήπως παλούκωσαν τον George Washington? Και αυτοί δεν ήταν καν έθνος… Τα αθάνατο κρασί του 21 ήταν κακοφορμισμένο και βρωμούσε μέσα στο παιδικό μυαλό μου… Το κακό ήταν ότι δίδασκε και τους υπόλοιπους Έλληνες από τότε για το τι μέλλει γενέσθαι…

… Η μόνη μας ελπίδα οι δύο δικαστές που είχαν παραιτηθεί…

… Εχθές βράδυ λοιπόν ονειρεύτηκα ότι επισκεπτόμουν το μπουντρούμι του Παλαμηδίου… Από την είσοδο είχε τη μυρωδιά του υπνοδωματίου της Γιαγιάς μου τότε που την είχαμε βρει…

… Συγχωρέστε με αν σας κάθισα με βία στην καρέκλα του ψυχαναλυτή και εγώ την ξάπλωσα άνετα στο ωραίο ανάκλιντρό του…

Οι νεραντζιές θα ανθίσουν και φέτος...

... Για δες... από όλα ετούτα τις τελευταίες ημέρες, συνάντησα το σαλόνι μας... το θυμάσαι? βέβαια λείπει ο τοίχος, αλλά ούτως ή αλλέως άχρηστος ήταν καθώς εκεί υπήρχε το παράθυρο με θέα τις νεραντζιές...

... Θυμάσαι τότε που πρωτοπήγαμε? ότι είχε ηλεκτροφωτιστεί η γειτονιά σου... είχαν χαθεί οι σκιές και τα σκοτεινά σημεία... λέγαμε τότε ότι η νύχτα έγινε μέρα... αναγκαζόμασταν πλέον να συναντιόμαστε πιο μακριά από το σπίτι σου, από φόβο των (πολλών) καλοθελητών γειτόνων... Δεν είχαμε ανάγκη από πανσέληνο, ή αστροφεγγιά για να βλέπω στο σκοτάδι το κατάλευκο χλωμό πρόσωπό σου...

... χτύπησα το κουδούνι ντάλα μεσημέρι... όλο το πρωί έπινα ούζα για να αντέξω... Δεν με περιμένατε... Στον πατέρα σου έδωσα κάτι σαν σχεδόν τελεσίγραφο, αλλά το μάτι μου γυάλιζε κι έτσι υποχώρησε ο άνθρωπος... Ύστερα μετακομίσαμε εκεί...

... Θυμάσαι τη βέράντα και τον κήπο? εκεί έκανε τα πρώτα της βήματα η κόρη μας... πόσες φορές μέτρησαν την απόσταση τα χιονόλευκά της χεράκια... και το πρόσωπό της που έκανε γκριμάτσες καθώς είχε απόσταση να διανύσει ακόμη... Γύριζα κατάκοπος από τη δουλειά... έβγαινα από το ντους και το ποντικάκι ερχόταν αμέσως στην αγκαλιά μου να κουρνιάσει... σχεδόν αμέσως αποκοιμιώταν...

...όταν έβρεχε κοιτούσες αμήχανα από το τζάμι προς το (μακρινό τότε) χωματόδρομο... με περίμενες πάντα να γυρίσω... Εγώ έβλεπα το πρόσωπό σου και όλη η κούραση ως δια μαγείας εξαφανιζόταν... Σε αγκάλιαζα σφιχτά και ένιωθα ένα σφίξιμο... Θεέ μου ας μας έρθουν τα χρόνια καλά... Είχα πάντα την αίσθηση ότι όλη αυτή η ευτυχία ήταν από κάπου κλεμμένη και σύντομα θα έρχονταν να μου την πάρουν... Μα εσύ ήσουν από την άλλη πλευρά πάντα δυνατή... μου κρατούσες σφιχτά το χέρι...

... Γυρίζω πλέον μόνος... εσύ βλέπεις έφυγες σαν κεράκι... Εγώ κοντεύω να σε φτάσω... έτσι όπως σέρνω τα βήματά μου βαριά... Ποτέ άλλωστε εκεί στις αλάνες του 50 δεν είχα καταφέρει να σε φτάσω... ούτε στο χορό που λικνιζόσουν αέρινα... Ας είναι... γράψαμε κι εμείς την εκλειπτική μας τροχιά και αθόρυβα φύγαμε από αυτό το μέρος για πάντα... Η κρεβατοκάμαρά μας ξέρεις δεν υπάρχει πια... δόθηκε κι αυτή σαν τη ζωή μας αντιπαροχή... Η κόρη μας στην Αθήνα εγκλωβισμένη μες την κατάθλιψη και το διαρκές τρέξιμο... Πόσο θα ήθελα να της προσφέρω έστω και λίγα από τη δική μας ευτυχία...

... Για σκέψου θείε... τυχαία έπεσα στο σπίτι σου... εκεί που ανυπομονούσα να έρθουμε τις Κυριακές με τους γονείς μου για να παίξω ατέλειωτες ώρες στις νεραντζιές...

Μικροί Περιπατητές...

Πόσο με γαληνεύει η θάλασσα που με το γαλάζιο της ατλάζι καθρεπτίζει όλον ετούτον τον κόσμο και τον φιλτράρει αποδίδοντάς τον σε μένα πίσω αγνό και καθάριο.

Κι ο ήχος του φλοίσβου αποδίδει την πρέπουσα μελωδία στον καμβά που φτιάχνει ο χρωστήρας του Θεού βάφοντας στην επιφάνεια του νερού τις σκιές των βράχων, το φως που τρεμοπαίζει και τον αντικατοπτρισμό Του.

Πόσο θέλεις να συγχωρήσεις τον κόσμο όταν τον αγναντεύεις μέσα από το φίλτρο ενός κρυστάλλινου ακρογιαλιού. Κι όλοι αυτοί οι μικροί περιπατητές, ξυπόλυτοι στην άμμο, καθώς απομακρύνονται, λιγνεύουν οι σιλουέτες τους και γίνονται όμορφοι…

Κι ύστερα, όταν εναλλάσσονται οι εικόνες, η Θάλασσα παίρνει το βλοσυρό βλέμμα της καθρεπτίζοντας το ψαρό του ουρανού που τον βαραίνουν τα σύννεφα… Μελίρρυτος ο φλοίσβος τότε δυναμώνει τη φωνή του μήπως και τον ακούσουν οι άνθρωποι που βολοδέρνουν ασθμαίνοντες μέσα στα οχήματά τους στην παραλιακή λεωφόρο… κωφεύουν ακούσια και έτσι χάνουν όλο αυτό το νόημα που υπό άλλες συνθήκες θα τους απάλυνε κάθε πόνο και θα γαλήνευε την ψυχή τους… Η βροχή με συνοδεύει και ως δια μαγείας διόλου δεν βρέχομαι, γιατί βαδίζω αργά σταθερά με μόνο σκοπό να ρουφήξω όλες αυτές τις εικόνες κι όχι να πάω σε κάποιον προορισμό…

Στο βάθος η νέα πόλη που στήνουν οι κωφοί άνθρωποι, επιτίθεται με βία στην παραλία και σε όλη αυτήν την αρμονία… Θαρρείς οι εκούσια κωφοί και τυφλοί να θέλουν να κρύψουν αυτήν την αεικίνητη μελωδία και από εμάς τους υπόλοιπους που προσπαθούμε να δούμε και να ακούσουμε και έτσι μαρσάρουν δυνατά και βωμολοχούν με τα κλάξον. Από την άλλη η φύση απομακρύνει σιωπηλά την ομορφιά και τη γαλήνη της, λιγνεύοντας σαν κύκνος τα βήματά της και αποσύρεται αθόρυβα…

Οι ζωές των άλλων…

… Συχνά ονειρεύομαι ότι είμαι ένας άλλος… Όχι κάτι άσχετο από αυτό που θα μπορούσα να γίνω, αλλά αυτό που πιστεύω ότι είχα τις δυνατότητες, και ξεστρατίζοντας σταδιακά το εγκατέλειψα κάποτε στην έρημο… Όλα αυτά τα δικά μου μπορεί, ενδεχομένως να ελλιμενίζονται σε ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο μερικές φορές με επισκέπτεται …

… «Αν είχα φύγει για την Αμερική, τότε που ήμουν 25 ετών και με είχαν δεχθεί τώρα θα ήμουν τουλάχιστον κάτι σαν τον Κ. ο οποίος ήταν υποδεέστερος από εμένα»… Καμιά φορά τα όνειρά αυτά χάνουν το μέτρο και φουσκώνω σαν διάνος καθώς φαντάζομαι ότι έχω γίνει πολύ σπουδαίος και ο κόσμος με επευφημεί… σύγκαιρα κινούμαι από τη θέση μου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προσγειωθώ στο δικό μου τώρα που όπως και να το κάνουμε είναι πιο ρεαλιστικό…

… «Αν είχα παντρευτεί την Μ, τώρα θα είχα παιδί 8 ετών και ένα ωραίο διαζύγιο»… «Αν είχα παντρευτεί την Π, τώρα θα είχα μόνο το διαζύγιο έχοντας υποστεί ένα ωραίο κέρατο» (Αυτό το τελευταίο κρίνοντας από τον τωρινό της σύζυγο και τον τωρινό της γκόμενο που και οι δύο υπήρξαν απατημένοι από one night stands)…

… Τότε έρχεται το υπερπροστατευτικό εγώ μου να δικαιώσει το δικό μου παρόν… «Α δεν είναι έτσι τα πράγματα… έπρεπε να μείνω ένεκα μπλα, μπλα κοκ»… Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι στο τέλος μετά από μια δίκη όπου ενάγων και κατηγορούμενος είμαι εγώ, αντιπαρατίθενται επιχειρήματα και στο τέλος αθωώνομαι πανηγυρικά λόγω αμφιβολιών…

… Τίποτε δεν διδάσκομαι από πράγματα που δεν τόλμησα τότε που έπρεπε…
να γκρεμίσω δηλαδή ότι με κόπο είχα μέχρι τότε φτιάσει και να προστρέξω για ένα άλλο απραγματοποίητο όνειρό μου… Κι αν αποτύγχανα? Θα βρισκόμουν στο μηδέν… πόσες όμως φορές η ίδια η ζωή, ενώ όλα μου παν άριστα δεν με έχει «μηδενίσει»…

… Ας είναι… γνωρίζω πλέον πως δεν είμαι soldier of fortune… κρατώ ερμητικά κλεισμένο όλο αυτό το συρφετό από «μακέτες» σε κάποιο παράλληλο συμπαντικό πεδίο στο νου μου… Όταν κερδίζω του βγάζω τη γλώσσα μου κοροϊδευτικά… όταν χάνω πάλι αναπολώ ψεύτικα στιγμιότυπα από αυτό και ονειρεύομαι γλυκά…

… Γυρίζω και κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη… σκάω ένα συνωμοτικό χαμόγελο… Σίγουρα δεν είμαι αυτός που ονειρευόμουν στα εφηβικά μου χρόνια… αλλά… «δεν είμαι κακός… καλός είμαι ο μπαγάσας…» Υπογραφή: Απελπισμένος εγωιστής

Millennium…

… Μικρές αχιβάδες σκορπίζουν την αντανάκλαση του φωτός απλόχερα στον κρυστάλλινο βυθό… Απάνω ψηλά στην επιφάνεια σταλάζει σιγά, σιγά το δάκρυ που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω εκκρίνει, γιατί δεν ήμουν ικανός… Κι αυτός είναι λίγο έως πολύ ο βυθός της ψυχής μου… Δεν υπάρχει πουθενά σκοτάδι, μόνο το άπειρο φως, που στέλνουν οι ακτίνες του ηλίου… Τη διαύγεια της ψυχής μου, μάταια προσπαθούν χρόνια τώρα να μου τη μολύνουν εκτοξεύοντας μελάνι, μαινόμενοι… μα χαίρομαι, που ύστερα από λίγο πάλι καθάρια είναι…

… Θυμάμαι χρόνια πριν, σε ένα νοτερό ακρογιάλι, που σε είδα να αναδύεσαι από τον καθρέπτη του νερού… Βγήκες στη στεριά με κάπως αδιάφορο ύφος, μα ξαφνιάστηκες που με είδες γιατί περίμενες Μάιο το ακρογιάλι να είναι έρημο… Εγώ δεν γεύτηκα το μυρμήγκιασμα του νερού…

… Είχα έρθει επί τούτου… να σε βρω… Δεν σου είχα αφήσει καμία αμφιβολία… Θυμάμαι ακόμη, κι ας έχουν περάσει χρόνια εκείνο το απόγευμα που ο ήλιος μου έκανε τη χάρη να αργήσει να δύσει… Μέχρι που βασίλεψε τελείως και τα κεχριμπαρένια μάτια σου αντανακλούσαν το μαβί που σιγά, σιγά γινόταν ιώδες…

…Κοίταξα το ρολόι μου καθώς εκκινούσα να οδηγήσω 300 χιλιόμετρα κακοτράχαλου δρόμου για την Αθήνα… Ήταν 01:00 και σε 7 ώρες θα έπρεπε να είμαι στον Παράδεισο του Αμαρουσίου για μια πολύ σοβαρή εργασία… Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες… στρίγκλισαν τα φρένα μου έξω από το σπίτι στις 04:00 και έπεσα στο κρεβάτι μου άνευ ντους για να κρατήσω κάτι από την οσμή σου…

…Την υστεραία ήμουν όχι μόνο συγκεντρωμένος και παραγωγικός, αλλά και επιθετικός κατά το δοκούν και το ευπρεπές… κι ο ήλιος διάπυρος με τη ρομφαία του ζέσταινε την Αθήνα…

Ταινίες ...

...Σπάνια μιλώ για ταινίες... Αυτή της οποίας το απόσπασμα δημοσιεύω είναι μια από τις αγαπημένες μου... Το απόσπασμα, ταιριάζει στο προηγούμενο Post...

Μπριγάδες ...

... Αυτές τις ημέρες κάποιοι φίλοι μου ταξειδεύουν στις πεδιάδες της Αφροδίτης, ντυμένοι με τη δικη μας νοσταλγία και ανάγκη για μια ακόμη συνεύρεση στα γνωστά ατελείωτα δείπνα... Κάπως μεγαλύτεροι στην ηλικία (αρκετά), όμως αυτό ποτέ δεν τους εμπόδισε να μοιραστούν ιδέες, τίτλους βιβλίων, ταινίες ή δίσκους... Άνθρωποι γήινοι σαν και μας, με αυταπάτες, ήττες, οράματα ακόμη και μετά από τόσες οπισθοχωρήσεις, ημαρτημένοι, μα πάνω από όλα φίλοι σωστοί...

... Το νόημα της φιλίας είτε αυτή είναι ανάλαφρη, είτε ουτοπική κι απόμακρη, ήταν για μένα πάντοτε ζήτημα προς απόδειξη... Μεγίστης σημασίας να υπάρχει σε όλες τις πλευρές η επίγνωση στο τι θεωρείται φιλία και που φθάνουν όρια κατάχρησής της...

... Οι ορθόδοξοι φίλοι μου λοιπόν που έφυγαν καθώς το δικό τους πλοίο σαλπάρησε, δεν με στενοχώρησαν ποσώς. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που διάθεσαν προς φίλια χρήση το εγώ τους και που δεν έκρυψαν τις ανησυχίες τους...

... και χρέος να υπερασπιστώ εκείνα που μου μετάγγισαν, σε νέα μονοπάτια αντιπαραθέσεων με νέους συνομιλητές... και νέα ποτήρια με κρασί κόκκινο, γιατί το απαιτεί η εποχή καθώς και το πρωτόκολλο.

Wayfarer...

...Συχνά οδoιπορώ στη ζωή μου υπό την πεποίθηση ότι βαδίζω στα πλαίσια ενός σχεδίου, ενταγμένου μέσα στα πλαίσια της ιδιοσυγκρασίας μου, των δυνατοτήτων μου και γενικότερα των απόψεών μου, που σημειωτέον είναι πάντοτε δυναμικές αέναα μεταβαλλόμενες και εξελισσόμενες (έτσι θέλω να πιστεύω)...

... κιέρχεται η ζωή με τις γνωστές της ανατροπές (αλλαχού τις έχω πει ως "τούνελ") να με οδηγήσει σε νέες στράτες και δρόμους που προηγουμένως δεν είχα καν φανταστεί... ενώ είμαι σε στασιμότητα, ξαφνικά μια "δίνη" με οδηγεί σε ρεύμα το οποίο με ορμή με προσάγει σε άλλα άγνωστα για μένα "ύδατα"...

... αν έλεγες σε εμένα των 20 ετών τι ακριβώς θα κάνω στα 30 μου, θα σε απέπεμπα σκαιότατα θεωρώντας ότι αποκλείεται εγώ να έπραττα έτσι... Στα 30 μου, κατόπιν αναθεωρήσεων, μεταβολλών και "ύδατος εις τον οίνο μου" πράττω διαφορετικά... εκεί που νομίζω ότι έχω τελματώσει κλπ, πάλι η ζωή μου δίνει ώθηση και με στέλνει να στρατωνίζομαι σε άγνωστα δύσκολα και σκληρά μονοπάτια, τα οποία με εργασία σκληρή, ιώβεια υπομονή και εγκαρτέρηση μετέτρεψα σε κάπως βατές οδούς...

... μην παρεξηγηθώ εδώ, δεν αναφέρω όλα αυτά με έπαρση... σε όλη τη φάση τα λάθη μου, οι ατυχίες μου με καθυστερούσαν και με απέτρεπαν από κάποιους στόχους... αυτό καίτοι κακό, με απέτρεπε και με διέσωζε από δεινά και κακά τα οποία θα συμπορεύονταν αυτούς τους στόχους... Κάθε κακό δηλαδή σε κάτι, με έσωζε ταυτόχρονα από κάτι άλλο... την παροιμία "ουδέν κακόν αμιγές καλού" την βρήκα να ισχύει όσο τίποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο...

... σήμερα, πλέον δεν φοβάμαι... συνεχίζω να βάζω στόχους και να προσπαθώ να τους ακολουθήσω, εμπιστεύομαι όμως και τη ζωή... και πιστεύω ότι όταν είσαι ενάρετος (με την αρχαία έννοια) η ζωή σου έχει αξία... ακούγεται κάπως εγωιστικό αυτό για αυτό και δεν το τονίζω... απλά το λέω για να μεταδώσω σε άλλους το μήνυμα: Σε μια "ατυχία" ή "αποτυχία" να είστε βέβαιοι ότι μάζί της συμπορεύονται πάντοτε πράγματα που για εσάς είναι καλά... Απλά βασανίστε το νού σας να τα βρείτε...

Όουπς!

... Όπως είχα προειπεί σε άλλο post τα ατυχήματα δεν ζουν σε κάποιον άλλον μακρινό πλανήτη, αλλά είναι δίπλα μας και ζουν ανάμεσά μας....

... Εκτός από εμένα με το πόδι, και o αδερφός μου είχε σοβαρό συντριπτικό κάταγμα... Δεν πιστεύω στο μάτι, αλλά μάλλον σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, κάτι παίζει που δεν μου αρέσει καθόλου...

... Ο Θεός να βάλει το χέρι του!...

...Με αυτά και περαστικά σε όλους μας!

city of crows...

... Γιατί ότι και να γίνει, ακόμη και όταν κάποιοι φεύγουν, το φώς, η αύρα τους, οι αλήθειες τους, η γλώσσα τους μένουν και τους κρατούν ζωντανούς στο νού μας... Η απουσία αυτών που έχουν φύγει, τονίζει και στοιχειώνει τις αλήθειες τους, που κάποτε, είπαν και εμείς ανέμελλοι τότε αγνοήσαμε προσπαθώντας να ρουφήξουμε τη δική μας καθημερινότητα...

Κάτι ενδιαφέρον

Καλημέρα...
Σήμερα ανακάλυψα ότι οι "πρωίνοί του τρίτου" έχουν και blog:
Όλα τα πρωινά του τρίτου

...Για όσους ακούν τρίτο φυσικά... Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ γιατί είναι η μόνη μουσική που διακριτικά σε αφήνει να εργαστείς, να διαβάσεις ή να συγκεντρωθείς σε κάτι...

... Εγκαθιστώντας και τη μπάρα SpeedBit, μου έκανε "δώρο" και το London Classical ραδιόφωνο διαδικτύου, που επίσης συνιστώ...

... Με αυτά και θερμές ευχές για ένα ευχάριστο και δημιουργικό ΣΚ...

Ίλιον...

... τα καλοκαίρια της ζωής μας
δρέπουμε τους καρπούς μας
θερίζουμε ότι σπείραμε
κι έρχεται ο Αύγουστος με τα φεγγάρια του
να μας ντύσει με τα νωτερά πέπλα του,
προετοιμάζοντάς μας για το φθινόπωρο...

Χλωμό Πρόσωπο...

...Επειδή ένα από εκείνα που δεν μου αρέσουν είναι η γκρίνια, σταματώ τη ολίγον γραφική περιγραφή τεκταινόμενων που αποδίδουν την αρνητική όψη της χώρας μας, που είναι άλλωστε τόσα πολλά που θα απαιτούταν η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για να καταγραφούν....

... Επιστρέφω για ψυχοθεραπεία σε καταγραφή κάποιων θετικών στοιχείων έτσι για αλλαγή... Αυτό είναι ένα Αυγουστιάτικο βράδυ καλοκαιρινό, πριν κάποια χρόνια σε μια βεράντα φίλου... Μπυρίτσα, η Αθήνα σε διακοπές και ο βόμβος της πόλης διακριτικός... Ένα βράδυ ιδανικό να ερωτευτεί κανείς και να αντικρύσει αγαπημένα πρόσωπα υπό το σεληνόφως...

Busido

...Στην προσπάθειά μου να κάνω μια επανεξέταση στο πόδι μου, αντιμετώπισα μια τρελλή γραφειοκρατία, κι ένα σαφώς εχθρικό προς εμένα τον πολίτη κράτος... Κατ' αρχήν αν πας να κλείσεις ραντεβού σε νοσοκομείο θα γελάσουν στα μούτρα σου και θα έχουν δίκιο... Αν πάλι πας στα επείγοντα, θα γνωρίσεις (εδώ στην Αττική) πως είναι η περίθαλψη στο Πακιστάν και στο Μπαγκλαντές (το δεύτερο αν βρέχει στην Αθήνα)...

... Δεν θα σταθώ στα τρομερά αρνητικά που αντιμετώπισα αυτό το διήμερο και αυτό όχι γιατί δεν ήθελα να πάω σε ιδιώτη ιατρό (το αντίθετο) αλλά επειδή το χαρτί από νοσοκομείο ήταν απαραίτητο... ούτε θα σταθώ πως οι εκεί κετέχοντες οποιαδήποτε θέση από αυτή του ιατρού έως και η καθαρίστρια φέρονται ως δικτατορίσκοι θεωρώντας ότι έχουν εξουσία... όλα αυτά είναι σε πολλούς γνωστά...

... Θυμάμαι κάποτε πριν αρκετό καιρό (πολλά χρόνια), όταν είχα διαβάσει ένα άρθρο το Νίκου Δήμου που έλεγε πως σαν μέτρο για το βιοτικό επίπεδο μιας χώρας είναι η καθημερινή ταλαιπωρία που υφίσταται ο πολίτης... Εγώ αφήνω τον όρο ταλαιπωρία γιατί είναι κατά τη γνώμη μου πολύ επιεικής. Έχουμε ξεπεράσει το επίπεδο του "ταλαιπωρώ" τον πολίτη, καθώς το κράτος αντιπαθεί τον πολίτη πλέον, και για αυτό εφευρίσκει ποικίλλες μεθόδους για να του επιτεθεί οσάκις αυτός κάνει το λάθος να αποζητήσει από αυτό κάτι που δικαιούται...

... Οι συνομωσιολόγοι, θα ειπούν πως πίσω από όλο αυτό το μπάχαλο κρύβονται συμφέροντα, κυκλώματα κλπ... Εγώ πλέον αυτό δεν το πιστεύω ως βασική αιτία... Ακόμη και οι υποτιθέμενοι συνομωτούντες σε έναν τομέα, τα βρίσκουν σκούρα στον παραδίπλα τομέα όπου "συνομωτεί" άλλη ομάς. Φρονώ πως όλα αυτά οφείλλονται σε έναν κόσμο που έχει πλέον παραιτηθεί, δεν ελπίζει σε τίποτε, και αγωνίζεται για τον επιούσιο μέσα από ποικίλλους τρόπους απένταντι σε ένα κράτος (ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης δεν εξαιρώ κανέναν, μα κανέναν) που έχει σκοπό να αρπάξει από τον κοσμάκη όσα μπορεί, νόμιμα ή και παράνομα, ασκώντας παράλληλα επιλλεκτική εφαρμογή των νόμων κατά τα συμφέροντα κάποιων...

...Όλη αυτή η παραίτηση, έχει σαν αποτέλεσμα την με κανένα προηγούμενο την παντελή διάλυση του κράτους αλλά και (χειρότερο) της συνοχής της κοινωνίας... Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την Ιαπωνία του 18ου αιώνα όπου ένας μικρός αριθμός αριστοκρατικών οικογενειών κυβερνούσε τη χώρα που με σταθερούς ρυθμούς ξέμενε πίσω σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο που αναπτυσσόταν τότε... κι έφτασαν στον 19ο αιώνα να είναι ακόμη με ξίφη και "νόμους της τιμής" έναντι του υπόλοιπου κόσμου που είχε εκτοξευτεί στη βιομηχανική επανάσταση... τηρουμένων των αναλογιών βέβαια ο συσχετισμός...

Όταν το παιδί ήταν παιδί ...

... Θυμάμαι την παλιά γειτονιά που μεγάλωσα πριν πολλά χρόνια σε μια από τις πόλεις του νότου... πολύ φτωχική και καθόλου luxury σε σχέση με τη σημερινή εκδοχή της... Απλή, γραφική και κυρίως ήσυχη... Όλη τη δεκαετία του 70' που ήμουν παιδί, η μόνη "πολυκατοικία" που υπήρχε ήταν αυτή της οποίας το ισόγειο νοικιάζαμε εμείς... Τα εισαγωγικά, αφορούν το ότι ήταν όλη όλη τρία μόλις διαμερίσματα κατά όροφο, και συν τοις άλλοις εμπεριείχε αυλή και περιβόλι...

... όπως και νά χει πολύ λίγο θυμάμαι τον εαυτό μου σε εκείνο το σπίτι, καθώς κυρίως έξω παίζαμε και δραστηριοποιούμασταν, πλην του διαβάσματος που φυσικά γινόταν στην κουζίνα της οικίας... Τα παιχνίδια έπαιρναν ρόλο ιεροτελεστίας τα καλοκαίρια που τελείωνε το σχολείο και οι δρόμοι πλημμύριζαν απο τις φωνές μας, που φαντάζομαι θα ήταν ο εφιάλτης των μεγάλων που έχαναν την ησυχία τους...

... που και που, ακούγαμε κάποια φωνή που έλεγε "Αυτοκίνητο!" και βγαίναμε από τα στενά να το δούμε να περνάει από το δρόμο... Όλη όλη η γειτονιά σε όλα τα οικοδομικά τετράγωνα είχε 30 σπίτια περίπου... Οι εποχούμενοι ήταν τόσο λίγοι, που μπορούσαμε να παίζουμε την ημέρα ανέμελλοι, με τους γονείς μας ήσυχους και σχετικά ξεκούραστους για το πως θα μας διαχειρίζονταν... Τα καλοκαίρια ο κόσμος τριγυρνούσε στους δρόμους τα βράδια και για εμάς σήμαινε η έλευση του "κρυφτού". Σαν παιδιά δηλαδή, παίξαμε ένα κρυφτό κι ένα κυνηγητό, και οι "ψωριάρηδες" ήταν μόνοι τους στις γωνίες... Ως παιδιά, αναπτύξαμε κοινωνικότητα... Υπήρχε ένα είδος Forum δικό μας όπου μεταφέραμε τις κουβέντες των γονιών μας με περισπούδαστο ύφος, και τρώγαμε τα μούτρα μας αφού έπρεπε να πείσουμε και τα υπόλοιπα μέλη της ομήγυρης.

Με την έλευση της δεκαετίας του 80, η όλη γειτονιά γέμισε σταδιακά πολυκατοικίες... Απο 30 κατοικίες η γειτονιά μάλλον απέκτησε ξαφνικά γύρω στις 300 και γέμισε λογής οχήματα και εποχούμενους... Εν τούτοις πάλι ήταν ανεκτή κάπως... Εγώ ύστερα απο λίγο, έφυγα για σπουδές...

... Σήμερα η γειτονιά, είναι πνιγμένη στα αυτοκίνητα, στη στενότητα του χώρου, και στις πολυκατοικίες... Στους δρόμους δύσκολο να δεις παιδιά να παίζουν καθώς είναι επικίνδυνο αυτό για τα ίδια, λόγω των πολλών αυτοκινήτων με ανάγωγους και απρόσεκτους οδηγούς... Οι γειτονιά έχει αποκτήσει μια θλιβερή εικόνα που καμία σχέση δεν έχει με αυτήν που εγώ βίωσα... Ακόμη και αυτή που μεγάλωσε γκρεμίστηκε για να πάρει τη θέση της μεγάλη 6όροφη με πολλά διαμερίσματα ανά όροφο...

... Αν αθροίσει κανείς τα εισοδήματα των σημερινών κατοίκων και τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων και αγαθών των οικογενειών που σήμερα μένουν, είναι κατά πολύ πολλαπλάσιες εκείνων που είχαμε εμείς τότε... Όμως η γειτονιά σήμερα αν και πιο "πλούσια" είναι πιο μίζερη... Προσφέρει στους κατοίκους τους και τα σημερινά παιδιά, πολύ λιγότερα από εκείνα που προσέφερε σε εμάς τότε... και σίγουρα καμία αισθητική αξία... Οι γονείς είναι αναγκασμένοι πλέον να πάνε οι ίδιοι τα τέκνα τους στο σχολείο, και δοθέντος ότι τον ελεύθερο χρόνο τους τα παιδιά θα τον περάσουν μέσα στα μικρά διαμερίσματα ενοχλώντας τους γονείς τους, αυτοί φροντίζουν να τον "γεμίζουν" με αθλοπεδίες και λογής λογής "απαραίτητες" δραστηριότητες...

Αποτέλεσμα? δεν υπάρχουν πλέον παιδιά, παρά μόνο μικρομέγαλα... Η όποια κοινωνικότητά τους θα προέρχεται από τους παιδικούς σταθμούς (όσων φυσικά οι γονείς συνεναίσουν να πάνε)... Ομού με τους γονείς τους τα σημερινά παιδιά βλέπουν πολύ τηλεόραση και ρουφούν τις σαχλές ατάκες που εκπέμπονται απο τα αλήστου ποιότητας σήριαλ...

...Θυμάμαι κάποτε όταν είμασταν παιδιά που ένα κανάλι πρόβαλε τον ιησού που τον σταύρωναν... Κάποια γειτονόπουλα την υστεραία, σταύρωσαν ένα γατάκι όμοια με τον τρόπο που έδειχε η ΤιΒή και πριν προλάβετε να τους αποκαλέσετε, αλήτες, ο τότε "δήμιος" σήμερα είναι ένας επιτυχημένος χειρουργός...Σκέφτομαι λοιπόν με τόση βία που μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά, τι είναι ικανά να κάνουν στο μέλλον...

...όλα μπορώ να τα αντέξω, εκτός από το να μην έχει ο κόσμος μας παιδιά... Δεν με ενδιαφέρουν οι ηλίθιοι και εγωιστές γονείς τους... τα ίδια με ενδιαφέρουν... και να είναι πάντοτε παιδιά, έφηβοι νέοι ....

...πριν με κρίνει κανείς αστόχαστα, ούτε πατέρας είμαι, ούτε παντρεμένος, ούτε και πρόκειται να αποκτήσω τέκνα τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον...

Δούλεψε για να γίνεις «πλούσιος» (ή παραλήρημα 2)

… Πρέπει πάντοτε να σκέφτεσαι… να αναλογίζεσαι τη λογική σειρά των πραγμάτων… Και όταν βρίσκεις το παράλογο, δεν είναι «να βγάλεις το φίδι από την τρύπα» αλλά τουλάχιστον μην γίνεσαι υπέρμαχος αυτού του παραλόγου, είτε από φόβο, είτε από (βλακώδη) τάση να είσαι μέσα στην ομάδα («αγελοποίηση» το λέγανε παλαιότερα). Μην γίνεσαι υπέρμαχος, αλλά αισθητά αδιάφορος και (φαινομενικά τουλάχιστον) ουδέτερος…

… έχουν εν πολλοίς καταντήσει οι σχέσεις hilarious comedy όπως και όλα σε αυτή τη χώρα… Για αυτό και τον εαυτό σου κράτα τον αγνό και καθαρό… Έτσι θα έχεις καθαρό πνεύμα… καθαρό να σκέπτεσθαι και να μην κάνεις βιαστικά λάθη, και τα ρίχνεις μετά στην απόγνωση που (δήθεν) είχες…

… τίποτε δεν δίνεται εύκολα, εδώ, ούτε ένα ανέξοδο χαμόγελο από τους ανθρώπους… Η προγιαγιά μου από τη Σμύρνη έφυγε από μια χώρα για να ζήσει ως πρόσφυγας… Δύο πράγματα θυμάμαι (γιατί την πρόλαβα) μου είχε πει… το πρώτο είναι να μην ανέχομαι με τίποτε τους αγενείς και αγέλαστους ανθρώπους… ούτε και να τους συγχρωτίζομαι… «Θα σε μαραζώσουν, παρά θα τους χρωματίξεις»… Το δεύτερο ήταν πως την πραγματική περιουσία την κουβαλάει κανείς στην πλάτη του και είναι η μόρφωσή του, οι σπουδές του και οι γνώσεις του… Τα άλλα τα σπίτια, οικόπεδα κλπ μην τα λογίζεις για σπουδαία, γιατί στα δίνουν και οι δικοί σου χωρίς κόπο… Τις γνώσεις όμως δεν μπορούν να στις μεταδώσουν….

… Τα λόγια της δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο από σοφία, όμως σύντομα κατάλαβα πως περιέγραφαν και τα δύο που θυμόμουν το ίδιο χαρακτηριστικό. Αγενείς, ανάγωγοι είναι (συνήθως) οι αμόρφωτοι και οι ακαλλιέργητοι, ενώ αντίθετα αυτός που έχει κοπιάσει για να καταφέρει κάτι ελάχιστο, είναι πάντοτε πιο σκεπτικός και (ενδεχομένως) λιγότερο αλαζόνας.

…Σε αυτήν την πόλη, όμως και δη σε πολλά μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας η αγένεια και η αγραμματοσύνη όχι μόνο περισσεύει αλλά βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει… Αυτό οφείλεται φυσικά στην αμορφωσιά των κατοίκων που κοιτούν όπως οι αγράμματοι επαρχιώτες τον άλλον με δυσπιστία από φόβο μην τον κοροϊδέψουν… … Πλέον δεν συναντώ απλά αγέλαστους αλλά και με εχθρικό βλέμμα περαστικούς σαν να ξορκίζουν κάτι που μου είναι αδιανόητο να κατανοήσω… Η χώρα αυτή πλέον δεν αγαπάει τους κατοίκους της… επιδεικνύει έναν ιδιότυπο ρατσισμό… Αναίτια εχθρότητα προς τον δίπλα… Πιστεύω ότι σαν λαός είμαστε πολύ καλύτερο από αυτό που βγάζουμε προς τα έξω… Εκείνο που φταίει μάλλον είναι τα ασφυκτικά αστικά κέντρα που κτίσαμε και (δυστυχώς οι ηλίθιοι) συνεχίζουμε να κτίζουμε… Δεν χωράμε πλέον και ο άλλος ο ξένος είναι τόσο κοντά, τόσο δίπλα, που σχεδόν ακουμπάμε επάνω του…

… πράγμα λογικό άλλωστε… Ρατσιστής και ξενόφοβος ο άνθρωπος δεν γίνεται σε αντίθεση με το ηλίθιο και αγράμματο σποτάκι του Συνασπισμού… Ρατσιστής και ξενόφοβος ο Άνθρωπος γεννιέται… είναι ενστικτώδες συναίσθημα ο φόβος και η αντιπαλότητα προς τον άλλο, τον διαφορετικό… Για να τα υπερκεράσει κανείς αυτά τα συναισθήματα χρειάζεται μόρφωση (προ πάντων) παιδεία και καλλιέργεια και συγχρωτισμό… Μου έχουν διηγηθεί μια απίθανη ιστορία από την Καρδίτσα του 50 όπου ο πρώτος μαύρος (Αφρο) τουρίστας από την Αμερική, περιδιάβαινε την κεντρική πλατεία φωτογραφίζοντας και ξωπίσω του ένα τσούρμο περίεργους ντόπιους να τον κοιτούν και να τον περιεργάζονται… επιστρατεύτηκε και η αστυνομία για να τους διώξει με τον μαύρο τουρίστα να γελάει δυνατά και εγκάρδια…

… Ξανά πίσω στο θέμα μας, όμως… η παιδεία δεν είναι κάτι αφαιρετικό και ελαστικό ως προς το περιεχόμενο… Παιδεία άλλωστε ισχυρίζονται πως παρέχουν και οι μουλάδες στο Ιράν που διδάσκουν στα πανεπιστήμια τους φοιτητές τους πως αν εκραγείς σε πλήθος, αυτόματα ως μάρτυρας σώζεις αυτούς που σκοτώνεις… Το βράδυ στο δείπνο στον παράδεισο είναι συνδαιτυμόνες σου στο γεύμα πιλαφιού με τον Προφήτη…

Η παιδεία είναι όλα όσα έχει κατακτήσει ο άνθρωπος και τον διδάσκουν να ανυψώσει τα ένστικτά του (ξενοφοβία και ρατσισμός που λέγαμε) σε συναισθήματα… να απαλλαγεί δηλαδή, από τα ζωώδη ένστικτά του, και να μεταβληθεί στον υπέρ-άνθρωπο που λέει και ο Νίτσε…

Και σε αυτό ο Δυτικός πολιτισμός υπερτερεί αφάνταστα… Είναι μπροστά είτε το θέλουμε είτε όχι… Δεν χρειάζεται και πολύ παιδεία για να το καταλάβει κανείς αυτό… Το κατάλαβε πολύ νωρίς και ο Μέγας Πέτρος της Ρωσίας που καθόλου αγράμματος δεν ήταν… (ένας από τους τρεις που η παγκόσμια ιστορία αποκαλεί «Μέγας» αδικώντας ίσως τον Μέγα Κωνσταντίνο). Καλά θα κάνουμε να απογαλακτιστούμε από το μικρόκοσμό μας και να γίνουμε (αν το θελήσουμε) κάποτε πολίτες της Ευρώπης και να σταματήσουμε να είμαστε πολίτες της Ανατολής…

…Ούτως ή άλλως η λεβεντιά και η παλικαριά δεν κληρονομείται… Κατακτιέται και κερδίζεται με κόπο… Το αυτό ( πρωτίστως) η παιδεία, η μόρφωση και η εξυπνάδα που παραδόξως στην Ελλάδα την μπερδεύουμε τελευταίως με την πονηρία…

… και κατακτιούνται μόνο με μόρφωση καλλιέργεια και διάβασμα… Στη χώρα αυτή δυστυχώς κυβερνάει σταθερά τα τελευταία 150 χρόνια μια τάξη που ποτέ δεν πήγε τα γράμματα, ανεξαρτήτως πολιτικού χρωματισμού… Η οποία αλληθωρίζει όπου και όπως τη συμφέρει… (Δύση – Ανατολή)…

… Στον κουρασμένο αναγνώστη που έφτασε μέχρι εδώ, χρωστάω κέρασμα και συγνώμη για το παραλήρημα αλλά στην Αθήνα αν είσαι κουτσός με δεκανίκι (ευτυχώς παροδικά) δεν μπορείς ούτε να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου… έτσι παραληρώ για άλλη μια φορά…

been stranded

... Τα ατυχήματα δεν είναι σε κάποιον μακρινό πλανήτη... συμβαίνουν σε όλους... Έτσι συνέβη και σε μένα... όλο το ΠΣΚ έκανα αθλοπεδίες με το ποδηλατάκι μου, επικίνδυνους ελιγμούς ανάμεσα σε αυτοκίνητα κοκ...

... Δεν χτύπησα εκεί όμως... χτύπησα στο άνετο και το ίσιωμα... Αυτά βέβαια εγώ τα λέω δοκιμασίες και ευκαιρίες για να σκεφτεί κανείς, να φιλοσοφίσει τη ζωή, να επαναπροσδιορίσει τι είναι επείγον και τι όχι, να επανακαθορίσει τα σημαντικά και τέλος (το σπουδαιότερο) να διαβάσει και κανένα βιβλίο...

... Για αυτό και λέω πάντα στον εαυτό μου... νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες? ότι θα την περάσεις "ανέξοδα"? Λάθος! πάντα υπάρχει τόπος, χρόνος και κυρίως τρόπος για να δοκιμάσεις τον εαυτό σου, και αν όλα όσα διακήρυξες κάπου και σε κάποιους κάποτε μπορείς εσύ να τα κάνεις πράξη... Για να δούμε...

Και μια πρόταση:

Όταν η τροχαία αποφασίσει σε αυτήν τη χώρα ότι δεν είναι ιερείς "Εύχομαι στους οδηγούς να μην πίνουν, να φορούν ζώνη και να προσέχουν"...

... και αποφασίσουν να βάλουν (κάποια ελάχιστη) τάξη στο κυκλοφοριακό χάος, ένα καλό μέτρο είναι: όποιον ζόρικο πιάνουν να οδηγεί επιθετικά κι επικίνδυνα, να του φορούν για 15 μέρες γύψο στο πόδι... πιστέψτε με είναι αρκετές για να αναγκαστεί να κάνει κάτι μόνος του με τα δεκανίκια και να προσπαθήσει να διασχίσει Ελλ. δρόμους, όπου οι όμοιοί του θα του κάνουν μαθήματα πολιτισμού και συμπεριφοράς...

... Σε καμιά 10ετία τι στον κόρακα, θα έχουμε γίνει δίποδα από τετράποδα σε αυτή τη χώρα...

…Ιουλιανός ο Παραβάτης…

…Είπατε τω Βασιλεί χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ…

… Ποιος άραγε να έχει λάβει αυτό το μήνυμα, πλέον του σοφού Ιουλιανού που από ιστορική ανεπάρκεια ονομάστηκε «παραβάτης»? Στην πραγματικότητα αυτό το χρησιμοποιώ για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, υπονοώντας ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα καμιά… Το αυτό και για την Ελληνική Παιδεία γενικότερα… Πολύ συχνά πλέον το λαμβάνω στη Χώρα μου τελευταίως για διάφορα θέματα, πολλά από τα οποία είναι ζωτικής σημασίας…

1. Στην Παιδεία [Είμαστε οι πλέον Αγράμματοι στην Ευρώπη, σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει ούτε η ζητούμενη αξιοπιστία στο τι διδασκόμαστε πλέον στα επίσημα σχολεία μας]
   
2. Στην Δικαιοσύνη [Παραδικαστικό κύκλωμα, διαπλοκή διαφθορά χωρίς πουθενά να μπαίνει φως. Από την άλλη, ένα συνονθύλευμα αλληλοσυγκρουόμενων ερασιτεχνικά συντεταγμένων νόμων οδηγεί τους πολίτες σε σύγχυση για το τι είναι νόμιμο και τι όχι. Συχνά καταφεύγουν στα δικαστήρια για τα αυτονόητα και με τη ρετσινιά του δικολάγνου. Δεν υπάρχει κράτος δικαίου και οι νόμοι φαίνονται να είναι φτιαγμένοι να εξυπηρετήσουν επιτήδειους].
   
3. Στην Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη [Κοροϊδία, έλλειψη υποδομών, κακοδιοίκηση, άγνοια, ελλιπής εκπαίδευση τριτοκοσμικές υπηρεσίες].
   
4. Στο Ασφαλιστικό – συντάξεις [Το επίσημο κράτος αδειάζει τα ταμεία τα τελευταία 30 χρόνια, κακοδιοίκηση και κακοδιαχείριση με οδυνηρές συνέπειες].
   
5. Στην ποιότητα ζωής [Ακρίβεια έναντι χαμηλών εισοδημάτων, έλλειψη βασικών υποδομών σε συγκοινωνίες, κυκλοφοριακό, αδιαφορία, ανάγωγη και αντικοινωνική συμπεριφορά, παντελής έλλειψη καλαισθησίας]
   
6. Στις Διαπροσωπικές Σχέσεις [Απομόνωση, αλλοτρίωση, μοναξιά, αδιαφορία και έλλειψη εμπιστοσύνης και συνοχής στην κοινωνία]
   
7. Στις πόλεις μας [Σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους, γκρεμίσαμε ότι παλιό και παραδοσιακό είχαμε, καταστρέψαμε τα ιστορικά κέντρα των πόλεων εν ονόματι της δήθεν κοινωνικής επιταγής, κακώς εννοούμενη αστυφιλία, λίγο έως καθόλου πράσινο με μόλις 2,5τμ ανά κάτοικο στην Αθήνα με μέσο κοινοτικό όρο τα 15 τμ. Άσχημες μη λειτουργικές και οικονομικά ασύμφορες πόλεις.]
   
8. Στην οικονομία μας [1400000 Δημόσιοι Υπάλληλοι στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα έναντι των υπόλοιπων που θέλουν να γίνουν Δημόσιοι Υπάλληλοι. Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε οι μόνοι λάτρες των καθεστώτων του πρώην Ανατολικού μπλοκ]
   
9. Στον τρόπο ζωής μας [Βλέπουμε κυρίως τηλεόραση, σε διπλάσιο χρόνο σε σχέση με το μέσο κοινοτικό όρο, ενώ διαβάζουμε ελάχιστα. Το επίπεδο όχλησης της κατοικίας έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα μετρήσιμα επίπεδα στις παραδοσιακές κεντρικές περιοχές της πρωτεύουσας]
   
10. Στη Διοίκηση [Άχρηστη Γραφειοκρατία που καθιστά προβληματική την αποτελεσματικότητα της Διοίκησης. Παντού αναξιοκρατία με τραγικά για τις επιδόσεις μας αποτελέσματα. Προβληματικός κρατικός μηχανισμός, αναποτελεσματικός που επιδεικνύει θλιβερό ερασιτεχνισμό σε καταστάσεις κρίσης, καθώς δεν υπάρχει αποτελεσματικό σχέδιο εφαρμογής. Όπου γίνεται κάτι άξιο, αυτό οφείλεται στο φιλότιμο μονάδων του Δημοσίου Τομέα και όχι στην επίσημη πολιτική]
    

Για να μην παρεξηγηθώ τα ανωτέρω δεν οφείλονται σε κάποιο κόμμα ή πολιτική παράταξη… Είναι ίδιον του σύγχρονου Έλληνα και χαρακτηρίζουν οποιονδήποτε πολιτικό χώρο, και όταν λέω οποιονδήποτε, εννοώ οποιονδήποτε!!!… Ο κατάλογος των ελαττωμάτων όσο τον ψάχνω δεν έχει τέλος… Δεν τον παραθέτω εδώ για να γίνω και εγώ (για άλλη μια φορά) γραφικός, κοινότυπα και ανέξοδα γκρινιάρης.

Τον παραθέτω για να θυμίζω στον εαυτό μου τι δεν έκανα σωστό σήμερα. Που ήμουν εγώ πρώτα και κύρια λάθος. Αν το αναγνωρίσω εγώ πρώτος για εμένα, τότε υπάρχει η πιθανότητα να αναγνωρίσει και ο δίπλα το δικό του λάθος. Να προσέξω έτσι ώστε να μην είμαι όσο μπορώ εγώ ο παραβάτης… Όχι για το αδιόρατο καλό της κοινωνίας… Για το καλό το δικό μου και των γύρω μου πρωτίστως… Αν σε έναν καυγά χαμογελάσω και δεν εκτονωθώ ίσως να εισπράξω και ένα συγνώμη… ή να το δώσω εγώ αν αυτό είναι σωστό… όλα αυτά τα μικρά συνιστούν λεπτομέρειες που χτίζουν τον κόσμο…

Και μην ξεχνάμε η καθημερινότητά μας, το δικό μας παρόν, vale un Potosi… … Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να κάνουμε όλοι μας την προσωπική τομή και να αλλάξουμε επιτέλους προς το καλύτερο… Όσοι δεν ξέρουν το καλύτερο, καλό είναι να κάνουν οικονομία και να κάνουν κάνα ταξειδάκι στας Ευρώπας… Ας μην πάνε δύο φορές καπάκι στον Τερλέγκα φέτος… Εγώ έχασα κάμποσες συναυλίες για να μπορώ να πάω ένα ταξείδι…

… Άσχετο… μην στερήσετε από τον εαυτό σας την ευκαιρία να δείτε την έκθεση των πινάκων του μουσείου Leopold της Βιέννης όπου έχει τους δύο αγαπημένους μου Gustav Klimt και Egon Shiele. Αυτές τις ημέρες εκτίθενται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Αν πάτε εκεί για συναυλία, θα τους δείτε και δωρεάν…Τους είχα δει πριν 19 χρόνια όταν τελείως άσχετος από τέχνη, ταξειδεύοντας με interrail, βρέθηκα στο μουσείο Belvendere της Βιέννης που είχαν τότε αυτά τα εκθέματα μαζί με άλλα του ρεύματος succession. Αγνοήστε τους δήθεν (που θα δείτε πολλούς) εκεί στην έκθεση και επικεντρωθείτε στα έργα… στα βλέμματα των γυναικών που πόζαραν για αυτά τα πραγματικά ανήσυχα πνεύματα…

.

Μελίσσι...

...Δεν ήταν τα ίδια τα σήμαντρα απο τα έρημα ξωκλήσσια που έβλεπα ατάκτως ερριμμένα στα τειχιά του παλαιόκαστρου... Ούτε και οι ξεθωριασμένες αγιογραφίες στα γκρεμισμένα και νοτερά απο τη βροχή χαλάσματα... Κάποτε εκεί θα ιερουργούσαν αντικρύζοντας την άγρια φουρτουνιασμένη θάλασσα λιανοί διάκοι, υπό το φόβο του κατακτητή και των πειρατών... Πόσες και πόσες φορές δεν τους είχαν δει να διαγουμίζουν αρχοντάδες και καραβοκυραίους...

... Πόσα ναυτάκια δεν αντίκρυσαν τελευταία εικόνα της πατρίδας τους αυτά τα ξωκλήσσια... έξω από τα τείχη... δίνοντας όρκο να ξαναγυρίσουν ακμαίοι και τρανοί... Δυνατοί πλέον να τα σηκώσουν στους ώμους τους να να τα αναστηλώσουν... κι η αρμύρα που τους λείανε τη μνήμη και την καρδιά, τις εικόνες ετούτες δεν μπόρεσε να τις σβήσει...Χαμένοι στους πορτολάνους, εκείνα τα ξωκλήσσια και τα τείχη ατενίζουν στα όνειρά τους... γιατί Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία...

... έρημα τα είδε ένα απόγευμα ο Πλάστης και καθώς συγνέφιαζε έστειλε τη βροχή να τα ντύσει αγριολούλουδα και γλαροπούλια να υμνούν τον όρθρο, που μόνο οι μυημένοι μπορούν να ακούσουν... Και οι στάλες ρέουν πάνω στις άχραντες μορφές των Αγίων, και δίνουν στο χώμα την ουσία και το πνεύμα τους... εις χούν απελεύσης... καθεύδουν προς την αιωνιότητα και τώρα ξεθωριασμένοι καλύτεροι λάμπουν σε αυτόν που δεν θα λυπηθεί να ανακληθεί μέχρι εκεί μέσα από απότομα μονοπάτια και γκρεμούς... και οι αίγαγροι... οι μόνοι άξιοι καλόγεροι θα τον προϋπαντήσουν και θα τον στέρξουν να μη φοβάται...

...πόσες και πόσες φορές δεν ανάνηψα την καρδιά μου αγναντεύοντας από εκεί το πέλαγος, μέσα από το λαμπύρισμα του ήλιου ή το τραγούδι της βροχής... παρέα στους αγίους που ξεθωριασμένοι πια δεν έχουν άλλο να σου δώσουν παρά τη σιλουέτα τους λιγνεμένη στο βράχο... Περνούσες κι εσύ ένα απόγευμα με μια παρέα και με ζύγιασες με το βλέμμα σου... Τα μάτια σου είχαν τα ίδια με της θάλασσας χρώματα... στάθηκες και με κοιτούσες για αρκετό χρόνο ώστε να σε χαιρετίσω με ένα ζεστό χαμόγελο... μου ανταπάντησες και με αντιχαιρέτισες...

... Κι αυτό ήταν όλο... χάθηκες κι έμεινες σαν οπτασία όμοια με τους αγγέλους που ήταν ζωγραφισμένοι... σηκώθηκα κι έφυγα αφήνοντας τις μυρτιές να με χαιδέψουν καθώς περνούσα απο το στενό μονοπάτι... Ξαναβγήκα στον Βούργο... Το ίδιο βράδυ ήσουν δίπλα με την παρέα σου και ρουφούσες ούζο, πράγμα παράταιρο κάπως για γυναίκα, ενώ εγώ στο δικό μου τραπέζι ψηνόμουν στον πυρρετό κι έπινα σόδα... Η ασθένεια με κατέβαλλε και έφυγα βιαστικά... Θυμάμαι όμως ακόμη το σμαραγδί των ματιών σου και την χρυσοποίκιλτη ρομφαία σου να λαμπυρίζει στο νυκτερινό σεληνόφως... Δεν σταματήσαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον μέχρι που χάθηκα... Δεν είχα δυνάμεις αλλιώς θα σου μιλούσα...

... Την υστεραία η Ιουδήθ θα με πρόδινε για άλλη μια φορά... κάποιο υγρό βράδυ σε ένα λαϊκό μαγαζί στα πατήσια... Κι εγώ σαν λαθρεπιβάτης θα έφευγα από εκείνο τον τόπο και το χρόνο για έναν άλλο... Τα χρόνια πέρασαν μα το καστρί και τα ξωκλήσσια εκείνα ακόμη στοιχειώνουν τη μνήμη μου...

Αλέκτωρ...

... Το ΠΣΚ ήρθαν οι γονείς μου... Ειδωθήκαμε και μου έφεραν και κάτι για δώρο... Είναι άνθρωποί που αν και πάντοτε τα έφερναν δύσκολα στη ζωή τους πολλά στερήθηκαν για να μην μας λείψουν εμένα και του αδελφού μου τίποτε... Η μητέρα μου έχει ένα ταλέντο... ομοιάζει με τη μητέρα του Colin Firth στο Bridget Jones's Diary στα ρούχα που πάντοτε διάλλεγε για εμάς... [Καταλαβαίνετε ότι μου πήρε χρόνο και κόπο (καθώς δεν έχω αδελφές) να μάθω να ντύνομαι σωστά (εδώ ο δόκιμος όρος είναι ταιριαστά επάνω μου) γιατί αν περίμενα από τις Ελληνίδες πωλήτριες...]

Έτσι εν μέσω άλλων (που κανένας λογαριασμός δεν τους έπεφτε) απαξίωσα το δώρο τους... Αισθάνθηκα χώμα μετά από αυτό... και οι ίδιοι στενοχωρήθηκαν... έτσι αν και τόσες φορές έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα είμαι υπομονετικός μαζί τους για άλλη μια φορά έκανα σαν 15χρονο...

...Αναρωτιέμαι κάποιες φορές αν είναι εγγενές στα παιδιά-τέκνα να παλιμπαιδίζουν όταν είναι με τους γονείς τους, ενώ μπροστά σε άλλους να φέρονται ως αυτό που είναι ώριμοι (?) ενήλικες, υποχωρητικοί σε κάφρους και υπομονετικοί με ηλιθίους που τελευταίως κατακλύζουν αυτόν τον τόπο...

...όσο κι αν εκπαιδεύομαι και "παιδεύομαι" στη ζωή μου, μερικές φορές αισθάνομαι τραγικά ανεκπαίδευτος και θλιβερά ερασιτέχνης...

- Ένα ζεστό χάδι που έδωσες κάποτε στο πράτερ.

Αυτό χρειάστηκε να το μεθερμηνεύσω…

Θυμάμαι ένα χλωμό πρωινό που βγήκα από το τραίνο στο νότιο σταθμό (SudBanhof) της Βιέννης… Είχα πάει εκεί για να ξεκαθαρίσω οριστικά μια κατάσταση που χρόνιζε επικίνδυνα και για μένα έναν 19χρονο με αρκετά όνειρα έπρεπε να πάρει ένα τέλος. Δεν είχα πολλά χρήματα αλλά ένεκα υποτροφίας του ΙΚΥ και κάποιων μεροκάματων καλοκαιρινών τα οποία είχαν αποβεί προσοδοφόρα (δεν υπήρχαν οι αλλοδαποί τότε) μου έδωσαν τη δυνατότητα του ταξειδιού (inter-rail) για το οποίο θα μιλήσω κάποια άλλη φορά. Έφυγα από μια Ελλάδα και μια Αθήνα περίπου επαρχιακή και βγήκα μετά από 2ήμερο ταξείδι σε μια χώρα και πόλη που δεν είχα ποτέ ξανά επισκεφτεί. Η Χ. με περίμενε στο σταθμό… Αν και της είχα μιλήσει με τέτοιο τρόπο την προηγούμενη φορά (ήμουν νέος κι απαίδευτος μην το ξεχνάμε) αυτή με περίμενε… Είχε το ύφος «Φίλε τώρα που ήρθες αποτελείς βάρος… έχω αποφασίσει να move on» και έτσι ήταν κάπως ψυχρή η επαφή…

Δεν θα περιγράψω εδώ το πολιτισμικό σοκ που έπαθα όταν είδα την πόλη και τα κτήριά της είναι άλλου ιερέως ευαγγέλιο και θέματος….

Κατάλυσα στο σπίτι του Κ. και της Φ. στο Heiligenstadt… Θυμάμαι όταν πρωτοείδα τη γειτονιά τους και το πληθωρικό Karl Marx- Hof, ένα Bauhaus συγκρότημα κατοικιών. Εδώ μένουν? Αναρωτήθηκα… Απλοί φιλικοί άνθρωποι μα κυρίως γελαστοί… και τα έφερναν δύσκολα… Το πρώτο βέτο που τους είχα θέσει για να αποφύγω τη φιλοξενία ήταν η ανεξαρτησία μου… Αυτοί επέμεναν και μου έβγαλαν κλειδιά… Μου έδωσαν ένα ζευγάρι και με παρακάλεσαν όταν γυρίζω αργά το βράδυ να κλείνω την πόρτα της κρεβατοκάμαράς τους για να μην ανησυχούν για μένα…

Συνάντησα την Λ. φίλη της Χ, η οποία μου είπε πόσο στεναχωρημένη είναι γιατί νομίζει ότι πρέπει εμείς οι δύο να είμαστε μαζί… Είπα ότι εγώ έχω πάρει πλέον το δρόμο μου κι αυτή το δικό της αλλά τόνισα μεταξύ άλλων την ανάγκη η απόφαση να είναι του συναισθήματος κι όχι ψυχρής λογικής… Της προσέθεσα δε την ψυχρή στάση της φίλης μου… Η Λ. ήταν σκληρό κορίτσι και τα έφερνε πολύ δύσκολα… Πρέπει να τονίσω ότι σε επίπεδο ωριμότητας και παιδείας εμείς εδώ δεν είχαμε καμία σχέση με αυτούς… ήμασταν κάπως παιδιά και χαϊδεμένοι από τους γονείς μας… Εκείνοι όταν τελείωναν το 7τάξιο λύκειό τους έπρεπε κατόπιν να πάρουν το δρόμο τους… Να αδειάσουν τη γωνιά από τους γονείς τους που κατά 50% ήταν χωρισμένα ζευγάρια, και να ξεκινήσουν τον αγώνα της ζωής… Όσοι ήταν να σπουδάσουν και ήταν καλοί μαθητές όμως, ετύγχαναν αρίστων υποτροφιών και ανέσεων… Τονίζω ότι μιλώ για τους Αυστριακούς κι όχι για τους δικούς μας που πήγαιναν εκεί εγγραφόμενοι… Η Λ. ήταν το πρώτο κορίτσι που γνώριζα να εκπαραθυρώνεται από τους γονείς της, τη μητέρα και τον πατριό της δηλαδή γιατί ο πράξας το απονενοημένο διάβημα στην μήτηρ της αγνοείτο.

Συνάντησα τη Χ. είχε αδυνατίσει τρομερά… Βγήκαμε το απόγευμα και μιλούσαμε κρατώντας αποστάσεις. Στο χαιρέτισμα φιληθήκαμε κι ένιωσα κάποια θέρμη σε αυτό εγώ… αυτό το σπασμό στο σώμα και των δύο… Συνάντησα στο ενδιάμεσο την Λ. και μου είπε πως η Χ. ήταν στο κόκκινο… έβγαινε με κάποιον Τ. και εγώ είχα κάπως αναστατώσει τη ζωή της και εγώ της είπα πως δεν είχα πάει να αναστατώσω κανέναν αλλά πως η Φ. είχε μου είχε πει πως η ζωή της Χ. πήγαινε προς το χειρότερο και πως με είχε ανάγκη. Εγώ τώρα τι φύτρωνα εκεί που δεν με έσπερναν τότε ακριβώς το καταλάβαινα… Τουτέστιν να κάνω τόσο μεγάλες κινήσεις βασισμένος σε λόγους τρίτων. Ορκίστηκα λοιπόν ότι ποτέ μου δεν θα το ξανάκανα αυτό… Επίσης στην όλη ιστορία είχα επιδείξει έναν ερασιτεχνισμό δικαιολογημένο για έναν της ηλικίας μου τότε αλλά σίγουρα όχι από μένα… ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί…

Αυτό το ενδιάμεσο είχε λάβει τέλος και είχα συναντηθεί πάλι με τη Χ. πριν νυχτώσει… Πήγαμε προς το πρατερ… με σκοπό να χασομερήσουμε κάποια ώρα και μετά να πάμε σε ένα νησάκι του Δούναβη (Donauinsel) το οποίο τότε είχε κέντρα διασκέδασης. Στο πράτερ την ώρα εκείνη έδυε ο ήλιος, κοκκινίζοντας με τη χρωστήρα του τα πάντα μα κυρίως το πρόσωπό της… Έστριψα ξαφνικά το βλέμμα προς αυτήν και άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα τα πλούσια μαλλιά της… Το σώμα της έτρεμε κι έτσι συνέχισα, (εγώ ένας ντροπαλός μέχρι τότε που ούτε θα διανοούμουν να απλώσω ξερό ή να πλησιάσω αν τα μηνύματα από την άλλη πλευρά δεν έβγαζαν μάτι και αν δεν είχα γίνει περίγελως). Αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε και κλάψαμε για ώρες αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτα… Θυμάμαι το χρωστήρα του ήλιου, την άλικη αύρα των μαλλιών της τον απόηχο της πόλης που έσβηνε σε πανηγυρικό βόμβο για να δώσει τη θέση του στο σκοτάδι… Δεν θυμάμαι καν τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων…

Είχε νυχτώσει όταν τη συνόδευσα στο σπίτι της στο Leopoldau, κι έφυγα για το τελευταίο τραμ που θα με ξανάφερνε στο κέντρο… Την άλλη μέρα δεν είδα κανέναν… Ευτυχώς ο Θεός με λύτρωσε καθώς περνούσα έξω από ένα μουσείο το Belvedere όπου τότε είχε αναδρομική έκθεση σε δύο αγαπημένους μου (αυτός ο έρωτας κρατάει αιώνια) ζωγράφους τον Gustav Klimt και τον Egon Siele. Περπατούσα όλη τη μέρα στην πόλη σαν χαμένος… Δεν υπήρχαν τα κινητά τότε… Είχα πάρει την απόφαση να φύγω… οριστικά… Αργά το βράδυ η μητέρα της Φ. με έβγαλε έξω… Βγήκαμε οι δυο μας και μιλήσαμε κάπως πολύ προσωπικά και εμένα με είχε εκπλήξει πως εκείνοι οι άνθρωποι μπορεί να είναι τόσο ανοιχτοί και να λεν τα συναισθήματά τους… Πήγαμε σε μια καλή ταβέρνα με καλό κρασί… Αργά στο σπίτι με περίμεναν ο Κ. και οι Φ. για να μιλήσουμε… τους είπα για την απόφασή μου και εκείνοι μου είπαν πως αυτό θα ήταν το καλύτερο για όλους… Είπα πως ποτέ δεν αποφασίζω εν θερμώ κι έτσι έφυγα για την Ιταλία ολομόναχος και έκατσα στη Φλωρεντία για μια εβδομάδα μένοντας (δεν είχα και πολλά φράγκα) σε ένα Youthhostel χωρίς άδεια… Εκεί ο Ρούμπενς στην Ουφίτσι μου έστειλε μέσα από τους αιώνες την απάντηση… Αυτή η συνάντηση μας είχε λυτρώσει και τους δυο δικαιώνοντάς μας… Μα εγώ ήμουν Γραικός και είχα πράγματα να κάνω, ενώ κι αυτή ήταν Γερμανίδα και είχε επίσης… Δεν συνέπιπταν οι δρόμοι μας… Ας έμενε έτσι ωραίο κι αληθινό σαν ένα χάδι όπως εκείνο το απόγευμα… σαν ένας πίνακας που μας τον αποκάλυψε ο Θεός βαθιά μες την καρδιά μας…

Έκατσε και την ξαναείδα απόγευμα (πάλι αυτός ο ψεύτης ήλιος μου έστελνε σινιάλα)… Έδυε και μέσα από ένα ωραίο βιτρό έμπαινε το φως στη σάλα του νεοκλασικού. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που την είδα… Αργά τη νύχτα εκείνο το βράδυ έφυγα για το ταξείδι του γυρισμού στην Πατρίδα… Η Αθήνα με υποδέχτηκε με ένα ολονύχτιο black out τότε…

Τώρα γιατί ξέθαψα από τα έγκατα της μνήμης μου αυτήν όλη την ιστορία, είναι γιατί εμμέσως εγώ την άρχισα… Επίσης δεν την έχω διηγηθεί ποτέ σε κανέναν οικείο...

Σωστό Ποτοζί

... κάποιες φορές ο Σάντσο Πάντσα στον Δον Κιχώτη επαναλαμβάνει τη φράση "Vale un Potosi" που σε ελεύθερα Ελληνικά ο Δ. Καμπουράκης έχει μεταφράσει ως: Σωστό Ποτοζί υπονοώντας πως κάτι αξίζει όσο ένα Ποτοζί. Το Ποτοζί (Potosi) ήταν ένα βουνό στο Περού, που ήταν περίπου σκέτο Ασήμι. Όταν οι Ισπανοί κατέλαβαν την περιοχή (αρχές του 1500) άρχισε η εξόρυξη του Ασημιού από εκεί. Όλο σχεδόν το Ασήμι της Ευρώπης του Μεσαίωνα προήλθε απο το Ποτοζί. Έως τα τέλη του 18ου αιώνα 1730, εξόρυξαν ολόκληρο το βουνό που σχεδόν εξαφανίστηκε. Αφού έφαγαν τα κοιτάσματα και τις γαλαρίες μετά το 1730 ήταν χρήσιμο σαν ορυχείο τενεκέ μόνο.

...Για την εργασία εξαναγκάστηκε ο τοπικός πληθυσμός Ινδιάνων με υποχρεωτική εργασία και αποδεκατίστηκε, όχι τόσο από τη βίαιη υποδούλωση και τις σκληρές συνθήκες εργασίας όσο από την μαζική εξόντωση του πληθυσμού από τον Υδράργυρο που συνυπήρχε. Η ανάγκη για εργασία ήταν τόσο μεγάλη που τη λύση έδωσε το δουλεμπόριο μεταφέροντας εκεί πάνω απο 30000 αφρικανούς σκλάβους ανά πενταετία. Η θνησιμότητα και οι συνθήκες στα ορυχεία ήταν τέτοιες που σήμερα δεν υπάρχει αφροαμερικάνικος πληθυσμός εκεί... Τους ντόπιους τους αποκαλούσαν δε "Ανθρώπινους Μούλους" ήτοι μουλάρια... Περιττό να πούμε ότι η θέση των Αφρικανών σκλάβων ήταν πολύ δυσμενέστερη. Υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα της εξόρυξης καθώς οι εργάτες μετέφεραν αμαλγάματα στις πατούσες τους και στους τόπους διαμονής τους όπου ζούσαν οι οικογένειές τους...

...Σήμερα η πόλη του Ποτόζι παραμένει σχεδόν άγνωστη με πληθυσμό μόλις 200.000 κατοίκων οι περισσότεροι από τους οποίους εργάζονται στα τοπικά μεταλλεία εξορρύσσοντας τενεκέ και με μέσο όρο ζωής 40 έτη εξαιτίας της Silicosis.

... Μάλλον μνημείο τυχοδιωκτισμού και απληστείας το Ποτοζί μέχρι και σήμερα αναφέρεται σε παροιμίες στην Ισπανική. Κατά κάποιους το σήμα του Δολαρίου $ προέρχεται από το Potosi όπου τα γράμματα στα χρεώγραφα που έβγαιναν από εκεί ήταν το ένα μέσα στο άλλο σαν σήμα κατατεθέν...

...Έτσι χαζεύοντας τον Δον Κιχώτη αυτές τις μέρες έπεσα πάνω στη φράση και με τη βοήθεια του βιβλίου του Δ. Καμπουράκη και της Βικιπέντια είπα να αναφέρω κάποια σκόρπια και να αναστήσω από το βαθύ ιστορικό της ύπνο αυτή την πόλη. Για να μάθουμε και λίγο την περίλαμπρη Ιστορία της πολιτισμένης Δύσης, που πριν προστρέξει στη φιλοσοφία και την επιστήμη έκανε την ανάγκη φιλοτιμία...

Το πρεστίζ…

… Στα ίδια μέρη πάντα πηγαίνω αναζητώντας το χαμένο μου χρόνο… τις χαμένες μου εικόνες, που διέτρεξαν το χρόνο είτε εγώ ήμουν εκεί είτε όχι… Θυμάμαι που πάντοτε συναντούσα «φωτισμένα μυαλά» με έπαρση… Είχαν άποψη περί όλων των θεμάτων… εγώ δεν μπορώ… ούτε φωτισμένος νους είμαι, ούτε τόση είναι η ευρυμάθειά μου… ίσα, ίσα μπόρεσα να «γρατσουνίσω» λίγα ψήγματα από Επιστήμη και Γνώση εξειδικευμένη… Ο Oscar Wilde, είπε πως η απόλυτη εξειδίκευση είναι η άπειρη γνώση του μηδενός… Εκείνο που σταματήσαμε κάποτε όλοι μας ομαδικά σαν κάποιος να μας έστησε παγίδα, είναι να ακούμε… Να ακούμε τον άλλον… Τόσες και τόσες φωνές θέλουν να ακουστούν… Φαντάζομαι το Θεό, σαν κάποιον άπειρο νου, που ακούει… Τουλάχιστον το πρώτο βήμα για την αγάπη του πλησίον είναι να τον ακούσεις… να δεις μέσα του σε μια προσπάθεια ενόρασης της ψυχής του…

…Δυστυχώς δεν ακούμε πια… ίσως μόνο τους πολύ δικούς μας ανθρώπους… είδα ανθρώπους να συζητούν… περίμενε ο καθένας απεγνωσμένα να πει κάτι… Μα οι άλλοι δεν τον άκουγαν… ξεχνιόταν ο καθένας στη μουσική, στη βροχή και στον απόηχο της πόλης… και η κατακλείδα… «Δεν βαριέσαι…»

…Προσπάθησα να βοηθήσω έναν συνομιλητή μου (γυναίκα) και κατόρθωσα να λογομαχήσω μαζί της… Ήθελα απλά να την «πιέσω» να την «προτρέψω» να την σπρώξω να επιμείνει και να προσπαθήσει με δύναμη όλα εκείνα που της φαίνονταν βουνό… Μπορεί να τα καταφέρει είμαι βέβαιος… «Αλλά δε βαριέσαι»… Είσαι αρεστός μόνο όταν λες πράγματα που χαϊδεύουν τα αυτιά των άλλων…

…Οι μόνοι που αντάλλασσαν απόψεις με προσήνεια ήταν όσοι κουτσομπόλευαν τους άλλους… Δείχνοντας τον άλλον παίρνω το βλέμμα του κοινού από πάνω μου… Οι κρυψίνοες είναι συνήθως οι μεγαλύτεροι σχολιαστές των άλλων… ποτέ του εαυτού τους… Είναι και αυτοί που ακούν με προσήνεια για να μαζέψουν υλικό….

…Για αυτό και πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που εκθέτουν τον εαυτό τους με τα όποια του ελαττώματα… Δεν είναι ούτε ευάλωτοι ούτε συναισθηματικοί… Απλά δεν είναι ανασφαλείς και αναζητούν στη φιλία, στη συγγένεια και στη σχέση ένα δεύτερο μάτι στα δικά τους πράγματα…

… Σήμερα αυτοί σπανίζουν επικίνδυνα… Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρύψουμε τον εαυτό μας, πέραν του εμφανισιακού (που είναι αδύνατο να κρυφτεί). Στα μαγαζιά διασκέδασης οι μουσικές είναι στη διαπασών… Φωνάζουμε για να καλύψουμε την ένταση, αλλά μάταια… Δεν πρόκειται να ακούσουμε κανέναν… ούτε και να μας ακούσει κανείς… Φοράμε μια μάσκα χαμογέλιου και παριστάνουμε τους διασκεδάζοντες… Μόνο αυτοί που εκτονώνονται περνούν πραγματικά καλά. Στο θέατρο η πρόζα πάει κι έρχεται σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μας κάνει να γελάσουμε ή να κλάψουμε… Μας φωνάζουν οι πρωταγωνιστές να μπούμε στο πρόβλημά τους κι εμείς αδιαφορούμε… κοιτάζω με αμηχανία την ώρα… «Δε βαριέσαι…πόση ώρα θέλει ακόμη? Πάμε για κάνα ποτάκι μετά?

Δρόμωνας

… Πώς να ξεχάσεις το άπειρο, του ουρανού που ανακατώνεται με κάμπους βουνά και σταχτιές αγροικίες? Πήγα για μια δουλειά εκτός Αθηνών και γύρισα αστραπή. Από όλες τις ανοησίες που άκουσα και είπα το τοπίο μου «μίλησε» Αυτό μόνο απευθύνθηκε σε μένα βαθιά μέσα μου… Η Δυτική Ελλάδα ήταν γεμάτη και σύννεφα που έφεραν και μικρές φθινοπωρινές μπόρες… (Τώρα ακούω και τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως…) Τι ήθελα και γύρισα? Δεν έμενα για πάντα εκεί πετρωμένος κι άφθαρτος σαν τα γεροβουνά? …

Μα όχι… Πάλι πίσω… Στο ταξείδι υπήρχε μια διαρκής συζήτηση με τον Ο. τον συνεργάτη μου που αλήθεια σας λέω, δεν θυμάμαι λέξη… Ελπίζω να μην είπα καμιά χοντράδα εκ παραδρομής… Το μαβί χρυσοποίκιλτο του ουρανού (είχα μια θάλασσα στο νου…) μου αποτυπώθηκε σαν φλας στα μάτια μου… ούτε και τη διαδρομή θυμάμαι… μηχανικά πρέπει να οδήγησα… Και η εικόνα της άπειρης ζωοδότρας θάλασσας που σκοτείνιαζε και ωσάν παλιά φίλη να με έψεγε βλοσυρά… «Πού είσαι? Που χάθηκες?

… Χάθηκα … «οξειδώθηκα μες τη νοτιά των ανθρώπων»… Του μάταιου κόπου να πράξω κάτι και να μην πράξω τίποτα ταυτόχρονα… Να παραμείνω άχραντος… Να μεταδώσω χίλιες εικόνες, σκέψεις βλέμματα… Τα οποία θα πέσουν πάνω στους άλλους σαν ένα άξαφνο εκκωφαντικό κρεσέντο… Θα τους αφυπνίσει από το βαρύ νωθρό ύπνο τους?... Τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει… όχι εγώ ο «ξύπνιος» μα κάποιος που του είπαν πως «χάθηκε»… Μέσα από τις σκόρπιες εικόνες εξυφαίνω τα λόγια μου… γιατί δεν έχω άλλο τρόπο… Υπάρχει και η μουσική αλλά αν δεν επέλθει ο συντονισμός ή είναι κακός ο ήχος…

Πάντα με έλκυε το φθινόπωρο… Τα χρώματά του… Η προετοιμασία για έναν νέο πολλά υποσχόμενα χειμώνα… Μα κυρίως γιατί σηματοδοτεί πάντοτε μια νέα αρχή… Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, όταν είχα βρεθεί στη Γερμανία φθινόπωρο… October-first… Με είχε κάπως βάλει σε σκέψεις πως όλα τούτα το όμορφα χρώματα διαρκούσαν λίγο, καθώς γρήγορα έπεφτε το φώς… Α ρε Ελλάδα σκέφτηκα… Εσύ το προσφέρεις απλόχερα… Στην κορφή ενός βουνού με σημάδεψε για πάντα… καθώς το είδα να ανακατεύεται με θάλασσα … (Βέβαια είχα ξεκινήσει μες τη μαύρη νύχτα για να το καταφέρω)…

…Και οι χειμώνες μας μου αρέσουν… είναι ήπιοι και αβροί με εμάς… σκέφτομαι πως με τη μεταβολή του κλίματος οι νέες γενιές δεν θα ξέρουν τι εστί φθινόπωρο ή χειμώνας… Ήδη το ξεχνάμε εμείς εδώ στην πρωτεύουσα… Δεν επικοινωνούν που δεν επικοινωνούν οι άνθρωποι πλέον, αν δεν ανταλλάσσουν βλέμματα και εικόνες τι αξία έχουν οι ζωές τους?

…συγχωρήστε με για τη φλυαρία (φταίει κι ο Γκέρσουιν…)… Κι από σήμερα και για ένα μήνα αρχίζω και 2nd hectic πρόγραμμα… Μαθήματα γαρ… Να αυτό το «Δάσκαλος» θα παραστήσω σε νεοφώτιστούς και με ενοχλεί αφάνταστα… Δεν πάμε ομαδικώς για κατασκήνωση?… Ευτυχώς ο Γκέρσουιν με επαναφέρει περιγελώντας με…

κεραμίδόγατες

... Του Άδραστου το νεύμα ποτέ δεν έπιασα... τελικά ήμουν το Λιοντάρι, ή ο Αγριόχοιρος? Από όλα αυτά πάντως θα προτιμούσα απείρως το κεραμιδόγατος... Απο όλα αυτά τα μικρά που έχω διαβάσει, πολύ εντύπωση μου έκανε ένα μικρό πεζό που είχε γράψει ο Ρίτσος στα 12 του χρόνια και είχε δημοσιευτεί στη "Διάπλαση των παίδων" του Ξένόπουλου... το περνάω λοιπόν (με την άδειά τους) όπως το θυμάμαι από μνήμης.

"Ένας πατέρας πήγαινε με τον γιό του στο σχολείο νωρίς το πρωί της ημέρας που ο ήλιος ανατέλλει... Η σκιά του παιδιού όπως ήταν φυσικό ήταν τεράστια...
-Πατέρα κοίτα πόσο ψηλός είμαι!
είπε το παιδί στον πατέρα του. Ο πατέρας δεν μίλησε...
Το μεσημέρι που πήρε το παιδί του από το σχολείο, ο ήλιος ήταν ψηλά και η σκιά του παιδιού είχε γίνει μια κουκκίδα στα πόδια του...
-Ιδού παιδί μου το ύψος σου...
Είπε ο πατέρας, και συνέχισε...
- Έτσι γίνεται παιδί μού πάντοτε με αυτούς που στηρίζονται σε ξένες δυνάμεις. "

Αυτά τα ανωτέρω με αφορμή αυτά που τόσες φορές θα ήθελα να πω, και είτε δεν τόλμησα, κράτησα χαρακτήρα, ή απλά δικαιολόγησα τον εαυτό μου που δεν τα είπα...
Τι είναι πιο ωραίο, να επιτεύξεις το σκοπό σου με ελάχιστη ενέργεια? ή να πολεμήσεις για να κατεφέρεις κάτι και να σε αποκαλέσουν (πίσω σου) "κόρόιδο", ή αφελή?
Δεν έχω την απάντηση σε μια χώρα που μπερδεύει την ευφυία με την πονηρία...
Εν κατακλείδι αφήνω αυτό που κι από άλλα Posts λέγεται... να δώσεις τη μάχη σου για κάτι που πραγματικά αξίζει...
και τα ευτελή άστα στους άλλους... έτσι προσπαθώ να κάνω... κάπως σαν κεραμιδόγατος...

Παραλήρημα...

... Με αφορμή το post "χωρίς παρεξήγηση" , ρίxνω κάποιες σκόρπιες κι ασυνάρτητες σκέψεις πάνω στο θέμα...

... Θυμάμαι στα πρώτα φοιτητικά χρόνια που γνώρισα μια οικογένεια απο το Κάϊρο... Ήταν μουσουλμάνοι... Τα κορίτσια τους όταν ήταν μικρά ήταν πανέξυπνα και ως μαθητές ήταν σαφώς καλύτερα από το αγόρι αδερφάκι τους... Μετά από χρόνια τα είδα ξανά με μαντήλες και η μια από τις δύο (έχοντας υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το σχολείο) παντρεμένη με κάποιον συντοπίτη τους. Δεν επιτρέπεται να παρατηρείς τις γυναίκες τους, αλλά ένεκα οικειότητας σε μια από τις τελευταίες φορές που τους είχα δει, ήταν κάπως χαζές και ρηχές, πράγμα που εξηγείται από την παρατεταμένη έλλειψη παιδείας και πρωτοβουλιών...

...Στην ίδια κλίμακα ανήκε και η μητέρα μου, αφού μόλις απο το δημοτικό αν και άριστη μαθήτρια της έκρυβαν τα βιβλία στο σπίτι της για να μη διαβάζει... Στα 9 την έστειλαν για να γίνει υπηρέτρια και να καθαρίζει σπίτια, ενώ στα 14 σε φάμπρικα ράφτρα... Φυσικό για εκείνα τα χρόνια για τα φτωχά κορίτσια στην ελληνική επαρχία, όπου προφανώς ποτέ δεν την ρώτησαν, αν αυτό θα ήθελε να κάνει... Φαντάζομαι ο γάμος της με τον πατέρα μου κι από έρωτα στα 20 χρόνια της ήταν μια πραγματική τομή και λύτρωση στη ζωή της... (Για αυτό και έκανε σημαντικά βήματα στην εξέλιξή της)

... Σήμερα η κοινωνία έχει προχωρήσει όχι τόσο από πρόοδο και για όλα τα τμήματα του πληθυσμού, αλλά απο ανάγκη... Το κάθε σπίτι απαιτεί δύο μεροκάματα... Η γυναίκα (και σωστά) ολοκληρώθηκε μέσα από δύσκολες συνθήκες και διεκδίκησε τον ισότιμο ρόλο της στην κοινωνία γύρω στα 70s και 80s... Έγινε ένα αναπόσπαστο τμήμα του παραγωγικού και δημιουργικού ενεργού πληθυσμού με εκθαμβωτικά αποτελέσματα... Πράγμα φυσιολογικό για οποιονδήποτε άξιο άνθρωπο στον οποίο δίνονται πρωτοβουλίες...

... Ανεξαρτήτως φύλου, υπάρχουν άξιοι άνθρωποι που καλλιεργούν και εξελίσσουν τον εαυτό τους με σπουδές γνώσεις διάβασμα και καλλιέργεια, καθώς και κάποιοι άλλοι που τον αφήνουν στάσιμο με όσα μέχρι τότε κόβει η γκλάβα του... Μέσα σε όλη αυτή τη μεταλλαγή, ο άνδρας έχει χάσει το ρόλο του... Δεν είναι πλέον ο κουβαλητής, καθώς η γυναίκα μπορεί να κερδίζει περισσότερα ούτε ο πλέον ικανός και μορφωμένος καθώς αυτά έχουν επάξια κατακτηθεί κι από το άλλο φύλο.

... Του μένει ο ρόλος του προστάτη... ρόλος που παραπαίει καθώς άπτεται λαϊκότερων στρωμάτων και βεβαίως ανασφαλών γυναικών... Στις πιο προηγμένες κοινωνίες δε, κι αυτός ακόμη ο ρόλος έχει περάσει σε πολλά νοικοκυριά στις γυναίκες, καθώς έχουν καλύτερη κοινωνική θέση... θυμάμαι στη Βιέννη του 87, που φιλοξενόμουν σε ένα σπίτι τυπικής αυστριακής οικογένειας με ένα παιδί... Για όλα τα σημαντικά θέματα που έπεφταν στο τραπέζι τους τον κρίσιμο λόγο τον είχε η Λ (μητέρα) ενώ ο Α (πατήρ) είχε το ρόλο του φίλου και συμμάχου των παιδιών (και των φίλων τους όπως εγώ)....

... Σαφώς νομίζω πως ο ρόλος του καθενός πρέπει να περιορίζεται σε αυτόν του φύλου, με τα όποια ήπια και μη προσβλητικά για τον άλλον παραδοσιακά στοιχεία αυτός περιέχει... Ο άνδρας πρέπει να δείχνει αβρότητα, σεβασμό και συμπαράσταση στη γυναίκα του που σημειωτέον δεν είμαστε ακόμη Ευρώπη πρέπει να μοχθήσει περισσότερο για αυτά που στοχεύει... Αντίστοιχα η γυναίκα πρέπει να υποστηρίζει και να βοηθά τον φίλο της και να δίνει στη σχέση τον μοναδικό αυτό τόνο που έχουν οι γυναίκες...

...κακά τα ψέμματα, εμείς οι άνδρες είμαστε άσχετοι από design, σπίτι κλπ, και καλό σε αυτό είναι να δίνουμε πρωτοβουλίες στις γυναίκες... φυσικά όσες ...τό χουν...

... Απο τις γυναίκες δεν συμπαθώ τις καιροσκόπες, τις υπολογίστριες, αυτές τέλος πάντων που πάνω από τη σχέση τους βάζουν την βολή και την καλοπέρασή του... Σε αυτή τη συνομοταξία ανήκουν και οι υστερόβουλες που εκμεταλλεύονται τα όποια θηλυκά θέλγητρα που έχουν...

... Από τους άνδρες δεν συμπαθώ με τίποτα τους μαμάκηδες (μπούληδες), τους αυτάρεσκους, τους άνδρες με θυλικό μυαλό (αυτοί μου είναι ανυπόφοροι, και δεν εννοώ τους gay) και γενικώς όλους αυτούς που κλαίγονται... περισσότερο αντιπαθώ τους τελευταίους... Κάποτε ένας φίλος μου είχε μια σχέση την οποία είχε λίγο στο φτύσιμο... Ήταν εντελώς ανασφαλής και γενικώς επιδείκνυε μιαν καθόλα ανώριμη συμπεριφορά... Για πολύ καιρό την έκανε ότι ήθελε, τη χώριζε τα ξανάφτιαχνε κλπ... Κάποια στιγμή βρέθηκε ένας άλλος και η κοπέλα όπου φύγει φύγει... Αυτός ότι είχε αποφασίσει να την παντρευτεί: "Να κάνω κι αυτό το ψυχικό"... Ρώτησα την κοπέλα τι ακριβώς την έδιωξε από τον Τ. Μου απάντησε "Ήταν ηττοπαθής, κλαιγόταν συνέχεια και απαξίωνε ότι κάναμε..."

... περιττό να πω ότι παντρεύτηκε και αυτός μια που του έχει βάλει τα πόδια σε ένα παπούτσι (όπως η μάνα του πριν) και χαμογελάει χαζά...

... Επιμύθιο? ... Δεν υπάρχει... για όλα θέλει κόπο... για μια σχέση, για μια φιλία, για οτιδήποτε... (ακόμα και για το post... κουράστηκα να γράφω)... Αρκεί ο άνδρας να μην έχει μύθο στο μυαλό του για το ρόλο του, και η γυναίκα να μην είναι ανασφαλής... Κυρίως να βιώνουν μαζί και να χαίρονται τις επιτυχίες τους, και να πίνουν και κάνα ποτηράκι αντάμα για τις όποιες αποτυχίες (έρχονται κι αυτές μην το ξεχνάμε...). Με αυτά και ξέρω ότι κούρασα... Αν κανείς έφτασε ως εδώ, του χρωστάω ένα κέρασμα... συγνώμη για το παραλήρημα...

Έφτασε!

… «Τι κάνουμε ύστερα? Δεν πάμε να τσιμπήσουμε κάπου εδώ κοντά?» Μόλις πέφτουν αυτές οι προτάσεις στο τραπέζι μετά από δουλειά, συνοφρυώνομαι… Ασυναίσθητα τσεκάρω το πορτοφόλι μου… («οκ… ουφ! Δεν χρειάζεται να τρέχω σε τράπεζες…»). Φυσικά όχι από δραχμοφονισμό, (συγκαταλέγω τον εαυτό μου μάλλον στους «σπάταλους») αλλά από δέος για αυτό που θα ακολουθήσει…

Πρώτον, το «κοντά» σημαίνει ότι μπορούμε κάλλιστα να φθάσουμε έως την Κηφισιά… Δεύτερον το «τσιμπήσουμε», συνήθως και με διάθεση εκτόνωσης μετατρέπεται αυτομάτως σε Δείπνο…Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα Δείπνα… Αν υπάρχει καλή παρέα με καλούς ακροατές (σπάνιο είδος) και ομιλητές (so much!) και τα θέματα περιπλέκονται, τότε είναι η καλύτερή μου… Δείπνο είναι καλό φαγητό και άφθονο κρασί (το τελευταίο για μένα!). Επίσης κάτι άλλο σημαντικό… Το φαγητό το θεωρώ διασκέδαση, ακόμη και στο σπίτι μου. Με ενοχλεί η ιδέα του φαγητού στον καναπέ μπροστά στην TV. Δεν το κάνω ποτέ… Αν πρόκειται δε για βράδυ συνοδεύω πάντα το δείπνο μου με καλό κρασί… (current brand: ΘΑΛΑΣΣΙΤΗΣ Σαντορίνης λευκός).

Και να λοιπόν το «κουμπί» μου… Πάμε σε κάποιο από τα «lounge» restaurants καθόμαστε και προβαίνω στην εξερεύνηση του καταλόγου… Οι καταστηματάρχες έχουν πάντοτε τη διάθεση να υπερβάλλουν. Ένα κρασί που στην κάβα κοστίζει 8€, το χρεώνουν γύρω στα 20€… Λες «δε βαριέσαι….». Δεν ξέρω για μένα, η Διεύθυνση όμως ποτέ δε βαριέται, κι έτσι όταν έρθει η ώρα της παραγγελίας το γκαρσόν με στόμφο σου δηλώνει ότι αυτά που έχεις επιλέξει (δεν την πατάω πια να διαλέγω μόνο ένα) έχουν τελειώσει… Πριν 20 ημέρες ήμασταν πάλι εδώ και παραδόξως οι ίδιες ετικέτες είχαν τελειώσει… Έχουμε ανακαλύψει φαίνεται την περίοδο εξάντλησης του συγκεκριμένου προϊόντος χωρίς άλλο… Άρα τι μένει? Μόνο τα ακριβά… αυτά που στην κάβα έχουν το πολύ 12€ και στα χρεώνουν 30€ έτσι για να έχεις να πορεύεσαι… Κι έρχεται το γκαρσόν και σου προτείνει να δοκιμάσεις… (Λίγο κουτοπονηριά δεν είναι?) Δε βαριέστε… Από μέσα μου τα λέω, γιατί ότι και να είναι θα το πιούμε όπως και να ‘χει… και θα πάρουμε και δεύτερο, και τρίτο… Κι επειδή αντιπαθώ και την ιδέα ότι γίνομαι γκρινιάρης, να λοιπόν που κάποια Lounge restaurants μου αρέσουν, με περιποίηση που δεν είναι υπερβολική κι έτσι τα προτείνω… Όπως το τελευταίο που πήγαμε (μεγάλη παρέα) εχθές… Το KUZINA στον πεζόδρομο της Αδριανού μεταξύ Μοναστηράκι - Θησείο. Πολύ ωραίος χώρος, καλό κλίμα και καλή ποικιλία στα κρασιά… Στις γεύσεις ήταν κάπως γιατί εγώ προτιμώ τις απλές και διαχωρισμένες γεύσεις… Δεν μου αρέσουν αυτά τα ανάμικτα με πολύπλοκους συνδυασμούς… Όπως και να ‘χει, το θέμα δεν είναι μόνο αυτά, αλλά είναι και ο χώρος, για να μπορείς να συνδυάσεις το καλό φαγητό και κρασί με ωραίο περιβάλλον και καλή μουσική…

Παρατήρησα λίγο τη παρέα… Όλοι μας πριν μια δεκατετία (και πολύ ακόμη βάλε) θαμώνες στα Εξάρχεια στο «δολοφόνο» ένα σουβλακερί που σήμερα δεν υπάρχει πλέον… πόσο ολιγαρκείς (ή άσχετοι και κοιλιόδουλοι?) ήμασταν τότε… Θυμάμαι που νερώναμε το κρασί (πετρέλαιο) με Coca Cola . Το θεωρούσα κάπως παρατυπία ή κάτι παράταιρο, ώσπου το είδα στη Ισπανία που το έκαναν οι νέοι, με ένα κόκκινο φθηνό κρασί. Μάλιστα έκαναν και διάφορα άλλα ακραία, όπως το να βάζουν ζάχαρη κλπ, αλλά τα αφήνω γιατί μπορεί κάποιος αναγνώστης να εστιάζεται αυτήν την ώρα… Lounge δεν υπήρχαν τότε ή αν υπήρχαν σαφώς δεν ήταν στο δικό μας target group, μόνο κάτι κυριλέ ταβέρνες με ξύλινο ραμποτέ στον τοίχο που φαινόταν και σ’ έναν άσχετο επί του design όπως εγώ, ότι ήταν 20ετίας και βάλε. Τότε την πέφταμε όταν καλοκαίριαζε και στο Τηνιακό… Ουζερί χαμηλά στην Αλεξάνδρας, ή αν προτιμάτε Looseri (ο τόνος στη λήγουσα) . Ευτυχώς που στον παροξυσμό του Ψυρρή ήμουν στην υπηρεσία της Πατρίδος (παππούς φαντάρος) εκτός Αθηνών κι έτσι γλύτωσα όλο αυτό το δήθεν…

Πίσω στο σήμερα, αναζητώ και εγώ να γεμίσω το χαμένο χρόνο μέσω ατελείωτων συζητήσεων και ανταλλαγών απόψεων, ανεφάρμοστων μεγαλόπνοων σχεδίων για το μέλλον και πολλών άλλων. Δεν έχει σημασία τι λέγεται και τι παίζεται… Σημασία έχουν οι στιγμές… και τώρα τελευταία αυτές είναι κυρίως που μου μένουν …

Το αμαξάκι...

... το ίδιο πάντοτε λέω στον εαυτό μου... "Δεν θα το ξανακάνω αυτό το πράμα"... "Δεν είναι σωστό..." "Με ρίχνει..." [όχι δεν μιλάω για ουσίες... πολλοί γνωστοί μου τριγυρίζουν σε αυτές αλλά εγώ πάντοτε σταθερά απείχα... ακόμη κι από το τσιγάρο... Δεν είμαι καπνιστής... Μόνο την πίπα μου καμιά φορά ανάβω σε κάνα ρεστωράν ή μπαρ, και αυτό για να απολαύσω μόνο τον καπνό και όχι για να "κάψω τα πνευμόνια μου"]. Μιλάω για λάθη, συμπεριφορές, υπαναχωρήσεις, υποχωρήσεις πράγματα που τα κάνω γαργάρα κλπ...

Μετά έρχεται η ώρα να κάνω παρόμοιες παραχωρήσεις, να δέιξω παρόμοια κατανόηση κλπ στους γονείς μου... Τότε παριστάνω τον κόκορα, τον ακάθεκτο και άλλα πολλά φούμαρα... Πόσο δεδομένους θεωρούμε κάποιες φορές τους γονείς μας...

... Είμαι σε μια ηλικία, που οι ευκαιρίες που θα έχω για να μιλήσω και να συναναστραφώ τους γονείς μου δεν είναι πολλές... Μοιραία η ζωή θα λάβει το δρόμο της... Έτσι προσπαθώ τα τελευταία χρόνια να υποχωρώ και να τους κάνω κάποιες χάρες που κάποτε δεν θα διαννοόμουν... Άλλωστε εκείνοι ήταν πάντοτε διακριτικοί...

Πριν από χρόνια συνειδητοποίησα ότι γερνάνε... γερνάνε με ρυθμό ταχύτερο από αυτόν που φανταζόμουν... (Έτσι είναι άμα καβαλήσεις 70... ) Τότε συνάντησα τυχαία και απρόσμενα, σε μάντρα οικογενειακού μας γνωστού, το πρώτο τους αυτοκίνητο... Ήταν ένα FIAT POLSKY... το περιεργαζόμουν σαν χαμένος, και είμαι σίγουρος ότι παρά τα χρόνια και τη διάχυτη αποσύνθεση, μύρισα την οσμή τους και τη νιότη τους... περπάτησα αρκετή ώρα μετά πολλού φόρτου συγκινήσεως, όμως έτσι είναι... life goes on...

...Όχι δεν θέλω να καταστρέψω ή να μαυρίσω την ψυχή κανενός που πιθανώς διαβάζει αυτά... (υπάρχει κάποιος άραγε?)... Απλά κάποιες φορές λέω στον εαυτό μου... Μα ανέχομαι τόσες αηδίες από ανθρώπους που δεν αξίζουν και δεν ανέχομαι (και απαιτώ) από τους γονείς μου?

... Δεν υπόσχομαι πολλά τελευταίως γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου να αυτοαναιρείται ακούσια... Ούτε και θέλω τα χρόνια να γυρίσουν πίσω... Είμαι της άποψης πως τα πράγματα για τον καθένα ποτέ δεν ήταν καλύτερα από το δικό του σήμερα...

...και όπως και νά χει, το αύριο είναι ευοίωνο και με ελπίδες για όλους που δεν τελματώνουν οι ίδιοι τη ζωή τους... Η ζωή είναι άλλωστε σταθερά μεταλλασσόμενη... Μετά από οποιαδήποτε "συγνεφιά" ακολουθεί σταθερά μια κατατάθαρη λιακάδα... κι όσοι δεν μονοδρομούν τη ζωή τους και παραμένουν ανήσυχοι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν... (μπορώ να τους διαβεβαιώσω για αυτό...)

Κάποια κλικ της καθημερινότητας…

Στάση1 (Πρωί χαράματα)

Ο μπαμπάς περιμένει με το κοριτσάκι του υπομονετικά το σχολικό… έχουν μια χαλαρή σχέση, που δείχνει ότι της κάνει όλα τα χατίρια, και ότι αυτή τον αγαπάει ιδιαίτερα κρυφά από τη μαμά της…

Εμφανίζεται το σχολικό και το μικρό δεν θέλει να μπει μέσα… απαιτεί να το πάει ο μπαμπάς της με το αυτοκίνητο στο σχολείο, νηπιαγωγείο ότι τέλος πάντων… Ο μπαμπάς προτείνει μια χαζή δικαιολογία… Το κοριτσάκι σπαράζει στο κλάμα… Με προσποιητό νάζι η συνοδός το ανεβάζει στο σχολικό και φεύγουν…

Λάθος πρώτο: Ο μπαμπάς δεν είχε προετοιμάσει τη μικρούλα του… σου λέει ας της το φέρω πλάγια. Διδάσκει έτσι το βλαστάρι του να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.

Λάθος δεύτερο: Ο μπαμπάς δεν εξηγεί στο μικρό την αιτία που δεν το πηγαίνει στο σχολείο με το αυτοκίνητο. «Έτσι είναι ο κόσμος μικρούλα μου… Εσύ πας στο σχολείο με σχολικό και ταυτόχρονα εγώ πάω στη δουλειά με το αυτοκίνητο». Ίσως να πιστεύει πως ο λόγος που δεν το πάει είναι που δεν ήταν ήσυχη εχθές το βράδυ.

Λάθος τρίτο: Το μικρό μένει με την εντύπωση πως με λίγο παραπάνω κλάμα θα μπορούσε να έχει τουμπάρει τον μπαμπά του. Ίσως να πιστεύει πως την επόμενη φορά αν επιμείνει περισσότερο, θα τα καταφέρει…

Στάση2 (Κέντρο Αθήνας μεσημέρι)

Στη διαδρομή προς το μετρό, μεσήλιξ αλλά ευτραφής άνδρας στέκεται όρθιος για αρκετή ώρα στη μέση του διαδρόμου εμποδίζοντας τους πάντες… Δεν υπάρχει συνωστισμός για να δικαιολογούσε την τακτική του να μην δίνει δρόμο σε κανέναν… Έχει στο μούτρο του το γνωστό αγέλαστο και κακομούτσουνο ύφος που δηλοί ότι οι γύρω του ευθύνονται για τα προβλήματά του… Δίπλα του μια ιδίων κυβικών κυρία με ακριβώς την ίδια αύρα… Καθισμένοι οι ομοιότυποί τους και μια κοπελίτσα. Στάση Ευαγγελισμός (της Θεοτόκου μόνο). Εκεί η κοπελίτσα πάει να φύγει… Βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες… βάζει να σπρώξει μα ούτε αυτό έχει αποτέλεσμα… «Συγνώμη μπορώ να περάσω?», ρωτάει με κάπως αγενές ύφος… Ο περί ου ο λόγος κύριος γυρίζει και της ρίχνει ένα άγριο βλέμμα… Εν συνεχεία την αγνοεί και δε σαλεύει βήμα… Οι θύρες κλείνουν. Το κορίτσι επιστρατεύει τα γαλλικά του και την ανατροφή του: «Τώρα τι κατάλαβες ρε μ..κα?». «Τι είπες μωρή παλιοπ…α» της ανταπάντησε αυτός διδάσκοντας πολιτισμό… Απλώνει χέρι για να τη χτυπήσει (γιατί είναι του χεριού του) και σκοντάφτει στις σκόρπιες τσάντες με ζαρζαβατικά της άλλης ευτραφούς κυρίας. «Σιγά άνθρωπέ μου…» γκαρίζει αυτή αδιαφορώντας επιδεικτικά για την προηγηθείσα σκηνή και ενδιαφερόμενη μόνο για τις τσάντες της που είχε απλώσει επιδεικτικά εκεί ώστε να ενοχλούν όλους τους επιβάτες. Αυτός την κοσμεί με ωραία κοσμητικά επίθετα που διατρανώνουν τις επιδόσεις της στον έρωτα (που τις είδε?). Αυτός όλος ο ωραίος πολιτισμός και η αγαστή σχέση των νεοελλήνων. Αν ήταν ένας ξένος παρών στη σκηνή θα πίστευε καχύποπτα ότι όλοι ετούτοι ήταν γνωστοί από πρώτα και είχαν προηγούμενα μεταξύ τους.

Στάση 3 (Ακαδημίας λεωφορεία...)

Μπαίνω στην αφετηρία του Α5 στην Ακαδημίας. Εκεί μέσα ακριβώς στις θέσεις πίσω από την πόρτα μια γραία τρώει μπανάνα. Δεν φαίνεται να πεινάει, ο σωματότυπός της μαρτυράει μια υποβόσκουσα λαιμαργία. Προτού αποτελειώσει το πρωτόλειο αυτό γεύμα της, φθάνει μέχρι την πόρτα και εκτοξεύει την μπανανόφλουδα στο πεζοδρόμιο, σε περίοπτη θέση να την πατήσει κάποιος επίδοξος επιβάτης. Ένας νεαρός καθισμένος στη γαλαρία παρατηρεί τη σκηνή… Εκνευρίζεται… μάλλον μέσα του αμφιταλαντεύεται να νουθετήσει τη γραία ή όχι… Κάτι άλλοι κοιτούν αδιάφορα με ύφος που προδίδει ότι παρατηρούν κάτι το απολύτως ορθό και φυσιολογικό. Ο νεαρός σηκώνεται από τη θέση του μαζεύει την μπανάνα και την εναποθέτει στον σχεδόν εφαπτόμενο κάδο απορριμμάτων. Μετά ξαναμπαίνει στο λεωφορείο και λέει γελαστά στη γραία. «Γιαγιά, θα προκαλέσεις ατύχημα…» Αυτή κοιτάζει κάπως ντροπιασμένη… Πόσο ωραία την νουθέτησε… αν της έκανε παρατήρηση (όπως εγώ σκέφτηκα να πράξω) απλά θα φαινόταν γραφικός. Αφήστε που μπορεί και να του έβγαζε γλώσσα…

Λυδία λίθος

Η Λυδία άφησε τη λίθο της στις όχθες της Σάρτης… την έθαψε στην άμμο για να μην τη βρει κανείς ποτέ… Πλατάγισε πάνω από τα ακροκάμπια της Σιθωνίας, οσμίστηκε τα μπουγάζια του Στρυμόνα και φτερούγισε δειλά προς τα έμπεδα του Ιλισού. Τη θέρμη της ελιάς την ντύθηκε δάφνινο στεφάνι, για να της δείχνει πάντοτε το δρόμο… Πάνω ψηλά στα προσήλια της Πάρνηθας αφουγκράστηκε το λύγκα να ουρλιάζει προσπαθώντας σαν δαίμονας μάταια να φοβίσει τους ανθρώπους… Αναθάρρησε… Η ελιά τη στεφανώνει…

Μια νύχτα είδε την Αθηνά γοργοπατούσα να δρασκελίζει σαν ίσκιος το κατώφλι της… «Θα γίνεις δικιά μας» της είπε… «Με απέραντη σοφία, γνώσεις και οξύ διαπεραστικό βλέμμα»

«Δε θέλω» αποκρίθηκε η Λυδία… «Δεν θέλω όλα αυτά τα ακριβά και βαριά πράγματα»… «θέλω ανάλαφρη ζωή… να είμαι μια δροσοσταλίδα απλή και να χορεύω αέναα στη φύση»… «Να φτιάξω αραχνοΰφαντο εργόχειρο και να το χαρίσω στη μητέρα μου»… «να δροσίσω το πρόσωπό μου στην πρωινή πάχνη»… «Να ρουφάω το ηλιοβασίλεμα τα αυγουστιάτικα απογεύματα και να παίζω ολημερίς με τις αδελφές μου»… Είπε η Λυδία στην Αθηνά…

«Και η γνώση? Η αναζήτηση της αλήθειας?» Ρώτησε η θεά με βλοσυρό βλέμμα ακουμπισμένη στο χρυσοποίκιλτο δόρυ της… «Δεν αξίζει να φωτίσεις το νου και την καρδιά σου με γνώσεις?» Ξαναρώτησε η Αθηνά.

«Ναι θέλω και γνώσεις… Μα είμαι μικρή ακόμη… Της Αφροδίτης το χάϊδεμα θέλω να νιώσω πρώτα»… αναλογίστηκε μέσα της η Λυδία ζυγιάζοντας το νου με την καρδιά της…

«Όλα θα τα βιώσεις Λυδία… Μα πρέπει εσύ πιότερο απ΄ όλους να φανείς δυνατή. Να γίνεις πιο σκληρή κι απ την πέτρα σου για να αντέξεις τα δαιμόνια που θα αντιμετωπίσεις… Μα μη φοβάσαι… κοντά σου η αγάπη η δική μου κι η σοφία όλου του κόσμου θα σε στέργει»… Είπε η Αθηνά καθώς γύρισε το βλέμμα της πάνω στο κορίτσι και το προσωπάκι του φώτισε ολόκληρο… Κι ύστερα χτύπησε το γοργόνιο κεφάλι στο σκοτάδι να φύγει αυτό μακριά για πάντα… Αναπτερώθηκε και πέταξε μακριά για τον βασίλειό της τον «Όλυμπο» της γνώσης.

"Μετρας τη ζωη με τις εκπνοες του αλλου.Η στιγμη εχει σημασια.Δεν υπαρχει χρονος για να χανεται"...
me

Το δίκιο το κλεμμένο…

…το εμπιστεύτηκαν κάποτε οι απόγονοι του Ιάσωνα στη Μητέρα Πατρίδα… Στα χρόνια που ακολούθησαν έστειλαν τα πιο αντρειωμένα παιδιά τους να την υπερασπιστούν. Ύστερα Δάκρυσαν όταν η Ρωμανίαν πάρθεν… περισσότερο από τους αδελφούς τους που είχαν ζήσει την παρακμή και τη σήψη… εκείνοι οι μακρινοί αδελφοί πίστευαν πως μπορούσε να σωθεί η Ρωμανία… Ήπιαν πικρό ποτήρι … σκλάβοι κι αυτοί στ’ αγώι στους αιώνες που ακολούθησαν…

Κι όταν η Ρωμανίαν ανέπνευσε, υπερήφανοι έστεκαν κι αυτοί εκεί… «Τ' αδέλφια μας είναι σπουδαίοι… η χώρα μας είναι σπουδαία…» κι όταν όλα εκεί κατέρρευσαν ήρθαν κι αυτοί κατατρεγμένοι με τους αφέντες τους κι αυτούς κατατρεγμένους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη… Ήρθαν κι αυτοί στην Πατρίδα τελευταίοι πρόσφυγες. Μα ήταν περήφανοι… «Μας κακομεταχειρίστηκαν μα τ' αδέλφια μας θα μας περιποιηθούν …» «Γιατί αυτό είναι οι Ρωμιοί…» «Καρδιά…»

Όχι δεν δάκρυσαν όταν τους έβαλαν στον ίδιο ντορβά με τους άλλους… [Ρωσοπόντιους, Ρώσους, Ουκρανούς, Αλβανούς τους είπαν…]

μαρμάρωσαν στις όχθες του βάλτου που τους πέταξαν… μα δεν δάκρυζαν πια…στέγνωξαν τα δάκρυα για τη Ρωμανία… Η Ρωμανίαν πάρθεν…

Φυγάδες γλάροι...

...την είχα δει σε ένα από τα καράβια της γραμμής των κυκλάδων...καθόταν σε ένα εξωτερικό παγκάκι μόνη με τις αποσκευές της... αγέρωχη παρουσία, αέναη στο χώρο να αντανακλά την προσωπικότητά της. Απλή σε εμφάνιση με κάπως σκεφτικό βλέμμα και τα ίδια πάντοτε μαβιά μάτια... Έδειχνε απορροφημένη στο βιβλίο της ανγοώντας επιδεικτικά την πολύβουη φασαρία τριγύρω της που γινόταν κυρίως από ανάγωγους και απαίδευτους Έλληνες συνταξειδιώτες. Θυμάμαι ότι κάποτε μου δόθηκε η ευκαιρία να γευτώ την αγάπη της και την μεγάλη για μένα τιμή να είμαστε μαζί... Γνωριστήκαμε σε ένα από τα άνευρα θερινά σχολεία - συνέδρια που σχεδόν κάθε καλοκαίρι παρακολουθώ, κλέβοντας χρόνο απο τις διακοπες και την ξεκούρασή μου... Εξαρχής η χημεία ήταν κάπως θετική... Η αύρα που εξέπεμπε με είχε σαγηνέψει, παγιδεύοντας και τις έξι αισθήσεις μου... Γίνονταν οι ομιλίες και αναζητούσα το βλέμμα της, που σχεδόν πάντοτε μου ανταποδιδόταν με ζεστό χαμογέλιο... Δεν προχώρησα την πρώτη φορά και μάλλον κράτησα τα προσχήματα... Τα επόμενα δύο καλοκαίρια η κατάσταση χειροτέρευσε... προσπαθούσαμε να βρίσκουμε δικαιολογίες για να είμαστε παρέα... Ακόμη και ένας μεγάλος καθηγητής είχε κάνει αλχημεία να μας βάλει σε κοινή τροχιά... Όταν χτυπούσαν τα κινητά μας εξαφανιζόμασταν ένοχα και γυρνούσαμε πίσω έχοντας απαντήσει στις υποχρεωτικές κλήσεις μας... Αυτό που μου άρεσε είναι ότι το είχαμε αποδεχθεί... Η μόνιμη κατοικία της είναι μακρυά από το Λεκανοπέδιο (Βόρεια) και αυτό κατά τη γνώμη μου μάλλον διευκόλυνε παρά δυσκόλεψε τα πράγματα... είπα να της μιλήσω εκεί στο πλοίο, αλλά στεκόμουν μακριά και τη θαύμαζα... Ξαφνικά ένα χέρι με σκούντηξε... "Που είσαι χαμένος φίλε? Τόση ώρα σε περιμένουμε..." Ήταν ο Τ. Ο Τ. ήταν πάντοτε διακριτικός είναι η αλήθεια... Έστριψα στο καθημερινό κομμάτι της ζωής μου, κραττώντας αλώβητο αυτο το σεντεφένιο αέρινο τμήμα της μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου με την ευχή πως ίσως σε κάποια άλλη διάσταση του χωρόχρονου ένας άλλος μακρυνός εαυτός μου να είναι με ένα άλλο είδωλό της.... Την άφησα απείραχτη κι αμόλυντη με την ευχή να είναι καλά με εκλεκτούς φίλους και ακριβή συντροφιά, γιατί της αξίζει...

Στιγμές...

Ένα βλέμμα που στιγμιαία διασταυρώνεις στο απέναντι βαγόνι του μετρό με κάποια/ον και μιλάει μέσα σου.

Ένας ιδιοκτήτης καφενέ σε απομονωμένο ορεινό χωριό κάποιο βροχερό φθινοπωρινό απόγευμα.

Η ματιά του ηθοποιού στο θέατρο που φευγαλέα πέφτει πάνω σου…

Μια ζεστή χειραψία με αγαπημένο πρόσωπο, που είχες καιρό να δεις και σου αφήνει ένα φως…

Ο αέρας που σε παγώνει στην αμμουδιά σε κάποιο δροσερό φθινοπωρινό μπάνιο

Ένα καλοβαλμένο (αλλά άπιαστο) ελβετικό χωριό πάνω στις Άλπεις από το παράθυρο του αεροπλάνου

Το φως από το παράθυρο αγαπημένου προσώπου, που υποδηλώνει την παρουσία του…

Η φευγαλέα εικόνα της/ου που δεν είναι παρών

Η στιγμιαία αίσθηση ότι είσαι ακόμη παιδί και δεν έχεις μεγαλώσει…

Ένα ζεστό χάδι που έδωσες κάποτε στο πράτερ.

Canadair

...Θυμάμαι τα χρόνια της στρατιωτικής μου θητείας στην Πολεμική Αεροπορία στην 120ΠΕΑ... Κατά το μήνα που ήμουν σιτιάρχης στη ΛΑΞ γνώρισα τους περισσότερους εκπαιδευόμενους πιλότους τότε... Έχοντας "αρρώστια" για το αεροπλάνο και τις πτήσεις οι περισσότεροι είχαν οδηγηθεί εκεί από τα όνειρά τους... όνειρα που στα εφηβικά τους χρόνια ταξείδευαν μέσω του περιοδικού πτήση και φαντάζονταν τους εαυτούς τους πιλότους να κάνουν ελιγμούς ανάμεσα σε χαράδρες βάζοντας και λίγο τα φλαπς (αερόφρενα) για να "στολάρουν" το αεροπλάνο βιώνοντας τον ίλιγγο των g επιταχύνσεων στον κατακόρυφο άξονα και όχι στον οριζόντιο όπως στην ηλίθια διαφήμηση με τη φόρμουλα 1. ...όνειρα που προσγειώθηκαν απότομα στην Ελληνική πραγματικότητα που "πρέπει να βάλεις μέσον" για να μην σε κόψουν και σε κάνουν αξιωματικό εδάφους και μετά μείνεις για πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής να ατενίζεις απογειώσεις και προσγειώσεις από τον πύργο ελέγχου κάποιου περιφερειακού αεροδρομίου... ...Το μέσον πρέπει να συνεχιστεί εσαεί στη θητεία των πιλότων προκειμένου να βρεθούν σε "καλά" μαχητικά και όχι στα απαξιωμένα "ψεκαστικά" ή στα εμβολοφόρα με τον μεγάλο κίνδυνο των canadair... Στα τελευταία υπάρχει η παράδοση να στέλνονται οι αντιπολιτευόμενοι αλλά καλοί πιλότοι ένεκα επικινδυνότητας του εγχειρήματος... ...Η προσγείωση συνεχίζεται καθώς η συντήρηση και τα υλικά είναι στα όρια της εφεδρείας επαφίοντας πλέον τις ελπίδες των πιλότων στο γνωστό "Ελληνικό φιλότιμο", που τελευταίως σπανίζει ανεπανόρθωτα... ...Θυμάμαι το βλέμμα των παιδιών εκείνων που γνώριζαν ότι από τη σειρά τους θα "εκλείψουν" κάποιοι από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εκπαίδευσης, ενώ οι υπόλοιποι θα διατρέχουν σημαντικό τέτοιο κίνδυνο στα πλαίσια της υπόλοιπης επαγγελματικής τους ζωής. Ίσως για αυτό να είχαν μια τρέλλα στο νου τους και να προσπαθούσαν πάντοτε να ζήσουν την κάθε στιγμή... ... Όλοι οι κίνδυνοι όμως εξανεμίζονταν όταν κάθονταν στο πιλοτήριο... Τα "χώνεις" στους κινητήρες, σηκώνεις το πηδάλιο και άντε γειά... ούτε μποτιλιάρισμα ούτε όλοι οι άσχετοι των γραφείων... Ψηλά είσαι εσύ κι ο Θεός... Κυττάζεις το ανάγλυφο κάτω, τα ακρογυάλια να διαγράφονται, το μπλέ της θάλασσας να ασημίζει και το πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις καθώς εναλλάσσονται οι αγροί... Σιτοβολώνες, αμπελώνες, λαδόκαμποι, και μικρές συστάδες απο πευκώνες... Τα βουνά καφέ γρανίτες απλώνουν τα χέρια τους να σ' αγγίξουν μα θαρρείς πως δεν μπορούν... Νιώθεις λίγο σαν θεός... Μπορείς σχεδόν να διαβάσεις τις σκέψεις των ανθρώπων που σέρνονται κάτω στη γή... Προβαίνεις σε μια απότομη άνοδο για να δοκιμάσεις τις αντόχές σου... νιώθεις την ελαφρά ζαλάδα που κάποτε σε έκανε να λιποθυμάς όταν ήσουν νέος ακόμη, εκπαιδευόμενος... ... Περνάς ένα go run πάνω από τον κυρίως και ανοίγεις λίγο τα φλαπς για να σε ακούσουν τα παιδιά από κάτω... Αγάντα μάγκες... έχουμε φτερά εμείς... Ύστερα το καθήκον... έχουν κάνει σωρό οι αναφορές σου για την ακαταλληλότητα των μέσων και των υλικών... Νιώθεις το σκάφος πάνω από τις φωτιές ξεψυχισμένο κάθε φορά να ασθμαίνει να σηκωθεί... κουράγιο αγόρι μου... Παίρνεις κάνα παλιό εμβολοφόρο και δεν χαμπαριάζει τίποτε... νιώθεις την πίεση και σηκώνεται γιατί δεν κολώνει... Μα τα καινούρια, είναι για τους κάμπους κι όχι για τα δικά μας ανάγλυφα... θέλουν γερανό για να σηκωθούν... Άιντε για άλλη μια φορά οι αρχάγγελοι ας βοηθήσουν... να βάλουν ένα χεράκι να σπρώξουν... επιτέλους σηκώθηκε το μπουρδέλο. γυρίζουμε στη βάση παιδιά...

Ακρόπρωρον

Πόσα ταξείδια αναβάλλαμε... μονότονα η ζωή μας ακυρώνει εξορμήσεις που ποθήσαμε... "Δεν πρόλαβα" ή "Δεν μπόρεσα" ή "Είχα άλλες προτεραιότητες"... και δώσαμε προτεραιότητα στη ρουτίνα, στους φόβους και δισταγμούς μας... Μα πάνω απ΄όλα για κείνο που δε συγχωρώ τον εαυτό μου είναι οι μικρές εκδρομές που δεν έκανα σε κοντινούς προορισμούς... μικρά διαλείμματα που ανέβαλλα για ασήμαντες αφορμές και για "υποχρεώσεις τρίτων" Κι όλοι αυτοί οι μικροί προορισμοί την απουσία μου διογκώνουν ο ένας μετά τον άλλον και στοιχειώνουν το νού μου που συνεχίζει να αγνοεί... Μπορεί να ξέρω το Λακκί της Αμοργού, μα το Ηραίο της Λίμνης Βουλιαγμένης μες τη γαλήνη του, τη νηνεμία και την απουσία ανθρώπων της πόλης σαν και μένα, αστραφτερή μαρμαρυγή στους ασκητές της υπαίθρου και της ζωής ετούτης προσφέρει απλόχερα τη γαλήνη του και το φώς του... Κι η αβίωτη απο μένα αρμύρα της θάλασσάς του, να μου προβάλλει κατάφατσα την πολυκοσμία της Κόρης των Κυκλάδων και να μου θυμίζει για άλλη μια φορά ότι είμαι άνθρωπος της πόλης. Στεριανός... αταξείδευτος... Τι κι αν μεγάλες εξορμήσεις έχω κάνει μες την ασφάλεια της Άδειας και των Διακοπών... Το Ηραίο πάντοτε μες τη λευκότητά του με κράζει: "Αν της ζωής σου τη ρουτίνα φοβάσαι να διαταρράξεις... μονότονες και ίδιες θά ναι οι μέρες σου και στις Αργίες σου... κι όλα τα μέρη που χεις πάει, στην πραγματικότητα το ίδιο κι απαράλλαχτο είναι... τι κουβαλάει τη ρουτίνα τη δική σου...